Wednesday, December 31, 2014

Χιονίζει.

Καθόταν εκεί. Μόνος.
Περίμενε κάτι, δεν ήξερε στα σίγουρα τι ακριβώς ήταν αυτό.
Λεωφορεία περνούσαν το ένα μετά το άλλο. Λες και δεν τον ένοιαζε.
Απλά περίμενε. Μέσα στο κρύο.

Έψαχνε να βρει απαντήσεις.
Τόσα πολλά τα γιατί, τόσο λίγος ο χρόνος.
Κάτι έβγαινε όμως, ένα αχνό νόημα πίσω από το θολό τζάμι της στάσης.

Για μια στιγμή κοίταξε τα δάχτυλά του. Δεν τα ένιωθε πλέον.
Το κεφάλι του βαρύ. Παγωμένο.
Όμως δούλευε, επιτέλους δούλευε.
Η μοναξιά καμιά φορά προσφέρει αυτό το προνόμιο.
Η απώλεια λόγου, εξ ορισμού, βοηθάει στην ταξινόμηση της σκέψης.

Για μια στιγμή άγγιξε το τηλέφωνο του. Κοίταξε μια φωτογραφία.
Στάθηκε εκεί για ώρα. Απορροφημένος.
Την ανέλυσε, την απομνημόνευσε.
Την λάτρεψε.
Την φοβήθηκε.

Αύριο αλλάζει ο χρόνος. Ένα νέο κεφάλαιο έρχεται για να γράψει ιστορία.
Τι σημαίνει αυτό; Είναι καλό ή κακό;
Όσο και αν δεν του αρέσει η αναμονή, ο χρόνος πάντα δίνει όλες τις απαντήσεις.

Σηκώθηκε πάνω. Κοίταξε τον ουρανό. Έκλεισε τα μάτια.
Μικρές νιφάδες πάγου χάιδευαν το πρόσωπό του.
Χαμογέλασε.

Χιονίζει.
Επιτέλους χιονίζει.

Monday, December 29, 2014

Ο Πρίγκηπας του μίσους.

Είναι δύσκολο να μην μισείς.
Τους ανθρώπους, τις πράξεις τους, τις καταστάσεις της ζωής.

Όταν σου τσακίζουν το ηθικό και απολαμβάνουν να σε βλέπουν να ματώνεις, το μίσος είναι το μόνο συναίσθημα που βγάζει νόημα. Πολλές φορές φαίνεται η πιο λογική αντίδραση. Η πιο καλή άμυνα και ταυτόχρονα επίθεση. Η μόνη διέξοδος διαφυγής από την αίσθηση της ανημποριάς.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αργά η γρήγορα, σε οδηγεί στο πουθενά.  Σε ξεσκίζει. Σε μεταμορφώνει σε κάτι που δεν είσαι. Σε κάτι που εύχεσαι ποτέ να μην γίνεις. Το έχω δει, το έχω νιώσει. Ακόμα το αισθάνομαι. Το βλέπω μπροστά μου. Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην υποκύψω.

Είναι στιγμές που μισώ. Μισώ πολύ, μισώ βαθιά. Στιγμές που νομίζω πως η βία και ο θυμός θα με σώσουν. Θα με βοηθήσουν να επιβιώσω, να προστατευτώ. Παρορμητικές αντιδράσεις και λύσεις σε απαντήσεις που δεν έχω προλάβει καν να σκεφτώ. Ώρες ώρες πιστεύω τόσο πολύ πως η παρόρμηση της στιγμής, θα δώσει την λύση που χρειάζομαι. Την ελευθερία που αποζητά η ψυχή. Μια στιγμή απόλυτης συναισθηματικής απελευθέρωσης. Χωρίς κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς. Χωρίς περιορισμούς. Ακριβώς κάτι τέτοιες ώρες καταλήγω στο κενό.

Διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ημερών, προσπαθώ να συμμαζέψω τις ζημιές των προηγούμενων. Σε μια τέτοια ζωή, δεν υπάρχει μέλλον. Μόνο αντιπερισπασμοί και τύψεις. Τύψεις βαθιές και σκοτεινές. Αισθήματα στέρησης. Αρρωστημένες καταστάσεις συναισθηματικής παρανομίας. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν ζεις, επιβιώνεις.

Όσο γράφω κοιτάζω ουρανό. Κοιτάζω το αχανές βασίλειο του χρόνου. Το δικό μου βασίλειο. Σαγηνεύομαι από το φεγγάρι, τα αστέρια, τα μικρά φώτα από τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται. Η φωτιά στα σωθικά σιγά σιγά καταλαγιάζει. Νομίζω πως υπάρχει λόγος που το μάτι μου δεν εστιάζει πλέον στο ατελείωτο σκοτάδι της νύχτας. Δεν γίνεται, κάποιος λόγος θα υπάρχει που μαγνητίζεται από ένα μάτσο λευκές κουκκίδες.

Είμαι μικρός ακόμα. Θα μάθω. Κάποτε θα γίνω βασιλιάς, θα μάθω να καθοδηγώ. Ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέχρι τότε θα μείνω εδώ, θα μάθω να διαλέγω. Θα μάθω να παρατηρώ. Για έναν πραγματικό βασιλιά, όλα είναι θέμα οπτικής. Θέμα επιλογής. Είναι πολύ αργά πλέον για αυταπάτες. Πολύ αργά για αδυναμίες.

Δεν είμαι αδύναμος.

Friday, December 26, 2014

Δεκέμβρης.

Δεκέμβρης. Ο αγαπημένος μου μήνας με διαφορά.

Εκτός από το κομβικό σημείο που αποτελεί στην ροή των εποχών και του χρόνου, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβανόμαστε και τον μετρούμε εμείς, σηματοδοτεί δυο τεράστιες αλλαγές-μαθήματα στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Από τη μία, μέσω των Χριστουγέννων, τη σημασία της οικογένειας και της θαλπωρής που αυτή επιφέρει. Τη σημασία, της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αγάπης.
Από την άλλη, μέσω της αλλαγής του χρόνου, τη γέννηση της ελπίδας, την υπενθύμιση σε όλους μας, πως έχουμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, αλλά έχουμε την υποχρέωση να παλεύουμε καθημερινά για την πραγμάτωση αυτών των ονείρων.

Το πιο σημαντικό όμως με αυτόν τον μήνα, δεν είναι τόσο το αίσθημα που αφήνει στο τέλος του, όσο η διαδικασία που σε υποβάλει κατά τη διάρκεια του. Μια αμφιλεγόμενη και πολυτάραχη κατάσταση που αγγίζει τα όρια της μελαγχολίας. Μια διαδικασία όμως που σε κάνει να σκεφτείς και να αξιολογήσεις τις πράξεις σου. Κάθε φορά αναλογιζόμενος τα όσα έχεις ζήσει, με αφετηριακό γεγονός την αρχή του περασμένου χρόνου, εντοπίζεις τα λάθη σου, αναθεωρείς τις πρακτικές και τον τρόπο σκέψης σου και ψάχνεις νέους δρόμους.

Σήμερα από τα ξημερώματα ακόμη, έχω δεχτεί την ευχή και την αγάπη πολλών ανθρώπων, με αποτέλεσμα να έχω αναλογιστεί πολύ σοβαρά τη σημασία του σεβασμού και της αγάπης που ανέφερα παραπάνω. Από γνωστούς και φίλους, μέχρι άτομα της οικογένειας μου, όλοι ανταποκρίθηκαν στο εορταστικό κάλεσμα της ημέρας και μου έδωσαν έναν λόγο να χαμογελώ.

Ίσως αυτό να είναι και το μάθημά μου για σήμερα. Το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου αν θέλεις. Να κρατιέμαι απ' αυτές τις απλές στιγμές και να τις εκτιμάω περισσότερο. Τελικά δεν νομίζω πως είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάτι που σε κάνει ευτυχισμένο, έστω και για λίγο. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα εορταστικό τραπέζι, ένα φιλί... όλα τους παίζουν τον ρόλο τους.

Για άλλη μια φορά έφερα στο μυαλό μου πως πολλές φορές θα πονέσεις, θα υποφέρεις, θα πρέπει πάρεις δύσκολες αποφάσεις αλλά το σημαντικό είναι να μην αφήσεις το βάρος τους να σου στερήσει τη χαρά της ζωής. Ότι και να γίνει, πρέπει να βρεις πράγματα που σ' αγαπούν και τα αγαπάς και να τρέξεις σε αυτά. Να τα κάνεις δικά σου.

Η δύναμη άλλωστε έρχεται από τα καλά πράγματα. Την οικογένειά, τους φίλους, την ικανοποίηση από τη σκληρή δουλειά. Αυτά είναι τα πράγματα που σε γεμίζουν. Απ' αυτά κρατιέσαι, όταν είσαι διαλυμένος.

Αυτό είναι το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων άλλωστε, πίσω από όλες τις ευχές και τα δώρα.

Η γέννηση της ελπίδας. 

Friday, December 5, 2014

Απογείωση.

Παρασκευή 5 Δεκέμβρη.
Μια ακόμη μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Αυτή τη στιγμή που γράφω βρίσκομαι μερικές χιλιάδες πόδια πάνω απο το έδαφος. Είχα πολλά χρόνια να το ζήσω αυτό. Παρατηρώ την πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Την αργή και σταθερή ανατολή του ηλίου. Τα κατάλευκα σύννεφα...
Ότι χρειάζομαι για να νιώσω ολόκληρος και δυνατός. Δεν ξέρω ακριβώς πως να το περιγράψω, αλλά είναι σαν να μην είμαι απο αυτόν τον κόσμο αυτή τη στιγμή.
Όλα είναι τόσο... ειδυλλιακά.

Όταν πετάς τόσο ψηλά τίποτα δεν υπάρχει που να σου φαίνεται ακατόρθωτο. Ούτε τα προβλήματα σου, ούτε οι αμφιβολίες σου, ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός δεν μπορεί να σε κατεβάσει. Εναρμονίζεσαι πλήρως με το περιβάλλον. Γίνεσαι κι εσύ ένα σύννεφο σαν όλα τ'άλλα. Ξαφνικά, η δύναμη της ελευθερίας και της ελπίδας, υπερβαίνει κάθε άλλη.

Κάθε ταξίδι και μια ιστορία λένε. Εγώ θα έλεγα πως όλα είναι μέρος μιας μεγαλύτερης, ενός μεγαλύτερου ονείρου αν θέλεις. Δεν έχει σήμασια πότε και πως θα τελειώσει, μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ στην τελική. Σημασία έχει να το ζήσεις στο έπακρον.

Να πετάξεις.
Ελεύθερος.

Ελπίζω να μην λησμονήσω ποτέ αυτά τα λόγια...

Thursday, November 20, 2014

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Και τι θέλει στην τελική ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Έναν ξάστερο ουρανό, να νιώθει μικρός.
Γη, να πατάει στα πόδια του, να νιώθει μεγάλος.
Θάλασσα, να ταξιδεύει σε μέρη που δεν έχει ξαναδεί.
Ήλιο, να θυμάται την κυκλική πορεία της ζωής του.
Αέρα, να πετά και να χάνεται στο άπειρο.
Βροχή. να ξεπλένει τον φόβο του θανάτου.

Μια γλυκιά μυρωδιά, να ξυπνάει το πρωί.
Μουσική. Οπωσδήποτε μουσική.
Ένα πιάτο φαΐ, να μην πεινάει.
Καλούς φίλους.
Μια δεμένη οικογένεια.
Ένα μέρος να αποκαλεί σπίτι. 
Να γελάει.
Να γελάει με την ψυχή του.

Αλήθεια σε κάθε συναναστροφή.
Ισότητα και ισοτιμία.
Έναν ξεκάθαρο σκοπό.
Να αγαπάει και να αγαπιέται, δίχως όφελος.
Μια αδελφική αγκαλιά.
Έρωτα.
Έρωτα για τον εαυτό του, έρωτα για άλλους ανθρώπους.
Έρωτα για την δουλειά του.
Για τα όνειρά του.
Το μέλλον.
Έρωτα για τη ζωή.
Για την ελευθερία.

Η ελευθερία είναι πλέον ένας όρος που καταλήγει όλο και πιο σχετικός και συγκεχυμένος κάθε φορά που κάποιος τον αναφέρει.
Ένας όρος που ξεχάστηκε και παραδόθηκε στον βωμό του κέρδους και της απληστίας.
Με το πέρασμα του χρόνου καταλήγει να μένει μια ιδέα σε ένα παλιό βιβλίο.
Ένα ανεκπλήρωτο όραμα. Μια ουτοπία.
Και αυτό γιατί μένεις παθητικός σε οτιδήποτε συμβαίνει.
Δεν αναλογίζεσαι τι χάνεις καθημερινά. Γιαυτό και δεν αντιδράς.
Λοιπόν ας ρίξουμε μαζί ξανά μια τελευταία ματιά σε όλα τα παραπάνω.

Είναι πολλά; Ίσως ναι, ίσως όχι.
Υπερβολικά; Νομίζω πως καθόλου.
Δυσεύρετα; Οπωσδήποτε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως αξίζει να πολεμήσουμε για αυτά.
Με ότι έχουμε και δεν έχουμε.

https://www.youtube.com/watch?v=hU4h3pMNXfA

Tuesday, November 4, 2014

Η Πρώτη Ανατολή.

Σε αντίθεση με την γενική ηρεμία και γαλήνη των τελευταίων μηνών σήμερα δεν σηκώθηκα και με την καλύτερη διάθεση. Ετοιμάστηκα, βγήκα στον δρόμο και πήγα να τακτοποιήσω τις δουλειές μου. Έξω σύγχυση και σαματάς, πάλι η μουσική έσωσε τη μέρα. Προς το μεσημέρι κατάφερα και γύρισα σπίτι, μακριά από την αστική ζούγκλα της πόλης. Για λίγο κάθισα μόνος στην ησυχία μου. Μέχρι που κάτι ήρθε για να μου φτιάξει τη μέρα. Το διάλειμμα που ακολούθησε είναι μια δυνατή εικόνα ζωής. Το χρώμα, στο γκρι κεφάλαιο που λέγεται καθημερινότητα.

Το κινητό μου χτύπησε από ένα αναπάντεχο μήνυμα. Η φίλη μου Βίκυ, απέκτησε σήμερα τα ξημερώματα μια υπέροχη αδελφούλα. Αν και σχεδόν ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα την τύχη να κάτσω να κουβεντιάσω μαζί της από κοντά καθώς μας χωρίζουν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα ένιωσα τόσο υπέροχα από την ευτυχία της. Στο μήνυμα απεικονιζόταν αυτή με την νεογέννητη Αναστασία να κοιτάζονται δίπλα δίπλα. Μια εικόνα τόσο απλή. Η γέννηση ενός νέου πλάσματος σε αυτόν τον κόσμο, το πρώτο κεφάλαιο της περιπέτειας που μοιραζόμαστε όλοι. Και δίπλα το βλέμμα μιας περήφανης αδελφής, όλο αγάπη και δέος απέναντι στο μικρό βρέφος, στο μεγάλο όμως θαύμα της φύσης. 

Όσο κοιτούσα το βλέμμα της μικρής Αναστασίας, κατάλαβα πολλά περισσότερα για τη ζωή και την σημασία της, από ότι έχω καταλάβει εδώ και χρόνια, έπειτα από άπειρες ώρες στοχασμού. Μου θύμισε το αίσθημα που ένιωσα όταν γεννήθηκε η αγαπημένη μου εξαδέλφη, Μαριλένα, που όμως ήμουν πολύ μικρός για να το κατανοήσω. Είχε στο βλέμμα της αυτή την αθώα άγνοια που δεν την βλέπεις στα μάτια ενός ενήλικα. Και σπάνια στο βλέμμα ενός παιδιού πλέον. Αυτόν τον ασυνείδητο ενθουσιασμό απέναντι στις ατελείωτες δυνατότητες αυτού του νέου κόσμου. Τα βρέφη δεν είναι ανόητα, έχουν ένστικτο, αφουγκράζονται τα πάντα γύρω τους. Το φως, τον αέρα, τον παλμό της καρδιάς, την αγάπη και την απέχθεια. Για την ακρίβεια ξέρουν πολύ περισσότερα από ότι εμείς. Δεν έχουν καμία απολύτως εξάρτηση από τίποτα, γιατί ακριβώς δεν έχουν διδαχτεί να εξαρτώνται ακόμα. Είναι ελεύθερα. 

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Πλάτωνα σχετικά με την γνώση της αλήθειας που προϋπάρχει της υλικής ζωής και βρίσκεται στην ψυχή του κάθε όντος. Πως όσο αυτό το ον μεγαλώνει προσπαθεί να θυμηθεί όσα ήξερε πριν γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Ξαφνικά από απλή φιλοσοφία, αυτή η θεωρία αποδείχθηκε πραγματικότητα. Όλες αυτές οι ώρες στοχασμού που καταναλώνεις καθημερινά χαραμίζονται στην τελική, μόνο και μόνο για να θυμηθείς κάτι που ήδη ξέρεις. Να είσαι ελεύθερος. Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο μεγαλώνεις και οι υποχρεώσεις σε πνίγουν, όμως θα βρεις την άκρη. Η αλήθεια έχει πολλές εκφάνσεις και ο καθένας διαλέγει και από μια διαφορετική. Όμως εξακολουθεί να είναι μια. 

Αυτό ακριβώς ήταν το μάθημα που πήρα σήμερα από την νεογέννητη μικρή μου φίλη.
Οι απαντήσεις για το μυστήριο της ζωής είναι εκεί και περιμένουν.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις στα μάτια ενός βρέφους.

Η Σκοτεινή Πλευρά.

Μια γωνία, σε έναν δρόμο
Σε έναν δρόμο, σκοτεινό
Σκοτεινό και τιποτένιο
Καταφύγιο ιερό.

Ένας δρόμος, με αθλίους
Ποταπούς ένα σωρό
Δίνει χώρο, να αδειάσει
Απ'τις σκέψεις το μυαλό.

Πόρνες, κλέφτες, δολοφόνοι
Τον κοιτούν με ενδοιασμό
Ποιοι να είναι αυτοί οι δρόμοι
Που τον φέρανε εδώ;

Είναι πρόβατο ή λύκος
Στης ζωής το σκηνικό;
Μα σε λύκο δεν θυμίζει
Άραγε γιατί είναι εδώ;

Φαίνεται να μην φοβάται
Μπρος στου σκότους το θεριό
Το σκοτάδι του κοιμάται
Μα είναι πάντα ζωντανό.

Και τη σκέψη του ορίζει
Τον κρατάει ασφαλή
Σαν ασπίδα που γυαλίζει
Η απύθμενη οργή.

Ονειρεύεται μονάχος
Μια όμορφη ζωή
Με αισθήματα γεμάτος
Να ξυπνήσει ένα πρωί

Μα ο χρόνος του χει μάθει
Πως η ελπίδα είναι μισή
Πήρε σήμερα τη μάχη
Η πλευρά του η σκοτεινή.

Thursday, October 23, 2014

Οι Σκιές.







Μετά από αρκετό καιρό που είχα να γράψω, αποφάσισα να επιστρέψω με αυτήν την εικόνα. Μπορεί σε κάποιον να μην φαίνεται αρκετός λόγος αλλά στην περίπτωση μου είναι ικανός για πολύ περισσότερα. Η αλήθεια είναι πως ο τελευταίος μήνας από την στιγμή που ξεκίνησε ήταν έντονος και πολυτάραχος. Εικόνες, ήχοι και σκέψεις με βομβάρδιζαν καθημερινά, ικανά ερεθίσματα για να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Όμως οι σκέψεις για κάποιον περίεργο λόγο δεν μπορούσαν να ταξινομηθούν, δεν μπορούσαν να μπουν σε μια σειρά και να ερμηνευθούν, κυρίως λόγω της μετάβασης υποθέτω. Άλλης μιας μετάβασης της ζωής, από μια κατάσταση σε μια άλλη. Δύσκολο μονοπάτι και τρομακτικό πολλές φορές, όμως αποφέρει καρπούς... 

Όπως και να χει. Πριν από λίγες μέρες πραγματοποίησα κάποια γυρίσματα για να ολοκληρώσω την πρώτη μου δουλειά, μέχρι που, τυχαία, ο φίλος μου Παύλος, απαθανάτισε αυτή τη στιγμή. Μόλις είδα την εικόνα πάγωσα. Για πρώτη φορά, δεν παρατήρησα αμέσως τον χώρο και τις μορφές, αλλά το πάντρεμα δυο αντίθετων δυνάμεων. Κάτι τέτοιες εικόνες σε κάνουν να νιώθεις δέος απέναντι στην δύναμη της φωτογραφίας. Στην απίστευτη αντήχηση της στιγμής και της απλότητας. Ένα ηλιοβασίλεμα, ένας καθαρός ουρανός και μερικές σκιές. Τίποτα παραπάνω, ένα εικαστικό αριστούργημα. Τη στιγμή που φως και σκοτάδι γίνονται ένα. Τη στιγμή, που οι μορφές παύουν να υφίστανται στην πραγματική τους μορφή, ένα ζωντανό θέατρο σκιών. 

Μου θύμισε και πάλι κάτι από γινγκ γιάνγκ, ο τρόπος με τον οποίο το φως δίνει λόγο ύπαρξης στο σκοτάδι και αντίθετα. Μου θύμισε πως η ζωή πέρα από τα καλά και τα κακά της, θα είναι πάντοτε κάτι σαν αυτήν την φωτογραφία, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ένας καθαρός ουρανός και μια ταραγμένη θάλασσα. Κι εμείς τίποτα παραπάνω από σκιές. Σκιές που θα χαθούν με την δύση του ηλίου, μόνο για να επιστρέψουν με την επόμενη ανατολή. Σε έναν αέναο κύκλο ζωής και θανάτου. 

Ίσως οι σκιές να μαρτυρούν περισσότερα για εμάς και από το πιο εκτυφλωτικό φως.
Ταυτόχρονα δεσμώτες και έρμαια του φωτός.
Εξόριστες για πάντα,
σε ένα ηλιοβασίλεμα.

Wednesday, October 8, 2014

Σε αγαπώ παιδί μου...

Τι είναι λοιπόν τα λόγια; Ένα απλό μέσο επικοινωνίας και έκφρασης; Ένας τρόπος να εντυπωσιάσουμε, ένας τρόπος να εμπνεύσουμε ή μήπως ένας τρόπος να διδάξουμε; 

Θα έλεγα όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Τα λόγια όσο εύκολα μπορούν να καταλήξουν ασυνάρτητα και ανόητα, άλλο τόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν ζωές. Όσο εύκολα μπορούν να σε στείλουν στον βούρκο, τόσο εύκολα μπορούν να σε ανεβάσουν στον έβδομο ουρανό. Οι συνταγές πολλές και τα αποτελέσματά τους, καμία φορά, αγγίζουν τα όρια του παραδόξου. 

Υπάρχουν όμως κάποια λόγια, κάποιες ''συνταγές'' καλύτερα, που δεν ξεχνάς ποτέ. Λόγια που ο σκοπός τους υπερβαίνει τη σύμβαση της απλής επικοινωνίας. Λόγια που πριν καλά καλά το καταλάβεις καταλήγουν να σε κυβερνούν. Και σαν μικρές κουκκίδες φωτός, λάμπουν δυνατά μέσα στο απέραντο σκοτάδι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Όπως τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό. Τόσο καθαρά, τόσο φωτεινά, τόσο όμορφα. 

Σήμερα το πρωί, είχα την τύχη να πέσω σε ένα υπέροχο κείμενο, ένα κείμενο γεμάτο αγάπη και ομορφιά. Ένα κείμενο που θα ήθελα κάποια στιγμή να αφιερώσω κι εγώ ο ίδιος στο δικό μου παιδί. Μια αποτύπωση μιας ολόκληρης ζωής μέσα από στιγμές. Τίποτα παραπάνω παρά ο φόβος ενός ανθρώπου όχι απέναντι στον θάνατο, αλλά στην απώλεια της αγάπης. 

Η μικρή μου εισαγωγή έφτασε στο τέλος της. Ώρα να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Τα λόγια στέρεψαν. Ας μιλήσει η σιωπή.


Γράμμα του πατέρα στο γιο του....

«Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω...

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου...»

Tuesday, September 30, 2014

Σκοπός.

Ζωή. 
Τι είναι τελικά αυτό που αποκαλούμε εμείς οι άνθρωποι ζωή; 
Τι είναι αυτό που μας χωρίζει, τι είναι αυτό που μας ενώνει; 

Η απάντηση είναι ο σκοπός.

Ο μόνος τρόπος να έχουν όλα ένα νόημα, η κάθε συναναστροφή, συζήτηση, κίνηση, είναι να υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος σκοπός. Διαφορετικά νιώθουμε ανήσυχοι, ανασφαλείς και μόνοι. Διαφορετικά χάνουμε χρόνο. Τίποτα δεν κολάει, τίποτα δεν δικαιολογείται. Ο τελευταίος μήνας που ήρθε, πέρασε και σχεδόν έφυγε σαν μια φευγαλέα στιγμή, αλλά με έκανε να καταλάβω στο έπακρον όχι μόνο την σημασία του σκοπού στη ζωή, αλλά και τα μέσα για να τον διεκδικήσω και να τον βάλω στην καθημερινότητά μου.

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου δύο εβδομάδες, όταν αποφάσισα να δω έναν φίλο που επρόκειτο να φύγει μόνιμα για σπουδές εκτός πόλης και βρεθήκαμε να αποχαιρετιστούμε. Αν και τον ήξερα λίγο και αντίστοιχα αυτός εμένα, αυτό εδώ το blog μας έφερε πιο κοντά. Εκείνη την ημέρα η συζήτηση δεν έπαψε στιγμή να με εκπλήσσει. Από φιλοσοφικές αναζητήσεις και διαπιστώσεις για το νόημα της ζωής μέχρι και πιο πρακτικά θέματα, τόσο σχετικά με την φιλία, τον έρωτα, το επαγγελματικό μας μέλλον και τις διάφορες καθημερινές συναναστροφές όσο και με την ίδια τη δύναμη του να αλλάζεις συνειδήσεις. Αυτό που με έκανε όμως περισσότερο να συνειδητοποιήσω ότι ζω μια πραγματικά σημαντική εμπειρία-σταθμό στη ζωή μου ήταν ο τρόπος με τον οποίο αυτό το άτομο μου μίλησε για κάποια προσωπικά του θέματα σαν να με ξέρει χρόνια. Ακόμα περισσότερο με σόκαρε το γεγονός πως αυτό το ανούσιο blog του έδωσε το έναυσμα να βοηθήσει αποτελεσματικά ανθρώπους που τον έχουν ανάγκη. Το γεγονός πως εμπνεύστηκε από κάτι μικρό και έφτιαξε κάτι μεγάλο. Ξαφνικά από μια απλή ενασχόληση, το να γράφω κάτι σε δημόσια θέα απέκτησε μια ουσία. Ξαφνικά ο σκοπός που αρχικά ήταν μια απλή μου ελπίδα έγινε πραγματικότητα. 

Και η ελπίδα σαν ένα αθάνατο μικρόβιο, άρχισε να εξαπλώνεται, από μια απλή λέξη, έγινε ξαφνικά τρόπος ζωής. Απέκτησε σάρκα και οστά. Εκείνη τη στιγμή αυτό το άτομο μέσα από αυτήν την πραγματικά συγκινητική του εξομολόγηση, πως δηλαδή συνέβαλα στο να αλλάξει συνείδηση και οπτική, ουσιαστικά χωρίς να το καταλάβει, άλλαξε την δική μου. Πριν καλά καλά το καταλάβω, όλα άρχισαν και αλλάζουν τροπή. Η μια ανεπανάληπτη εμπειρία μετά την άλλη. Και όλα αυτά χάρη σε μια απλή συναναστροφή, σε μια απλή κουβέντα. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα περίπου δυο εβδομάδων, έκανα όσα δεν έχω τολμήσει να κάνω εδώ και χρόνια. Και αυτή η συνεχής αναγέννηση δεν έχει τέλος. Δεν ξέρω τι μπορεί να με περιμένει στο τέλος αυτού του δρόμου, πάντως ξέρω πως οι βάσεις έχουν τεθεί και οι ευκαιρίες δεν σταματούν να εμφανίζονται. Και όλα αυτά γιατί πολύ απλά βρήκα τον σκοπό μου, τον ξεκαθάρισα και ξεκίνησα να τον ακολουθώ.

Τίποτα δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο στη ζωή αρκεί να ξέρεις γιατί πολεμάς. 
Αρκεί να ξέρεις ποιος είσαι και γιατί θέλεις να πετύχεις κάποια πράγματα.
Όπως μου είπε και ο φίλος μου Γιάννης:

''Μην προσπαθείς να προσθέσεις χρόνια στη ζωή σου, προσπάθησε να προσθέσεις ζωή στα χρόνια σου.'' 

Για σένα αδερφέ.
Καλή τύχη σε ότι κάνεις.
Σε ευχαριστώ.

Saturday, September 20, 2014

Μια συμβουλή.

Τελικά αυτός ο μήνας δεν σταματάει να με εκπλήσσει... Τόσες πρωτόγνωρες εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορώ να καταλάβω πότε έρχονται και πότε φεύγουν. Η ζωή μέσα από όλη της την πολυπλοκότητα και την φαινομενική της ματαιότητα, έχει έναν απίστευτο τρόπο να σε κλωτσάει στο κεφάλι πάνω στη στιγμή που το χρειάζεσαι. Πάνω στη στιγμή που έχεις ανάγκη από νόημα και ελπίδα.

Σήμερα είχα την πρώτη μου προσωπική εμπειρία με αυτό που αποκαλούμε ''τροχαίο ατύχημα''. Εν ολίγοις έφαγα τα μούτρα μου με το ποδήλατο μέσα σε έναν δρόμο γεμάτο αμάξια σε μια μεγάλη λεωφόρο. Ευτυχώς ήμουν τυχερός στην ατυχία μου για άλλη μια φορά, καθώς δεν διερχόντουσαν αυτοκίνητα με  ανεπτυγμένη ταχύτητα, αλλιώς μπορεί να μην είχα το προνόμιο να μιλάω εδώ αυτή τη στιγμή. Να ναι καλά και ένα παλικάρι που έσπευσε να βοηθήσει αμέσως μόλις με είδε στο έδαφος και μου γλύτωσε αρκετό χρόνο ώστε να μαζέψω τα πράγματά μου από τη μέση του δρόμου. Το κακό μικρό, απλοί μικροτραυματισμοί και ένας ελαφρύς πονοκέφαλος λίγο μετά την στιγμή της σύγκρουσης. Το καλό όμως αυτής της εμπειρίας, πάρα πολύ μεγάλο. Ειλικρινά από την ώρα που το έπαθα δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω, σχεδόν έκλαψα από τα γέλια πριν λίγο.

Ο λόγος που μοιράζομαι αυτή μου την εμπειρία εδώ και δεν την γράφω απλά σαν μια σημείωση, ή σαν μια σημαντική ανάμνηση σε ένα κομμάτι χαρτί, είναι απλός. Κάθε μέρα κοιτάζουμε να υποβαθμίζουμε οτιδήποτε καλό μας συμβαίνει, και να μεγαλοποιούμε τα προβλήματα και τα παράπονά μας από τον άδικο κόσμο στον οποίο έχουμε την ατυχία να βρισκόμαστε. Περνάμε μια ολόκληρη ζωή, δυσανασχετώντας για το ένα και το άλλο, φοβούμενοι τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δεν λέω δεν είναι όλα ρόδινα. Και συνεχώς η αδικία και η κακία βρίσκουν τρόπο να αναλάβουν τα ηνία της καθημερινότητας μας ακόμα και όταν δεν το περιμένουμε και έχουμε ανάγκη το ακριβώς αντίθετο. Όμως η ζωή είναι ένα προνόμιο. Αργά η γρήγορα, όλοι θα το χάσουμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Οπότε έχει τεράστια σημασία το τι θα κάνουμε μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Τι θα αφήσουμε πίσω.

Και τώρα αφήνω τον πληθυντικό και αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά. Σε εσένα που και πάλι αφιερώνεις χρόνο για να διαβάσεις. Σε εσένα που μου δίνεις δύναμη και λόγο να συνεχίσω να γράφω, να συνεχίζω να ελπίζω. Σταμάτα να παρατείνεις και να αναβάλλεις τη ζωή σου για το αύριο. Σταμάτα να ελπίζεις μονάχα σε ένα καλύτερο μέλλον και δράσε. Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες, καλές η κακές. Αλλά όχι μόνο για να έχεις να λες. Εμπειρίες που θα σε κάνουν κάτι ανώτερο από την παρούσα φυσική μορφή σου, κάτι σπάνιο. Αυτό που συνηθίζω να αποκαλώ πνευματικά αθάνατο. Και όχι μην το βλέπεις ανταγωνιστικά, σε συνάρτηση με τους άλλους, ζεις κυρίως για σένα και για τον κόσμο που σε έχει ανάγκη, ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Ξέρω πάλι πλατειάζω, ξεφεύγω. Αθετώ τους ίδιους τους κανόνες που μου έχω θέσει. Αλλά προσπάθησε να καταλάβεις κάτι από την δική μου ατυχή-τυχερή εμπειρία. Αγάπα την ζωή σου και πάψε να ζεις στην αδράνεια και στην αυτοκαταστροφή.
Μάθε να αγαπάς.
Και θα μάθεις να πετάς.

Thursday, September 18, 2014

Το τελευταίο ''Αντίο''.

Δεκαοκτώ Σεπτεμβρίου, 2013. Κράτα τον αριθμό. Ένας χρόνος πέρασε από την ψυχρή δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Το ξέρω είναι η δεύτερη φορά που θα αναφερθώ σε έναν θάνατο μέσα σε διάστημα 5 ημερών. Αυτή τη φορά δεν θα είμαι τόσο οπτιμιστής όμως, συγχώρεσε με. Αυτός ο θάνατος σε αντίθεση με του Michael Clark Duncan που ανέφερα πριν λίγες μέρες δεν έγινε από φυσικά αίτια. Ούτε επήλθε μονάχα, σε έναν πολύ νέο άνθρωπο που δεν πρόλαβε καλά καλά να ζήσει. Αυτός ο θάνατος είχε πολιτικό πρόσημο. Είχε ως σκοπό τον εκφοβισμό και την σίγαση της ελεύθερης έκφρασης. Αυτός ο θάνατος ήρθε ακόμα πιο άδικα και κατέστρεψε πάρα πολλές ζωές. Και ήρθε από ένα νεοναζιστικό γουρούνι. Αυτός ο θάνατος ήταν μια προειδοποίηση προς όχι μόνο όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας, αλλά και προς ολόκληρο τον κόσμο. Μια προειδοποίηση για ανάγκη μόρφωσης, πρόληψης και σύνεσης. Αν αυτά τα καθίκια δεν παίρναν δύναμη από κάποιους άμυαλους υποστηρικτές, κάτι τέτοιο θα είχε αποφευχθεί. Αν αυτοί οι υποστηρικτές διάβαζαν περισσότερη ιστορία και έβλεπαν λιγότερη τηλεόραση, όχι ιδιαίτερα πράγματα, τα στοιχειώδη μόνο, κάτι τέτοιο ούτε που θα υπήρχε σαν σενάριο. Η ιστορία δυστυχώς ή ευτυχώς όμως έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Οι γερμανοτσολιάδες εξακολουθούν να κυβερνούν και να διασπείρουν τον τρόμο. Πέρα από το σκανδαλώδες παράδειγμα του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου τα θύματα φασιστικών ενεργειών τόσο πανελλαδικά αλλά και ανά τον κόσμο δεν έχουν τέλος. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι εν καιρό κρίσης και αναταραχής, αυτοί που αναλαμβάνουν να κάνουν τη σκατοδουλειά είναι οι φασίστες. Είναι ο ελιγμός διαφυγής κάθε κυβέρνησης παγκοσμίως. Ανέκαθεν ήταν. Είτε αυτοί οι φασίστες έχουν δεξιό, είτε αριστερό πρόσημο. Ήταν, είναι και θα είναι φασίστες. Δεν λέω να αλλάξουμε τον κόσμο και να σταματήσουμε την αδικία. Είμαι αρκετά ρεαλιστής για να ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Όσο και αν υπάρχουν πάντα και παντού άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά για αυτό. Το μόνο που προτείνω, τουλάχιστον σε εσένα που αυτή τη στιγμή αφιερώνεις πολύτιμο χρόνο και διαβάζεις μια κοινή μαλακία στο ίντερνετ είναι να κοιτάξεις αυτήν την φωτογραφία. 

Κοίτα τι πάει να πει θάνατος.

Saturday, September 13, 2014

Ένας αγαθός γίγαντας.



Πριν από δύο χρόνια και δέκα μέρες έφυγε από τη ζωή ένα ''ζωντανό θαύμα'' όπως τον έχει αποκαλέσει και ο Tom Hanks στην ταινία ''Πράσινο Μίλι'', ο Michael Clarke Duncan. Ένας χαρακτηρισμός που δεν ταίριαζε γάντι μονάχα στον ρόλο που υποδυόταν ο εν λόγο ηθοποιός, αλλά και στον ίδιο. Ένας μοναδικός όχι μόνο άνθρωπος αλλά και καλλιτέχνης. Με συμμετοχή σε πολλές μεγάλες Χολιγουντιανές επιτυχίες όπως τα γνωστά σε όλους Armageddon (1998), Green Mile (1999), Daredevil (2003), Sin City (2005), The Island (2005). Προχθές παρακολουθώντας την καινούρια ταινία Sin City δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω την απουσία αυτού του κυριολεκτικά ''μεγάλου'' καλλιτέχνη. Αμέσως με έπιασε μια βαθιά θλίψη. Ένα ρίγος. Ένιωσα τόσο ανόητος που αμέλησα να τον τιμήσω έστω και με λίγα λόγια την ημέρα της επιθανάτιας επετείου του. Φυσικά κάθε μέρα φεύγουν άνθρωποι εξίσου καλοί και ενάρετοι μεγάλοι ή μικροί, διάσημοι ή άσημοι. Και το να πεις κάποια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν φύγει. Ούτε μπορείς να πεις τα πάντα για τον καθένα με απόλυτη σιγουριά. Σίγουρα όμως νομίζω πως αξίζει να τους αναφέρουμε που και που όποτε τους βρίσκουμε να τριγυρνούν στα σοκάκια του μυαλού μας. Να τους επιτρέπουμε να γεμίσουν τις καρδιές μας με την ίδια ελπίδα που τους κράτησε στη ζωή τόσα χρόνια. Τα μαθήματα του πολλά και σημαντικά. Τόσο μέσα από την δουλειά του, τον τρόπο στάσης και ζωής του, τα λόγια του, όσο και από το ίδιο το αγνό του χαμόγελο, με το οποίο αντιμετώπιζε την καθημερινότητα. Παρά το μέγεθος και την δύναμή του, ποτέ δεν έκανε, ούτε προσπάθησε να κάνει κακό σε κανέναν. Απλά χαμογελούσε. Ένας πραγματικά αγαθός γίγαντας. Μια φορά σε μια συνέντευξή του, ανέφερε πως ακόμα και τις πιο δύσκολες ημέρες του που δεν ένιωθε πολύ καλά, προτιμούσε να μείνει μόνος και να σκεφτεί σε ένα δωμάτιο παρά να διακινδυνεύσει να κάνει κακό με οποιονδήποτε τρόπο σε κάποιον άλλον. Ένας βαθιά σκεπτόμενος και αξιοσέβαστος άνθρωπος, λίγο πολύ όπως τον γνωρίσαμε μέσα από την ταινία Πράσινο Μίλι. Σεβόταν τις γνώμες όλων και ενδιαφερόταν πολύ να τις ακούσει και να τις κατανοήσει καθώς όπως έχει πει ''Αυτό είναι η ζωή, να ακούς, να παρατηρείς, να γνωρίζεις''. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του πριν και μετά τον θάνατό του το αφιέρωσε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και οργανισμούς, σχετικά με την προστασία των κακοποιημένων παιδιών, των ορφανών, αλλά και σε εκστρατείες κατά της κακοποίησης των ζώων. Ακόμα και μετά το θάνατό του η καλλιτεχνική του δημιουργία, το πνεύμα και η ενέργειά του εξακολουθεί, μετά από δυο ολόκληρα χρόνια να συγκινεί και να εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Αυτός ήταν ο Michael Clarke Duncan.


Ένας από αυτούς μπορείς να γίνεις κι εσύ, όπως ακριβώς μπορώ κι εγώ.

Έτσι αλλάζεις τον κόσμο.

Άλλαξε τον λοιπόν.


''So it was a thing that my mother always taught me to go for your goals and never give up no matter what they are, and I started believing that later on in life.''.

Thursday, September 11, 2014

Μουσική.

Άνοιξα τα μάτια. Απότομα. Λες και δεν κοιμόμουν όλες αυτές τις ώρες. Λες και απλά άφησα τα βλέφαρά μου να ξαποστάσουν μερικά λεπτά μέχρι να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Δεν βρισκόμουν καν στην νάρκη του πρωινού ξυπνήματος. Ξύπνησα με σκοπό. Για κάποιον περίεργο λόγο με κατέκλυσε μια ασυγκράτητη ανάγκη. Συμβαίνει όλο και πιο συχνά όσο μεγαλώνω. Όχι δεν αναφέρομαι στην φυσική ανάγκη, ούτε σε κάτι πονηρό μην βάζεις πράγματα με το μυαλό σου. Είχα απλά μια ανάγκη να την αντικρίσω. Μια ανάγκη να την κρατήσω στα χέρια μου. Να την χαϊδέψω, να της τραγουδήσω. Και στην συνέχεια να μου τραγουδήσει και αυτή. 
Να με ταξιδέψει σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο με τον γλυκό της ήχο. Χωρίς ανησυχίες και στεναχώρια, χωρίς πόνο και απελπισία, χωρίς πλήξη και απαισιοδοξία. 
Έναν κόσμο όπου η αγάπη και η ομορφιά κυβερνούν. Όπου ο πιο φτωχός ζητιάνος είναι ο μεγαλύτερος βασιλιάς. 
Έναν κόσμο χωρίς χρήμα, χωρίς πόλεμο, χωρίς θάνατο. 
Τον κόσμο της μουσικής. 
Δεν έχασα χρόνο. Σηκώθηκα, και πλησίασα την άκρη του δωματίου. Την ακούμπησα. Άγγιξα τις χορδές της σαν να αγγίζω το δέρμα ενός μωρού. Απαλά, ήρεμα. Την πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα να παίζω μαζί της. Και ο ήχος της σαν το γέλιο ενός παιδιού, μετά από ένα πετυχημένο γαργαλητό. Τόσο αγνός, τόσο αθώος. Τόσο γεμάτος ζωή. Ξαφνικά οι αμφιβολίες άρχισαν να εξαφανίζονται. Πήγαν για ύπνο, καθώς έμπαινα σε μια άλλη πραγματικότητα. Το σώμα μου άρχισε να αυτονομείται απ'το μυαλό. Τραγουδούσα χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, χωρίς καν να θυμάμαι τι λέω. Τα δάχτυλα πήγαιναν μόνα τους. Ξαφνικά για μια στιγμή ένιωσα πραγματικά ότι θα πρέπει να ονειρεύομαι. Δεν μπορεί κάτι γήινο να προσφέρει τόση πολλή ευτυχία. Η επιστήμη το λέει ενδορφίνη, η θρησκεία το λέει πίστη στο θεό, η ψυχολογία το λέει θετική ενέργεια, εγώ το λέω μουσική. 
Αν υπάρχει όντως θεός έτσι πρέπει να μοιάζει... 
Είναι παντού και πουθενά. 
Χαμένος κάπου στην ατελείωτη σιωπή μιας παύσης.
Και στην αιώνια γιορτή μιας νότας.

https://www.youtube.com/watch?v=3TqJa0RZOUc

Monday, September 8, 2014

''Ελεύθερη'' πτώση.

Κάθε μέρα είναι μια ελεύθερη πτώση. Μια βουτιά στο κενό. Δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, μπορεί να σου χαρίσει την πιο όμορφη εμπειρία της ζωής σου όσο εύκολα μπορεί να σου χαρίσει έναν γρήγορο και φρικτό θάνατο. Για λίγο μένεις εκεί, στο απόλυτο τίποτα και κοιτάζεις γύρω σου. Χάνεσαι. Όλα σου φαίνονται τόσο παράξενα, τόσο μεγάλα, τόσο άπειρα, που νιώθεις σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Νιώθεις σαν ένα μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο, η περιέργεια είναι η ίδια η αντίληψη μονάχα άλλαξε. Εξελίχθηκε, πατώντας πάνω στο κουφάρι της παιδικής σου αθώοτητας. Σύντομα το μυαλό σου επιστρέφει, τα μάτια σου έχουν και πάλι τον έλεγχο. Σιγά σιγά αρχίζεις και καταλαβαίνεις την θέση σου στο χώρο και τον στόχο που έχεις επιλέξει. Το ζήτημα είναι να τον υλοποιήσεις. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, σε βάθος ενός μήνα, ενός χρόνου, σε βάθος δέκα χρόνων, μιας ολόκληρης ζωής. Δεν έχει τόση πολλή σημασία αυτή τη στιγμή το πότε μόνο το να τα καταφέρεις. Μέρα τη μέρα, βουτιά τη βουτιά. Όσο περνάει και αυτή η μέρα η πτώση φτάνει σταδιακά στο τέλος της, το έδαφος πλησιάζει και η πίεση αυξάνεται. Ο ήλιος δύει και το σκοτάδι αρχίζει και σε καταπίνει. Αρχίζεις και επιταγχύνεις. Και κάπου εκεί, σε προλαβαίνει το άγχος. Θα ανοίξει το αλεξίπτωτο, δεν θα ανοίξει; Θα προσγειωθώ, θα ζήσω; Και αν ζήσω; Θα συνεχίσω να πέφτω, ξανά και ξανά... Κοιτάζεις για μια στιγμή επάνω. Στην τελευταία αχτίδα φωτός που έχει απομείνει στον ουρανό. Κάτι προσπαθεί να σου πει άκουσέ την, θα εξαφανιστεί σύντομα. Τα μάτια κλείνουν και ο ήχος του αέρα που σφυρίζει ξαφνικά χάνεται. Τα μάτια ανοίγουν και το φως έχει πλέον χαθεί. Χρειάστηκες μερικά δευτερόλεπτα αλλά το κατάλαβες. Ο φόβος είναι ανώφελος. Είσαι επαγγελματίας. Αυτή είναι η δουλειά σου, να πέφτεις. Τουλάχιστον κάντην καλά. Ξαφνικά σταμάτας να ελπίζεις σε μια απλή επιβίωση. Το να χάσεις κάθε ελπίδα, αύτο είναι πραγματική ελευθερία. Και το να έχεις πραγματική ελευθερία είναι η πιο δυνατή σου ελπίδα. Παίρνεις το χέρι σου απο το αλεξίπτωτο. Το απλώνεις και χαιδεύεις ξανά τον αέρα. Συνέχιζεις να πέφτεις στο άπειρο. Ελεύθερος.

Wednesday, September 3, 2014

Μην ξεχνάς.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα, λένε. Τελικά ίσως δεν είναι απλώς μια κακιά φήμη για την φύση και τον τρόπο σκέψης μας, χωρίς καμία υπόσταση. Μεγάλοι-μικροί, άνδρες-γυναίκες, όλοι λίγο πολύ έχουμε μια τάση να ξεχνάμε. Πράξεις, στιγμές, λόγια. Τα λόγια είναι του αέρα θα μου πείς και δεν θα διαφωνήσω καθόλου, οι πράξεις όμως; Είναι η μόνη απόδειξη αληθινής ζωής που έχουμε. Η μόνη απόδειξη ύπαρξης. Γιατί λοιπόν να τις λησμονήσουμε και να τις ισoπεδώσουμε για χάρη μιας ούτως η άλλως, κυκλοθυμικής, ψυχικής υγείας. Ευτυχώς, πολλές φορές βγαίνει η ανθρώπινη πλευρά στην επιφάνεια που αρνείται κατηγορηματικά να ξεχάσει. Δυστυχώς, αυτή η ανθρώπινη πλευρά όμως καταλήγει αυτοκαταστροφική και ανθυγιεινή, όσο υπεραναλύουμε και εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Οπότε τι τελικά αξίζει; Τι πρέπει να κάνεις; Νομίζω πως η απάντηση βρίσκεται στην εγκράτεια. Καλώς η κακώς, οι άνθρωποι είμαστε απλώς ανακυκλωμένα πρόσωπα για τους άλλους, πρόσωπα μη αναντικατάστατα και σε έναν βαθμό αναλώσιμα. Όμως όλοι έχουμε την αξία μας, λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε να δώσουμε και επι ίσοις όροις να απαιτήσουμε. Όχι όμως να ξεχάσουμε. Όλα τα άσχημα και δύσκολα περιστατικά που έχουν συμβεί στις ζωές μας, χωρισμοί, πουστιές, απώλειες, αχαριστία, πόνος, εκνευρισμός (όπως ακριβώς και τα όμορφα) ήταν ένα τεράστιο μάθημα. Όσο και αν δεν το καταλαβαίνεις με τη μια όλα έχουν κάτι καλό να προσφέρουν. Και οι άνθρωποι που φαινομενικά σου έκαναν κακό, είναι στην ουσία ευεργέτες. Κακοπροαίρετοι μεν, ευεργέτες δε. Ο πόνος, η απώλεια, ο φόβος. Όλοι τους μπορούν να γίνουν ευεργέτες αν το επιλέξεις. Μην πετάς πρόσωπα και αναμνήσεις στα σκουπίδια. Μην παραδέχεσαι οτι έχασες χρόνο. Παρατήρησε και μάθε. Ανθρώπινα είναι τα λάθη, ανθρώπινη και η αμάθεια. Θα μεγαλώσεις, θα φθαρείς με τον χρόνο και θα κουραστείς. Θα αγαπήσεις, θα χαρείς, θα πονέσεις. θα κλειστείς, πιθανότατα θα ισοπεδωθείς, θα ηρεμήσεις και στο τέλος θα επιστρέψεις στην αφετηρία. Όλα σε έναν διαρκώς επαναλαμβανόμενο κύκλο. Έναν κύκλο γεμάτο νόημα και σοφία, καλό και κακό, κάτι που θυμίζει Γινγκ Γιανγκ. Μην φοβάσαι έχει τον σκοπό του. Μόνο ένα πράγμα θυμήσου.
Μην ξεχνάς.

Friday, August 29, 2014

Ευτυχία.

Πριν απο περίπου 20 λεπτά ήμουν στην παραλία. Έκανα την απογευματινή μου βόλτα με το ποδήλατο και απολάμβανα τον πεντακάθαρο ηλιόλουστο ουρανό. Μέχρι που ξαφνικά κάτι με βάρεσε πολύ δυνατά στο κεφάλι. Όχι μην ανησυχείς, δεν έπεσα πάνω σε κανέναν κάδο, ούτε χτύπησα σε κάποιο δέντρο. Για την ακρίβεια αυτό το χτύπημα δεν ήταν ούτε καν φυσικό και επίπονο. Αντιθέτως θα έλεγα πως ήταν το πιο όμορφο χτύπημα που έχω νιώσει. Ήταν μια γροθιά όμορφων συναισθημάτων. Μια γροθιά ευτυχίας. Η πιο δυνατή που μπορείς να δεχτείς. Το περίεργο πράγμα είναι πως δεν χρειάστηκε να παω γυρεύοντας για να την φάω. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά. Αρκεί μια όμορφη ανάμνηση, μια όμορφη εικόνα. Και όλα έρχονται στο φως...

Καθώς λοιπόν τα πόδια μου συνέχιζαν την μηχανική τους κίνηση στο πετάλι και τα χέρια μου κρατούσαν σφιχτά το τιμόνι τα μάτια μου δεν άντεξαν και γύρισαν προς τον ουρανό. Και εκείνη τη στιγμή όλο το σύστημα παρέλυσε. Δεν μπορούσα να κρατήσω τον έλεγχο. Αλλά δεν τρόμαξα, ούτε αγχώθηκα. Όλα ξαφνικά απέκτησαν μια ευλαβική αρμονία. Όλα απέκτησαν νόημα. Ο ήλιος, τα σύννεφα, η θάλασσα, οι άνθρωποι που περπατούν εδώ κι εκεί, τα καραβάκια. Όλα κολούσαν. Ένα φυσικό εικαστικό αριστούργημα.

Για μια στιγμή επανήλθα και κατάφερα να φτάσω μέχρι την άκρη του δρόμου όπου και κάθησα για λίγο να παρακολουθήσω αυτόν τον μοναδικό πίνακα ζωής. Η εικόνα είχε τόσα πολλά να πει. Τόσα πολλά να δώσει. Περισσότερα απο όσα μαρτυράει και η ίδια η ανθρώπινη γλώσσα. Για μια στιγμή ένιωσα οτι είδα μια μικρή ιστορία να διαδραματίζεται στην μέση του ουρανού. Μια ιστορία όμορφων αναμνήσεων. Αναμνήσεων που διαδραματίζονται σχεδόν σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής. Το ''Μου 'λειψες'' ενός χαμένου φίλου, το ''Ευχαριστώ'' ενός καθημερινού ανθρώπου, το δάκρυ μιας ευτυχισμένης μάνας, το χαμόγελο ως αποτέλεσμα μιας γλυκιάς πράξης, το ''Σ'αγαπώ'' μιας ερωτευμένης κοπέλας...

Το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει άλλα. Το μόνο που ήξερα ήταν οτι ένιωθα χαρούμενος, χωρίς απαραίτητα κάποιον συγκεκριμένο λόγο, αλλά σίγουρα εξαιτίας μιας πληθώρας μικρών καθημερινών γεγονότων. Η έκρηξη συναισθημάτων πέρασε. Ανέβηκα στο ποδήλατο και γύρισα να γράψω. Η αγάπη νίκησε σήμερα.

Η ηρεμία φέρνει ευτυχία. 
Και η ευτυχία δίνει νόημα.
Βρες το δικό σου.


Tuesday, August 19, 2014

Ο Ονειροπόλος.

Με μια κιθάρα στον ώμο
Και ένα τραγούδι στα χείλη
Θα τριγυρνάω αιώνες
Μέσα στον κόσμο να βρώ

Λίγη αγάπη να διώξει
Μια για πάντα τον πόνο
Και να εξορίσει για λίγο
Της μοναξιάς το θεριό

Μα θέλω μόνο μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Δως μου και πάλι τον ήλιο
Το φως του κάθε πρωί

Μα θέλω μόνο μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Δως μου ξανά μελωδία
Και μια γλυκιά μουσική

Να τραγουδάω σ'ανθρώπους
Που πάλι μείνανε μόνοι
Λόγια αγάπης και ελπίδας
Να τους κρατούν συντροφιά

Να τους προσφέρω αγάπη
Όμοια με εκείνη που βρήκα
Μες στης βροχής την αγκάλη
Μια νύχτα, μόνος, παλιά

Μα θέλω άλλη μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Να μου θυμίζεις δυο λόγια
Που χρόνια πριν είχα δει.

Μα θέλω άλλη μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Να μου θυμίζεις δυο λόγια
Ενός αθώου ποιητή.

Η ομορφιά μας μου είπε
Είναι κρυμμένη στα βάθη
Μιας ψυχής κουρασμένης
Και βουτηγμένης στα λάθη

Η ομορφιά μας μου είπε
Είναι αυτή που ζεσταίνει
Την λένε αλλιώς και αγάπη
Και την ψυχή ανασταίνει.

Monday, August 4, 2014

Η Ανατολή.

Εκεί στην ανατολή.
Όπου ο ήλιος δεν ανατέλει πιά.

Ματωμένα χέρια βάφουν τον ουρανό με το χρώμα της ζωής και του θανάτου. Μιάς ζωής που χαραμίστηκε στο όνομα ενός ανύπαρκτου θεού και ενός θανάτου που δεν έπαψε ποτέ να επαναλαμβάνεται.

Και ο ήλιος χάθηκε ξαφνικά. Πίσω απο την απύθμενη ανθρώπινη πλάνη. Πίσω απο την δογματολογία και την εξαπάτηση.
Οι άνθρωποι χάθηκαν. Χάσανε τη γή, τους απογόνους, τη ζωή.
Μα πάνω απ'όλα χάσανε τις αξίες. Το μέλλον. Την αθωότητα.
Όλοι θυσιάστηκαν στον βωμό της εξουσίας. Και κατέληξαν έρμαια της ίδιας τους της άγνοιας.

Και πλεόν ο ήλιος παρακολουθεί απο τη δύση. Σε ενα λεπτό μεταλλικό κουτί 49 ιντσών.
Αγορασμένο σε τιμή ευκαιρίας.
Τα παιδικά γέλια δεν ακούγονται πλεόν στις αλάνες που κάποτε έπαιζε.
Οι αγορές και οι πλατείες αδειάσανε. Πλέον μόνο η σκόνη και ο καπνός κυβερνούν τον τόπο του.

Για μια στιγμή ο ήλιος δάκρυσε. Έκλεισε το κουτί, άνοιξε την πόρτα και άφησε τα κλειδιά στη σελήνη.

''Δεν ξαναπατάω στον τόπο ετούτο'' αναφώνησε.
''Η νύχτα πλέον κυβερνά τον κόσμο μου''.

Friday, July 25, 2014

Η παραλία.

Μια παραλία η ζωή. Μια ατελείωτη χρυσή παραλία. Επάνω της πατημασιές, ξεθωριασμένες απο το νερό και την υγρασία. Φθαρμένες απο τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις των κυμάτων. Τα κύματα... η αδεισώπητη αλλαγή της ζωής. Το σημάδι του χρόνου πάνω σε αυτή. Άλλοτε φεύγουν, άλλοτε έρχονται. Άλλοτε είναι γαλήνια άλλοτε αγριεμένα. Πάντα όμως φέρνουν και κάτι διαφορετικό, την αλλάζουν. Και με κάθε κύμα, με κάθε νωχελική κίνηση, η παραλία δεν είναι ποτέ ξανά η ίδια. Οι εποχές περνούν και αυτή αλλάζει. Μια κρυώνει, μια ζεσταίνεται, άλλοτε είναι γεμάτη, άλλοτε μόνη και έρημη. Η παραλία όμως είναι ακόμα εκεί. Και θα συνεχίσει να είναι, όσες ψυχές και αν περάσουν απο αυτή. Ο χρυσός της καμβάς έχει αποτυπώσει για πάντα κάθε κίνηση, κάθε φωνή, κάθε ανάμνηση. Και έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει, θα συνεχίσει να δέχεται και να απορροφά στιγμές ζωής, μέχρι να την καταπιεί η θάλασσα. Μέχρι η ίδια η υπαρξή της να επιτελέσει τον σκοπό της.

Thursday, July 17, 2014

Ο Παράξενος.

Σήμερα για άλλη μια φορά άκουσα αυτό το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι, που με κάνει να θέλω να κλάψω με όλη μου την καρδιά. Που με κάνει να θέλω να προσευχηθώ, να σπάσω, να αντιδράσω. Αυτό το τραγούδι. Η πιο ρομαντική αγανάκτηση... Μια απο τις πιο επιτυχημένες διατριβές της ανθρώπινης ψυχής και αντίδρασης.

Ποτέ ότι και αν κάνουμε δεν θα είναι αρκετό. Ποτέ δεν θα είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα διαστρεβλώσει τις προθέσεις και τα πιστεύω μας. Πάντα κάποιος θα πάρει την αγάπη για ελευθερία και ζωή και θα την μετατρέψει σε δόγμα. Σε κερδοσκοπική επιχείρηση. Και πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι ανόητοι που θα ακολουθούν τα δόγματα. Που θα δημιουργούν σύνορα στην ανθρώπινη σκέψη και διανόηση. Που θα καταργούν την ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και αγάπη. Που θα καταργούν τις αγνές προθέσεις και πράξεις. Που θα υποτιμούν ή θα θεοποιούν. Που θα ζουν για να ακολουθούν. Ένας κάποτε αποφάσισε να σπάσει αυτές τις πρακτικές. Αποφάσισε να δείξει τον δρόμο. Πολλοί ακολούθησαν. Λίγοι άκουσαν. Λίγοι ένιωσαν. Ακόμα πιο λίγοι έδρασαν. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται συνεχώς. Αλλά αυτός δεν θα είναι εδώ άλλο πια να πεθαίνει και να ανασταίνεται. Δεν θα αναμειχθεί άλλο στα ανούσια παιχνίδια των ανθρώπων. Κάποιος άλλος μπορεί να το έκανε. Όχι αυτός. Παρατηρεί και σιωπαίνει.

Πάει ο παράξενος. Πήγε σε άλλον γαλαξία να δοκιμάσει την τύχη του.
Και έφυγε οριστικά.

https://www.youtube.com/watch?v=JDtMofjAARk

Oblivion.

A world full of horrors and dark leper dreams.
Where sex, money and violence rule everything.
Forgotten Messiahs keep dying as it seems.
As devils still reign through eternal suffering.

Most virtues are lost or fighting against.
A war with a sleepless and cruel enemy.
And humans distrust long now has commenced.
The end of all love, of friendship and harmony.

The world comes to end with tears and despair.
As angels and men still strive for forgiveness.
But all is not lost there's hope still out there.
Before the outlawed and forgotten kindness.

Yet love is not lost but long is forsaken.
Oblivion soon claims the soul and the heart.
Our lives by our hate are day by day taken
It's time for our hate, start falling apart.

Saturday, July 5, 2014

Η Αυγή.

Αυγή, τόσο όμορφη κι όμως τόσο υποτιμημένη. Είναι απο τις λίγες φορές που αντί να παω για ύπνο τέτοια ώρα, ξυπνάω. Κι όμως ποτέ άλλοτε δεν την παρατήρησα, συνήθως ήμουν πολύ κουρασμένος για να το κάνω. Φοβόμουν μην την κοιτάξω κατάματα μήπως και μου χαλάσει τον ύπνο. Σήμερα όμως, κάπου ανάμεσα στην απόλυτη ηρεμία και το συνεχώς αναδυόμενο άγχος θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει για χρόνια. Η ομορφιά της αυγής είναι εφάμιλη του ηλιοβασιλέματος. Δροσερή μα συνάμα και ζεστή. Σκοτεινή μα συνάμα φωτεινή καθώς τα φώτα της πόλης σβήνουν και ο ήλιος αναδύεται για να διεκδικήσει τον ουρανό. Η ηρεμία που νιώθει κανείς καθώς παρατηρεί τον ουρανό να παίρνει το υπέροχο γαλάζιο του χρώμα δεν περιγράφεται με λόγια. Νιώθεις πως κάτι καινούριο γεννιέται απο τις στάχτες του παλιού. Κάτι όμορφο, φρέσκο, δροσερό. Βέβαια και αυτή η ημέρα θα φτάσει στο τέλος της κάποια στιγμή, όμως ο κύκλος δεν τελειώνει η ελπίδα γεννιέται ξανά και ξανά, μέρα τη μέρα, αυγή την αυγή.

Friday, June 27, 2014

Καλοκαιρινή μπόρα.

Γεννήθηκε μονάχη στου θέρους την καρδιά
Εξόριστη για πάντα να σβήνει τη φωτιά.

Τον ήλιο να δαμάζει με σύννεφα και αέρα
Και μονομιάς να αρπάζει τον πυρετό απ'τη μέρα.

Μεγάλωσε με πόνο, με δάκρυα και οργή
Και στην καρδιά δεν είχε πια χώρο για στοργή.

Μέχρι που είδε εκείνον στη μέση του ουρανού
Τον κεραυνό του ονείρου του καλοκαιρινού.

Το φώς του την μαγεύει ο βρόντος την ξυπνά
Και στη ζωή της φέρνει ενέργεια και χαρά.

Στο ξεσπασμά της δίνει ρυθμό και μουσική
Και πλέον μια για πάντα δεθήκανε μαζί.

Ο κρότος δυναμώνει σαν έρχονται κοντά
Και η βροχή απλώνει το πέπλο της ξανά.

Κι αυτός δεν σταματά, δεν βλέπει πια την ώρα
Να δώσει τα φιλιά στη θερινή του μπόρα.

Wednesday, June 18, 2014

Οι ψυχές.

Και αυτός καθόταν εκεί.
Μόνος.

Γύρω γύρω θάνατος.
Πόνος.

Το τέλος αυτού του ταξιδιού που λέγεται ζωή ήρθε. Κάτι άλλο άγνωστο ερχόταν να διεκδικήσει τις ψυχές των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Φορεία δεξιά και αριστερά, γιατροί, συγγενείς, κρεββάτια, μάσκες, φωνές, ταραχή.

Και τότε τον είδα, καθόταν αγέρωχος πάνω στο κρεβάτι. Κοιτούσε έξω απο το παράθυρο. Δεν άκουγε, δεν πονούσε, δεν κοιτούσε γύρω του. Απλά καθόταν. Πιθανότατα να φοβόταν. Πιθανότατα όχι. Πιθανότατα να σκεφτόταν το παρελθόν. Το παρόν. Το μέλλον. Σκέψεις, ατελείωτες σκέψεις μου περνούσαν απο το κεφάλι. Μέχρι που κατάλαβα.


Λοιπόν, τι κι αν τελειώνει κάποτε η υλική ζωή. Ο κόσμος δεν τελειώνει. Είμαστε πνεύματα. Ανακυκλωνόμαστε. Κάποτε ίσως και να ξανασυναντηθούμε, ίσως να μην συναντηθούμε και ποτέ ξανά. Τουλάχιστον όχι σε υλική μορφή. Όμως ενωθήκαμε, πάει και τελείωσε. Πλέον νιώθουμε ο ένας την παρουσιά του άλλου. Ακούμε την ψυχή να μιλάει. Το ξέρω, δεν υπάρχουν αποδείξεις για όλα αυτά. Αλλά έιναι ο μόνος τρόπος να έχει ο κόσμος μια συνοχή. Έναν σκοπό. Είναι ο μόνος τρόπος να ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής. Αλλιώς η ζωή και όλα όσα φέρνει, είναι απλά μια γραμή που τείνει στο άπειρο. Τίποτα παραπάνω. Κανένας σκοπός, καμία λογική, κανένα ενδιαφέρον. Όμως είμαι σίγουρος, δεν γίνεται αλλιώς, εμείς διέπουμε το σύμπαν. Δημιουργούμε τα αστέρια, τους πλανήτες. Τις θάλασσες, τον αέρα, το έδαφος. Προκαλούμε μεγάλες εκρήξεις που δημιουργούν γαλαξίες και καταστρέφουμε ήλιους σαν να είναι μυρμήγκια. Δημιουργούμε τους νόμους της φυσικής και τους καταστρέφουμε ανα πάσα στιγμή. Προκαλούμε ασθένεις που σκοτώνουν και γεννούμε νόμους που γεννούν ζωή. Οι ψυχές. Αθάνατες. Ανίκητες. Παντοτινές.

Τον κοιτάξα για λίγο και χαμογέλασα. Με κοίταξε κι αυτός. Δεν κατάλαβε. Η τουλάχιστον έτσι νομίζω. Μετά απο λίγο γύρισε το κεφάλι και ξάπλωσε.

"Μην φοβάσαι ότι και να συμβεί, θα ξανασυναντηθούμε".

Monday, June 9, 2014

Hope.

My body is bruised
From a hundred years of slavery
My soul abused
By an endless cry for bravery.

I'm dead within
So tired of living hopelessly
Too weak to win
My life's one need for honesty.

But there again
I choose my way of loneliness
And you my friend
Will be my guide through nothingness.

I wish our love
Delete the past that's haunting me
Hope it's enough
To raise the truth of hope in me.


Thursday, June 5, 2014

Τα Τραπουλόχαρτα.

Τελικά η ζωή πάντα έχει έναν παράξενο τρόπο να σου τα γαμάει πάνω που νομίζεις οτι έχεις ορθοποδήσει. Πάνω που νομίζεις πως κάποια πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και ''τα καλύτερα έρχονται'' έρχεται ξανά η καταστροφή. Οι τομείς και τα γεγονότα αυτής της μικρής αλλά τρομακτικής ζωής είναι σαν έναν πύργο απο τραπουλόχαρτα, αρκεί μόνο μια άτυχη κίνηση για να τον γκρεμίσει. Πριν καλά καλά το καταλάβεις δημιουργείται μια αλυσιδωτή αντίδραση που προκαλέι ανεπανόρθωτη ζημιά. Και εξαπλώνεται γρήγορα σαν αρρώστια. Σαν αρρώστια του μυαλού. Που κομμάτι κομμάτι αποσυνθέτει κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα. Κάθε ευαισθησία και κάθε ελπίδα. Υπάρχει άραγε κάποια θεραπεία σε αυτή την αρρώστια; Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις την κατρακύλα; Και αν ναι ποίος είναι αυτός; Αυτό αναζητούν καλλιτέχνες και φιλόσοφοι ανα τους αιώνες και ακόμα δεν έχουν καταφέρει να δώσουν μια σαφή απάντηση. Αφού δεν το βρήκαν τόσοι γιατί να το βρούμε εμείς; Και πιο συγκεκριμένα, γιατί εγώ;

Εδώ και πολύ καιρό νιώθω έτσι. Το ξέρω πως το να γράφω τόσο απαισιόδοξες σκέψεις σε ένα μπλογκ που υποτίθεται δημιούργησα με σκοπό την αποκατάσταση της ελπίδας και την ανάγκη μου για δημιουργικό προβληματισμό δεν είναι σωστό. Όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν θα κάτσω βέβαια να αναφερθώ στους προσωπικούς μου λόγους αλλά θα σταθώ στο πρόβλημα της θλίψης, του θυμού και της αβεβαιότητας αυτό καθ'αυτό. Ίσως αυτό απο μόνο του να αποτελέσει έναν δημιουργικό προβληματισμό τόσο για μένα όσο και για σένα που το διαβάζεις. Δεν περιμένω να βρώ λύσεις εξ' ουρανού, ούτε γράφω για να πουλήσω ελπίδα σε κάποιον αλλά τουλάχιστον να δώσω μια παρηγοριά. Τόσο σε εσενα όσο και σε εμένα. Μόνο όταν γράφω μπορώ να είμαι αντικειμενικός και να βλέπω το πρόβλημα ως πρόβλημα.

Έχω παρατηρήσει λοιπόν, πως πολλοί άνθρωποι για μεγάλες περιόδους της ζωής τους ζούν δυστυχισμένοι. Αν και δεν είναι μόνοι επιλέγουν τη μοναχικότητα και την απομόνωση απο τον έξω κόσμο σαν καταφύγιο απο την θλίψη και τον θυμό τους. Νομίζουν πως με το να αποκτήσουν προσωπικό χώρο θα βρούν τον εαυτό τους και θα κερδίσουν μια σχετική ψυχική ηρεμία ώστε να οργανωθούν καλύτερα. Ειλικρινά στην φάση που βρίσκομαι δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτήν την πρακτική αλλά σίγουρα την εφαρμόζω. Πολύ συχνά προτιμώ να μένω μόνος χωρίς να κάνω τίποτα κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο. Με βρίσκω να περπατάω στον δρόμο με μόνη συντροφιά τα ακουστικά μου και σχεδόν ξεχνάω τον κόσμο που περπατάει γύρω μου. Ακόμα και όταν έχω συντροφιά προτιμώ τα ακουστικά μου. Δεν βγαίνω πολύ, δεν μιλάω πολύ, δεν δρώ πολύ. Όταν κάθομαι τελικά στην ησυχία μου και σκέφτομαι να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό καταλήγω να μην έχω όρεξη να κάνω ούτε αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, ειλικρινά προσπαθώ να κάνω πράγματα να φεύγει το μυαλό μου. Πόσες φορές σκέφτομαι να γράψω κάτι στο μπλογκ αλλά απλά δεν μου βγαίνει. Να παίξω κιθάρα. Να διαβάσω ένα βιβλίο. Κάτι. Οτιδήποτε. Το συμπέρασμα είναι ένα. Ίσως τελικά η μοναξιά να σε επιλέγει και όχι το αντίθετο. Ίσως η ζωή να σου μαθαίνει κάτι μέσα απο αύτο. Κάτι για τον εαυτό σου και κάτι για τους γύρω σου. Ίσως όλα να είναι μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που αν την περάσεις βγαίνεις πιο δυνατός και πιο αναζοωγονημένος. Υπολογιστές είμαστε. Λογικό είναι να χρειαζόμαστε μια επανεκκίνηση που και που, θα μου πείς (και ναι μου έχουν κάνει τέτοια παρομοίωση!). Όμως ακόμα και οι υπολογιστές καμιά φορά, παρά την δύναμη την ανθεκτικότητά τους κάποια στιγμή χαλάνε. Καίγονται.

Σίγουρα όλοι περνάμε τις φάσεις μας υποθέτω. Σίγουρα υπάρχει στη ζωή ο πόνος, όπως υπάρχει και η ευτυχία, η αγάπη και η ελπίδα. Πρέπει να μάθεις να ζείς μαζί του. Να τον ελέγχεις. Αλλά αυτή η αδράνεια πως σταματάει; Πίστεψε με δεν μου αρέσει να κλαψουρίζω. Καθόλου. Για την ακρίβεια με εκνευρίζουν οι κλαψιάρηδες. Με εκνευρίζει να βλέπω ανθρώπους να παραιτούνται και να καταριούνται τη ζωή τους. Φαντάζεσαι λοιπόν τον εκνευρισμό μου αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν ξέρω τι να πώ και τι να κάνω. Και όχι μόνο για την δική μου περίπτωση, αλλά γενικά για αυτό το συναίσθημα όταν καλούμαι να βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπό μου που περνάει δύσκολα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι τόσο φιλοσοφικό όσο πρακτικό. Πώς διαχειρίζεσαι την πίεση και τον θυμό σου χωρίς να πέσεις σε κατάθλιψη ή να σπάσεις κάποιον τοίχο; (Η ακόμα χειρότερα χωρίς να σπάσεις τα μούτρα κάποιου που θα σε φτάσει στα όρια σου).

Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω απο όλον αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο είναι πως δεν μπορείς να ελπίζεις σε κάποια αλλαγή χωρίς πρώτα να έχεις πάρει την κατάσταση στα χέρια σου. Δεν μπορείς να υπολογίζεις σε κάποιο όφελος χωρίς πρώτα να έχεις επενδύσει χρόνο και ενέργεια. Ίσως ένα καλό πρώτο βήμα είναι να σταματήσεις να παίζεις με τραπουλόχαρτα.

Friday, May 16, 2014

Η δικιά μου Ιθάκη.

Πολλές φορές όταν η ζωή μου φαίνεται παράδοξη και παράξενη προσπαθώ να βρώ έναν τρόπο να την ερμηνεύσω. Συνήθως ανατρέχω στους μύθους και στην ιστορία, μετά αναζητώ απαντήσεις στην τέχνη, αλλά τελικά τα μόνα που μπορούν να λύσουν κάθε απορία με σαφήνεια είναι τα ομηρικά έπη. Τα ομηρικά έπη, αν κάτσει κανείς και τα μελετήσει σε βάθος, ήταν, είναι και θα είναι επίκαιρα και διαχρονικά. Είναι οι πρώτες και πιο ουσιαστικές ψυχολογικές και κοινωνιολογικές μελέτες πάνω στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και συναισθήματα.

Απο τη μία η Ιλιάδα μελετάει τις σκοτεινές πτυχές των ανθρώπινων συναισθηματικών εμπειριών, τη ζήλεια, το φθόνο, το μίσος, την εκδίκηση, το πάθος και την τιμωρία. Απο την άλλη η Οδύσσεια μελετάει σε βάθος ένα και μόνο συναίσθημα πάνω και στο οποίο βασίζεται, τη νοσταλγία. Την νοσταλγία για αγάπη, για επαφή, για ασφάλεια, για έρωτα. Μια νοσταλγία η οποία δεν χορταίνει με τίποτα. Και ναι λοιπόν ο πόλεμος τελείωσε. Έπειτα απο 10 χρόνια σκληρής μάχης ο εχθρός ηττήθηκε και η πόλη του βρίσκεται στα πόδια σου. Γκρεμισμένη και καμμένη. Τα λάφυρα της στα χέρια σου και η ζωή μπροστά σου. Μια ζωή για να ζήσεις ειρηνικά και ήρεμα μέχρι το τέλος των ημερών σου. Τι γίνεται όμως όταν παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής; Φουρτουνιασμένες θάλασσες και θυμωμένοι θεοί σου κλείνουν τον δρόμο για τις πύλες του επίγειου παραδείσου. Τις πύλες της Ιθάκης σου. Και εσύ μετά απο 10 χρόνια σκληρής και ακατάπαυστης μάχης καταλήγεις να πάλευεις με τα κύματα για τη ζωή σου. Βέβαια ακόμα και αν ξεφύγεις απο τα κύματα και τα θαλάσια τέρατα, τους κύκλωπες και τις δοκιμασίες των θεών, ο κόσμος είναι γεμάτος απο οφθαλμαπάτες και πλάνες. Την Ωγυγία το νησί της Καλυψώς, το νησί των Φαιάκων και τη γή των λωτοφάγων. Τις σειρήνες του αιγαίου και το νησί της Κίρκης. Οι πειρασμοί πολλοί και  ο δρόμος ανύπαρκτος. Όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η Ιθάκη υπάρχει και βρίσκεται κάπου χαμένη στην ομίχλη.

 Μπορεί τα πράγματα πολλές φορές να μοιάζουν θολά και να απαιτούν χρόνο για να φανερωθούν, όμως η ελπίδα δεν σβήνει ποτέ. Και στην τελική, μετά απο όλο τον πόνο και την αμφιβολία το μόνο πράγμα που μένει είναι αυτή η νοσταλγία για κάτι καλό και όμορφο. Σύμφωνα με την ιστορία ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις που βρίσκεσαι βέβαια. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν έφτασες στην Ιθάκη ή αν έπεσες θύμα κάποιας παγίδας και πάλι. Γιατί ο προορισμός είναι τόσο υπέροχος για να είναι αληθινός. Όμως σε αυτή τη ζωή όλα είναι δυνατά. Και που ξέρεις μπορεί τελικά να είσαι πιο τυχερός απο τον κακομοίρη Οδυσσέα, ίσως η ζωή να σου επιφυλάσσει λιγότερα βάσανα και δυστυχίες. Ίσως η δικιά σου Ιθάκη να μην είναι τόσο μακριά...

Friday, May 2, 2014

Σαν σήμερα, όπως τότε.

Σαν σήμερα το 1945 στο Ραιχσταγκ του Βερολίνου ηττήθηκε ο ναζισμός απο τους σοβιετικούς στρατιώτες, σαν σήμερα σηκώθηκε το βαρύ πέπλο του πολέμου και του φασισμού απο την ανθρωπότητα... Και σήμερα, 69 χρόνια μετά, μετά απο τόσες θυσίες και τόσο αίμα που χύθηκε, ο φασισμός αναδύεται ξανά και ξανά σε κάθε γωνιά του πλανήτη... Οι κοινωνίες μας εξακολουθούν να είναι απρόσωπες, υποκριτικές, αυτοκαταστροφικές και σκληρές. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη σε έναν φαύλο κύκλο, υπο την συνοδεία εκτομμυρίων επεφημιών. Τόσο ανίκανα και ανόητα πλάσματα είμαστε τέλος πάντων; Τόσο άσκοπος και αηδιαστικός είναι ο κόσμος μας; Ώρες ώρες πραγματικά αναρωτιέμαι αν όντως έχει νόημα το ταξίδι της ζωής ή αν απλά είναι ένα στάδιο που πρέπει να περάσουμε για να προκριθούμε σε κάτι καλύτερο... Ένα μόνο είναι σίγουρο, αν συνεχίσουμε να είμαστε τόσο καθάρματα ο ένας απέναντι στον άλλον και εξακολουθήσουμε να βάζουμε την εξουσία και το χρήμα πάνω απο τις ανθρώπινες ζωές (που θα συνεχίσουμε ό,τι κι αν πω εγώ ή ο οποισδήποτε άλλος), τότε η αυτοκαταστροφική μας μανία δεν θα αργήσει να μας καταπιεί. Θα αφήσω την εικόνα να μιλήσει απο μόνη της. Κοίταξε την καλά, ίσως κάπου εκεί μέσα να βρίσκεσαι εσύ κι εγώ, οι γονείς και τα παιδιά μας.



Monday, April 28, 2014

Φόβος.

Φόβος. Η αρχή κάθε κακού. Πόνος, προδοσία, δυστυχία, καταπίεση, ψέμμα, θάνατος, όλα παράγωγα του φόβου. Οι άνθρωποι φοβόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε κι οτι δεν ξέρουμε. Κατα συνέπεια απο τον φόβο απεχθανόμαστε και μισούμε το ξένο και το διαφορετικό και στη συνέχεια υποφέρουμε απο το ίδιο μας το μίσος. Η χειρότερα αναγκάζουμε κι άλλους να υποφέρουν εξ'αιτίας μας. Πολλές φορές φοβούμενοι τον πόνο και τον θάνατο διστάζουμε να ζήσουμε, να εμπιστευτούμε και να εκφραστούμε ελεύθερα. Και καταλήγουμε γεμάτοι αμφιβολίες. Αυτό είναι όμως το ελιξίριο της αιώνιας ζωής. Ούτε κάποιο φίλτρο, ούτε κάποιο ξόρκι. Η ζωή είναι μια αιώνια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, του αυθεντικού και του κάλπικου, του παντοτινού και του βραχυπρόθεσμου. Και οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν να τους θυμούνται και που έχουν κάνει ουσιαστικό έργο στη ζωή τους πριν φύγουν για τις χρυσές ακτές και τα καταπράσινα λιβάδια του παραδείσου είναι αυτοί που έζησαν χωρίς φόβο και κακία. Και όχι επειδή το είπε κάποιος παπάς σε μια εκκλησία ή επειδή κάποιος πέθανε για αυτές τις διδασκαλίες πάνω σε έναν σταυρό, αλλά επειδή αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. Αυτός που θα ζήσει ενάρετα και δίχως φόβο μπόρει να μην καλοπεράσει, μπορεί να τον μισήσουν και να τον πονέσουν στην πορεία αλλά θα τα καταφέρει να ευχαριστηθεί την κάθε μικρή λεπτομέρεια της ζωής. Ο φόβος λοιπόν είναι το δηλητήριο που κατοικεί στις ψυχές των ανθρώπων και τους αναγκάζει να διαπράξουν τα πιο φριχτά εγκλήματα στο όνομα της δικαιοσύνης και της καλαγαθείας. Ο φόβος είναι αυτός που διαλύει κράτη και διατηρεί οικονομικά συστήματα, καταστρέφει οικογένειες και πουλάει ναρκωτικά. Ο φόβος ρυπαίνει και σαπίζει τα δάση και τις θάλασσες. Ο φόβος της αντίδρασης και της αλλαγής. Όμως τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν σταματήσεις να φοβάσαι. Κοιτάξου στον καθρέφτη και δες απο μόνος σου.

Monday, April 21, 2014

Σαράντα χρόνια πέρασαν... και πάλι εδώ.

Δευτέρα, 21 Απριλίου 2014. Σαράντα χρόνια απο την πτώση της Χούντας. Θαυμάστε την μεταπολεμική ελλάδα... Μια ζωή οι δεξιοί και τα ακραία στοιχεία ήλεγχαν τα πράγματα, ως τσιράκια των αμερικανικών συμφερόντων. Ποτέ τους οι φασίστες δεν ήταν αυτοδημιούργητοι! Πρώτα η προδοσία στον λαό και απέναντι στους αγωνιστές του ΕΑΜ, μετά η δικτατορία και μετά ο πολιτικός δούρειος ίππος που λέγεται ΠΑΣΟΚ ήρθαν για να τσακίσουν την ένδοξη μας ιστορία και να διαλύσουν κάθε ιδεαλισμό, κάθε μέλλον και κάθε ανθρωπιά που είχε αυτός ο λαός. Και όλα τα παραπάνω, όλες οι αιματοχυσίες, όλη η πείνα ο θάνατος και η δυστυχία για να μην επικρατήσει στην Ελλάδα κομμουνισμός. Όλα για να συνεχίσουμε να είμαστε οι υποτακτικοί των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων, φερέφωνα του καπιταλιστικού τους πολέμου στην ανατολή και στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Και το χειρότερο είναι πως μετά απο όλη αυτή την προφανέστατη προδοσία των πολιτικάντηδων, απο την ημέρα της εθνικής μας ανεξαρτησίας μέχρι σήμερα, εξακολουθούμε να επιτρέπουμε σε αυτούς και στις ξένες δυνάμεις να μας μεταχειρίζονται σαν πιόνια. Εξακολουθούμε να επιτρέπουμε αυτό το σκάνδαλο που ονομάζεται κρίση, να επιτρέπουμε το κλείσιμο δημόσιων φορέων όπως της ΕΡΤ και πληθώρας σχολείων και νοσοκομείων, να δεχόμαστε την ιδιωτικοποίηση των φορέων αυτών σαν κάτι φυσικό και τέλος να στηρίζουμε τους ίδιους μας τους φονιάδες ξανά και ξανά. Σαράντα χρόνια πέρασαν απο την υποτιθέμενη άνοδο της δημοκρατιάς και ακόμα πίσω στην δικτατορία βρισκόμαστε. Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται διαρκώς, δυστυχώς η ευτυχώς. Αναρωτιέμαι όμως, η λέξη ''αγωνιστής'' εξακολουθεί να είναι χαρακτηριστικό της ράτσας μας. Καθώς το μόνο που κάνουμε, είναι να περηφανευόμαστε για ένα παρελθόν που δεν μας ανήκει, εγκαταλείποντας το μέλλον που ανήκει στα παιδιά μας. 

https://www.youtube.com/watch?v=KmcQQNmS7h8

Sunday, April 20, 2014

Όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή.

Μια στιγμή.
Ικανή να φωτίσει τον κόσμο ξανά.
Μια στιγμή.
Ικανή να σου δώσει για πάντα φτερά.
Μια στιγμή.
Αρκετή τη ζωή σου για πάντα να αλλάξει.
Μια ζωή.
Δεν αρκεί της στιγμής τη ζωή να χαράξει.

Μια καρδιά.
Να χτυπάει δυνατά στης αγάπης τον κρότο.
Μια καρδιά.
Να τρομάζει ξανά του εφιάλτη τον πόνο.
Μια καρδιά.
Που τον φόβο για πάντα εξορίζει.
Μια ψυχή.
Που η καρδιά την ζωή της ορίζει.

Όμως πια.
Δεν φοβάμαι μαζί της να ζήσω.
Όμως πια.
Δεν φοβάμαι ξανά να αγαπήσω.
Όμως πια.
Έχω μάθει πολύ να αμφιβάλλω.
Ίσως όμως.
Έχω ανάγκη ελπίδα να βάλω.

Μα γιατί;
Το παρόν να φοβάται το μέλλον.
Μα γιατί;
Και το μέλλον να φαντάζει εχθρικό.
Επειδή.
Η ζωή για να έχει ενδιαφέρον.
Έχει ανάγκη.
Εσένα να μου λες ''Σ'αγαπώ''.

Friday, April 11, 2014

Το Ψέμα.

Του ουρανού το σκοτάδι πάλι σήμερα πέφτει
σαν χαμένο καράβι στου πελάγους το μπλέ.
Και της πόλης τα φώτα μπρος στα μάτια ενός ψεύτη
φανερώνουν το ψέμα που δεν είπε ποτέ.

Σαν ανάβουν του λένε η αλήθεια είναι μια
κι εσύ και αν την ξέρεις την κρατάς μακριά.
Στα σκοτάδια την κρύβεις δίχως αμφιβολία
και το φως μας τσακίζεις σαν πλησιάζει κοντά.

Μα καλά μικρέ ψεύτη τη ζωή δεν λυπάσαι
μόνος πάλι κοιμάσαι δίχως πια συντροφία.
Την αλήθεια αφού ξέρεις γιατί πάλι φοβάσαι
να την βγάλεις στη φόρα και να ζήσεις ξανά.

Της ζωής μου η αλήθεια είναι μόνο να κρύβω
την αλήθεια απ'τον κόσμο με ένα ψέμα αισχρό.
Να κοιμάμαι μονάχος και τα μάτια να ανοίγω
στης αλήθειας τον ήχο το γλυκό σαγαπώ.

Και σε εσάς που με ακούτε, εδώ πάλι να βρίζω
και στο ψέμα στολίδια να κρεμάω ξανά.
Να θυμάστε η αλήθεια με έχει ανάγκη να χρίζω
κάθε μέρα έναν ψεύτη, της ζωής βασιλιά.

Wednesday, April 9, 2014

Σιωπή.

Όμορφο αίσθημα η αγάπη δεν νομίζεις; Πολλές φορές όμως καταντάει να είναι αφόρητο και φρικτό. Είναι τόσο εύκολο να χτίσεις μια δυνατή αγάπη με έναν άνθρωπο. Τόσο εύκολο. Τόσο εύκολο να νιώσεις οικοιότητα, συντροφικότητα, ακόμα και έρωτα. Αλλά εκεί που θέλεις να ξεχάσεις, να ξεπεράσεις ή να αποδεσμευτείς έρχεται και κάθεται πάνω στο στήθος σου και σε δένει σαν αλυσίδα στο έδαφος. Είναι σαν να γκρεμίζεται ένας ολόκληρος τοίχος που έχτισες τούβλο τούβλο μόνος και να σε πλακώνει. Και δεν ξέρεις αν πρέπει να μισήσεις τον τοίχο που έπεσε πάνω σου ή εσένα που τον έχτισες. Εύκολα λες "Σ'αγαπώ" σήμερα. Και οι άνθρωποι πλέον ξέρουμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον μέσα απο τα στερεότυπα της κοινωνίας (που λίγο πολύ όλοι ακολουθούμε) που μπορούμε και διαχειριζόμαστε τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων με μεγάλη ευκολία. Αναλογίστηκες ποτέ σου όμως πως η ρητορία είναι χαρακτηριστικό των κολάκων και ζυγός των ευκολόπιστων; Η αληθινή αγάπη εκφράζεται μέσω της σιωπής. Και πίστεψε με λίγοι το ξέρουν αυτό. Λίγοι θα πέσουν στη φωτιά και θα καούν για σένα χωρίς να βγάλουν άχνα. Και όσο και αν ακόμα και σε εμένα που το λέω φαίνεται περίεργο, η αληθινή αγάπη είναι η πλατωνική. Ο ιδανικός έρωτας δεν έχει να κάνει με την κατάκτηση αλλά με την τάση της κατάκτησης. Είναι να θαυμάζεις το όμορφο και να μην θέλεις να το καταστρέψεις. Θα μου πείς ποιο το νόημα αν είναι να έχεις μπροστά σου το άλλο σου μισό και να μην το πλησιάζεις; Ποιό το νόημα να αγαπάς χωρίς ανταπόκριση με την ελπίδα μονάχα σε μια σωματική και ψυχική ένωση; Ποιό το νόημα να φοβάσαι να το αγγίξεις; Εκεί ακριβώς βρίσκεται η απάντηση. Θα το αγαπάς για πάντα. Αληθινά. Άλλωστε όπως είπε και κάποιος σε κάτι που διάβασα πρόσφατα η αγάπη δεν παύει να υπάρχει όταν σταματάς να παίρνεις ανταπόκριση, η αγάπη δεν είναι της στιγμής. Όμως μήπως επειδή ακριβώς δεν έχεις πάψει να παίρνεις ανταπόκριση το λες αυτό; Γιαυτό βρίσκεις καταφύγιο στη σιωπή; Ο πλάτωνας δεν λέει ψέμματα. Ούτε η καρδιά. Εμείς λέμε.


Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο.
- Κικέρων.

https://www.youtube.com/watch?v=A6gVkrQZYYQ

Monday, April 7, 2014

Ευχαριστώ.

Αν και σήμερα δεν έχω πολύ όρεξη για κουβέντες και συζητήσεις λόγω της συνεχούς κούρασης των τελευταίων ημερών, νιώθω πως έχω την ανάγκη να γράψω κάτι λίγο για τους ήρωες της καθημερινότητάς μου. Εδω και πολύ καιρό η ζωή μοιάζει να έχει πάρει μια εντελώς διαφορετική τροπή απ'ότι περίμενα. Συνεχώς καινούρια πράγματα, καινούριες εμπειρίες, καινούρια πρόσωπα. Το ένα μετά το άλλο. Αρχικά όταν η ζωή σου αποκτάει τέτοια ποικιλία τρομάζεις, η αλλαγή σου φαίνεται απόκοσμη και ξένη. Όταν όμως βλέπεις καθημερινά τον εαυτό σου να γίνεται καλύτερος και πιο ικανός σε πληθώρα ζητημάτων, τόσο σε επίπεδο συναισθηματικής διαχείρησης όσο και σε επίπεδο επαγγελματικής και πνευματικής ανάτασης, αρχίζεις και γουστάρεις. Και νιώθω πως το φταίξιμο αυτής της εσωτερικής και εξωτερικής αναβάθμισης δεν ανήκει τόσο σε εμένα τον ίδιο, όσο στους δικούς μου ανθρώπους. Στους φίλους, τις φίλες, τον κοινωνικό μου περίγυρο γενικότερα, μα πάνω απ'όλα στην οικογένεια μου. Άν και κουρασμένοι απο τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της καθημερινότητας όλοι τους ήταν και είναι πάντα εκεί για μένα και με φροντίζουν-καθοδηγούν σε κάθε ευκαιρία. Για τον λόγο αυτό θα ήθελα να ζητήσω ένα μεγάλο ευχαριστώ απο όλους όσους μου ομορφαίνουν συνεχώς, χωρίς σταματημό, τη ζωή. Ξέρω οτι αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι απο εσας το διαβάζετε αυτό (εκτός απο τους μαλωμένους με την τεχνολογία παππούδες φυσικά) και σας είμαι υπόχρεος για την καθημερινή αγάπη και ελπίδα που μου προσφέρετε. Είναι πραγματικά υπέροχο και αξιοθαύμαστο το πως λίγη αγάπη απο μικρές απλές στιγμές μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να παραμιλάει μπροστά σε μια όθονη. Να είστε όλοι σας καλά! Και να θυμάστε πως ότι δίνουμε στη ζωή αυτό παίρνουμε στο τέλος, όχι επειδή το ζητάμε αλλά επειδή το κερδίσαμε. Καλο σας βράδυ!

Tuesday, April 1, 2014

Ανάσα.

Επιτέλους μετά απο ενάμισυ χρόνο στη σχολή, βρέθηκα στην πρώτη οργανωμένη δουλειά έξω απο τα πλαίσια εργασιών και ασκήσεων... Έπειτα απο 16 ώρες γυρίσματος σερί μόλις γύρισα σπίτι έχοντας συνειδητοποιήσει για τα καλά πόσο πολύ λατρεύω αυτή τη δουλειά... Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεπεράσεις τα προβλήματα και τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής, απο το να κάνεις αυτό που αγαπάς πραγματικά. Αν και πολύ κουρασμένος, δούλεψα με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, γνώρισα καινούριους και ταλαντούχους ανθρώπους, γνώστες του αντικειμένου, μίλησα και δούλεψα με καταξιωμένους ηθοποιούς, αλλά και μικρά ανερχόμενα αστέρια, μα πάνω απ'όλα άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα τις δυνατότητες μου αλλά και το αντικείμενο που επέλεξα να ασχοληθώ. Ξέρω οτι ακούγεται κάτι μικρό και ασήμαντο, αλλά είναι κάτι που ειλικρινά νιώθω πως με αναζωογόνησε... Προχθές έγραψα μια ιστορία για την ελπίδα προσπαθώντας να αναδείξω την σημασία της για τη ζωή μέσα απο μια μικρή προσωπική εμπειρία. Σήμερα ένιωσα την ελπίδα στο πετσί μου. Μια ελπίδα πως μέσα απο όλη αυτή τη δυστυχία και την δυσκολία που με περιβάλλει τον τελευταίο καιρό βρήκα επιτέλους κάτι που να με γεμίζει. Και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να το παρατήσω για κανέναν λόγο τώρα που το βρήκα. Ευχαριστώ όλους τους συντελεστές για την σημερινή υπέροχη εμπειρία! Και το καλύτερο, το ταξίδι συνεχίζεται.

Saturday, March 29, 2014

Ελπίδα.

Καθήσαμε μαζί δίπλα δίπλα στο παγκάκι, κάτω απο τα δέντρα. Ο ήλιος να φωτίζει απαλά την θάλασσα και το πρωινό αεράκι να δροσίζει τα πρόσωπά μας.  Με κοίταξε και μου είπε.
- Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με καταλαβαίνει, αλλά ούτε εσύ μπορείς να με βοηθήσεις πλέον, δεν είμαι όπως παλιά.
Τον κοίταξα, είχε δάκρυα στα μάτια και ένα κενό βλέμμα καθώς κοιτούσε το πάτωμα.
- Αφήστε με να πεθάνω, είπε και ξέσπασε σε κλάματα.
Τον κοίταξα και τον πλησίασα.
- Η ζωή είναι ένα δώρο που λίγοι έχουν την πολυτέλεια να την ευχαριστηθούν στο έπακρον και αυτοί οι λίγοι δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε ισχυροί, ούτε καν διάσημοι και πετυχημένοι. Είναι αυτοί που έχουν δίπλα τους μια ενωμένη οικογένεια που τους αγαπάει και τους στηρίζει μέχρι την τελευταία τους πνοή.
Μου χαμογέλασε. Γύρισε πάλι το βλέμμα του κάτω και είπε.
- Και τι να το κάνω όταν δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω, να κινηθώ, να μιλήσω όπως κάποτε.
Του έπιασα το χέρι και τον αγκάλιασα.
- Κοίτα παππού, κάποια στιγμή το σώμα φθείρεται και αδυνατίζει. Ο θάνατος είναι ένα μονοπάτι που όλοι θα το διαβούμε. Το θέμα είναι να ζήσουμε καλά και εναρμονισμένα μέχρι εκείνη την καταραμμένη μέρα. Το να κλαίμε και να γκρινιάζουμε δεν οδηγεί πουθενά. Καταλαβαίνω πως μετά απο το περιστατικό δεν νιώθεις όπως κάποτε αλλά είσαι εδώ μαζί μου.
- Όπως τα λες είναι, αλλά δεν υπάρχει και κάτι που να μου δίνει ελπίδα.
Έβαλα το χέρι στην τσέπη του μπουφάν μου και έβγαλα μια φωτογραφία.
- Κοίταξε λίγο και πες μου τι βλέπεις.
Πήρε στα χέρια του την φωτογραφία και είπε συγκινημένος.
- Εσύ μωρό, με την μαμά...
- Ναι εμείς είμαστε. Και αυτή η φωτογραφία είναι μόνο ένα μέρος της οικογένειας που έχεις χτίσει μαζί με την γιαγιά. Μια οικογένεια που μεγαλώσατε με κόπο και αγάπη. Τώρα αυτό που βλέπεις σου δίνει ελπίδα;
- Ναι...
Είπε και με αγκάλιασε.
- Θέλω να μου υποσχεθείς πως θα προσπαθήσεις να θυμάσαι αυτές τις στιγμές και αυτές τις φωτογραφίες κάθε φορά που θα νιώθεις μοναξιά.
Έβγαλε ένα χαρτομάντηλο απο την τσέπη και σκούπισε το πρόσωπό του.
- Τις θυμάμαι συνεχώς, αλλά φοβάμαι. Το νιώθω πως θα πεθάνω. Και ταλαιπωρώ κι εσάς τζάμπα.
Κούμπωσα το μπουφάν μου και του είπα.
- Όταν έρθει αυτή η στιγμή θα είμαστε όλοι εκεί να σου κρατάμε το χέρι. Μέχρι τότε συνέχισε να μας ταλαιπωρείς.
Σηκώθηκα πάνω και του έδωσα το χέρι μου. Αυτός το έπιασε και σηκώθηκε απο το παγκάκι.
- Σε ευχαριστώ. Είπε
Τον έπιασα αγκαζέ.
- Άσε τις ευχαριστίες μου χρωστάς μια βόλτα. Μην τεμπελιάζεις... Έχουμε κι ένα κορμί να χτίσουμε!
Τον κοίταξα γελώντας.
- Χαχα πάμε!
Με κοίταξε κι αυτός χαμογελώντας και άρχισαμε να περπατάμε.

Ελπίδα ή παρόρμηση της στιγμής, το χαμόγελο το πήρα.
Αφιερωμένο στον καλύτερό μου φίλο και παππού Παναγιώτη.



Saturday, March 22, 2014

Ο Χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

 https://www.youtube.com/watch?v=DBZ8rQlEi5s


Όπως είπε και ο μεγάλος Αγγελάκας στο ταξίδι του με τις Τρύπες ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός. Μην περιμένεις ποτέ απο αυτόν να σε σώσει. Το μόνο που θα κάνει είναι απλά να σου παρατείνει την αγωνία. Τι γίνεται όμως όταν περνάς το σημείο απ'όπου δεν υπάρχει επιστροφή; Όταν βρίσκεσαι σε μια ατελείωτη έρημο, δίχως να ξέρεις που βρίσκεσαι και που θέλεις να πας; Πολεμάς σαν σκυλί να φτάσεις στην επόμενη όαση η παλεύεις μόνος μέσα στην έρημο μέχρι βρείς ξανά αυτήν που σου χάρισε ζωή στο παρελθόν; Ο νόμος της αυτοσυντήρησης λέει το πρώτο, ο νόμος της ηθικής και της αφοσίωσης λέει το δεύτερο. Εδώ όμως τίθεται ένα ζήτημα ηθικής και αυτοεκτίμησης στην πραγματικότητα, παρά ένα αληθινό ζήτημα επιβίωσης. Όπως και στους περισσότερους (αν όχι όλους) προβληματισμούς αυτού του κόσμου, πάντα αυτά τα δύο συγκρούονται σε μια αιώνια μάχη ζωής και θανάτου. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις (περίπου) σε αυτή τη ζωή, μπορείς να κατακτήσεις τα λάφυρα ολόκληρης της ερήμου, με λίγο μυαλό και λίγη τύχη, όμως δεν μπορείς να ξεγελάσεις, ή καλύτερα, παραβλέψεις τις ηθικές σου αναστολές. Εκτός αν είσαι διατεθειμένος να γίνεις κάτι άλλο. Σε βαθμό που δεν θα έχει μείνει κανένα σημείο αναφοράς να σου θυμίζει την πραγματική σου ταυτότητα... Τι να πω πολλά ερωτήματα μαζεμένα που θέλουν τον χρόνο τους για να αντιμετωπιστούν. Ένα ειναι το σίγουρο. Με τέτοια υπέροχη μέρα δεν πρόκειται να κάτσω να σκεφτώ μέσα σε τέσσερις τοίχους! Ευχαριστώ του πιστούς αναγνώστες και αναγνώστριες που σπατάλησαν για άλλη μια φορά τον χρόνο τους εδώ!


ΥΓ. Τελικά τα τσίπουρα απο χθες έκαναν καλή δουλειά!

Thursday, March 20, 2014

"Σ'αγαπώ"

Το ακούς κάθε βράδυ, μες του ονείρου τη ζάλη
Μα σαν έρθει η μέρα, όνειρο ήταν πάλι.
Και θυμάσαι τον ήχο, τον γλυκό τον βαθύ
Που όμως πια δεν υπάρχει, έχει πλέον χαθεί.

Μα παλεύεις συνέχεια, πάντα η άνοιξη να 'ρθει
Με λουλούδια ζωσμένη και με ήλιο ζεστό.
Την ζωή σου να αλλάξει και να έπαναφέρει
Το χαμένο διαμάντι, το γλυκό σ'αγαπώ.

Αλλά πάλι θυμίσου πως οι ψεύτικοι λίθοι
Μες τον κόσμο τον ξένο είναι πάρα πολλοί
Είναι όλοι απλά πέτρες, είναι όλοι οι ίδιοι
Μα στο φώς του ηλίου όλοι μοιάζουν καλοί.

Μα ο κόσμος δεν έχει, πια κανένα ενδιαφέρον
Κάθε μέρα πεθαίνουν, οι αξίες για συμφέρον.
Μα ο κόσμος δεν έχει, άλλο χρόνο για αγάπες
Κάθε μέρα πεθαίνουν, της ζωής οι αυταπάτες.

Friday, March 14, 2014

Βαρία φιλοσοφία... η μήπως όχι;;

Δεν ξέρω τι με πιάνει και κάθε φορά που μπαίνω στο μπλογκ να γράψω ή να διαβάσω κάτι γίνομαι πάντα συναισθηματικός. Πάντα όμως... Ξαφνικά δεν νιώθω μίσος, ούτε πίκρα και αντιπάθεια για κανέναν εκεί έξω, ούτε καν για τον ίδιο μου τον εαυτό. Λες και ξαφνικά ανοίγω αυτή τη σελίδα και γιατρεύομαι ψυχικά. Όχι πως μίσησα ποτέ και κανέναν αλλά έχω φτάσει πολλές φορές σε αδιέξοδο με την ανθρώπινη φύση και λογική, που δυστυχώς ή ευτυχώς κατέχω κι εγώ. Κατά συνέπεια συχνά φτάνω σε αδιέξοδο με εμένα, καθώς οι πράξεις των άλλων ανθρώπων δεν είναι στο χέρι μου για να τις ελέγξω, άρα και δεν με απασχολούν ιδιαίτερα. Λένε πως συνήθως, ένας άνθρωπος καταλήγει να μισεί τον εαυτό του και να φοβάται την ίδια του τη ζωή όταν μένει μόνος τα βράδια (και όχι μόνο). Αυτό είναι το θέμα με εμένα όμως... Για έναν περίεργο λόγο, ακόμα κι όταν μένω μόνος χωρίς φίλους και έρωτες να μου κρατάνε συντροφιά δεν νιώθω μόνος. Είναι κάπως μεταφυσικό το συναίσθημα και δύσκολο να εξηγηθεί. Αλλά για έναν περίεργο λόγο πάντα θα είναι κάτι που μου κρατάει συντροφιά. Είτε αυτο το κάτι λέγεται μουσική, είτε γράψιμο, είτε είναι το ζεστό αίσθημα της αγάπης και της ομορφιάς της φύσης, το οποίο μπαίνει σαν μια γλυκιά μυρωδιά απο κάθε παράθυρο του σπιτιού, κάθε πόρο του σώματος μέσα στο ίδιο μου το είναι. Πολλές φορές μπορεί να είναι και η ίδια η ανάμνηση των αγαπημένων μου προσώπων. Μια φευγαλέα και απλή, σχετικά ανάμνηση, που όμως φέρνει τέτοια ευεργεσία και ηρεμία στην ψυχή. Δεν ξέρω ειλικρινά τι απο όλα αυτά είναι. Πάντως κάτι θα είναι που κρατάει την φλόγα της ελπίδας ζωντανή. Ίσως όμως, ακόμα και αν εσείς οι απαισιόδοξοι βιοποριστές δεν το παραδέχεστε, κάνετε κι εσείς όλα τα παραπάνω. Έχετε κάτι που σας γεμίζει και είστε ευτυχισμένοι ακομά και όταν είστε δυστυχισμένοι. Φιλοσοφικές μπαρούφες; Δεν θα το 'λεγα. Κάθε φορά λοιπόν που μπαίνω στη διαδικασία να κάνω φιλοσοφικές συζητήσεις, είτε με κάποιον σοφό άνθρωπο είτε με το ταβάνι του σπιτιού μου και να αναλογιστώ όλα τα παραπάνω, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα το οποίο είναι αποκαρδιωτικό και λίγο ασύμβατο με το ίδιο το ταξίδι της ζωής. Σχεδόν πάντα όμως, απόλυτο και σίγουρο να έρθει. Ο θάνατος. Η φιλοσοφία έχει αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Τα παίρνει όλα τόσο σοβαρά και τόσο συναισθηματικά που καταλήγει να καταργεί την ιδιότητα του ταξιδιού, επικεντρωμένη στον μοναδικό και τελικό προορισμό όλων των πραγμάτων. Όμως ουσιαστικά δεν είναι έτσι. Αν όντως η ζωή και οι στιγμές της δεν είχαν καμία απολύτως σημάσια, δεν θα φοβόμασταν να πεθάνουμε ούτε θα ερωτευόμασταν σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι άνθρωποι, λίγο πολύ, όλοι είμαστε λίγο φιλόσοφοι για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Καλοί ή κακοί, δεινοί ή ατάλαντοι, όλοι αισθανόμαστε. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε για πότε έχουμε φιλοσοφήσει τις ζωές μας στο έπακρον όμως το κάνουμε. Πέρα απο τις συνεχείς συγκρούσεις και διαφορές μας μοιάζουμε. Κάποια στιγμή βέβαια όλα στη ζωή χάνονται και καταρρέουν λες και δεν υπήρξαν ποτέ, αλλά δεν πειράζει. Γιατί εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πως υπήρξαν, ξέρουμε πως τα ζήσαμε και πάνω απ'όλα, ξέρουμε πως αυτά μας κράτησαν ξύπνιους και ζωντανούς καθ'όλη τη διάρκεια ταξιδιού, πριν σβήσουν τα φώτα. Αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, βρήκαμε την άκρη και ζήσαμε. Και όλα αυτά γιατί το φιλοσοφήσαμε.

Sunday, March 9, 2014

Το όνειρο














Σβήσε το φώς, τα μάτια κλείσε
Και επισκέψου χρυσές ακτές
Στο ονειρό το δρόμο δείξε
Και θα σε πάει εκεί που θες.

Ταξίδεψε έναν αιώνα
Μέσα σε μόλις μια στιγμή
Πάρε δυνάμεις για τον αγώνα
Που ονομάζεται ζωή.

Μα πριν χαθείς μέσα στη λήθη
Και στου ονείρου τη σιγή
Θυμίσου ένα παραμύθι
Που είχες ακούσει σαν παιδί.

Για έναν πρίγκιπα μιλούσε
Που χάθηκε σε ξένη γή
Σε μια έρημο γυρνούσε
Τον δρόμο πίσω ώστε να βρεί.

Με τριαντάφυλλο στο χέρι
Και με ελπίδα στην καρδιά
Μιά αλέπου εξημερώνει
Που του μαθαίνει να αγαπά.

Του λέει πως αν και ο κόσμος
Λουλούδια έχει ένα σωρό
Αυτή θα θέλει το δικό του
Το ένα και μοναδικό

Και πρίν χαθεί απ'τον πλανήτη
Το σπίτι του να ξαναβρεί
Στην αλεπού αποκαλύπτει
Πίσω απ'τα αστέρια θα κρυφτεί.

Θα της γελάει θα την προσέχει
Θα είναι πάντοτε εκεί
Αλλά το σώμα του θα φύγει
Στους γαλαξίες θα χαθεί.

"Μα πριν με δείς" αμέσως λέει
"Θα έχω εξαφανιστεί
Θέλει καρδία και όχι μάτια
Για να αντικρίσεις την ψυχή."



Ίσως

Ακόμα κι εδώ στα υπέροχα χιονισμένα βουνά της βουλγαρίας όπου ο κόσμος πάει κι έρχεται συνεχώς, οι σκέψεις με ακολουθούν. Έλεγα να γράψω κάτι αυτές τις μέρες αλλά όλο το ανέβαλα εν όψει του ταξιδιού. Ένα όμορφο ποιήμα για το χιόνι, ένα άρθρο για την ζωντάνια και την απέραντη ομορφιά της φύσης, μια αναφορά στο ίδιο το αίσθημα του ταξιδιού αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ίσως φταίνε οι πολλές μπύρες, ίσως οι πολλές υποχρεώσεις που έχω μόλις γυρίσω που με βασανίζουν, ίσως στην τελική να μην φταίει και τίποτα απο αυτά. Ένα πράγμα μονάχα είναι σίγουρο: η ζωή αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν μπορώ να την νιώσω πλέον όπως θα ήθελα. Οι μέρες φεύγουν, οι εμπειρίες έρχονται... πρόσωπα, εικόνες, συναισθήματα, κι εγω εδώ να προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε, τι πήγε στραβά, τι δεν πήγε και πάνω απ'όλα γιατί πήγε έτσι... Γιατί οι άνθρωποι να είμαστε απλά υποκατάστατα επιθυμιών και φερέφωνα ψεύτικων ιδεών και υποσχέσεων; Γιατί να είμαστε τόσο ασήμαντοι ενώ νιώθουμε τόσο σημαντικοί τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους άλλους; Αναπάντητα ερωτήματα δεν χωράει αμφιβολία... Το χειρότερο είναι πως όλη τη μέρα πασχίζεις με νύχια και με δόντια να δώσεις αυτές τις απαντήσεις μέχρι να έρθει το βράδυ πάνω που βρίσκεις μιαν άκρη, για να τα γκρεμίσει όλα. Τουλάχιστον υπάρχει και ο ύπνος, εκεί μπορείς να ονειρεύεσαι και να πράττεις χωρίς συνέπειες, να ερωτεύεσαι χωρίς τέλος και να φτίαχνεις τον κόσμο κατά πως τον θέλεις. Χωρίς μίσος και αντιπάθεια, πόνο και νοσταλγία. Τι κι αν δεν είναι πραγματικότητα? Είναι περισσότερο αληθινή και ανώδυνη απο οποιαδήποτε άλλη... Πάω λοιπόν να γνωρίσω την αγάπη ανάμεσα στους δαίμονές μου, να γυρέψω ελπίδα και ζωή μέσα σε παλιές φωτογραφίες. Να ονειρευτώ. Ίσως τελικά να βρώ κάτι όμορφο εκεί μέσα. Ίσως η ζωή να μου επιφυλάσει κι άλλα όμορφα όνειρα να ζήσω. Ίσως. 

Tuesday, March 4, 2014

Βροχή

Έξω βρέχει και οι δρόμοι είναι άδειοι πάλι
Το κορμί του παγώνει μα αυτόν δεν τον νοιάζει
Στέκεται σαστισμένος με ψηλά το κεφάλι
Χαμένος στη στιγμή, τίποτα πια δεν τον τρομάζει


Νιώθει ασφάλεια στην καρδιά με το νερό στα μάτια
Να κατευνάσει προσπαθεί του ουρανού τον πόνο
Και ψυθιρίζει με στοργή κρυμμένος στα σκοτάδια
"Συννεφιασμένε μου ουρανέ δεν θα σε αφήσω μόνο".

Wednesday, February 26, 2014

Μετακόμιση

Μετακόμιση. Μια λέξη που θα έλεγα πως χαρακτηρίζει τη ζωή μου σε τεράστιο βαθμό. Απο τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου μετακομίζω συνεχώς απο σπίτι σε σπίτι. Απο την μια θα έλεγα πως αυτό είναι θετικό, καθώς μαθαίνω να αντιμετωπίζω την αλλαγή με ευκολότερο τρόπο, από την άλλη όμως θα το χαρακτήριζα αρνητικό καθώς πριν καλά καλά προλάβω να νιώσω κάτι δικό μου το έχω ήδη χάσει... Το μόνο σίγουρο πάντως και περίεργο συνάμα είναι πως πάντα αυτή η αλλαγή περιβάλλοντος δεν συμβαίνει μόνη της αλλά συνεπάγεται και φέρνει μαζί της κι άλλες αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε φορά που η καθημερινότητά μου καταρρέει (σε άλλες περιπτώσεις προς το καλύτερο, σε άλλες προς το χειρότερο) κάτι συμβαίνει και αλλάζω σπίτι. Οι συνεχείς μετακόμισεις και ειδικά η τελευταία μου έχουν μάθει πολλά πράγματα για την ίδια τη ζωή και τις αλλαγές που αυτή δέχεται συνεχώς. Όπως η αλλαγή έτσι και αυτή θέλει κόπο, πόνο, χρόνο μα πάνω απ'όλα υπομονή και κουράγιο. Πρέπει να ξέρεις τι χρώμα θα βάψεις τους τοίχους του σπιτιού, όπως και τα συναισθήματα σου να ξέρεις πού θα τοποθετήσεις τα έπιπλα και θα ταξινομίσεις τα αντικείμενα όπως τις σκέψεις και τις προτεραιότητές σου. Μα προπάντων πρέπει να διαλέξεις συνετά τον καινούριο σου χώρο όπως ακριβώς και τα άτομα αλλά και τις συνθήκες της μετέπειτα ζωής σου... Να επανεξετάσεις τις πρακτικές σου και να σχεδιάσεις το μέλλον σου. Όσο κι αν οι παραπάνω παρομοιώσεις μοιάζουν υπεραπλουστευμένες και χαζές νομίζω πως πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Παρά την αποδιωργάνωση, λοιπόν, που φέρνει στη ζωή μια μετακόμιση είναι υπέροχο πως καταφέρνει και προσφέρει ταυτόχρονα μια αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας μέσα απο την ίδια την σύγχηση της αλλαγής. Για άλλη μια φορά η δύναμη του παράδοξου και του αντίθετου οδηγούν στην αλήθεια... Για άλλη μια φορά ξεπερνάω τις αλλαγές και βλέπω το μέλλον χωρίς φόβο!



Πάω για ύπνο πρίν πω κι'άλλα περίεργα που μπορεί να μετανιώσω...

Thursday, February 13, 2014

Προδοσία

Η χειρότερη προδοσία έρχεται απο αυτόν που ήταν κάποτε φίλος. Όχι μόνο γιατί κάποτε τον αγαπούσες, αλλά γιατί ξέρει ακριβώς που πονάς και πάνω απ'όλα ξέρει τον τρόπο για να σε πονέσει.

Η προδοσία είναι η μόνη αλήθεια που μένει. 
Arthur Miller

Tuesday, February 11, 2014

Νερό

Και οι μέρες κυλούν, σαν το νερό. Η ζωή φεύγει σταγόνα σταγόνα άλλοτε σε μεγάλες δόσεις, άλλοτε σε μικρές. Είναι αστείο πως αυτό το στοιχείο καθορίζει τις ζωές μας... Γενιόμαστε μέσα σε αυτό, ζούμε χάρη σε αυτό και πεθαίνουμε απο την έλλειψή του. Θα έλεγε κανείς πως είμαστε εξ΄ ολοκλήρου φτιαγμένοι και εξαρτημένοι απο αυτό. Επίσης είναι απίστευτο πως χωρίς να έχει στόμα και μιλιά λέει τόσα πολλά για την ίδια τη ζωή. Όπως ακριβώς αυτό κάνει τον κύκλο του στη φύση έτσι και εμείς οι ίδιοι, κάνουμε τον δικό μας. Δεν έχετε αναρωτηθεί γιατί συμβαίνουν οι ίδιες καταστάσεις ξανά και ξανά στη ζωή? Ζωντανή απόδειξη πως δεν πηγαίνουμε πουθενά, ούτε σε αυτή τη ζωή ούτε στην επόμενη, απλά κάνουμε κύκλους... Μην ψάχνετε τις απαντήσεις στα αστέρια και σε μακρινούς γαλαξίες, στην εκκλησία και στην επιστήμη, όλα τα στοιχεία της προέλευσης και του προορισμού μας είναι εδώ. Δίπλα μας, μέσα μας. Μακάρι και το μυαλό, όπως το σώμα, να δούλευε μόνο με νερό. Να έμπαινε μέσα σε αυτό και απλά να έφευγε χωρίς καμία απολύτως αρνητική επίδραση, να το καθάριζε απο κάθε τι άχρηστο. Όμως οι διεργασίες του ανθρώπινου μυαλού δουλεύουν πολυ διαφορετικά. Δουλεύουν με λάσπη, έχουν ακόμα το πρωταρχικό συστατικό του νερού, ανεμιγμένο όμως με πράγματα που κολάνε, βρωμίζουν και μένουν, τις σκέψεις... Αυτές μας ωθούν στη δυστυχία, στο άγχος, στη ζήλεια, στην απόγνωση, ακόμα και μερικές φορές στον θάνατο. Σαφώς πολλές φορές αυτές οι σκέψεις έχουν δημιουργικό σκοπό, όμως δεν αργούν να μεταμορφωθούν σε εμμονές. Με τον καιρό βέβαια η λάσπη αυτών των σκέψεων αραιώνει μόνο για να αντικατασταθεί απο καινούριες σκέψεις. Μήπως τελικά ο διαρκώς επαναλαμβανόμενος κύκλος που τόσο πολύ αγαπάμε και χρειαζόμαστε στην ζωή είναι και ο χειρότερος μας εχθρός?

Το λασπωμένο νερό καθαρίζει όταν μείνει ακίνητο.
- Λάο Τσε