Tuesday, September 30, 2014

Σκοπός.

Ζωή. 
Τι είναι τελικά αυτό που αποκαλούμε εμείς οι άνθρωποι ζωή; 
Τι είναι αυτό που μας χωρίζει, τι είναι αυτό που μας ενώνει; 

Η απάντηση είναι ο σκοπός.

Ο μόνος τρόπος να έχουν όλα ένα νόημα, η κάθε συναναστροφή, συζήτηση, κίνηση, είναι να υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος σκοπός. Διαφορετικά νιώθουμε ανήσυχοι, ανασφαλείς και μόνοι. Διαφορετικά χάνουμε χρόνο. Τίποτα δεν κολάει, τίποτα δεν δικαιολογείται. Ο τελευταίος μήνας που ήρθε, πέρασε και σχεδόν έφυγε σαν μια φευγαλέα στιγμή, αλλά με έκανε να καταλάβω στο έπακρον όχι μόνο την σημασία του σκοπού στη ζωή, αλλά και τα μέσα για να τον διεκδικήσω και να τον βάλω στην καθημερινότητά μου.

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου δύο εβδομάδες, όταν αποφάσισα να δω έναν φίλο που επρόκειτο να φύγει μόνιμα για σπουδές εκτός πόλης και βρεθήκαμε να αποχαιρετιστούμε. Αν και τον ήξερα λίγο και αντίστοιχα αυτός εμένα, αυτό εδώ το blog μας έφερε πιο κοντά. Εκείνη την ημέρα η συζήτηση δεν έπαψε στιγμή να με εκπλήσσει. Από φιλοσοφικές αναζητήσεις και διαπιστώσεις για το νόημα της ζωής μέχρι και πιο πρακτικά θέματα, τόσο σχετικά με την φιλία, τον έρωτα, το επαγγελματικό μας μέλλον και τις διάφορες καθημερινές συναναστροφές όσο και με την ίδια τη δύναμη του να αλλάζεις συνειδήσεις. Αυτό που με έκανε όμως περισσότερο να συνειδητοποιήσω ότι ζω μια πραγματικά σημαντική εμπειρία-σταθμό στη ζωή μου ήταν ο τρόπος με τον οποίο αυτό το άτομο μου μίλησε για κάποια προσωπικά του θέματα σαν να με ξέρει χρόνια. Ακόμα περισσότερο με σόκαρε το γεγονός πως αυτό το ανούσιο blog του έδωσε το έναυσμα να βοηθήσει αποτελεσματικά ανθρώπους που τον έχουν ανάγκη. Το γεγονός πως εμπνεύστηκε από κάτι μικρό και έφτιαξε κάτι μεγάλο. Ξαφνικά από μια απλή ενασχόληση, το να γράφω κάτι σε δημόσια θέα απέκτησε μια ουσία. Ξαφνικά ο σκοπός που αρχικά ήταν μια απλή μου ελπίδα έγινε πραγματικότητα. 

Και η ελπίδα σαν ένα αθάνατο μικρόβιο, άρχισε να εξαπλώνεται, από μια απλή λέξη, έγινε ξαφνικά τρόπος ζωής. Απέκτησε σάρκα και οστά. Εκείνη τη στιγμή αυτό το άτομο μέσα από αυτήν την πραγματικά συγκινητική του εξομολόγηση, πως δηλαδή συνέβαλα στο να αλλάξει συνείδηση και οπτική, ουσιαστικά χωρίς να το καταλάβει, άλλαξε την δική μου. Πριν καλά καλά το καταλάβω, όλα άρχισαν και αλλάζουν τροπή. Η μια ανεπανάληπτη εμπειρία μετά την άλλη. Και όλα αυτά χάρη σε μια απλή συναναστροφή, σε μια απλή κουβέντα. Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα περίπου δυο εβδομάδων, έκανα όσα δεν έχω τολμήσει να κάνω εδώ και χρόνια. Και αυτή η συνεχής αναγέννηση δεν έχει τέλος. Δεν ξέρω τι μπορεί να με περιμένει στο τέλος αυτού του δρόμου, πάντως ξέρω πως οι βάσεις έχουν τεθεί και οι ευκαιρίες δεν σταματούν να εμφανίζονται. Και όλα αυτά γιατί πολύ απλά βρήκα τον σκοπό μου, τον ξεκαθάρισα και ξεκίνησα να τον ακολουθώ.

Τίποτα δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο στη ζωή αρκεί να ξέρεις γιατί πολεμάς. 
Αρκεί να ξέρεις ποιος είσαι και γιατί θέλεις να πετύχεις κάποια πράγματα.
Όπως μου είπε και ο φίλος μου Γιάννης:

''Μην προσπαθείς να προσθέσεις χρόνια στη ζωή σου, προσπάθησε να προσθέσεις ζωή στα χρόνια σου.'' 

Για σένα αδερφέ.
Καλή τύχη σε ότι κάνεις.
Σε ευχαριστώ.

Saturday, September 20, 2014

Μια συμβουλή.

Τελικά αυτός ο μήνας δεν σταματάει να με εκπλήσσει... Τόσες πρωτόγνωρες εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορώ να καταλάβω πότε έρχονται και πότε φεύγουν. Η ζωή μέσα από όλη της την πολυπλοκότητα και την φαινομενική της ματαιότητα, έχει έναν απίστευτο τρόπο να σε κλωτσάει στο κεφάλι πάνω στη στιγμή που το χρειάζεσαι. Πάνω στη στιγμή που έχεις ανάγκη από νόημα και ελπίδα.

Σήμερα είχα την πρώτη μου προσωπική εμπειρία με αυτό που αποκαλούμε ''τροχαίο ατύχημα''. Εν ολίγοις έφαγα τα μούτρα μου με το ποδήλατο μέσα σε έναν δρόμο γεμάτο αμάξια σε μια μεγάλη λεωφόρο. Ευτυχώς ήμουν τυχερός στην ατυχία μου για άλλη μια φορά, καθώς δεν διερχόντουσαν αυτοκίνητα με  ανεπτυγμένη ταχύτητα, αλλιώς μπορεί να μην είχα το προνόμιο να μιλάω εδώ αυτή τη στιγμή. Να ναι καλά και ένα παλικάρι που έσπευσε να βοηθήσει αμέσως μόλις με είδε στο έδαφος και μου γλύτωσε αρκετό χρόνο ώστε να μαζέψω τα πράγματά μου από τη μέση του δρόμου. Το κακό μικρό, απλοί μικροτραυματισμοί και ένας ελαφρύς πονοκέφαλος λίγο μετά την στιγμή της σύγκρουσης. Το καλό όμως αυτής της εμπειρίας, πάρα πολύ μεγάλο. Ειλικρινά από την ώρα που το έπαθα δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω, σχεδόν έκλαψα από τα γέλια πριν λίγο.

Ο λόγος που μοιράζομαι αυτή μου την εμπειρία εδώ και δεν την γράφω απλά σαν μια σημείωση, ή σαν μια σημαντική ανάμνηση σε ένα κομμάτι χαρτί, είναι απλός. Κάθε μέρα κοιτάζουμε να υποβαθμίζουμε οτιδήποτε καλό μας συμβαίνει, και να μεγαλοποιούμε τα προβλήματα και τα παράπονά μας από τον άδικο κόσμο στον οποίο έχουμε την ατυχία να βρισκόμαστε. Περνάμε μια ολόκληρη ζωή, δυσανασχετώντας για το ένα και το άλλο, φοβούμενοι τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δεν λέω δεν είναι όλα ρόδινα. Και συνεχώς η αδικία και η κακία βρίσκουν τρόπο να αναλάβουν τα ηνία της καθημερινότητας μας ακόμα και όταν δεν το περιμένουμε και έχουμε ανάγκη το ακριβώς αντίθετο. Όμως η ζωή είναι ένα προνόμιο. Αργά η γρήγορα, όλοι θα το χάσουμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Οπότε έχει τεράστια σημασία το τι θα κάνουμε μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Τι θα αφήσουμε πίσω.

Και τώρα αφήνω τον πληθυντικό και αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά. Σε εσένα που και πάλι αφιερώνεις χρόνο για να διαβάσεις. Σε εσένα που μου δίνεις δύναμη και λόγο να συνεχίσω να γράφω, να συνεχίζω να ελπίζω. Σταμάτα να παρατείνεις και να αναβάλλεις τη ζωή σου για το αύριο. Σταμάτα να ελπίζεις μονάχα σε ένα καλύτερο μέλλον και δράσε. Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες, καλές η κακές. Αλλά όχι μόνο για να έχεις να λες. Εμπειρίες που θα σε κάνουν κάτι ανώτερο από την παρούσα φυσική μορφή σου, κάτι σπάνιο. Αυτό που συνηθίζω να αποκαλώ πνευματικά αθάνατο. Και όχι μην το βλέπεις ανταγωνιστικά, σε συνάρτηση με τους άλλους, ζεις κυρίως για σένα και για τον κόσμο που σε έχει ανάγκη, ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Ξέρω πάλι πλατειάζω, ξεφεύγω. Αθετώ τους ίδιους τους κανόνες που μου έχω θέσει. Αλλά προσπάθησε να καταλάβεις κάτι από την δική μου ατυχή-τυχερή εμπειρία. Αγάπα την ζωή σου και πάψε να ζεις στην αδράνεια και στην αυτοκαταστροφή.
Μάθε να αγαπάς.
Και θα μάθεις να πετάς.

Thursday, September 18, 2014

Το τελευταίο ''Αντίο''.

Δεκαοκτώ Σεπτεμβρίου, 2013. Κράτα τον αριθμό. Ένας χρόνος πέρασε από την ψυχρή δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Το ξέρω είναι η δεύτερη φορά που θα αναφερθώ σε έναν θάνατο μέσα σε διάστημα 5 ημερών. Αυτή τη φορά δεν θα είμαι τόσο οπτιμιστής όμως, συγχώρεσε με. Αυτός ο θάνατος σε αντίθεση με του Michael Clark Duncan που ανέφερα πριν λίγες μέρες δεν έγινε από φυσικά αίτια. Ούτε επήλθε μονάχα, σε έναν πολύ νέο άνθρωπο που δεν πρόλαβε καλά καλά να ζήσει. Αυτός ο θάνατος είχε πολιτικό πρόσημο. Είχε ως σκοπό τον εκφοβισμό και την σίγαση της ελεύθερης έκφρασης. Αυτός ο θάνατος ήρθε ακόμα πιο άδικα και κατέστρεψε πάρα πολλές ζωές. Και ήρθε από ένα νεοναζιστικό γουρούνι. Αυτός ο θάνατος ήταν μια προειδοποίηση προς όχι μόνο όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας, αλλά και προς ολόκληρο τον κόσμο. Μια προειδοποίηση για ανάγκη μόρφωσης, πρόληψης και σύνεσης. Αν αυτά τα καθίκια δεν παίρναν δύναμη από κάποιους άμυαλους υποστηρικτές, κάτι τέτοιο θα είχε αποφευχθεί. Αν αυτοί οι υποστηρικτές διάβαζαν περισσότερη ιστορία και έβλεπαν λιγότερη τηλεόραση, όχι ιδιαίτερα πράγματα, τα στοιχειώδη μόνο, κάτι τέτοιο ούτε που θα υπήρχε σαν σενάριο. Η ιστορία δυστυχώς ή ευτυχώς όμως έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Οι γερμανοτσολιάδες εξακολουθούν να κυβερνούν και να διασπείρουν τον τρόμο. Πέρα από το σκανδαλώδες παράδειγμα του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου τα θύματα φασιστικών ενεργειών τόσο πανελλαδικά αλλά και ανά τον κόσμο δεν έχουν τέλος. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι εν καιρό κρίσης και αναταραχής, αυτοί που αναλαμβάνουν να κάνουν τη σκατοδουλειά είναι οι φασίστες. Είναι ο ελιγμός διαφυγής κάθε κυβέρνησης παγκοσμίως. Ανέκαθεν ήταν. Είτε αυτοί οι φασίστες έχουν δεξιό, είτε αριστερό πρόσημο. Ήταν, είναι και θα είναι φασίστες. Δεν λέω να αλλάξουμε τον κόσμο και να σταματήσουμε την αδικία. Είμαι αρκετά ρεαλιστής για να ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Όσο και αν υπάρχουν πάντα και παντού άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά για αυτό. Το μόνο που προτείνω, τουλάχιστον σε εσένα που αυτή τη στιγμή αφιερώνεις πολύτιμο χρόνο και διαβάζεις μια κοινή μαλακία στο ίντερνετ είναι να κοιτάξεις αυτήν την φωτογραφία. 

Κοίτα τι πάει να πει θάνατος.

Saturday, September 13, 2014

Ένας αγαθός γίγαντας.



Πριν από δύο χρόνια και δέκα μέρες έφυγε από τη ζωή ένα ''ζωντανό θαύμα'' όπως τον έχει αποκαλέσει και ο Tom Hanks στην ταινία ''Πράσινο Μίλι'', ο Michael Clarke Duncan. Ένας χαρακτηρισμός που δεν ταίριαζε γάντι μονάχα στον ρόλο που υποδυόταν ο εν λόγο ηθοποιός, αλλά και στον ίδιο. Ένας μοναδικός όχι μόνο άνθρωπος αλλά και καλλιτέχνης. Με συμμετοχή σε πολλές μεγάλες Χολιγουντιανές επιτυχίες όπως τα γνωστά σε όλους Armageddon (1998), Green Mile (1999), Daredevil (2003), Sin City (2005), The Island (2005). Προχθές παρακολουθώντας την καινούρια ταινία Sin City δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω την απουσία αυτού του κυριολεκτικά ''μεγάλου'' καλλιτέχνη. Αμέσως με έπιασε μια βαθιά θλίψη. Ένα ρίγος. Ένιωσα τόσο ανόητος που αμέλησα να τον τιμήσω έστω και με λίγα λόγια την ημέρα της επιθανάτιας επετείου του. Φυσικά κάθε μέρα φεύγουν άνθρωποι εξίσου καλοί και ενάρετοι μεγάλοι ή μικροί, διάσημοι ή άσημοι. Και το να πεις κάποια πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχουν φύγει. Ούτε μπορείς να πεις τα πάντα για τον καθένα με απόλυτη σιγουριά. Σίγουρα όμως νομίζω πως αξίζει να τους αναφέρουμε που και που όποτε τους βρίσκουμε να τριγυρνούν στα σοκάκια του μυαλού μας. Να τους επιτρέπουμε να γεμίσουν τις καρδιές μας με την ίδια ελπίδα που τους κράτησε στη ζωή τόσα χρόνια. Τα μαθήματα του πολλά και σημαντικά. Τόσο μέσα από την δουλειά του, τον τρόπο στάσης και ζωής του, τα λόγια του, όσο και από το ίδιο το αγνό του χαμόγελο, με το οποίο αντιμετώπιζε την καθημερινότητα. Παρά το μέγεθος και την δύναμή του, ποτέ δεν έκανε, ούτε προσπάθησε να κάνει κακό σε κανέναν. Απλά χαμογελούσε. Ένας πραγματικά αγαθός γίγαντας. Μια φορά σε μια συνέντευξή του, ανέφερε πως ακόμα και τις πιο δύσκολες ημέρες του που δεν ένιωθε πολύ καλά, προτιμούσε να μείνει μόνος και να σκεφτεί σε ένα δωμάτιο παρά να διακινδυνεύσει να κάνει κακό με οποιονδήποτε τρόπο σε κάποιον άλλον. Ένας βαθιά σκεπτόμενος και αξιοσέβαστος άνθρωπος, λίγο πολύ όπως τον γνωρίσαμε μέσα από την ταινία Πράσινο Μίλι. Σεβόταν τις γνώμες όλων και ενδιαφερόταν πολύ να τις ακούσει και να τις κατανοήσει καθώς όπως έχει πει ''Αυτό είναι η ζωή, να ακούς, να παρατηρείς, να γνωρίζεις''. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του πριν και μετά τον θάνατό του το αφιέρωσε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και οργανισμούς, σχετικά με την προστασία των κακοποιημένων παιδιών, των ορφανών, αλλά και σε εκστρατείες κατά της κακοποίησης των ζώων. Ακόμα και μετά το θάνατό του η καλλιτεχνική του δημιουργία, το πνεύμα και η ενέργειά του εξακολουθεί, μετά από δυο ολόκληρα χρόνια να συγκινεί και να εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Αυτός ήταν ο Michael Clarke Duncan.


Ένας από αυτούς μπορείς να γίνεις κι εσύ, όπως ακριβώς μπορώ κι εγώ.

Έτσι αλλάζεις τον κόσμο.

Άλλαξε τον λοιπόν.


''So it was a thing that my mother always taught me to go for your goals and never give up no matter what they are, and I started believing that later on in life.''.

Thursday, September 11, 2014

Μουσική.

Άνοιξα τα μάτια. Απότομα. Λες και δεν κοιμόμουν όλες αυτές τις ώρες. Λες και απλά άφησα τα βλέφαρά μου να ξαποστάσουν μερικά λεπτά μέχρι να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Δεν βρισκόμουν καν στην νάρκη του πρωινού ξυπνήματος. Ξύπνησα με σκοπό. Για κάποιον περίεργο λόγο με κατέκλυσε μια ασυγκράτητη ανάγκη. Συμβαίνει όλο και πιο συχνά όσο μεγαλώνω. Όχι δεν αναφέρομαι στην φυσική ανάγκη, ούτε σε κάτι πονηρό μην βάζεις πράγματα με το μυαλό σου. Είχα απλά μια ανάγκη να την αντικρίσω. Μια ανάγκη να την κρατήσω στα χέρια μου. Να την χαϊδέψω, να της τραγουδήσω. Και στην συνέχεια να μου τραγουδήσει και αυτή. 
Να με ταξιδέψει σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο με τον γλυκό της ήχο. Χωρίς ανησυχίες και στεναχώρια, χωρίς πόνο και απελπισία, χωρίς πλήξη και απαισιοδοξία. 
Έναν κόσμο όπου η αγάπη και η ομορφιά κυβερνούν. Όπου ο πιο φτωχός ζητιάνος είναι ο μεγαλύτερος βασιλιάς. 
Έναν κόσμο χωρίς χρήμα, χωρίς πόλεμο, χωρίς θάνατο. 
Τον κόσμο της μουσικής. 
Δεν έχασα χρόνο. Σηκώθηκα, και πλησίασα την άκρη του δωματίου. Την ακούμπησα. Άγγιξα τις χορδές της σαν να αγγίζω το δέρμα ενός μωρού. Απαλά, ήρεμα. Την πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα να παίζω μαζί της. Και ο ήχος της σαν το γέλιο ενός παιδιού, μετά από ένα πετυχημένο γαργαλητό. Τόσο αγνός, τόσο αθώος. Τόσο γεμάτος ζωή. Ξαφνικά οι αμφιβολίες άρχισαν να εξαφανίζονται. Πήγαν για ύπνο, καθώς έμπαινα σε μια άλλη πραγματικότητα. Το σώμα μου άρχισε να αυτονομείται απ'το μυαλό. Τραγουδούσα χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, χωρίς καν να θυμάμαι τι λέω. Τα δάχτυλα πήγαιναν μόνα τους. Ξαφνικά για μια στιγμή ένιωσα πραγματικά ότι θα πρέπει να ονειρεύομαι. Δεν μπορεί κάτι γήινο να προσφέρει τόση πολλή ευτυχία. Η επιστήμη το λέει ενδορφίνη, η θρησκεία το λέει πίστη στο θεό, η ψυχολογία το λέει θετική ενέργεια, εγώ το λέω μουσική. 
Αν υπάρχει όντως θεός έτσι πρέπει να μοιάζει... 
Είναι παντού και πουθενά. 
Χαμένος κάπου στην ατελείωτη σιωπή μιας παύσης.
Και στην αιώνια γιορτή μιας νότας.

https://www.youtube.com/watch?v=3TqJa0RZOUc

Monday, September 8, 2014

''Ελεύθερη'' πτώση.

Κάθε μέρα είναι μια ελεύθερη πτώση. Μια βουτιά στο κενό. Δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, μπορεί να σου χαρίσει την πιο όμορφη εμπειρία της ζωής σου όσο εύκολα μπορεί να σου χαρίσει έναν γρήγορο και φρικτό θάνατο. Για λίγο μένεις εκεί, στο απόλυτο τίποτα και κοιτάζεις γύρω σου. Χάνεσαι. Όλα σου φαίνονται τόσο παράξενα, τόσο μεγάλα, τόσο άπειρα, που νιώθεις σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Νιώθεις σαν ένα μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο, η περιέργεια είναι η ίδια η αντίληψη μονάχα άλλαξε. Εξελίχθηκε, πατώντας πάνω στο κουφάρι της παιδικής σου αθώοτητας. Σύντομα το μυαλό σου επιστρέφει, τα μάτια σου έχουν και πάλι τον έλεγχο. Σιγά σιγά αρχίζεις και καταλαβαίνεις την θέση σου στο χώρο και τον στόχο που έχεις επιλέξει. Το ζήτημα είναι να τον υλοποιήσεις. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, σε βάθος ενός μήνα, ενός χρόνου, σε βάθος δέκα χρόνων, μιας ολόκληρης ζωής. Δεν έχει τόση πολλή σημασία αυτή τη στιγμή το πότε μόνο το να τα καταφέρεις. Μέρα τη μέρα, βουτιά τη βουτιά. Όσο περνάει και αυτή η μέρα η πτώση φτάνει σταδιακά στο τέλος της, το έδαφος πλησιάζει και η πίεση αυξάνεται. Ο ήλιος δύει και το σκοτάδι αρχίζει και σε καταπίνει. Αρχίζεις και επιταγχύνεις. Και κάπου εκεί, σε προλαβαίνει το άγχος. Θα ανοίξει το αλεξίπτωτο, δεν θα ανοίξει; Θα προσγειωθώ, θα ζήσω; Και αν ζήσω; Θα συνεχίσω να πέφτω, ξανά και ξανά... Κοιτάζεις για μια στιγμή επάνω. Στην τελευταία αχτίδα φωτός που έχει απομείνει στον ουρανό. Κάτι προσπαθεί να σου πει άκουσέ την, θα εξαφανιστεί σύντομα. Τα μάτια κλείνουν και ο ήχος του αέρα που σφυρίζει ξαφνικά χάνεται. Τα μάτια ανοίγουν και το φως έχει πλέον χαθεί. Χρειάστηκες μερικά δευτερόλεπτα αλλά το κατάλαβες. Ο φόβος είναι ανώφελος. Είσαι επαγγελματίας. Αυτή είναι η δουλειά σου, να πέφτεις. Τουλάχιστον κάντην καλά. Ξαφνικά σταμάτας να ελπίζεις σε μια απλή επιβίωση. Το να χάσεις κάθε ελπίδα, αύτο είναι πραγματική ελευθερία. Και το να έχεις πραγματική ελευθερία είναι η πιο δυνατή σου ελπίδα. Παίρνεις το χέρι σου απο το αλεξίπτωτο. Το απλώνεις και χαιδεύεις ξανά τον αέρα. Συνέχιζεις να πέφτεις στο άπειρο. Ελεύθερος.

Wednesday, September 3, 2014

Μην ξεχνάς.

Οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα, λένε. Τελικά ίσως δεν είναι απλώς μια κακιά φήμη για την φύση και τον τρόπο σκέψης μας, χωρίς καμία υπόσταση. Μεγάλοι-μικροί, άνδρες-γυναίκες, όλοι λίγο πολύ έχουμε μια τάση να ξεχνάμε. Πράξεις, στιγμές, λόγια. Τα λόγια είναι του αέρα θα μου πείς και δεν θα διαφωνήσω καθόλου, οι πράξεις όμως; Είναι η μόνη απόδειξη αληθινής ζωής που έχουμε. Η μόνη απόδειξη ύπαρξης. Γιατί λοιπόν να τις λησμονήσουμε και να τις ισoπεδώσουμε για χάρη μιας ούτως η άλλως, κυκλοθυμικής, ψυχικής υγείας. Ευτυχώς, πολλές φορές βγαίνει η ανθρώπινη πλευρά στην επιφάνεια που αρνείται κατηγορηματικά να ξεχάσει. Δυστυχώς, αυτή η ανθρώπινη πλευρά όμως καταλήγει αυτοκαταστροφική και ανθυγιεινή, όσο υπεραναλύουμε και εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Οπότε τι τελικά αξίζει; Τι πρέπει να κάνεις; Νομίζω πως η απάντηση βρίσκεται στην εγκράτεια. Καλώς η κακώς, οι άνθρωποι είμαστε απλώς ανακυκλωμένα πρόσωπα για τους άλλους, πρόσωπα μη αναντικατάστατα και σε έναν βαθμό αναλώσιμα. Όμως όλοι έχουμε την αξία μας, λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε να δώσουμε και επι ίσοις όροις να απαιτήσουμε. Όχι όμως να ξεχάσουμε. Όλα τα άσχημα και δύσκολα περιστατικά που έχουν συμβεί στις ζωές μας, χωρισμοί, πουστιές, απώλειες, αχαριστία, πόνος, εκνευρισμός (όπως ακριβώς και τα όμορφα) ήταν ένα τεράστιο μάθημα. Όσο και αν δεν το καταλαβαίνεις με τη μια όλα έχουν κάτι καλό να προσφέρουν. Και οι άνθρωποι που φαινομενικά σου έκαναν κακό, είναι στην ουσία ευεργέτες. Κακοπροαίρετοι μεν, ευεργέτες δε. Ο πόνος, η απώλεια, ο φόβος. Όλοι τους μπορούν να γίνουν ευεργέτες αν το επιλέξεις. Μην πετάς πρόσωπα και αναμνήσεις στα σκουπίδια. Μην παραδέχεσαι οτι έχασες χρόνο. Παρατήρησε και μάθε. Ανθρώπινα είναι τα λάθη, ανθρώπινη και η αμάθεια. Θα μεγαλώσεις, θα φθαρείς με τον χρόνο και θα κουραστείς. Θα αγαπήσεις, θα χαρείς, θα πονέσεις. θα κλειστείς, πιθανότατα θα ισοπεδωθείς, θα ηρεμήσεις και στο τέλος θα επιστρέψεις στην αφετηρία. Όλα σε έναν διαρκώς επαναλαμβανόμενο κύκλο. Έναν κύκλο γεμάτο νόημα και σοφία, καλό και κακό, κάτι που θυμίζει Γινγκ Γιανγκ. Μην φοβάσαι έχει τον σκοπό του. Μόνο ένα πράγμα θυμήσου.
Μην ξεχνάς.