Saturday, July 25, 2015

Ο Ανεμιστήρας.

Πάνε χρόνια. Δεν θυμάμαι πολλά.
Ο καιρός πέρασε.
Ξέχασα, ξεχάστηκα. 

Το μόνο που θυμάμαι είναι μια αφόρητη, αφύσικη ζέστη. Μια ζέστη που έλιωνε περισσότερα από το κορμί μου. Έλιωνε το πνεύμα μου. Έκαιγε το μυαλό μου. Ένιωθα σαν ένα μυρμήγκι στην καυτή άσφαλτο. 
Μόνος, σε μια πόλη καμίνι.

Οι μέρες περνούσαν. Ο ανεμιστήρας ήταν ο πιο γνώριμος ήχος του τελευταίου μήνα. Ο πιο καλός μου φίλος. Η μάλλον πιο σωστά, ο πιο αναγκαίος μου εχθρός... 
Ζάλη. 

Ήταν λες και ξαφνικά κουφάθηκα. Δεν άκουγα πλέον τις φωνές των ανθρώπων, τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν μπουγέλο στην πλατεία, το γλυκό κελάηδισμα των ερωτευμένων. Μόνο αυτόν τον απόκοσμο ήχο. Βζζζζζζζζζζζζζζζζ.

.
.
.

Βέβαια.. από την άλλη, υπήρχε κάτι ακόμα...

Άνοιξα την πόρτα. Έβαλα γρήγορα ένα ποτήρι κρύο νερό και της είπα να κάτσει στον δερμάτινο καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. 

Για λίγο καθίσαμε χωρίς να λέμε κάτι, κοιταζόμασταν και πίναμε λίγο λίγο από το παγωμένο ποτήρι. Για μια στιγμή της γλίστρησε και έφυγε στο πάτωμα χωρίς όμως να σπάσει. Γέλασα. 
Ένιωσε άσχημα, ένιωσα όμορφα.

Ξαπλώσαμε. Την πήρα αγκαλιά. Το δέρμα μου άγγιξε στο δικό της. Την έπιασε κρύος ιδρώτας. Σχεδόν την ζήλευα. Μα πως μπορούσε; Πως κατάφερνε να αψηφίσει κάτι το τόσο ανυπόφορο;

Έμεινα εκεί για ώρες να την αγγίζω. Αφαιρέθηκα. Η σιωπή ήταν πρωτόγνωρη. Σιγά σιγά έσπασε. Για λίγο άκουσα τζιτζίκια έξω απ'το μπαλκόνι, άκουσα ακόμη και 1-2 παιδιά να γελάνε. 

Μα τι συνέβη; Της γύρισα το κεφάλι και την κοίταξα στα μάτια. Μου χαμογέλασε. Με έπιασε κρύος ιδρώτας. Μα πως;

Το ταβάνι άρχισε να στριφογυρίζει. Ο καναπές κουνιόταν. Τι συμβαίνει; Γύρισα και πάλι να την κοιτάξω. Σήκωσε το κεφάλι της από το στήθος μου και μου χαμογέλασε. Έβαλε το χέρι της στο αυτί και μου ψιθύρισε κάτι. Γούρλωσα τα μάτια και άρχισα να τρέμω. Κατέβασε το χέρι ήρεμη και μου έδωσε ένα φιλί. 

"Ωχ όχι..."

Τα μάτια άνοιξαν. 
Ο ήχος όλο και δυνάμωνε...
Βζζζζζζζζ.

Thursday, July 2, 2015

Ελευθερία ή... θάνατος;

Τις τελευταίες μέρες μια λέξη κυβερνάει το μυαλό μου. Μια λέξη που ακούω καθημερινά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από δημοσιογράφους και πολιτικούς. Μια λέξη που κάθε φορά μου τρυπάει τα αυτιά.

Ελεύθερος.

Άραγε τι να σημαίνει "ελεύθερος"; Ποιος μπορεί να πει πως είναι πραγματικά ελεύθερος;
Υποθέτω πως ελεύθερος είμαι όταν μπορώ να κάνω τις δικές μου επιλογές. Όταν έχω την δυνατότητα να λέω με περηφάνια ναι σε αυτά που θέλω και χρειάζομαι και να λέω με αξιοπρέπεια όχι σε αυτά που δεν γουστάρω. 
Ελεύθερος είμαι όταν αποκτάω γνώση. Ουσιαστική, ξεκάθαρη, αντικειμενική γνώση. Ως εκ τούτου, όταν έχω την δυνατότητα να επιλέγω χωρίς χειραφέτηση και εκβιασμό. 
Ελεύθερος είμαι όταν μπορώ και αγαπάω άφοβα, χωρίς υποψία, χωρίς δόλο, χωρίς δισταγμό. Όταν αγαπάω πραγματικά και με ανιδιοτέλεια.
Ελεύθερος είμαι όταν μπορώ και ξυπνάω το πρωί ξέροντας πως θα κάνω κάτι δημιουργικό, πως θα είμαι παραγωγικός και χρήσιμος τόσο για τους άλλους όσο και για τον ίδιο μου τον εαυτό. 
Ελεύθερος είμαι όταν μπορώ να κοιτάζω το μέλλον με αισιοδοξία και προοπτική. Όταν ξέρω πως οι κόποι και η δουλειά μου θα ανταμειφθούν. Όταν δικαιούμαι να ονειρεύομαι όχι όμως να ονειροβατώ.
Ελεύθερος είμαι όταν νιώθω πως είμαι ίσος με τον διπλανό μου. Όταν ξέρω πως η ευγενής άμιλλα κινεί τις πράξεις και τα λόγια μου και όχι ο αισχρός και ψυχοφθόρος ανταγωνισμός.

Με λίγα λόγια ελεύθερος είμαι όταν είμαι κύριος του εαυτού μου. Όταν χρησιμοποιώ στο φουλ, τόσο το σώμα και τις αισθήσεις μου, όσο και το μυαλό μου. Όταν εξασφαλίζω αυτές τις βασικές αρχές και δικαιώματα που με καθιστούν ανεξάρτητο και μοναδικό.

Η ελευθερία συνεπώς δεν είναι δικαίωμα, είναι τρόπος και φιλοσοφία ζωής.

Πόσο "ελεύθερος" νιώθεις;

ΟΧΙ.

Φτάνουμε λοιπόν σε μια ιστορικά κομβική στιγμή και ίσως στην δημοκρατικά πιο καθαρή από την γέννηση του έθνους. Η Ελλάδα πρέπει από εδώ και στο εξής να αποφασίσει η ίδια για το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της. Πριν από περίπου 200 χρόνια, αποφασίσαμε για πρώτη φορά να αποτάξουμε τον φόβο και τον δισταγμό και ζήσαμε ελεύθεροι, έστω και για λίγο. Εκατομμύρια Έλληνες πέθαναν σε αυτά τα 200 χρόνια, για να παραμείνει στα χέρια μας αυτό το δικαίωμα, είτε από ξένους κατακτητές είτε από εγχώριους προδότες.

Σήμερα 200 χρόνια μετά, φτάσαμε να πληρώνουμε εικονικά χρέη και να ζούμε φοβισμένοι μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Φτάσαμε να μας κάνουν κουμάντο ένα μάτσο τοκογλύφοι και να μας κουνάν επιδεικτικά το δάχτυλο χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό. Φτάσαμε να ζούμε στην σκιά και στην άγνοια των εκχρηματισμένων μέσων ενημέρωσης, των εντολοδόχων πολιτικών και των απαίδευτων συμπολιτών μας.

Φτάνει λοιπόν η στιγμή που καλούμαστε να τιμήσουμε και να επαναλάβουμε τα ΟΧΙ των προγόνων μας και να πούμε ΝΑΙ στο μέλλον μας. Φτάνει η στιγμή που η δημοκρατία θα νικήσει τον φόβο, ή θα πεθάνει μια για πάντα πολεμώντας τον.