Thursday, November 20, 2014

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Και τι θέλει στην τελική ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Έναν ξάστερο ουρανό, να νιώθει μικρός.
Γη, να πατάει στα πόδια του, να νιώθει μεγάλος.
Θάλασσα, να ταξιδεύει σε μέρη που δεν έχει ξαναδεί.
Ήλιο, να θυμάται την κυκλική πορεία της ζωής του.
Αέρα, να πετά και να χάνεται στο άπειρο.
Βροχή. να ξεπλένει τον φόβο του θανάτου.

Μια γλυκιά μυρωδιά, να ξυπνάει το πρωί.
Μουσική. Οπωσδήποτε μουσική.
Ένα πιάτο φαΐ, να μην πεινάει.
Καλούς φίλους.
Μια δεμένη οικογένεια.
Ένα μέρος να αποκαλεί σπίτι. 
Να γελάει.
Να γελάει με την ψυχή του.

Αλήθεια σε κάθε συναναστροφή.
Ισότητα και ισοτιμία.
Έναν ξεκάθαρο σκοπό.
Να αγαπάει και να αγαπιέται, δίχως όφελος.
Μια αδελφική αγκαλιά.
Έρωτα.
Έρωτα για τον εαυτό του, έρωτα για άλλους ανθρώπους.
Έρωτα για την δουλειά του.
Για τα όνειρά του.
Το μέλλον.
Έρωτα για τη ζωή.
Για την ελευθερία.

Η ελευθερία είναι πλέον ένας όρος που καταλήγει όλο και πιο σχετικός και συγκεχυμένος κάθε φορά που κάποιος τον αναφέρει.
Ένας όρος που ξεχάστηκε και παραδόθηκε στον βωμό του κέρδους και της απληστίας.
Με το πέρασμα του χρόνου καταλήγει να μένει μια ιδέα σε ένα παλιό βιβλίο.
Ένα ανεκπλήρωτο όραμα. Μια ουτοπία.
Και αυτό γιατί μένεις παθητικός σε οτιδήποτε συμβαίνει.
Δεν αναλογίζεσαι τι χάνεις καθημερινά. Γιαυτό και δεν αντιδράς.
Λοιπόν ας ρίξουμε μαζί ξανά μια τελευταία ματιά σε όλα τα παραπάνω.

Είναι πολλά; Ίσως ναι, ίσως όχι.
Υπερβολικά; Νομίζω πως καθόλου.
Δυσεύρετα; Οπωσδήποτε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως αξίζει να πολεμήσουμε για αυτά.
Με ότι έχουμε και δεν έχουμε.

https://www.youtube.com/watch?v=hU4h3pMNXfA

Tuesday, November 4, 2014

Η Πρώτη Ανατολή.

Σε αντίθεση με την γενική ηρεμία και γαλήνη των τελευταίων μηνών σήμερα δεν σηκώθηκα και με την καλύτερη διάθεση. Ετοιμάστηκα, βγήκα στον δρόμο και πήγα να τακτοποιήσω τις δουλειές μου. Έξω σύγχυση και σαματάς, πάλι η μουσική έσωσε τη μέρα. Προς το μεσημέρι κατάφερα και γύρισα σπίτι, μακριά από την αστική ζούγκλα της πόλης. Για λίγο κάθισα μόνος στην ησυχία μου. Μέχρι που κάτι ήρθε για να μου φτιάξει τη μέρα. Το διάλειμμα που ακολούθησε είναι μια δυνατή εικόνα ζωής. Το χρώμα, στο γκρι κεφάλαιο που λέγεται καθημερινότητα.

Το κινητό μου χτύπησε από ένα αναπάντεχο μήνυμα. Η φίλη μου Βίκυ, απέκτησε σήμερα τα ξημερώματα μια υπέροχη αδελφούλα. Αν και σχεδόν ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα την τύχη να κάτσω να κουβεντιάσω μαζί της από κοντά καθώς μας χωρίζουν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα ένιωσα τόσο υπέροχα από την ευτυχία της. Στο μήνυμα απεικονιζόταν αυτή με την νεογέννητη Αναστασία να κοιτάζονται δίπλα δίπλα. Μια εικόνα τόσο απλή. Η γέννηση ενός νέου πλάσματος σε αυτόν τον κόσμο, το πρώτο κεφάλαιο της περιπέτειας που μοιραζόμαστε όλοι. Και δίπλα το βλέμμα μιας περήφανης αδελφής, όλο αγάπη και δέος απέναντι στο μικρό βρέφος, στο μεγάλο όμως θαύμα της φύσης. 

Όσο κοιτούσα το βλέμμα της μικρής Αναστασίας, κατάλαβα πολλά περισσότερα για τη ζωή και την σημασία της, από ότι έχω καταλάβει εδώ και χρόνια, έπειτα από άπειρες ώρες στοχασμού. Μου θύμισε το αίσθημα που ένιωσα όταν γεννήθηκε η αγαπημένη μου εξαδέλφη, Μαριλένα, που όμως ήμουν πολύ μικρός για να το κατανοήσω. Είχε στο βλέμμα της αυτή την αθώα άγνοια που δεν την βλέπεις στα μάτια ενός ενήλικα. Και σπάνια στο βλέμμα ενός παιδιού πλέον. Αυτόν τον ασυνείδητο ενθουσιασμό απέναντι στις ατελείωτες δυνατότητες αυτού του νέου κόσμου. Τα βρέφη δεν είναι ανόητα, έχουν ένστικτο, αφουγκράζονται τα πάντα γύρω τους. Το φως, τον αέρα, τον παλμό της καρδιάς, την αγάπη και την απέχθεια. Για την ακρίβεια ξέρουν πολύ περισσότερα από ότι εμείς. Δεν έχουν καμία απολύτως εξάρτηση από τίποτα, γιατί ακριβώς δεν έχουν διδαχτεί να εξαρτώνται ακόμα. Είναι ελεύθερα. 

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Πλάτωνα σχετικά με την γνώση της αλήθειας που προϋπάρχει της υλικής ζωής και βρίσκεται στην ψυχή του κάθε όντος. Πως όσο αυτό το ον μεγαλώνει προσπαθεί να θυμηθεί όσα ήξερε πριν γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Ξαφνικά από απλή φιλοσοφία, αυτή η θεωρία αποδείχθηκε πραγματικότητα. Όλες αυτές οι ώρες στοχασμού που καταναλώνεις καθημερινά χαραμίζονται στην τελική, μόνο και μόνο για να θυμηθείς κάτι που ήδη ξέρεις. Να είσαι ελεύθερος. Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο μεγαλώνεις και οι υποχρεώσεις σε πνίγουν, όμως θα βρεις την άκρη. Η αλήθεια έχει πολλές εκφάνσεις και ο καθένας διαλέγει και από μια διαφορετική. Όμως εξακολουθεί να είναι μια. 

Αυτό ακριβώς ήταν το μάθημα που πήρα σήμερα από την νεογέννητη μικρή μου φίλη.
Οι απαντήσεις για το μυστήριο της ζωής είναι εκεί και περιμένουν.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις στα μάτια ενός βρέφους.

Η Σκοτεινή Πλευρά.

Μια γωνία, σε έναν δρόμο
Σε έναν δρόμο, σκοτεινό
Σκοτεινό και τιποτένιο
Καταφύγιο ιερό.

Ένας δρόμος, με αθλίους
Ποταπούς ένα σωρό
Δίνει χώρο, να αδειάσει
Απ'τις σκέψεις το μυαλό.

Πόρνες, κλέφτες, δολοφόνοι
Τον κοιτούν με ενδοιασμό
Ποιοι να είναι αυτοί οι δρόμοι
Που τον φέρανε εδώ;

Είναι πρόβατο ή λύκος
Στης ζωής το σκηνικό;
Μα σε λύκο δεν θυμίζει
Άραγε γιατί είναι εδώ;

Φαίνεται να μην φοβάται
Μπρος στου σκότους το θεριό
Το σκοτάδι του κοιμάται
Μα είναι πάντα ζωντανό.

Και τη σκέψη του ορίζει
Τον κρατάει ασφαλή
Σαν ασπίδα που γυαλίζει
Η απύθμενη οργή.

Ονειρεύεται μονάχος
Μια όμορφη ζωή
Με αισθήματα γεμάτος
Να ξυπνήσει ένα πρωί

Μα ο χρόνος του χει μάθει
Πως η ελπίδα είναι μισή
Πήρε σήμερα τη μάχη
Η πλευρά του η σκοτεινή.