Εδώ είμαι πάλι. Ξανά.
Ανοίγω τη σκέψη, πιάνω την ψηφιακή μου "πένα" και βγαίνω ξανά στον ωκεανό του διαδυκτίου.
Γιατί έφυγα; Γιατί κουράστηκα να γράφω για αλλαγές και όλα να μένουν ίδια.
Γιατί γύρισα; Γιατί κουράστηκα να μη γράφω για αλλαγές ενώ δεν μένω ίδιος.
Ξέρεις δεν ξέρεις, πρέπει να μιλάς, να ανοίγεις διαλόγους με όσους επιθυμούν. Πες πες κάτι μένει... και ας κυνηγάμε την ουρά μας συνήθως.
"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν".
Εδώ και περίπου έναν χρόνο που έκλεισα το blog και σταμάτησα να μιλάω για ότι θεωρώ σημαντικό, παρατήρησα, παρατήρησα προσεκτικά και η αίσθηση έγινε πλέον βεβαιότητα, η γνώση κρύβεται στη σιωπή.
Όσο περισσότερο ξέρεις να σιωπαίνεις, τόσο περισσότερο ξέρεις να ακούς.
Όσο περισσότερο ξέρεις να ακούς, τόσο πιο κοντά βρίσκεσαι στην σχεδόν υπεράνθρωπη αρετή της σοφίας. Στην τέχνη του "ευ ζείν".
Και γιατί να αποκτήσεις σοφία θα μου πεις; Σε τι ωφελεί η φιλοσοφία, η γνώση, όταν το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει πόνο και ανασφάλεια;
Τι ωφελεί άραγε η ρημάδα; Και αν δεν είμαστε φτιαγμένοι να την αντέχουμε, γιατί την αναζητούμε; Γιατί δεν απορρίπτουμε μια και καλή τη συνειδειτότητα που μας βασανίζει;
Ίσως γιατί...
...γιατί...
Γιατί, το ίδιο το "Γιατί" είναι το μεγαλύτερο μεγαλούργημα της ύπαρξης.
Η αμφισβήτηση μας έφερε ως εδώ. Και είναι αυτή που θα μας οδηγεί πέρα, σε νέους ορίζοντες, για πάντα.
Αυτό το γιατί θα μας κάνει σοφότερους, την ύπαρξή μας πιο ουσιώδη, την ιστορία μας πιο συναρπαστική. Την δυστυχία πιο υποφερτή και την ελπίδα λιγότερο ουτοπική.
Γύρισα λοιπόν εδώ, παρέα με τα "γιατί" μου. Η έκρηξη θα γίνει τέχνη, η τέχνη καρπός και ο καρπός δέντρο, δέντρο συνείδησης και ευθύνης για τον καθένα μας. Μέχρι τότε έχουμε ανάγκη από ιστορίες όμως, "ανείπωτες" ιστορίες, μικρές ιστορίες, φιλοσοφική σκέψη και εσωτερικό διάλογο.
Και αυτό το blog αν και μια ακόμα σταγόνα στον ωκεανό, θα συνεχίσει αυτό του τον ρόλο, μέχρι το τέλος.
Σε ευχαριστώ που ήρθες.
Με εκτίμηση,
ένας άγνωστος παραμυθάς.
Ανοίγω τη σκέψη, πιάνω την ψηφιακή μου "πένα" και βγαίνω ξανά στον ωκεανό του διαδυκτίου.
Γιατί έφυγα; Γιατί κουράστηκα να γράφω για αλλαγές και όλα να μένουν ίδια.
Γιατί γύρισα; Γιατί κουράστηκα να μη γράφω για αλλαγές ενώ δεν μένω ίδιος.
Ξέρεις δεν ξέρεις, πρέπει να μιλάς, να ανοίγεις διαλόγους με όσους επιθυμούν. Πες πες κάτι μένει... και ας κυνηγάμε την ουρά μας συνήθως.
"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν".
Εδώ και περίπου έναν χρόνο που έκλεισα το blog και σταμάτησα να μιλάω για ότι θεωρώ σημαντικό, παρατήρησα, παρατήρησα προσεκτικά και η αίσθηση έγινε πλέον βεβαιότητα, η γνώση κρύβεται στη σιωπή.
Όσο περισσότερο ξέρεις να σιωπαίνεις, τόσο περισσότερο ξέρεις να ακούς.
Όσο περισσότερο ξέρεις να ακούς, τόσο πιο κοντά βρίσκεσαι στην σχεδόν υπεράνθρωπη αρετή της σοφίας. Στην τέχνη του "ευ ζείν".
Και γιατί να αποκτήσεις σοφία θα μου πεις; Σε τι ωφελεί η φιλοσοφία, η γνώση, όταν το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει πόνο και ανασφάλεια;
Τι ωφελεί άραγε η ρημάδα; Και αν δεν είμαστε φτιαγμένοι να την αντέχουμε, γιατί την αναζητούμε; Γιατί δεν απορρίπτουμε μια και καλή τη συνειδειτότητα που μας βασανίζει;
Ίσως γιατί...
...γιατί...
Γιατί, το ίδιο το "Γιατί" είναι το μεγαλύτερο μεγαλούργημα της ύπαρξης.
Η αμφισβήτηση μας έφερε ως εδώ. Και είναι αυτή που θα μας οδηγεί πέρα, σε νέους ορίζοντες, για πάντα.
Αυτό το γιατί θα μας κάνει σοφότερους, την ύπαρξή μας πιο ουσιώδη, την ιστορία μας πιο συναρπαστική. Την δυστυχία πιο υποφερτή και την ελπίδα λιγότερο ουτοπική.
Γύρισα λοιπόν εδώ, παρέα με τα "γιατί" μου. Η έκρηξη θα γίνει τέχνη, η τέχνη καρπός και ο καρπός δέντρο, δέντρο συνείδησης και ευθύνης για τον καθένα μας. Μέχρι τότε έχουμε ανάγκη από ιστορίες όμως, "ανείπωτες" ιστορίες, μικρές ιστορίες, φιλοσοφική σκέψη και εσωτερικό διάλογο.
Και αυτό το blog αν και μια ακόμα σταγόνα στον ωκεανό, θα συνεχίσει αυτό του τον ρόλο, μέχρι το τέλος.
Σε ευχαριστώ που ήρθες.
Με εκτίμηση,
ένας άγνωστος παραμυθάς.
