Η δικιά μου Ιθάκη.

Πολλές φορές όταν η ζωή μου φαίνεται παράδοξη και παράξενη προσπαθώ να βρώ έναν τρόπο να την ερμηνεύσω. Συνήθως ανατρέχω στους μύθους και στην ιστορία, μετά αναζητώ απαντήσεις στην τέχνη, αλλά τελικά τα μόνα που μπορούν να λύσουν κάθε απορία με σαφήνεια είναι τα ομηρικά έπη. Τα ομηρικά έπη, αν κάτσει κανείς και τα μελετήσει σε βάθος, ήταν, είναι και θα είναι επίκαιρα και διαχρονικά. Είναι οι πρώτες και πιο ουσιαστικές ψυχολογικές και κοινωνιολογικές μελέτες πάνω στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και συναισθήματα.

Απο τη μία η Ιλιάδα μελετάει τις σκοτεινές πτυχές των ανθρώπινων συναισθηματικών εμπειριών, τη ζήλεια, το φθόνο, το μίσος, την εκδίκηση, το πάθος και την τιμωρία. Απο την άλλη η Οδύσσεια μελετάει σε βάθος ένα και μόνο συναίσθημα πάνω και στο οποίο βασίζεται, τη νοσταλγία. Την νοσταλγία για αγάπη, για επαφή, για ασφάλεια, για έρωτα. Μια νοσταλγία η οποία δεν χορταίνει με τίποτα. Και ναι λοιπόν ο πόλεμος τελείωσε. Έπειτα απο 10 χρόνια σκληρής μάχης ο εχθρός ηττήθηκε και η πόλη του βρίσκεται στα πόδια σου. Γκρεμισμένη και καμμένη. Τα λάφυρα της στα χέρια σου και η ζωή μπροστά σου. Μια ζωή για να ζήσεις ειρηνικά και ήρεμα μέχρι το τέλος των ημερών σου. Τι γίνεται όμως όταν παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής; Φουρτουνιασμένες θάλασσες και θυμωμένοι θεοί σου κλείνουν τον δρόμο για τις πύλες του επίγειου παραδείσου. Τις πύλες της Ιθάκης σου. Και εσύ μετά απο 10 χρόνια σκληρής και ακατάπαυστης μάχης καταλήγεις να πάλευεις με τα κύματα για τη ζωή σου. Βέβαια ακόμα και αν ξεφύγεις απο τα κύματα και τα θαλάσια τέρατα, τους κύκλωπες και τις δοκιμασίες των θεών, ο κόσμος είναι γεμάτος απο οφθαλμαπάτες και πλάνες. Την Ωγυγία το νησί της Καλυψώς, το νησί των Φαιάκων και τη γή των λωτοφάγων. Τις σειρήνες του αιγαίου και το νησί της Κίρκης. Οι πειρασμοί πολλοί και  ο δρόμος ανύπαρκτος. Όμως ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η Ιθάκη υπάρχει και βρίσκεται κάπου χαμένη στην ομίχλη.

 Μπορεί τα πράγματα πολλές φορές να μοιάζουν θολά και να απαιτούν χρόνο για να φανερωθούν, όμως η ελπίδα δεν σβήνει ποτέ. Και στην τελική, μετά απο όλο τον πόνο και την αμφιβολία το μόνο πράγμα που μένει είναι αυτή η νοσταλγία για κάτι καλό και όμορφο. Σύμφωνα με την ιστορία ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις που βρίσκεσαι βέβαια. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν έφτασες στην Ιθάκη ή αν έπεσες θύμα κάποιας παγίδας και πάλι. Γιατί ο προορισμός είναι τόσο υπέροχος για να είναι αληθινός. Όμως σε αυτή τη ζωή όλα είναι δυνατά. Και που ξέρεις μπορεί τελικά να είσαι πιο τυχερός απο τον κακομοίρη Οδυσσέα, ίσως η ζωή να σου επιφυλάσσει λιγότερα βάσανα και δυστυχίες. Ίσως η δικιά σου Ιθάκη να μην είναι τόσο μακριά...

Σαν σήμερα, όπως τότε.

Σαν σήμερα το 1945 στο Ραιχσταγκ του Βερολίνου ηττήθηκε ο ναζισμός απο τους σοβιετικούς στρατιώτες, σαν σήμερα σηκώθηκε το βαρύ πέπλο του πολέμου και του φασισμού απο την ανθρωπότητα... Και σήμερα, 69 χρόνια μετά, μετά απο τόσες θυσίες και τόσο αίμα που χύθηκε, ο φασισμός αναδύεται ξανά και ξανά σε κάθε γωνιά του πλανήτη... Οι κοινωνίες μας εξακολουθούν να είναι απρόσωπες, υποκριτικές, αυτοκαταστροφικές και σκληρές. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη σε έναν φαύλο κύκλο, υπο την συνοδεία εκτομμυρίων επεφημιών. Τόσο ανίκανα και ανόητα πλάσματα είμαστε τέλος πάντων; Τόσο άσκοπος και αηδιαστικός είναι ο κόσμος μας; Ώρες ώρες πραγματικά αναρωτιέμαι αν όντως έχει νόημα το ταξίδι της ζωής ή αν απλά είναι ένα στάδιο που πρέπει να περάσουμε για να προκριθούμε σε κάτι καλύτερο... Ένα μόνο είναι σίγουρο, αν συνεχίσουμε να είμαστε τόσο καθάρματα ο ένας απέναντι στον άλλον και εξακολουθήσουμε να βάζουμε την εξουσία και το χρήμα πάνω απο τις ανθρώπινες ζωές (που θα συνεχίσουμε ό,τι κι αν πω εγώ ή ο οποισδήποτε άλλος), τότε η αυτοκαταστροφική μας μανία δεν θα αργήσει να μας καταπιεί. Θα αφήσω την εικόνα να μιλήσει απο μόνη της. Κοίταξε την καλά, ίσως κάπου εκεί μέσα να βρίσκεσαι εσύ κι εγώ, οι γονείς και τα παιδιά μας.