Friday, May 20, 2016

Ανοχή.


Αιμορραγώ. 
Αργά και σταθερά. 

Κάθε στιγμή, όλο πιο κοντά στο πεπρωμένο μου. Κάθε χτύπος ένα τραγούδι. Σαν τύμπανα που χτυπούν μέσα στη νύχτα, σαν βράχια που τσακίζονται απ'το κύμα. 

Σταγόνα τη σταγόνα το κόκκινο παχύρρευστο υγρό της ζωής μου πέφτει πάνω στις σελίδες του βιβλίου μου. Ενός βιβλίου που δεν σταματάει να γράφεται. 

Κάθε μέρα, μια σελίδα. 
Μια σταγόνα.

Με πιάνει εκνευρισμός. Με πιάνει αηδία. Μου 'ρχεται τρέλα.
Αλήθεια σου λέω. 

Περιμένω τη μέρα που θα σπάσω. Τη μέρα που θα κάνω κάτι πολύ ανόητο. Που θα κάνω την επανάσταση μου. Άλλωστε κάποιος πρέπει να την κάνει κι αυτή τη ρημάδα...

Πολλή ησυχία έπεσε. 
Ασυνήθιστο.
Επικίνδυνο.

Ανοχή. Πόσο καταραμένη λέξη; Πόσο ρεαλιστική από την άλλη. Την συναντάς παντού σήμερα. Και η αλήθεια είναι πως έχει πολλά διαφορετικά πρόσωπα. Άλλα πιο υγιή, άλλα λιγότερο. Άλλοι το ρίχνουν στο ποτό, άλλοι στη θρησκεία. Υπάρχουμε κι εμείς που δεν βρίσκουμε παρηγοριά σε τίποτα απ'τα δύο. Εκεί τι κάνεις; Πως μαθαίνεις να ανέχεσαι; Ίσως και να μην μάθεις ποτέ. Ίσως να μην είσαι από αυτούς που μαθαίνουν. Ίσως να είσαι από αυτούς που δρουν. Από αυτούς που διαμορφώνουν. Που κινούν βουνά και γεννούν αστέρια.

Η τέχνη, 
μόνο η τέχνη θα μας σώσει.

Το έχω ακούσει ξανά. 
Και νομίζω πως συμφωνώ.

Η τέχνη,
μόνο η τέχνη θα μας σώσει.

Η τέχνη της ανοχής.