Friday, December 25, 2015

"Καλά Χριστούγεννα".

"Εγώ ο μικρός ο αμνός του θεού... ο βασιλιάς της σκόνης...", είχαν γράψει κάποτε τα ξύλινα σπαθιά στο ομώνυμο τραγούδι. Μια φράση που δεν ξεχνώ.


Χριστούγεννα ήρθαν και πάλι. Το τζάκι ανάβει. Γιορτή. Κι όμως δεν θυμίζει τίποτα σε γιορτή. Ακούω ήδη τα πρώτα "Χρόνια Πολλά" της ημέρας, και με πιάνει αμηχανία. "Ότι επιθυμείς", λένε.

Κάθε χρονιά αυτές οι λέξεις φαντάζουν όλο και πιο αδυσώπητες, όλο και πιο ουτοπιστικές, ανόητες. Σχεδόν ψυχρές και τυπικές.

Δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να με νοιάζει μια τέτοια ευχή, γιατί θα έπρεπε να με αγγίζει. Ειδικά σε μια τόσο άχαρη εποχή. Μια εποχή που τα κεφάλια έχουν γεμίσει μικροτσίπ, οι καρδιές καλώδια και τα όνειρα προβάλλονται σε επανάληψη, σε led γιγαντοοθόνες υψηλής ανάλυσης. Μια εποχή που οι ωκεανοί έχουν μετατραπεί σε υγρούς τάφους και τα σπίτια σε βολικά κελιά. 

Κάθε χρόνο και χειρότερα. Η λέξη "γάμησε τα" έχει αντικαταστήσει την τελεία στις καθημερινές συζητήσεις. Δεν ξέρω αν φταίει η ώρα, το γενικότερο κλίμα, ο marilyn manson ή η μοναξιά μου που οδηγεί σε τέτοιες σκέψεις μια μέρα σαν αυτή. Όμως τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις τα χρόνια σου να είναι "Πολλά"; Είναι το ένστικτο της επιβίωσης, ένας πληγωμένος εγωισμός ή ένας ασυνείδητος τρόμος, που υποκινεί μια τέτοια επιθυμία; Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν νιώθω κάτι. 

Υποθέτω πως η αγάπη είναι μια αρχή να αναθεωρήσεις πολλά. "Αγάπη", ακούγεται όμορφα. Είναι όμως τόσο απλή και δεδομένη όσο νομίζουμε; Στα αυτιά μου φαντάζει μια έννοια ιστορική, στα μάτια μου απολιθωμένη. Είναι μια εύκολη λύση όταν νιώθουμε μαλάκες και εγωιστές. Να λέμε πως "αγαπάμε" κάτι. Κι όμως δεν νομίζω πως αγαπάμε και πολλά πέρα από το τομάρι μας. Από την άλλη έχουμε τον "Έρωτα". Άλλη μια λέξη που έχω βαρεθεί να ακούω και ανάθεμα και αν την έχω βιώσει και ποτέ. 

Ανάθεμα και αν την έχει βιώσει και κανείς όπως θα πρεπε σήμερα. Όπως την γνωρίσαμε στα κείμενα του Πλάτωνα και του Σαίξπηρ εννοώ πάντα, όχι όπως στα τραγούδια του Παντελίδη και στις ταινίες του Χόλιγουντ. Ανάθεμα και αν ο άνθρωπος είχε ποτέ την τιμή να αγγίξει πραγματικά αυτό το συναισθηματικό μεγαλείο, στην ιστορία του, παρά από το να προσπαθεί να το ερμηνεύσει. 

Νιώθω πως όλα είναι συγκεχυμένα. Στο περίπου και γενικά. Νιώθω πως όλα χάνουν λίγο λίγο την αξία που τους αρμόζει, πέφτουν στην μετριότητα μέχρι να χαθούν για πάντα στην ιστορία του "ποτέ". 
Η φωτιά σιγοκαίει στο τζάκι. Ακούω σε λούπα μια μελωδία και λίγα λόγια ρεαλισμού, σαν ενέσεις καφεΐνης μετά από ένα γερό μεθύσι. 

"Nothing's going to change, nothing's going to change the world."

Καληνύχτα Κεμάλ. 

"Καλά Χριστούγεννα".

Saturday, November 14, 2015

Τρόμος.


Κι έτσι το μίσος διαδίδεται. Όλο και περισσότερο.

Ο κόσμος μετατρέπεται σε μια μεγάλη σκακιέρα. Σε ένα ατελείωτο νεκροταφείο. Αθώοι και μη, όλοι τους νεκροί.

Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ιταλία, Ρωσία, ΗΠΑ, όλοι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Σύνορα κλείνουν, στρατός βγαίνει στους δρόμους, απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο φασισμός και ο ρατσισμός εντείνονται κάθε λεπτό που περνάει. 

Ολόκληρα έθνη ετοιμάζονται για πόλεμο. Η τρομοκρατία που ξεκίνησε με την πρόφαση, επικράτησης ενός ανώτερου θεού, πλέον παίρνει σάρκα και οστά. Οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα οπλίζουν και σημαδεύουν νέους αθώους. Η αιματοχυσία τώρα ξεκινάει.

Όποιος, ή μάλλον όποιοι, και αν βρίσκονται πίσω από τον ISIS και τις ομάδες αυτοκτονίας του, είναι προφανές ότι πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Οδηγούν γρήγορα την υφήλιο σε έναν ακόμη Παγκόσμιο Πόλεμο. Δημιουργούν ορκισμένους εχθρούς, μοιράζουν οργή και θλίψη, εξουσιοδοτούν αυταρχικές τακτικές, σκοτώνουν κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας.

Ο απολογισμός ως τώρα φτάνει τους 162 νεκρούς και τους 200, περίπου τραυματίες. Φαίνεται πως η "11η Σεπτεμβρίου" που είχα αναφερθεί στο παρελθόν δεν θα σταματήσει πότε να συμβαίνει. Η ημερομηνία μπορεί να αλλάζει, ακόμα και η τοποθεσία, το αποτέλεσμα όμως μένει ίδιο.

Μετά από 3 ώρες ύπνου (τόσες μπόρεσα), συνεχίζω να κοιτάζω αυτή την φωτογραφία απελπισμένος, αηδιασμένος, μουδιασμένος. Κάθε λεπτό το ερώτημά που τρυπάει το μυαλό μου, γίνεται όλο και περισσότερο ρητορικό.

"Θα μάθουμε ποτέ;".

Friday, September 11, 2015

Welcome to the 21st century.


Σαν χθες θυμάμαι την φρικιαστική αυτή εικόνα θανάτου στην οθόνη της παλιάς τηλεόρασης. Ήμουν μικρός, μόλις 7 χρονών. Ίσως πολύ μικρός για να καταλάβω τι ακριβώς βλέπω, αρκετά μεγάλος βέβαια για αποθηκεύσω το συναίσθημα. Τον τρόμο που ένιωσα. Η μάνα μου με απομάκρυνε γρήγορα απ'το δωμάτιο, προσπάθησε να μου κλείσει τα μάτια, να προστατεύσει το παιδικό μου μυαλό, τα μάτια όμως δεν έκλεισαν ποτέ.


Από τότε πέρασαν 14 χρόνια, το σώμα μεγάλωσε, το μυαλό άρχισε να κατανοεί, η εμπειρία αυξήθηκε, οι εικόνες ωστόσο παρέμειναν εκεί. Εικόνες που πολλαπλασιάζονται κάθε μέρα που περνάει, κάθε χρόνο που φεύγει. Η μυρωδιά του θανάτου, πλανάται ακόμα στον αέρα. Το αίμα, ποτίζει το χώμα που πατάω. 

Προσπάθησα να μάθω περισσότερα, να κατανοήσω τα κίνητρα αυτής της αναπτυσσόμενης παρακμής. Έτσι, παρακολούθησα στενά τα γεγονότα:
Αφγανιστάν (2001 - 2015).
Ιράκ (2003 - 2011).
Πακιστάν (2004 - 2015).
Σομαλία (2009 - 2015). 
Λιβύη (2011).
Συρία (2014 - 2015).

Σύντομα κατάλαβα πως αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους πολέμους που εξαπέλυσε η Αμερική ανά τον κόσμο, αμέσως μετά το συμβάν στους δίδυμους πύργους, οι αιματηρές απαντήσεις της στο καλοστημένο αυτό "Τρομοκρατικό χτύπημα". Το ψέμα το κατανόησα αμέσως, η Αμερική είναι γνωστή για την διαπλοκή και την βρωμιά της. Αδιαμφισβήτητα ο κόσμος ήταν αρκετά μπουρδέλο και πριν από αυτήν, η ιστορία όμως μου έμαθε πως οι μεγάλες δυνάμεις ανέκαθεν έσπερναν τον θάνατο προκειμένου να επιβληθούν και να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και συνήθως δεν είχαν ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε ιδεολογία, μόνο έναν θεό: το χρήμα. 

Ωστόσο αν και κατανοώ τα κίνητρα, ο σκοπός μου διαφεύγει. Αξίζει να καταστρέψεις τον κόσμο, να γεμίσεις θάνατο και δυστυχία, να κάψεις τα πάντα, για το δικαίωμα να διατάζεις ένα μάτσο νεκρά κορμιά; Αξίζει να αποκτήσεις όλα τα χρήματα του πλανήτη για να γεμίσεις μια θάλασσα από παγωμένα, ατσάλινα θησαυροφυλάκια;

Όσο παρακολουθώ αυτή την εικόνα, μια από τις εναρκτήριες εικόνες του 21ου αιώνα, τρέμω στην ιδέα πως ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του.

https://www.youtube.com/watch?v=hWiusdy1miI

Sunday, September 6, 2015

The Sun.


The sun. I love the sun. 

You know why? 

Cause he never fades away. 

Even in the darkest night he's always there.
Always burning bright on the other side, and before you even realise, he comes back.
He's rising up behind the trees, over the seas and soon after he sets for one more time far away on the horizon.
The fact about him, is that he comes and goes but he never gives up. 
He keeps on coming and going every single day, and he lasts nearly for ever.
Without him there is no life, there is no future. Only darkness.
Although there are countless stars out there, countless other "suns" HE is unique. 
He is the reason for everything i know feel and live for.
The reason i exist.

Right now im looking at the sun and i love him even more, every passing minute. 
You know why?

Cause he reminds me of you.

Thursday, August 27, 2015

Φιλμ Νουάρ.

Κοιτάζω γύρω εδώ και ώρα. Το σκηνικό θυμίζει κάτι από φιλμ νουάρ. Το καλοκαίρι σχεδόν έφυγε. Μια ακόμη εποχή πέρασε στην ιστορία, χάθηκε στο βιβλίο της ζωής. Τι ένιωσα, τι κατάλαβα; Δύσκολο να εξηγήσω. 

Έμεινα να κοιτάζω τα κύματα σαστισμένος. 

Ακόμα κάθομαι και τα κοιτάζω, προσπαθώ να καταλάβω. Παίρνει καιρό, πολλά χρόνια, να καταλάβεις τι συμβαίνει μέσα σου. Όλα μετατοπίζονται διαρκώς, σαν αυτά τα κύματα. Πριν καλά καλά προλάβεις να πάρεις θέση τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι εποχές επιβάλλουν τους κανόνες, οι κανόνες τη στρατηγική και η στρατηγική το αντίκτυπο. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ή ασφαλής. Βρίσκεσαι πάντα στις επάλξεις, πάντα ετοιμοπόλεμος... έτοιμος για το χειρότερο και το καλύτερο συνάμα. Μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι.

Ακόμα κοιτάζω. Σκέφτομαι τι απέγινε ο πιτσιρικάς. Εκείνος ο ανώριμος, αξιολάτρευτος μικρός διάολος. Μετατοπίστηκε για λίγο από εδώ και ύστερα χάθηκε για πάντα, στον κόσμο του. Καταλαβαίνω την ανάγκη της απουσίας του. Καταλαβαίνω ακόμα και την ανάγκη του ίδιου να απέχει. Ο κόσμος των ενηλίκων δεν είναι για πιτσιρικάδες. Είναι σκληρός και άρρωστος, αδυσώπητος, τρομακτικός...

Τα κύματα αποχρωματίζονται όλο και περισσότερο όσο στέκομαι μπροστά τους. Θαρρείς πως χάνουν λίγο απ' τη ζωντάνια τους κάθε λεπτό. Η απουσία του είναι αισθητή. Θα γυρίσει, δεν θα γυρίσει, τα "γιατί" πολλά, οι απαντήσεις λίγες. Σκοτεινιάζει, πρέπει να πηγαίνω. Σηκώθηκα και περπάτησα μέχρι το αυτοκίνητο. Έβαλα μπρος και για μια τελευταία φορά κοίταξα γύρω μου.

Το σκηνικό θυμίζει κάτι από φιλμ νουάρ.
Και όπως κάθε σε κάθε φιλμ νουάρ, υπάρχει ένας νεκρός και μια ιστορία...

Saturday, July 25, 2015

Ο Ανεμιστήρας.

Πάνε χρόνια. Δεν θυμάμαι πολλά.
Ο καιρός πέρασε.
Ξέχασα, ξεχάστηκα. 

Το μόνο που θυμάμαι είναι μια αφόρητη, αφύσικη ζέστη. Μια ζέστη που έλιωνε περισσότερα από το κορμί μου. Έλιωνε το πνεύμα μου. Έκαιγε το μυαλό μου. Ένιωθα σαν ένα μυρμήγκι στην καυτή άσφαλτο. 
Μόνος, σε μια πόλη καμίνι.

Οι μέρες περνούσαν. Ο ανεμιστήρας ήταν ο πιο γνώριμος ήχος του τελευταίου μήνα. Ο πιο καλός μου φίλος. Η μάλλον πιο σωστά, ο πιο αναγκαίος μου εχθρός... 
Ζάλη. 

Ήταν λες και ξαφνικά κουφάθηκα. Δεν άκουγα πλέον τις φωνές των ανθρώπων, τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν μπουγέλο στην πλατεία, το γλυκό κελάηδισμα των ερωτευμένων. Μόνο αυτόν τον απόκοσμο ήχο. Βζζζζζζζζζζζζζζζζ.

.
.
.

Βέβαια.. από την άλλη, υπήρχε κάτι ακόμα...

Άνοιξα την πόρτα. Έβαλα γρήγορα ένα ποτήρι κρύο νερό και της είπα να κάτσει στον δερμάτινο καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. 

Για λίγο καθίσαμε χωρίς να λέμε κάτι, κοιταζόμασταν και πίναμε λίγο λίγο από το παγωμένο ποτήρι. Για μια στιγμή της γλίστρησε και έφυγε στο πάτωμα χωρίς όμως να σπάσει. Γέλασα. 
Ένιωσε άσχημα, ένιωσα όμορφα.

Ξαπλώσαμε. Την πήρα αγκαλιά. Το δέρμα μου άγγιξε στο δικό της. Την έπιασε κρύος ιδρώτας. Σχεδόν την ζήλευα. Μα πως μπορούσε; Πως κατάφερνε να αψηφίσει κάτι το τόσο ανυπόφορο;

Έμεινα εκεί για ώρες να την αγγίζω. Αφαιρέθηκα. Η σιωπή ήταν πρωτόγνωρη. Σιγά σιγά έσπασε. Για λίγο άκουσα τζιτζίκια έξω απ'το μπαλκόνι, άκουσα ακόμη και 1-2 παιδιά να γελάνε. 

Μα τι συνέβη; Της γύρισα το κεφάλι και την κοίταξα στα μάτια. Μου χαμογέλασε. Με έπιασε κρύος ιδρώτας. Μα πως;

Το ταβάνι άρχισε να στριφογυρίζει. Ο καναπές κουνιόταν. Τι συμβαίνει; Γύρισα και πάλι να την κοιτάξω. Σήκωσε το κεφάλι της από το στήθος μου και μου χαμογέλασε. Έβαλε το χέρι της στο αυτί και μου ψιθύρισε κάτι. Γούρλωσα τα μάτια και άρχισα να τρέμω. Κατέβασε το χέρι ήρεμη και μου έδωσε ένα φιλί. 

"Ωχ όχι..."

Τα μάτια άνοιξαν. 
Ο ήχος όλο και δυνάμωνε...
Βζζζζζζζζ.

Thursday, July 2, 2015

Ελευθερία ή... θάνατος;

Τις τελευταίες μέρες μια λέξη κυβερνάει το μυαλό μου. Μια λέξη που ακούω καθημερινά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από δημοσιογράφους και πολιτικούς. Μια λέξη που κάθε φορά μου τρυπάει τα αυτιά.

Ελεύθερος.

Άραγε τι να σημαίνει "ελεύθερος"; Ποιος μπορεί να πει πως είναι πραγματικά ελεύθερος;
Υποθέτω πως ελεύθερος είμαι όταν μπορώ να κάνω τις δικές μου επιλογές. Όταν έχω την δυνατότητα να λέω με περηφάνια ναι σε αυτά που θέλω και χρειάζομαι και να λέω με αξιοπρέπεια όχι σε αυτά που δεν γουστάρω. 
Ελεύθερος είμαι όταν αποκτάω γνώση. Ουσιαστική, ξεκάθαρη, αντικειμενική γνώση. Ως εκ τούτου, όταν έχω την δυνατότητα να επιλέγω χωρίς χειραφέτηση και εκβιασμό. 
Ελεύθερος είμαι όταν μπορώ και αγαπάω άφοβα, χωρίς υποψία, χωρίς δόλο, χωρίς δισταγμό. Όταν αγαπάω πραγματικά και με ανιδιοτέλεια.
Ελεύθερος είμαι όταν μπορώ και ξυπνάω το πρωί ξέροντας πως θα κάνω κάτι δημιουργικό, πως θα είμαι παραγωγικός και χρήσιμος τόσο για τους άλλους όσο και για τον ίδιο μου τον εαυτό. 
Ελεύθερος είμαι όταν μπορώ να κοιτάζω το μέλλον με αισιοδοξία και προοπτική. Όταν ξέρω πως οι κόποι και η δουλειά μου θα ανταμειφθούν. Όταν δικαιούμαι να ονειρεύομαι όχι όμως να ονειροβατώ.
Ελεύθερος είμαι όταν νιώθω πως είμαι ίσος με τον διπλανό μου. Όταν ξέρω πως η ευγενής άμιλλα κινεί τις πράξεις και τα λόγια μου και όχι ο αισχρός και ψυχοφθόρος ανταγωνισμός.

Με λίγα λόγια ελεύθερος είμαι όταν είμαι κύριος του εαυτού μου. Όταν χρησιμοποιώ στο φουλ, τόσο το σώμα και τις αισθήσεις μου, όσο και το μυαλό μου. Όταν εξασφαλίζω αυτές τις βασικές αρχές και δικαιώματα που με καθιστούν ανεξάρτητο και μοναδικό.

Η ελευθερία συνεπώς δεν είναι δικαίωμα, είναι τρόπος και φιλοσοφία ζωής.

Πόσο "ελεύθερος" νιώθεις;

ΟΧΙ.

Φτάνουμε λοιπόν σε μια ιστορικά κομβική στιγμή και ίσως στην δημοκρατικά πιο καθαρή από την γέννηση του έθνους. Η Ελλάδα πρέπει από εδώ και στο εξής να αποφασίσει η ίδια για το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της. Πριν από περίπου 200 χρόνια, αποφασίσαμε για πρώτη φορά να αποτάξουμε τον φόβο και τον δισταγμό και ζήσαμε ελεύθεροι, έστω και για λίγο. Εκατομμύρια Έλληνες πέθαναν σε αυτά τα 200 χρόνια, για να παραμείνει στα χέρια μας αυτό το δικαίωμα, είτε από ξένους κατακτητές είτε από εγχώριους προδότες.

Σήμερα 200 χρόνια μετά, φτάσαμε να πληρώνουμε εικονικά χρέη και να ζούμε φοβισμένοι μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Φτάσαμε να μας κάνουν κουμάντο ένα μάτσο τοκογλύφοι και να μας κουνάν επιδεικτικά το δάχτυλο χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό. Φτάσαμε να ζούμε στην σκιά και στην άγνοια των εκχρηματισμένων μέσων ενημέρωσης, των εντολοδόχων πολιτικών και των απαίδευτων συμπολιτών μας.

Φτάνει λοιπόν η στιγμή που καλούμαστε να τιμήσουμε και να επαναλάβουμε τα ΟΧΙ των προγόνων μας και να πούμε ΝΑΙ στο μέλλον μας. Φτάνει η στιγμή που η δημοκρατία θα νικήσει τον φόβο, ή θα πεθάνει μια για πάντα πολεμώντας τον.

Sunday, June 21, 2015

Ο Μπάμπης.

Γνωρίστε τον Μπάμπη (σόρυ μόλις είχα ξυπνήσει όταν τον βρήκα και τον βάφτισα). Έναν πολύ θαρραλέο νεοσσό που παρά τρίχα γλύτωσε τον πνιγμό από την σημερινή πρωινή μπόρα. Μετά από μερικές ώρες ξεκούρασης κατάφερε να πάρει μια σωστή πόζα, μόνο για να αποβιώσει λίγα λεπτά αγότερα…

Ναι δεν λέω είναι απλά ένα μικρό σπουργίτι, χιλιάδες σαν αυτό πεθαίνουν παντού κάθε μέρα από φυσιολογικά αίτια, όμως στην τελική κι εμείς σαν αυτό το πλάσμα στην φωτογραφία δεν είμαστε; Κι εμείς δεν πονάμε, δεν φοβόμαστε, δεν γεννιόμαστε και δεν πεθαίνουμε ξαφνικά όπως αυτό;

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που μπαίνεις σοβαρά στη διαδικασία να αναλογιστείς το μεγάλο αυτό δώρο της ζωής αλλά και την ίδια την ευθραυστότητα και την παραδοξότητα του. Στιγμές που και η μικρότερη μονάδα σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο αποκτά σημασία και νόημα. Στιγμές που παύεις να νιώθεις μικρός.

Καλό σου ταξίδι μικρέ μου φίλε.

Tuesday, June 9, 2015

The Bottomless Pit.


Ένα κελί είναι το σπίτι μου. Ένα κελί και η καρδιά μου.

Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τον κόσμο που ήξερα. Σκέφτομαι όλα αυτά που θεωρούσα ως δεδομένα. Ένα πιάτο φαΐ, ένα ποτήρι νερό, μια μικρή κουβέντα, ένα χάδι, τον ήλιο στο πρόσωπο μου. Ανακαλώ στιγμές ελευθερίας, στιγμές ζωής. 

Είμαι κλεισμένος σε αυτό το κελί εδώ και πολύ καιρό, περισσότερο απ' όσο μπορεί να συγκρατήσει η μνήμη μου. Ένα κελί φτιαγμένο από κραυγές, σκοτάδι και ατσάλι. Για μήνες ουρλιάζω σαν τρελός, βαράω τους τοίχους, μέχρι να ματώσουν τα χέρια μου. Πλέον αρχίζω και καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται να έρθει κανείς να με βγάλει. Είμαι μόνος, ξεχασμένος...

Ξύπνησα πάλι στο παγωμένο πάτωμα. Ένας εκκωφαντικός ήχος μου τρύπησε τα αυτιά. Κάτι έσπασε την μισητή σιωπή της κόλασης μου. Η πόρτα ανοίγει. Φως μπαίνει από ψηλά. 
Φωνές.

Ακούω φωνές!

Αυτό που μόλις διάβασες σου φαίνεται παραμυθάκι; Ενημερώσου.

https://cpj.org/blog/2015/04/egyptian-journalist-shawkan-on-his-600-days-in-pri.php
https://cpj.org/blog/Shawkan.Egypt.Letter.The.Walls.of.my.life.pdf
https://www.facebook.com/FreedomforShawkan/timeline

-

A cell is my home. A cell is my heart.

Sometimes I close my eyes and think about the world I knew. I think about all these things that I've taken for granted. A plate of food, a glass of water, a little chat, a caress, the sun on my face. I recall moments of freedom, moments of life.

I'm locked in this cell for a long time, more than I can remember. A cell made of screams, darkness and steel. For months I scream like I'm going crazy, I'm banging the walls until my hands bleed. As the days go by I begin to understand that no one is coming for me. I am alone, I am forgotten...

I woke up again on the icy floor. A deafening sound pierced my ears. Something broke the hateful silence of my hell. The door opens. Light enters from above.
Voices.

I hear voices!

Do you think, that what you just read is just a tale? Get updated. 

https://cpj.org/blog/2015/04/egyptian-journalist-shawkan-on-his-600-days-in-pri.php
https://cpj.org/blog/Shawkan.Egypt.Letter.The.Walls.of.my.life.pdf
https://www.facebook.com/FreedomforShawkan/timeline

Tuesday, May 19, 2015

Γενέθλια.

Έγινα 21. Πότε έγινα 21; Τα χρόνια φαίνεται να πηγαίνουν και να έρχονται. Άλλοι άνθρωποι φεύγουν, άλλοι μένουν. Η ζωή τρέχει, φέρνει και παίρνει κατά το δοκούν. Ερεθίσματα με χτυπούν από παντού, εικόνες, ήχοι, μυρωδιές. Ερεθίσματα που μένουν. Αναμνήσεις που κρατούν. 

Χαίρομαι, αλήθεια χαίρομαι. Μεγαλώνω, αλλά δεν φοβάμαι. Η μάλλον ίσως και να φοβάμαι αλλά μαθαίνω να το ελέγχω. Σκέφτομαι, αισθάνομαι, κατανοώ. 

Στο τέλος της ημέρας κάθομαι και αναλογίζομαι, τι είναι αυτό που δίνει νόημα σε αυτό που βιώνω. Τι είναι αυτό που δικαιολογεί κάθε κόπο και φόβο που αισθάνομαι; Ίσως και να το ξέρω τελικά. Ίσως οι ερωτήσεις μου να είναι περισσότερο ρητορικές απ'όσο νομίζω. Απλές προσπάθειες εμπέδωσης μιας προυπάρχουσας γνώσης.

Έγινα 21. Κάθισα σε μια παραλία, με μπύρες και κιθάρα. Έπαιξα σε μια παιδική χαρά. Έπαιξα με φίλους, όπως συνήθιζα μερικά χρόνια πριν. Γέλασα. Γέλασα πολύ. Φόρτωσα την κιθάρα και ότι ποτά έμειναν στο αμάξι. Ανέβηκα σπίτι. Κλείδωσα και άνοιξα μια μπύρα. Το φως του δωματίου αρκετό για δω τι γράφω στο χαρτί. Έβαλα λίγη μουσική. Η πένα παίρνει τη σκυτάλη. 

"Τα γενέθλια παίζουν δύο ρόλους στη ζωή. Πρώτον σου θυμίζουν την πάροδο του χρόνου και την αναπόφευκτη αλλαγή. Δεύτερον σε κάνουν να αναλογιστείς πόση αγάπη έχεις, ή δεν έχεις, γύρω σου. Είναι μια μέρα απλή, γεμάτη χαμόγελα και λίγους καλούς φίλους. Έτσι τουλάχιστον ήταν όταν ήμουνα μικρός, κι έτσι θέλω να παραμείνει. Μέχρι το τέλος."

Wednesday, May 13, 2015

Χρόνια Πολλά Μαμά.

"Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα. Την εικόνα της απόλυτης φρίκης. Μια γυναίκα κείτεται νεκρή στο πάτωμα. Ένα μικρό μελαμψό παιδί στέκεται από πάνω της και την πιάνει από τον ώμο. Την αγγίζει όλο αγωνία και φόβο. Συρία 2015.

Σήμερα βρέχει, βρέχει πολύ. Σταγόνες κατρακυλούν από τα δάχτυλα του. και πέφτουν από το μπαλκόνι στο έδαφος και στα κεφάλια των περαστικών. Το χαρτί περιμένει. Σκουπίζει το χέρι, στην μπλούζα του. Κάθεται αναπαυτικά στο βρεγμένο μπαλκόνι.

10 Μαΐου 2015. Γιορτή της Μητέρας."

Δυο σταγόνες ξεκολλούν 
απ'του ουρανού το απέραντο γαλάζιο
μπροστά στα μάτια μου νωχελικά κυλούν
και το κεφάλι μου και πάλι είναι άδειο.

Αμάξια πλέουν ακατάπαυστα στο πέλαγος του δρόμου
κι εγώ σαν φάρος καρτερώ και αγναντεύω
αναρωτιέμαι αν ο κόσμος είναι απότοκο του τρόμου
του τρόμου αυτού που τέτοιες μέρες δεν αντέχω.

Σήμερα η μέρα αυτή βαφτίστηκε μητέρα
από του κόσμου την ανώφελη στοργή
απ'το κεφάλι απόψε πέρασε μια σφαίρα
μιας μητέρας στην βαθιά ανατολή,

Αυτός ο ήχος του νερού την ξελασπώνει
μια ανάμνηση θαμμένη για καιρό με ανακαλεί
μια μητέρα από τον κόσμο ξεχασμένη
μεταμφιεσμένη σαν σταγόνα ξαναζεί.

"Χρόνια πολλά μαμά."

Monday, May 4, 2015

Για σένα μικρή μου.


"Μετά από τόσο καιρό που έχω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου εδώ, νιώθω και πάλι την ανάγκη να το κάνω. Είναι ανησυχητικό, πως το κάλεσμα προέρχεται για άλλη μια φορά από έναν άδικο χαμό μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό περιθώριο. Αναρωτιέμαι αν αυτός ήταν και ο σκοπός μου όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο. Κινητοποίηση της σκέψης έλεγα. Παρηγοριά της ψυχής. Ίσως όμως να έκανα λάθος. Ίσως είναι περισσότερο, μια στάση διαμαρτυρίας. Μια ανάγκη καταγγελίας και εκτόνωσης. Ίσως απλά να αφήνω την καρδιά να επιβληθεί στη λογική. Λάθος μου, αλλά είμαι διατεθειμένος να το επαναλάβω ξανά και ξανά.


Δυστυχώς δεν έχω μέσα. Φράγκα, κονέ, πτυχία. Δεν έχω μέσα να αλλάξω πράγματα ο ίδιος, να ακουστώ όπως πρέπει. Δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε αστυνομικός. Δεν είμαι δικηγόρος ούτε δικαστής. Είμαι εν δυνάμει καλλιτέχνης και πάνω απ'όλα άνθρωπος. Και όπως όλοι οι άνθρωποι με συνείδηση (και πολλοί εν δυνάμει καλλιτέχνες) με τρώει το μεδούλι μου όταν γίνομαι μάρτυρας αποτρόπαιων εγκλημάτων. Ξεχνάω τη μαλακία μου, ξεχνάω την ηλικία μου, αλλάζω χαρακτήρα.

Για σένα μικρή μου."

Σήμερα επιβεβαιώθηκε, όπως όλοι περιμέναμε, ο θάνατος της 4χρονης Άννυς. Το κτήνος της ιστορίας ο ίδιος ο πατέρας της. Όταν το άκουσα στις μεσημεριανές ειδήσεις προσπάθησα να κατανοήσω τουλάχιστον τον λόγο, το κίνητρο. Μετά από λίγα λεπτά ένιωσα βλάκας και θυμωμένος. Φυσικά και δεν υπάρχει κίνητρο, δεν υπάρχει λογική. Δεν υπάρχει μυαλό και ψυχή σ'αυτό το σώμα. Μόνο σκοτάδι. Απέραντο και κατάμαυρο σκότος.

Δεν ανησυχώ γιαυτόν. Η φυλακή έχει τους δικούς της νόμους. Νιώθω όμως πως ακόμα και η κόλαση δεν είναι αρκετή. Καμία δικαιοσύνη σε αυτή τη ζωή δεν είναι αρκετή. Μόνο αυτή που επιβάλλει ο χρόνος. Ίσως ο χρόνος τελικά να ήταν φιλεύσπλαχνος.

Η Άννυ θα μείνει για πάντα παιδί. Θα παίζει με άλλα παιδιά της ηλικίας της, αλλού, ελεύθερη. Θα ζήσει διαφορετικά, χωρίς να νιώσει άλλον πόνο. Χωρίς να δει περισσότερα.

Σκέψεις παρηγοριάς και δικαιοσύνης.
Αλίμονο σε εμάς που μένουμε πίσω.

Sunday, March 15, 2015

Τον σκότωσε η σιωπή.

Βρέθηκε σήμερα νεκρός. 


 Στα ήρεμα νερά της λίμνης που συνήθιζε να αγναντεύει με τις ώρες. Στα ίδια νερά που πρωτοαντίκρυσε τον εαυτό του όταν ξεκίνησε το ταξίδι του σαν φοιτητής.

Ο Βαγγέλης όμως δεν πέθανε σήμερα, ούτε χθες, ούτε καν πριν από έναν μήνα. Πέθαινε καθημερινά για καιρό. Λίγο λίγο τη φορά. Πέθαινε κάθε βράδυ πριν πάει για ύπνο και κάθε πρωί πριν ξεκινήσει τη μέρα του. Όλοι τον έβλεπαν που αιμορραγούσε, κανείς όμως δεν νοιάστηκε. Όλοι τον έβλεπαν να χάνεται όλο και περισσότερο στη δίνη του φόβου, κανείς όμως δεν τον τράβηξε. Όλοι ήξεραν τι του συμβαίνει, τι τον τρομάζει. Όλοι αυτοί που σήμερα παρακολουθούν σοκαρισμένοι στους δέκτες τους την ανακοίνωση για τον θάνατο του, όλοι. 

Και αναρωτιέμαι: άραγε ποιος σκότωσε πραγματικά τον Βαγγέλη; Αυτός που κρατούσε το μαχαίρι και έσυρε το κουφάρι του στον πάτο ή αυτός που έβλεπε και προτίμησε τη σιωπή; 

Το περιστατικό της συγκεκριμένης δολοφονίας δεν είναι πρωτοφανές, και πολύ φοβάμαι πως δεν θα είναι και το τελευταίο. Μας θυμίζει όμως για άλλη μια φορά το πιο σημαντικό πράγμα που θα πρέπει να θυμόμαστε από τη στιγμή που βγαίνουμε από το σπίτι μας. Η κοινωνική μας ευθύνη υπερβαίνει την ατομική. 

Όταν κάποιος δολοφονεί τον γείτονά σου, δολοφονεί εσένα. Όταν κάποιος κλέβει και τρομοκρατεί τον συνάνθρωπό σου επιτίθεται εξίσου στη δική σου ελευθερία και αξιοπρέπεια. Όταν ο κάθε τσόγλανος και ο κάθε μαφιόζος δρα ανενόχλητος μπροστά στα μάτια σου ΕΣΥ και μόνον ΕΣΥ είσαι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα.

Αυτή τη στιγμή κάθομαι και κοιτάζω την φωτογραφία αυτού του παλικαριού και ταυτόχρονα παρατηρώ τις αντιδράσεις του κόσμου, στα διάφορα μέσα. Ένα ερώτημα μεγαλώνει όλο και περισσότερο όσο το αναλογίζομαι.

Έπρεπε κάποιος να σιωπήσει μια για πάντα, για να σπάσει επιτέλους η σιωπή;

Thursday, February 12, 2015

Όταν ήμουνα μικρός.

Όταν ήμουνα μικρός.
Όταν ήμουνα μικρός.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πλέον πως ήταν όταν ήμουνα μικρός. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήταν να είσαι ανέμελος, να ζεις μέσα στην άγνοια και τη λήθη, ελεύθερος.

Μα γιατί πάλι λέω ψέματα στον εαυτό μου; Φυσικά και θυμάμαι. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που συνεχώς μένω μισός τέτοιες ώρες. Επιστρέφω πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Όμως αλήθεια δεν θυμάμαι το αίσθημα που είχα τότε, μόνο εικόνες, φευγαλέες εικόνες. Από την άλλη ίσως πάλι, δεν θέλω να θυμάμαι. Με πονάει.

Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μου. Εμένα, την οικογένεια μου, τις αναμνήσεις μου. Μετά από λίγο κοιτάζω πίσω στο σήμερα και βλέπω άγνωστες φιγούρες. Μια οικογένεια που γερνάει. Που λεπτό το λεπτό μου τροφοδοτεί έναν ασυνείδητο τρόμο. Έναν άγνωστο εαυτό, που παλεύει για λίγη ζωή μέσα σε μια θάλασσα θανάτου. Έναν εαυτό γεμάτο πληγές και φόβους. Αυτό είναι άραγε η ζωή; Να παλεύεις με θεούς και δαίμονες, μόνο για να φτάσεις να κοιτάζεις έναν άδειο καθρέφτη; Να κοιτάζεις έναν άδειο ουρανό;

Ίσως να μην είναι όλα τόσο μαύρα όσο νομίζω τέτοιες ώρες. Ίσως όμως και να είναι. Είναι αλήθεια πως ο οργανισμός δεν δουλεύει όπως πρέπει αφού πέσει το σκοτάδι. Όμως τέλος πάντων τι είναι αλήθεια και τι όχι; Ίσως πάλι, ο διαχωρισμός αλήθεια. ψέμα να μην υφίσταται. Να είναι ένα μοιραίο λάθος. Ίσως στην τελική είναι λίγο απ'όλα. Όλα λίγο πολύ, καταδικασμένα να ορίζουν και να ορίζονται μέσα στο φως της άγνοιας.

Βέβαια υπάρχουν και αυτά. Η σκέψη ενός φίλου, το δάκρυ μιας μητέρας, το γλυκό φιλί ενός αξέχαστου, φλογερού έρωτα. Όλα αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω όσο και αν ώρες ώρες θα το θελα.

Ίσως τελικά αυτό το παραμύθι να μην είναι τίποτα παραπάνω από μια μεγάλη αντίφαση. Ένα κολάζ μικρών στιγμών ατέρμονης θλίψης σε ένα αιώνιο καλοκαίρι μεγάλων συναισθημάτων.

https://www.youtube.com/watch?v=wCplpUV8PcQ

Friday, February 6, 2015

Another Soldier of Fortune.

"This is your life and it's ending one minute at a time."

«The moment i first heard that phrase i felt a pain growing up inside my chest. An intense, unbearable pain. The clock is ticking. I'm losing control. I'm losing my spirit, my own self. I feel nothing, and everything at the same time. I'm afraid. 

I'm afraid of all the illusions, all the lies and deceit. I'm afraid of the constant violence i experience, both physical and mental. I'm afraid of all the same old mistakes. The constant war inside my head. But most importantly, i'm afraid of the war outside of it. 

Everyday this battle rages on, everyday i'm hanging between the two sides of the same coin. On the one side there is hope, strength and wisdom. On the other only anger, pain and darkness. The coin flips in the air and slowly lands on the ground at the end of the day. There's not a lot to say at that time. My hate, my anger, my dissapointment. They always win. Their power over me is everlasting as it seems. 

And there's nothing that can save me from this horror. The only way to come out alive from this war, is to become a monster. Another fallen angel. 

Maybe that's my destiny. Maybe i'm forever bound, to fight this constant war between who i am and who i want and need to be. Maybe i'm nothing more than a soldier. A tired and wounded soldier.

I'm growing older. I'm losing hope. 
I'm becoming the thing. The one i hated.»

- The Soldier of Fortune.

https://www.youtube.com/watch?v=RKrNdxiBW3Y

Wednesday, February 4, 2015

Σιγαλιά.

Αναρωτιέται ακόμη 
γιατί ο κόσμος τον πονεί
και τον καλούν οι δρόμοι.

Αναρωτιέται μοναχός
στης σκέψης του το δάκρυ
αν είναι ο άνθρωπος αυτός
που έβρισκε την άκρη.

Μια μουσική ανάβει φως
του δίνει πάλι ουρανό
να ξεδιπλώσει μια κραυγή
απ'της ψυχής τα βάθη.

Μια ιστορία θα σου πει 
τώρα στην ύστατη στιγμή
που του ανοίγει την καρδιά 
και διώχνει το σκοτάδι.

Μα εγώ 
δεν ξέρω πια γιατί
να πολεμήσω την οργή.

Ξέρω μονάχα πως αυτή 
θα με οδηγήσει 
στη σιωπή.

Μα ξέρω μοναχά αυτό
το ένα και μοναδικό
πως θέλω μόνο 
να γευτώ
το πιο γλυκό το σ'αγαπώ...

Μια στιγμή 
Θα ονειρευτώ
Πως φεύγω πάλι απ'το κενό

Κάποτε ίσως να αξιωθώ.
Να δω τον κόσμο καθαρό.

Tuesday, January 27, 2015

Το Τίμημα της Σοφίας.

Το "Τίμημα της Σοφίας";; Σοβαρά τώρα, κάτι πιο έξυπνο δεν μπορούσα να σκεφτώ; Ακούγεται κάτι μεταξύ τίτλου τσόντας του '80 και βιβλίου του Άδωνη Γεωργιάδη. Κάτι τέτοιες ώρες που καταναλώνω άφθονες ποσότητες ληγμένου γάλακτος και το μυαλό μου αρχίζει και φραπεδιάζει, το δωμάτιο μυρίζει κυριολεκτικά καμένο, όχι Πάνο Καμένο, το άλλο, αυτό που έχει πάρει φωτιά (χαχαχα βρεε χιουμοράκιιι, νιώθω πολύ αστείος ξαφνικά...). 
....
....
....
....

Σκεφτόμουν λοιπόν τη ματαιότητα της ύπαρξης, όμως από την άλλη σκεφτόμουν σε αντιδιαστολή την ίδια την αρμονία και την λογική που την χαρακτηρίζει. Στην τελική είμαι μόνο 20 χρονών. Η ζωή τώρα αρχίζει (εκτός βέβαια αν με πατήσει καμιά νταλίκα, ή πνιγώ με κανένα σουβλάκι στις επόμενες ημέρες), σιγά σιγά, στιγμή τη στιγμή ανακαλύπτω και μια νέα πλευρά του κόσμου, μια ακόμη οπτική. Στο τέλος της μέρας όμως οι οπτικές δεν είναι και τόσο πολλές και τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και πιο κατηγοριοποιημένα απ΄όσο φαίνονται. Τόσο σε θέματα συμπεριφοράς όσο και σε θέματα προσωπικής ανάπτυξης και διαχείρισης. Όλα είναι απλά μαθηματικά (λες και ξέρω μαθηματικά). 

Δεν υπάρχει πλέον κάτι, γύρω από αυτό το ζήτημα που να μην έχει ειπωθεί. Είναι γνωστό πλέον για αυτούς που είναι και λίγο πιο διαβασμένοι και πεπειραμένοι, πως όλα είναι κωδικοποιημένα γύρω μας (κώδικας Da Vinchi και τα μυαλά ζαρτιέρες). Όχι απαραίτητα περίπλοκα, αλλά κωδικοποιημένα. Από τις πρώτες ακόμα οργανωμένες κοινωνίες του είδους μας, οι άνθρωποι είχαν ανάγκη να δημιουργούν κώδικες και κανόνες για να διευκολύνουν τον τρόπο σκέψης και ζωής τους.  Κώδικες συμπεριφοράς, κώδικες ομιλίας, γραφής, κώδικες ντυσίματος, κινήσεων, τρόπων σκέψης, αποφάσεων κοκ. 

Μετά από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη όμως, ήρθαν στο προσκήνιο και οι πρώτοι άνθρωποι που κάθισαν και ασχολήθηκαν αλλά και άλλοι που αργότερα τελικά ερμήνευσαν πλήρως τους κώδικες αυτούς της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς και έδωσαν ουσιαστικές απαντήσεις (μάντεψε ποιος ήταν ο έξυπνος, όμορφος και καλλιεργημένος εξ αυτών). Πατέρες της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, της γλωσσολογίας, της ψηφιακής τεχνολογίας, των φυσικών επιστημών, της κοινωνιολογίας, της τέχνης. Όλοι τους, ένας προς ένας κατέληξαν σε ένα κοινό συμπέρασμα. Πως αν μάθεις να διαβάζεις τον κάθε κώδικα και να τον κατανοείς τότε τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.  Βέβαια πολλοί προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν και να δείξουν ότι είναι υπεράνω των κατεστημένων σημαινομένων (Οι λεγόμενοι Χιπστερς). Ανέκαθεν υπήρχε η αλτέρνατιβ τάση απέναντι στις σημασίες του κάθε κώδικα, ανάλογα την περίσταση. Γρήγορα όμως αποδείχτηκε πως απλά ήταν νέοι επινοημένοι κώδικες, χτισμένοι πάνω στους παλιούς. Κώδικες άκρως εξαρτώμενοι που χωρίς τους προκάτοχους τους δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, οπότε ακόμα και η εναλλακτική τάση απέναντι στην αποκωδικοποίηση του κάθε τομέα της ζωής, ούσα εξαρτώμενη, δεν είχε την δύναμη να αλλάξει συσχετισμούς (oooooh yeaaah!! Φάτε σκατά χιπστερς!). 

Ένιγουει, το τράβηξα πολύ το πράγμα. Εκεί που θέλω να καταλήξω λοιπόν είναι πως η γνώση είναι δύναμη και η απόλυτη δύναμη πηγάζει από την απόλυτη γνώση. Μόνο έτσι έχεις έλεγχο, μόνο έτσι είσαι πραγματικά ελεύθερος και ισχυρός (όσο σου επιτρέπει βέβαια η βλακεία και η ματαιότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή, αυτή η μαλακία που ονομάζεται "τύχη", δυστυχώς η ευτυχώς υπάρχει και αυτή και κατάφερα και γεννήθηκα για αλλάξω τον κόσμο).

Πριν λοιπόν κατηγορήσεις κάποιον για χειραγώγηση τόσο εγκεφαλική όσο και συναισθηματική σκέψου. Κάθε μέρα όλοι σε ταΐζουν σκατά από παντού. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, λόγιοι, καλλιτέχνες, επιστήμονες, δάσκαλοι, πωλητές, φίλοι, εχθροί, γκόμενοι. γκόμενες, οικογένεια, κοινωνικές ομάδες, κατοικίδια, telemarketing, blogs (καλή ώρα) κλπ. Κι εσύ τι έχεις να πεις για όλο αυτό; Κλασσικές μαλακίες αποποίησης και ισοπέδωσης κάθε ατομικής ευθύνης. Τα ρίχνεις όλα στην τύχη και καθάρισες (το δείχνει άλλωστε και το ετήσιο εκκαθαριστικό της Λίτσας Πατέρα). Λοιπόν μάντεψε. Μάλλον όχι, μην μαντεύεις η άβουλη επιλογή δεν σε βοήθησε και πολύ προφανώς για να διαβάζεις ακόμα. 

Το μόνο πράγμα που αλλάζει τη ζωή σου είναι η γνώση. Μάθε να διαβάζεις τους κώδικες. Μάθε να γνωρίζεις, όχι να αναπαράγεις. Πριν το καταλάβεις η οπτική αλλάζει και η αντιμετώπιση απέναντι στα σκατά του καθενός είναι πολύ πιο λογική και ωφέλιμη (νομίζω...).

Η αρετή είναι γνώση. Το είπε και το κίνημα ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. Εσύ ακόμα να το καταλάβεις; 
(Μανούλα είμαι στη διαφήμιση ρε πούστη...)

Friday, January 16, 2015

I Have A Dream.

"I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin, but by the content of their character."
Martin Luther King, Jr.

Σαν σήμερα πριν 86 χρόνια γεννήθηκε σε αυτόν τον κόσμο μια από τις πιο εμβληματικές και εξέχουσες προσωπικότητες του περασμένου αιώνα. Ο Martin Luther King. Τόσο πολιτικός ακτιβιστής όσο και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελεύθερης έκφρασης, ο King δεν άργησε να αλλάξει το πολιτικό και πολιτισμικό σκηνικό της μεταπολεμικής Αμερικής αλλά και του υπόλοιπου κόσμου. Η μάχη του εναντίον των φυλετικών διακρίσεων κατέστησε την πλειονότητα των αφροαμερικάνων αποδεκτή στο ευρύ κοινό, καθώς και άνοιξε τον δρόμο για νέες κατακτήσεις προοδευτικών αντιλήψεων που ακολούθησαν κατά την δεκαετία του '70. 

Το 1964 τιμήθηκε για την ειρηνοποιητική του δράση με το βραβείο Νόμπελ μόνο για να δολοφονηθεί εν ψυχρώ τον Απρίλιο του 1968 από μέλος ρατσιστικής συνωμοσίας. Αν και έφυγε νέος σε ηλικία μόλις 39 ετών, οι αγώνες και τα επιτεύγματά του συνεχίζουν να επηρεάζουν και να εμπνέουν ειρηνευτικά κινήματα ανά τον κόσμο μέχρι και σήμερα. 

Λίγοι άνθρωποι δίνουν τη ζωή τους για τα ιδανικά και τα "όνειρά" τους και ακόμα πιο λίγοι ζουν για να τους θυμούνται. Δυστυχώς λόγω της διαρκώς αυξανόμενης επιφανειακότητας μας τείνουμε να σιωπούμε και να διαλέγουμε εύκολους και ασφαλείς δρόμους. Το φαινόμενο χειροτερεύει όσο περνούν τα χρόνια. Όμως μέρες σαν αυτήν μας θυμίζουν πως πάντα υπάρχει ελπίδα. Πάντα θα υπάρχει έστω ένας που θα μπορέσει να σηκώσει το βάρος στους ώμους του και να φέρει την αλλαγή. Άνθρωποι όπως ο King βέβαια δεν γεννιούνται κάθε μέρα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του έστω και θεωρητικά. Να τον τιμάμε που και που με τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Όπως είπε και ο ίδιος:

"Our lives begin to end the day we become silent about things that matter."


Στη μνήμη του.

Thursday, January 8, 2015

Το βάπτισμα.

Το μετά. 

Τόσο τρομακτικό. Αβέβαιο, σκοτεινό, σχεδόν ανύπαρκτο. Είναι λογικό να φοβάσαι αυτό που δεν ξέρεις. Ακόμα πιο λογικό αυτό που σε επηρεάζει κάθε ώρα και λεπτό ακόμα και αν κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει. Φόβος. Ασταμάτητος και αέναος. Για την απώλεια, για την μοναξιά, για τον θάνατο. 

Το ταξίδι ξεκινάει. Άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγάλο. Στην αρχή το αφήνεις να σε πάει. Δεν έχεις κάτι να χάσεις. Δεν γνωρίζεις καν τι έχεις, ή αν έχεις και κάτι. Μονάχα προχωράς. Στο σκοτάδι. Βήμα το βήμα δυναμώνει. Το αισθάνεσαι, η πίεση αυξάνεται. Πνίγεσαι. Το μόνο που μετράει είναι η επιβίωση. Να κρατηθείς στην πορεία σου, ζωντανός. Ακόμα δεν ξέρεις το γιατί. Γιατί να μείνεις ζωντανός; Τι σημαίνει να είσαι ζωντανός; Τι κάνει κάτι νεκρό, ουσιαστικά νεκρό και ανούσιο; Δεν ξέρεις. Αυτό σε τρομάζει ακόμα περισσότερο. Δεν βλέπεις λόγο να ελπίζεις. Σε σκοτώνει. Δεν ξέρεις που πατάς και πού βρίσκεσαι, ούτε ξέρεις το μετά που οδηγεί. Ακροβατείς κάπου μεταξύ της αβεβαιότητας και της σιγουριάς. Τίποτα δεν δικαιολογεί την ύπαρξη ούτε όμως την ανυπαρξία σου. Είσαι ένα τίποτα. Μια σταγόνα στον ωκεανό.

Όμως κάτι λάμπει. Μια ύπαρξη μέσα σου. Μια μικρή ψιθυριστή φωνή. Όμορφη όσο χιλιάδες φτερωτά ηλιοβασιλέματα, διαπεραστική όσο η σιωπή του χειμωνιάτικου αέρα, αιώνια όσο η ίδια η πλάση. Σε αγγίζει. Κλαις. Πέφτεις στο πάτωμα, ακόμα δεν καταλαβαίνεις. Τι σου συμβαίνει; Γιατί ελπίζεις; Είναι κάποιου είδους αστείο όλο αυτό; Κάποιο άρρωστο παιχνίδι του μυαλού; 
Η φωνή σου ψιθυρίζει. "Τίποτα δεν πεθαίνει. Ποτέ.". 
"Τι εννοεί; Ασυναρτησίες, χαζές λέξεις, χωρίς κανένα νόημα. Γιατί μου μιλάει αν είναι να μη μου λέει τίποτα;"
Δεν τελείωσε. Να το πάλι. Το ακούς.

"Όπως έπεσες θα ξανανέβεις. Όπως πέθανες θα ξαναγεννηθείς. Δεν υπάρχει τέλος. Δεν υπάρχει λάθος. Δεν υπάρχει τύχη. Όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Το ξέρεις. Η γνώση σε τυφλώνει. Σου λέει ψέματα. Μην την ακούς. Μη φοβάσαι το σκοτάδι. Είναι εκεί μόνο για να σε προστατεύσει."

Το νερό τρέχει. Τα μάτια ανοίγουν. Ένα μικρό φως λάμπει στη γωνία. Το βλέμμα ξεθολώνει. Είσαι πίσω. Οι σταγόνες ξεγυμνώνουν το γυμνό κορμί σου. Το διαπερνούν, όπως το φως το τζάμι. Διαχέονται μέσα σου. Τροφοδοτούν τις ρίζες της ψυχής σου.

Βαπτίστηκες ξανά. 
Η ζωή σου σου ανήκει.

Η μήπως το αντίθετο; 

Monday, January 5, 2015

Στη χώρα του ποτέ.

Θα ευχόμουν καλή χρονιά, αλλά δεν προβλέπεται να είναι. Το έτος μπορεί να άλλαξε, όχι όμως και η αντίληψη των ανθρώπων ανά τον πλανήτη. Πόσο μάλλον η αντίληψη των κατοίκων αυτής της μικρής χώρας για την δικαιοσύνη και την ελευθερία ή έστω τα στοιχειώδη. Το μόνο που μας χαρακτηρίζει σαν έθνος πλέον, είναι τα λόγια και τα ψέματα. Ο φόβος και η ανευθυνότητα.

Όλοι φωνάζουν. ''Έχουμε εκλογές, στις επάλξεις!''. Προεκλογικές εκστρατείες, συνηθισμένες υποσχέσεις και πολύ κακό για το τίποτα. Οι "τρομοκράτες" πίσω στα κλουβιά τους, οι αρχαιολόγοι στα σπιτάκια τους και οι δημοσιογράφοι με γεμάτες τις τσέπες στα πολυβόλα. 

Έχουμε εκλογές και χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι. Βαρέθηκα να ακούω μαλακίες τόσα χρόνια. Τα μόνα που έχω μάθει να περιμένω από μικρό παιδί ακόμα, σε αυτή την κωλοχώρα, όποτε ακούω την λέξη "εκλογές" είναι φτώχεια, ανεργία, ψέμα, οπισθοδρομισμό και πολλά, πολλά αδιέξοδα. 

Δεν ξέρω αν η περασμένη γενιά τα έφαγε, δεν ξέρω αν η δική μου γενιά τα τρώει ακόμα. Δεν ξέρω αν η επόμενη θα τα φάει. Ξέρω μόνο πως είμαι 20 χρονών και κάθε μέρα βλέπω την οικογένεια μου να πασχίζει να με συντηρήσει, καθώς αδυνατώ να συντηρήσω τον εαυτό μου με δουλειές του κώλου. Βλέπω ανθρώπους να πεθαίνουν από το κρύο στα σκαλιά της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι μου και παντού  γύρω γύρω άδεια διαμερίσματα. Βλέπω άτομα στην ηλικία μου να μην έχουν ενδιαφέροντα, αγωνιστικότητα και αξίες. Βλέπω φίλους και συγγενείς σε απόγνωση. Βλέπω αποπροσανατολισμένα μυαλά και δυστυχισμένους ανθρώπους. Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη που γερνάει πριν την ώρα του.

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ''διαπραγματεύσεων'' και ''αγώνων'' αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2015. Μια κοινωνία γεμάτη χορτάτους μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικούς, ανίκανους αγωνιστές, βολεμένους υπαλλήλους και νεκρά όνειρα. 

Πόσο ακόμα; Πες μου.
Πόσο...;