Βρέθηκε σήμερα νεκρός.
Στα ήρεμα νερά της λίμνης που συνήθιζε να αγναντεύει με τις ώρες. Στα ίδια νερά που πρωτοαντίκρυσε τον εαυτό του όταν ξεκίνησε το ταξίδι του σαν φοιτητής.
Ο Βαγγέλης όμως δεν πέθανε σήμερα, ούτε χθες, ούτε καν πριν από έναν μήνα. Πέθαινε καθημερινά για καιρό. Λίγο λίγο τη φορά. Πέθαινε κάθε βράδυ πριν πάει για ύπνο και κάθε πρωί πριν ξεκινήσει τη μέρα του. Όλοι τον έβλεπαν που αιμορραγούσε, κανείς όμως δεν νοιάστηκε. Όλοι τον έβλεπαν να χάνεται όλο και περισσότερο στη δίνη του φόβου, κανείς όμως δεν τον τράβηξε. Όλοι ήξεραν τι του συμβαίνει, τι τον τρομάζει. Όλοι αυτοί που σήμερα παρακολουθούν σοκαρισμένοι στους δέκτες τους την ανακοίνωση για τον θάνατο του, όλοι.
Και αναρωτιέμαι: άραγε ποιος σκότωσε πραγματικά τον Βαγγέλη; Αυτός που κρατούσε το μαχαίρι και έσυρε το κουφάρι του στον πάτο ή αυτός που έβλεπε και προτίμησε τη σιωπή;
Το περιστατικό της συγκεκριμένης δολοφονίας δεν είναι πρωτοφανές, και πολύ φοβάμαι πως δεν θα είναι και το τελευταίο. Μας θυμίζει όμως για άλλη μια φορά το πιο σημαντικό πράγμα που θα πρέπει να θυμόμαστε από τη στιγμή που βγαίνουμε από το σπίτι μας. Η κοινωνική μας ευθύνη υπερβαίνει την ατομική.
Όταν κάποιος δολοφονεί τον γείτονά σου, δολοφονεί εσένα. Όταν κάποιος κλέβει και τρομοκρατεί τον συνάνθρωπό σου επιτίθεται εξίσου στη δική σου ελευθερία και αξιοπρέπεια. Όταν ο κάθε τσόγλανος και ο κάθε μαφιόζος δρα ανενόχλητος μπροστά στα μάτια σου ΕΣΥ και μόνον ΕΣΥ είσαι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα.
Αυτή τη στιγμή κάθομαι και κοιτάζω την φωτογραφία αυτού του παλικαριού και ταυτόχρονα παρατηρώ τις αντιδράσεις του κόσμου, στα διάφορα μέσα. Ένα ερώτημα μεγαλώνει όλο και περισσότερο όσο το αναλογίζομαι.
Έπρεπε κάποιος να σιωπήσει μια για πάντα, για να σπάσει επιτέλους η σιωπή;
