Friday, December 16, 2016

This World.



I like dreaming. I like the time I spend within my own mind. Alone. Only by myself and my subconscious. Carving paths into darkness.


I like exploring. I like watching all these projections of my desires and fears as if they were a film. I like understanding things. I like being fearless, even for a while. A sole time when I begin to realise my own strength.

I like imagining stories. Stories about worlds forgotten, worlds that have not yet came to existance, wolds parallel to ours. Worlds of freedom and fulfilment.

But most of all I like life itself. Because if not for her, I wouldn't be talking to you right now my friend, you wouldn't be here to hear me either. We wouldn't have met or interacted.

And certainly, we wouldn't strive to create the world we imagine.
Together.

Now let us wake up. Everything is possible.
Let us build another world than the one we know.
A better one.

Like we're in a dream.
Let us begin.

As the sun rises.

https://www.youtube.com/watch?v=mF5IHNWMoe0

Friday, December 9, 2016

Επιτάχυνση.


Κοιτάς την λεπτή λευκή γραμμή που κυλάει σαν το νερό μέσα στο αυλάκι. Άλλοτε συνεχόμενη, άλλοτε διακεκομμένη, όμως πάντα εκεί.

Ο δρόμος ξανοίγεται μπροστά και χάνεται στο πουθενά. Σε αυτό το πουθενά που είναι ταυτόχρονα παντού, που σε ακολουθεί, που σε καθοδηγεί, που σε παρηγορεί. 

Αναλογίζεσαι που σε πάει αυτός ο δρόμος, τι προσπαθεί να σου πει, γιατί σε έφερε ως εδώ; 

Τίποτα δεν βγάζει νόημα, όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Δεν παίρνεις χαμπάρι. Δεν λες κουβέντα. Απλά παίρνεις τις στροφές, τη μία μετά την άλλη. Μέχρι που είσαι πια εκεί, στην ευθεία. 

Βρίσκεις τον προσανατολισμό σου. Κοιτάζεις το περιβάλλον γύρω σου. Νιώθεις ασφαλής. Επιταχύνεις. 

Μερικές στιγμές ευτυχίας σε έναν κόσμο επικίνδυνο. Μερικές στιγμές αφέλειας σε ένα μυαλό γερασμένο.

Η ευθεία τελειώνει και είσαι πάλι εκτεθειμένος στη μάχη με τον χρόνο. Ανοίγεις το παράθυρο να μπει αέρας. Οι βαλίτσες σου γεμάτες. Η ζώνη γερά σφιγμένη. Το ραδιόφωνο ανοιχτό. 
Χαμογελάς.

Και ο δρόμος συνεχίζεται...

Wednesday, August 10, 2016

Lines.


 It's a world full of straight lines,
 either leading to the top
 or to the bottom of existance.

 It's the lines that you follow,
 the lines, that you are educated 
 to worship and seek.
 It's the lines that separate.
 but it's also the lines,
 that unify.

 Still, it feels so comforting
 chasing down your line,
 Just like a dog,
 chasing down his own tail.

 Running away from freedom,
 step by step.
 As far as you can.

 And all with a big smile.

Friday, July 29, 2016

Ο εγγονός σου.

Ήρθε λοιπόν η στιγμή. Η στιγμή που φεύγεις. Πέντε ολόκληρα χρόνια πόνου και βασανιστηρίου επιτέλους τελειώσαν. Δεν ξέρω πως να το πω αλλά... χαίρομαι για σένα, χαίρομαι που επιτέλους απελευθερώνεσαι... στιγμή τη στιγμή, λεπτό το λεπτό.

Για μένα είναι που αδυνατώ να χάρω, που χάνω έναν άνθρωπο δικό μου, έναν άνθρωπο που σηματοδοτεί όλη μου την παιδική ηλικία, τις αναμνήσεις και τα όνειρα. Παρά τα στραβά σου και τις παραξενιές σου σ'αγαπάω πολύ γλυκέ μου άνθρωπε. Αγαπάω τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού που παίζαμε μπάλα στο πάρκο, αγαπάω τις ατελείωτες ώρες που λέγαμε βλακείες στο αμάξι καθώς επέστρεφα απ'το σχολείο, αγαπάω τους μορφασμούς και τις γκάφες σου, αγαπάω τα χρόνια που περάσαμε...

Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη για μένα, το ξέρω... αλλά θα μου περάσει. Μπορεί να ξεπεράσω, όμως δεν θα ξεχάσω. Αποδέχομαι το τελευταίο σου μάθημα και έτσι λοιπόν σε αποχαιρετώ, με αγάπη και δάκρυα χαράς...

Εις το επανειδείν καλύτερέ μου φίλε.
Ο εγγονός σου.

Wednesday, July 27, 2016

Δαίμονες.

Μόνος στην πόλη. Καλοκαίρι ήρθε και πάλι.

Χρόνος για χαλάρωση, χρόνος για σκέψη, μα καθόλου όρεξη για τίποτα απ'τα δύο. Θαρρείς πως η ζέστη τον έχει πειράξει στο κεφάλι, του έχει κάψει το μυαλό μαζί με το κορμί. Τον βλέπεις, στέκεται μουδιασμένος σε μόνιμη βάση, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του κάθε φορά που του ρχεται μια ιδέα για να ξεπεράσει την πλήξη του. Δεν σαλεύει, απλά ανοιγοκλείνει τα μάτια, χαμογελάει για λίγο και μετά κάθεται στο γραφείο, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν ανοίγει πλέον τα παράθυρα, ανοίγει κατευθείαν την οθόνη.

Μπαίνει στο facebook και μένει στην αρχική του σελίδα για περίπου 10 λεπτά. Δεν τον ενδιαφέρει τι βλέπει, τις περισσότερες φορές δεν του αρέσουν καν αυτά που βλέπει, αλλά συνεχίζει, του φαίνεται τόσο συναρπαστικό να ρίχνει κλεφτές ματιές στις ζωές των άλλων! Νιώθει πως ξέρει τα πάντα για όλους, τα πάντα για τον εαυτό του, το καλύτερο όμως είναι πως ξεφεύγει απο αυτόν, λες και γίνεται άλλος για μερικά λεπτά. Λίγα λεπτά ακόμα και πλέον έχει φύγει απ'το καυτό δωμάτιο του, βρίσκεται για μπάνιο στην ομορφότερη παραλία, χορεύει εκστασιασμένος στην πρώτη σειρά μιας συναυλίας, κρατάει ευτυχισμένος το πτυχίο του, φιλάει μια όμορφη κοπέλα σε έναν ερημικό δρόμο... 

Τον πιάνει απελπισία, κάθε γαμημένη φορά. 

Τρέχει με τα ακουστικά στην τσιμεντένια παραλία της τσιμεντένιας του καθημερινότητας μέχρι που φτάνει στο μικρό γραφικό παρκάκι κοντά στο μέγαρο μουσικής. Άδεια η πόλη, ένα απέραντο κενό, ηλιοκαμένο τοπίο με φόντο τη θάλασσα. Επιβλητική θέα. Κάθεται για λίγο μόνος σε μια κούνια. Κοιτάζει παραξενεμένος την τραμπάλα. Ένα ανεβοκατέβασμα, ένα παιχνίδι, μια ολόκληρη ζωή...

Επιστρέφει σπίτι και κοιτάζει και πάλι απ'το "παράθυρο" της μοναξιάς του. Είναι τόσα αυτά που τον βαραίνουν. Τόσοι πολλοί οι δαίμονες που πρέπει να αντιμετωπίσει. Όλα όμως κάποτε τελειώνουν. Τίποτα δεν μένει ίδιο για πολύ. Για καλό ή για κακό...

Να το θυμάσαι καλέ μου φίλε. 
Τίποτα. 

Friday, May 20, 2016

Ανοχή.


Αιμορραγώ. 
Αργά και σταθερά. 

Κάθε στιγμή, όλο πιο κοντά στο πεπρωμένο μου. Κάθε χτύπος ένα τραγούδι. Σαν τύμπανα που χτυπούν μέσα στη νύχτα, σαν βράχια που τσακίζονται απ'το κύμα. 

Σταγόνα τη σταγόνα το κόκκινο παχύρρευστο υγρό της ζωής μου πέφτει πάνω στις σελίδες του βιβλίου μου. Ενός βιβλίου που δεν σταματάει να γράφεται. 

Κάθε μέρα, μια σελίδα. 
Μια σταγόνα.

Με πιάνει εκνευρισμός. Με πιάνει αηδία. Μου 'ρχεται τρέλα.
Αλήθεια σου λέω. 

Περιμένω τη μέρα που θα σπάσω. Τη μέρα που θα κάνω κάτι πολύ ανόητο. Που θα κάνω την επανάσταση μου. Άλλωστε κάποιος πρέπει να την κάνει κι αυτή τη ρημάδα...

Πολλή ησυχία έπεσε. 
Ασυνήθιστο.
Επικίνδυνο.

Ανοχή. Πόσο καταραμένη λέξη; Πόσο ρεαλιστική από την άλλη. Την συναντάς παντού σήμερα. Και η αλήθεια είναι πως έχει πολλά διαφορετικά πρόσωπα. Άλλα πιο υγιή, άλλα λιγότερο. Άλλοι το ρίχνουν στο ποτό, άλλοι στη θρησκεία. Υπάρχουμε κι εμείς που δεν βρίσκουμε παρηγοριά σε τίποτα απ'τα δύο. Εκεί τι κάνεις; Πως μαθαίνεις να ανέχεσαι; Ίσως και να μην μάθεις ποτέ. Ίσως να μην είσαι από αυτούς που μαθαίνουν. Ίσως να είσαι από αυτούς που δρουν. Από αυτούς που διαμορφώνουν. Που κινούν βουνά και γεννούν αστέρια.

Η τέχνη, 
μόνο η τέχνη θα μας σώσει.

Το έχω ακούσει ξανά. 
Και νομίζω πως συμφωνώ.

Η τέχνη,
μόνο η τέχνη θα μας σώσει.

Η τέχνη της ανοχής.

Thursday, March 31, 2016

Διακοφτό


"Μια τελευταία φορά πριν φύγω από δω, ίσως και για πάντα, θα γυρίσω και θα κοιτάξω πίσω μου. Θα χαμογελάσω στα δέντρα και στο μονοπάτι που με φιλοξένησε, ως μια τελευταία ένδειξη ευγνωμοσύνης. Θα πατήσω ένα κλικ στην φωτογραφική μου μηχανή και θα οδηγήσω μακριά, πίσω στην τσιμεντένια καθημερινότητα μου.

Θα ανοίξω τον υπολογιστή μου και θα κοιτάξω άλλη μια φορά την φωτογραφία. Γυρεύοντας λίγες στιγμές ελευθερίας, στην οθόνη του κελιού μου..."

Διακοφτό, 29/03/2016.

https://www.youtube.com/watch?v=_0mlPCr_s7U

Sunday, March 20, 2016

Κάθαρσις.

Και η ζωή συνεχίζεται. Μέχρι να τελειώσει η γράμμη. Μέχρι να γραφτεί και η τελευταία τελεία του επιλόγου και να κλείσει η τελευταία σελίδα του βιβλίου. Παρά την δυστυχία, παρά τον πόνο και το μαρτύριο η ζωή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να δικαιολογήσει τα πάντα. Να δώσει μια ελάφρυνση στο ίδιο της το βάρος. Και στο τέλος, καλεί εσένα τον ίδιο να δικαιολογήσεις την ύπαρξή της. Να αναπολήσεις τις περασμένες εποχές αυτού του κόσμου. Να ανατρέξεις στα γεγονότα που έγραψαν την ιστορία σου και να κληρονομήσεις τις αναμνήσεις σου στην δίνη της αιωνιότητας. Μια τελευταία παρέλαση. Στον θάνατο. 

Βλέπεις όλα έχουν τον σκοπό τους καλέ μου φίλε. Όλα τα φαντάσματα της νύχτας και οι άγγελοι του παραδείσου. Όλα τα ζεστά καλοκαίρια και οι παγωμένοι χειμώνες. Όλα έχουν ένα αποτέλεσμα στην ιστορία που πρόκειται να πεις όταν συναντήσεις τον δημιουργό σου. Όλα έχουν το σκοπό τους, όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Κι εκείνη τη στιγμή τίποτ'άλλο δεν μετράει, παρά η ίδια η πραγματικότητα. Ούτε τα ψέμματα που θα σκαρφιζόσουν αν βρισκόσουν σε κάποιο δικαστήριο ούτε τα κλάματα και τα παρακάλια. Είσαι εσύ, μόνος, στο σκοτάδι και αντιμετωπίζεις ένα σωρό αδυσώπητα κτήνη για μια ευκαιρία στο φώς. Στο φως της αλήθειας.

Όμως είναι πολύ νωρίς ακόμα, η ίσως είναι πολύ αργά, για τέτοιες κουβέντες. Και η ζωή συνεχίζεται. Κοιμήσου. Κοιμήσου βαθιά. Επισκέψου τόπους μαγικούς, τόπους αλλιώτικους.

Συνέχιζε να ζεις.
Συνέχισε...

Tuesday, February 16, 2016

Απάθεια.

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου που όλα μέσα του σπάνε. Μια στιγμή που δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει τις ορμές και τα συναισθήματα του. Μια στιγμή ευεργητική και ευλογημένη. Απόλυτης ομορφιάς, απόλυτης ειλικρίνειας, απόλυτης ελευθερίας.

Όλο το μεταξύ διάστημα, μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, χαρακτηρίζεται ως...
απάθεια.

Δεν υπάρχει χαρά, δεν υπάρχει λύπη, μόνο ένας συνεχόμενος πόνος στο στήθος και ένα βλέμμα στο κενό. Ένας νους εγκλωβισμένος και μια καθημερινότητα σε επανάληψη. Ένα κορμί που δεν αισθάνεται, απλά αυτοσυντηρείται μέχρι την ημέρα του χαμού του.

Απάθεια. Ένας αγώνας για επιβίωση, χωρίς κανένα κίνητρο. Πόσο τρομακτικό ακούγεται... πόσο εξοντωτικό είναι.

Τι είναι άραγε η ζωή χωρίς στόχο και κίνητρο; Είναι ζωή ή είναι κάτι άλλο;

Απάθεια. Μια άλλη λέξη για τον καρκίνο.

Τον καρκίνο της ψυχής.



Friday, January 1, 2016

You know I'm born to lose, and gambling's for fools.

Και τώρα που άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς που λέει και η παροιμία, επειδή είμαι προφήτης, έξυπνος και ξέρω ήδη πως και το '16 θα μας πάει γαμιώντας έχω μόνο μια ευχή για φέτος και γενικά για το μέλλον όπως το βλέπω από δω.

It's a long way to the top, if you wanna rock n'roll, είπαν οι AC/DC και διασκεύασαν εξαιρετικά οι Motorhead. Θέλει κόπο, αντοχή και χρόνο για να ζήσεις μια ζωή που θα είναι και ροκ και θα ρολάρει σωστά. Να κυνηγάς διαρκώς τα θέλω σου, να δουλεύεις ασταμάτητα για τα πρέπει σου και να μην κολώνεις πουθενά μέχρι να πετύχεις. Οτιδήποτε και αν είναι αυτό που προσπαθείς. Θέλει να τρως τα μούτρα σου, να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, να τον φτύνεις και να ξαναπροσπαθείς. Να ματώνεις, να πονάς, να καυλώνεις, να γελάς. Η ζωή είναι μια διαρκής έκθεση στο πιθανό και μια διαρκής αποφυγή του τετελεσμένου. Ένα ξεκαρδιστικό αστείο και ένα πικρό δράμα. Σε εμάς είναι το πως θα την περάσουμε.

Οι ευχές και οι τυπικούρες δεν μου πολυπάνε και ούτε μου πήγαν και ποτέ. Οπότε δεν θα μπω καν στη διαδικασία. Απλά κρατήστε τα παραπάνω. Μην βασίζεστε στην τύχη, μην περιμένετε τίποτα να έρθει και μην αφήνετε τίποτα να φύγει. Πάρτε δυνάμεις, σφίξτε στομάχι και κρατηθείτε γερά. Το ταξίδι συνεχίζεται...

Άλλωστε ο Lemmy το είπε καθαρά και ξάστερα:

"You know I'm born to lose, and gambling's for fools,
But that's the way I like it baby,
I don't wanna live forever,
And don't forget the Joker!"

Στη μνήμη του.