Μόνος δεν πολεμάς.

Και που πάμε;

Με τόση αδικία.

Που πάμε;

Με τόση κακία;

Που πάμε; 

Με τόση ανάγκη;

Για...

          μαγεία.

                                    Πες μου λοιπόν, που πάμε;

                                    Και πως σταματώ να πονάω...;

                                    να πονάω όχι μόνο για μένα, αλλά για ολόκληρη την πλάση

                                    να γδέρνω την ψυχή μου στα μαχαίρια,

                                    ενός κόσμου αλλιώτικου... 

                                    απ' αυτόν που μου υποσχέθηκαν.

Ίσως η αγάπη...

 ναι η... αγάπη.

 Να σώσει το σήμερα.

      Και το αύριο.

          Και το μεθαύριο.

              Ίσως.

                                        ...κάθε σήμερα και αύριο και μεθαύριο που θα υπάρξει!

Ίσως και όχι. 

Σίγουρα όχι έτσι.

Μια λέξη με απεριόριστες διεξόδους, σημασίες, πιθανότητες και αφορμές μπορεί τόσο εύκολα να αποτελέσει δικαιολογία, λάβαρο αδικίας και κουβέντα προδοσίας. Και ας μην το θέλει...

Γίνεται σκληρό όπλο στα χέρια όσων δεν την σέβονται σαν αξία και δεν την ασκούν ασκητικά σαν την πιο ιερή τελετουργία. 

Γίνεται ευτελής και ξετσίπωτη. Γίνεται λίγη. Κάλπικη.

Ίσως...

        ο κόσμος να ξέπεσε δια αφορμήν σπουδαία και οξύμωρη...

           Ίσως η αγάπη να τον σκότωσε.

                                              Η αγάπη για τον φόνο.

                                                           

                                              Η αγάπη για το μίσος.

                                              Η αγάπη για το χρήμα.

                                                           

                                              Τη σάρκα, το αίμα, τα οστά,

                                              το ατσάλι, το τσιμέντο, την πρέζα,

                                              τον Μεσσία, τον Βασιλιά, τον Αφέντη,

                                              το μουνί, τον πούτσο, την "πλην"ουσία,

                                              το τάνκ, το ουράνιο, την ψήφο, την καρέκλα,

                                              το ρομπότ, το μικροτσίπ, την οθόνη, 

                                              την Wallstreet, το Hollywood, τα αστέρια και το διάστημα.

Η αγάπη του άπειρου σκοταδιού, της φρίκης της διασημότητας, της αναξιοπρέπειας της μοναξιάς, του φόβου της ανευθυνότητας.

Η αγάπη του τιποτένιου. 

Η αγάπη του άτεχνου. 

Η αγάπη του τίποτα.

Μια αγάπη διαστρευλωμένη. Μοιρασμένη σε τόσες συνιστώσες. Σε τόσες "οικογένειες".

Τόσο πικρές και τόσο άρρωστες όσο οι κοινωνίες που τις εγκιβωτίζουν.

Όμως... υπάρχει στα αλήθεια μόνο αυτή; Μόνο αυτός ο τρόπος να αγαπάς;

Κυρίες και κύριοι μην κάνετε το λάθος και πιστέψετε πως μιλάμε για μια αξία τόσο μοναδική, τόσο δυσεύρετη, τόσο ουτοπική!! Σας ικετεύω μην πέσετε στην παγίδα.

Δεν πρόκειται για κάποιου είδους μοναδικό και ανεπανάληπτο προσωπικό παράδεισο που ξεχωρίζει ξεκάθαρα, σαν όαση στην έρημο. Όχι, όχι, δεν θα πούμε τέτοιες ιδεαλιστικές, ρομαντικές μπούρδες σήμερα. 

Αντιθέτως, μιλάμε για μια αλήθεια, τόσο αληθινή που θα νομίζετε ότι τόσον καιρό ζούσατε σε μια τεράστια φούσκα! 

Καλά ακούσατε, μιλάμε για μια αλήθεια. 

Οι αλήθειες όμως πονάνε, θέλουν ποιότητα, ειλικρίνεια, τσαγανό και αυτοθυσία.

Η αγάπη δεν ξεπλένεται τόσο εύκολα, 

δεν ζητά συγχωροχάρτια.

Αναβλύζει απ'τα έγκατα της ύπαρξης. 

            Είναι χρώμα, 

                      είναι μουσική, 

                                είναι αστερόσκονη. 

Είναι το πιο ανθεκτικό υλικό που θα βρεις. Στο ορκίζομαι!

.

.

.

Πρέπει όμως πρώτα να ανοίξεις καλά τα μάτια σου, και αν δεν την δεις...

άκου την. Μυρισέ την. Αγγιξέ την. Φιλοσόφησέ την. 

Υπάρχουν τόσα ψεύτικα είδωλα τριγύρω να σου δείξουν που να ψάξεις.

Που να μην κοιτάξεις καν.

Θυμίσου. 

Μην την ξεχνάς.

Θυμίσου.

Να την τιμάς.

Και όταν την βρεις μην τυχόν και λησμονήσεις...

                                                                            Μόνος δεν πολεμάς.

Ξανά.

Εδώ είμαι πάλι. Ξανά.

Ανοίγω τη σκέψη, πιάνω την ψηφιακή μου "πένα" και βγαίνω ξανά στον ωκεανό του διαδυκτίου.

Γιατί έφυγα; Γιατί κουράστηκα να γράφω για αλλαγές και όλα να μένουν ίδια.
Γιατί γύρισα; Γιατί κουράστηκα να μη γράφω για αλλαγές ενώ δεν μένω ίδιος.

Ξέρεις δεν ξέρεις, πρέπει να μιλάς, να ανοίγεις διαλόγους με όσους επιθυμούν. Πες πες κάτι μένει... και ας κυνηγάμε την ουρά μας συνήθως.

"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν".

Εδώ και περίπου έναν χρόνο που έκλεισα το blog και σταμάτησα να μιλάω για ότι θεωρώ σημαντικό, παρατήρησα, παρατήρησα προσεκτικά και η αίσθηση έγινε πλέον βεβαιότητα, η γνώση κρύβεται στη σιωπή.

Όσο περισσότερο ξέρεις να σιωπαίνεις, τόσο περισσότερο ξέρεις να ακούς.
Όσο περισσότερο ξέρεις να ακούς, τόσο πιο κοντά βρίσκεσαι στην σχεδόν υπεράνθρωπη αρετή της σοφίας. Στην τέχνη του "ευ ζείν".

Και γιατί να αποκτήσεις σοφία θα μου πεις; Σε τι ωφελεί η φιλοσοφία, η γνώση, όταν το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει πόνο και ανασφάλεια;

Τι ωφελεί άραγε η ρημάδα; Και αν δεν είμαστε φτιαγμένοι να την αντέχουμε, γιατί την αναζητούμε; Γιατί δεν απορρίπτουμε μια και καλή τη συνειδειτότητα που μας βασανίζει;

Ίσως γιατί...
...γιατί...

Γιατί, το ίδιο το "Γιατί" είναι το μεγαλύτερο μεγαλούργημα της ύπαρξης.
Η αμφισβήτηση μας έφερε ως εδώ. Και είναι αυτή που θα μας οδηγεί πέρα, σε νέους ορίζοντες, για πάντα.

Αυτό το γιατί θα μας κάνει σοφότερους, την ύπαρξή μας πιο ουσιώδη, την ιστορία μας πιο συναρπαστική. Την δυστυχία πιο υποφερτή και την ελπίδα λιγότερο ουτοπική.

Γύρισα λοιπόν εδώ, παρέα με τα "γιατί" μου. Η έκρηξη θα γίνει τέχνη, η τέχνη καρπός και ο καρπός δέντρο, δέντρο συνείδησης και ευθύνης για τον καθένα μας. Μέχρι τότε έχουμε ανάγκη από ιστορίες όμως, "ανείπωτες" ιστορίες, μικρές ιστορίες, φιλοσοφική σκέψη και εσωτερικό διάλογο.

Και αυτό το blog αν και μια ακόμα σταγόνα στον ωκεανό, θα συνεχίσει αυτό του τον ρόλο, μέχρι το τέλος.

Σε ευχαριστώ που ήρθες.

Με εκτίμηση,
ένας άγνωστος παραμυθάς.