Αποδοχή.

29 Μάη 2017.
Το ρολόι γράφει 2.48 ΑΜ,

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι στο blog. Από τότε ένας ακόμα χρόνος έχει προστεθεί στο λογαριασμό μου, ένα ακόμη παράσημο. 23 λοιπόν και η ζωή κυλάει σαν ποτάμι μες στην κοιλάδα του χρόνου. Κι εγώ καίω ολόκληρος από δίψα για αυτή. Απλώνω το χέρι και πίνω απ'το ποτάμι.

Τι έχασα, τι έμαθα; Πολλά, μπορώ να πω με σιγουριά.

Όμως αυτό είναι και το όμορφο σε όλη αυτή την ατελείωτη λούπα που δεν σταματάει να δύει και να ανατέλλει: η πρόοδος. Το μόνο πράγμα που με κρατάει κινητοποιημένο και υγιή. Η γνώση πως όλα βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση εξέλιξης και ανάπτυξης. Ακόμα και σε φάσεις αλλαγής ή παρακμής, τίποτα δεν πάει χαμένο.

Βέβαια έχει να κάνει και με τον τρόπο που επιλέγεις να βλέπεις το ποτήρι. Μισό άδειο, ή μισό γεμάτο; Εγώ θα πω πως απλά βλέπω ένα ποτήρι, το περιεχόμενό του δεν έχει τόσο σημασία. Όσο υπάρχει το ποτήρι, θα υπάρχουν πιθανότητες. Όσο υπάρχουν πιθανότητες, θα υπάρχει χώρος για επαναστάσεις και έρωτες και τέχνη και ομορφιά στην κάθε της μορφή.

Ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός που δεν νιώσαμε, ο μεγαλύτερος φόβος, αυτός που κατανοήσαμε πλήρως.

Μέσα στο στήθος καίει πυρκαγιά 

μες στο κεφάλι γρανάζια κουδουνίζουν.

Σπάσε φραγμούς και σύνορα.
Η ζωή συνεχίζεται.


Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που δεν παραιτούνται,
σ'αυτούς που αγάπησα και μίσησα.
Σε αυτούς που η ζωή με έφερε στο δρόμο τους
σ'αυτούς που η ζωή με πήρε μακριά τους.

Με αγάπη
Χρήστος.