Thursday, August 27, 2015

Φιλμ Νουάρ.

Κοιτάζω γύρω εδώ και ώρα. Το σκηνικό θυμίζει κάτι από φιλμ νουάρ. Το καλοκαίρι σχεδόν έφυγε. Μια ακόμη εποχή πέρασε στην ιστορία, χάθηκε στο βιβλίο της ζωής. Τι ένιωσα, τι κατάλαβα; Δύσκολο να εξηγήσω. 

Έμεινα να κοιτάζω τα κύματα σαστισμένος. 

Ακόμα κάθομαι και τα κοιτάζω, προσπαθώ να καταλάβω. Παίρνει καιρό, πολλά χρόνια, να καταλάβεις τι συμβαίνει μέσα σου. Όλα μετατοπίζονται διαρκώς, σαν αυτά τα κύματα. Πριν καλά καλά προλάβεις να πάρεις θέση τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι εποχές επιβάλλουν τους κανόνες, οι κανόνες τη στρατηγική και η στρατηγική το αντίκτυπο. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ή ασφαλής. Βρίσκεσαι πάντα στις επάλξεις, πάντα ετοιμοπόλεμος... έτοιμος για το χειρότερο και το καλύτερο συνάμα. Μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι.

Ακόμα κοιτάζω. Σκέφτομαι τι απέγινε ο πιτσιρικάς. Εκείνος ο ανώριμος, αξιολάτρευτος μικρός διάολος. Μετατοπίστηκε για λίγο από εδώ και ύστερα χάθηκε για πάντα, στον κόσμο του. Καταλαβαίνω την ανάγκη της απουσίας του. Καταλαβαίνω ακόμα και την ανάγκη του ίδιου να απέχει. Ο κόσμος των ενηλίκων δεν είναι για πιτσιρικάδες. Είναι σκληρός και άρρωστος, αδυσώπητος, τρομακτικός...

Τα κύματα αποχρωματίζονται όλο και περισσότερο όσο στέκομαι μπροστά τους. Θαρρείς πως χάνουν λίγο απ' τη ζωντάνια τους κάθε λεπτό. Η απουσία του είναι αισθητή. Θα γυρίσει, δεν θα γυρίσει, τα "γιατί" πολλά, οι απαντήσεις λίγες. Σκοτεινιάζει, πρέπει να πηγαίνω. Σηκώθηκα και περπάτησα μέχρι το αυτοκίνητο. Έβαλα μπρος και για μια τελευταία φορά κοίταξα γύρω μου.

Το σκηνικό θυμίζει κάτι από φιλμ νουάρ.
Και όπως κάθε σε κάθε φιλμ νουάρ, υπάρχει ένας νεκρός και μια ιστορία...