This World.

I like dreaming. I like the time I spend within my own mind. Alone. Only by myself and my subconscious. Carving paths into darkness.

I like exploring. I like watching all these projections of my desires and fears as if they were a film. I like understanding things. I like being fearless, even for a while. A sole time when I begin to realise my own strength.

I like imagining stories. Stories about worlds forgotten, worlds that have not yet came to existance, wolds parallel to ours. Worlds of freedom and fulfilment.

But most of all I like life itself. Because if not for her, I wouldn't be talking to you right now my friend, you wouldn't be here to hear me either. We wouldn't have met or interacted.

And certainly, we wouldn't strive to create the world we imagine.
Together.

Now let us wake up. Everything is possible.
Let us build another world than the one we know.
A better one.

Like we're in a dream.
Let us begin.

As the sun rises.

https://www.youtube.com/watch?v=mF5IHNWMoe0

Επιτάχυνση.

Κοιτάς την λεπτή λευκή γραμμή που κυλάει σαν το νερό μέσα στο αυλάκι. Άλλοτε συνεχόμενη, άλλοτε διακεκομμένη, όμως πάντα εκεί.

Ο δρόμος ξανοίγεται μπροστά και χάνεται στο πουθενά. Σε αυτό το πουθενά που είναι ταυτόχρονα παντού, που σε ακολουθεί, που σε καθοδηγεί, που σε παρηγορεί. 

Αναλογίζεσαι που σε πάει αυτός ο δρόμος, τι προσπαθεί να σου πει, γιατί σε έφερε ως εδώ; 

Τίποτα δεν βγάζει νόημα, όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Δεν παίρνεις χαμπάρι. Δεν λες κουβέντα. Απλά παίρνεις τις στροφές, τη μία μετά την άλλη. Μέχρι που είσαι πια εκεί, στην ευθεία. 

Βρίσκεις τον προσανατολισμό σου. Κοιτάζεις το περιβάλλον γύρω σου. Νιώθεις ασφαλής. Επιταχύνεις. 

Μερικές στιγμές ευτυχίας σε έναν κόσμο επικίνδυνο. Μερικές στιγμές αφέλειας σε ένα μυαλό γερασμένο.

Η ευθεία τελειώνει και είσαι πάλι εκτεθειμένος στη μάχη με τον χρόνο. Ανοίγεις το παράθυρο να μπει αέρας. Οι βαλίτσες σου γεμάτες. Η ζώνη γερά σφιγμένη. Το ραδιόφωνο ανοιχτό. 

Χαμογελάς.

Και ο δρόμος συνεχίζεται...