Friday, August 29, 2014

Ευτυχία.

Πριν απο περίπου 20 λεπτά ήμουν στην παραλία. Έκανα την απογευματινή μου βόλτα με το ποδήλατο και απολάμβανα τον πεντακάθαρο ηλιόλουστο ουρανό. Μέχρι που ξαφνικά κάτι με βάρεσε πολύ δυνατά στο κεφάλι. Όχι μην ανησυχείς, δεν έπεσα πάνω σε κανέναν κάδο, ούτε χτύπησα σε κάποιο δέντρο. Για την ακρίβεια αυτό το χτύπημα δεν ήταν ούτε καν φυσικό και επίπονο. Αντιθέτως θα έλεγα πως ήταν το πιο όμορφο χτύπημα που έχω νιώσει. Ήταν μια γροθιά όμορφων συναισθημάτων. Μια γροθιά ευτυχίας. Η πιο δυνατή που μπορείς να δεχτείς. Το περίεργο πράγμα είναι πως δεν χρειάστηκε να παω γυρεύοντας για να την φάω. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά. Αρκεί μια όμορφη ανάμνηση, μια όμορφη εικόνα. Και όλα έρχονται στο φως...

Καθώς λοιπόν τα πόδια μου συνέχιζαν την μηχανική τους κίνηση στο πετάλι και τα χέρια μου κρατούσαν σφιχτά το τιμόνι τα μάτια μου δεν άντεξαν και γύρισαν προς τον ουρανό. Και εκείνη τη στιγμή όλο το σύστημα παρέλυσε. Δεν μπορούσα να κρατήσω τον έλεγχο. Αλλά δεν τρόμαξα, ούτε αγχώθηκα. Όλα ξαφνικά απέκτησαν μια ευλαβική αρμονία. Όλα απέκτησαν νόημα. Ο ήλιος, τα σύννεφα, η θάλασσα, οι άνθρωποι που περπατούν εδώ κι εκεί, τα καραβάκια. Όλα κολούσαν. Ένα φυσικό εικαστικό αριστούργημα.

Για μια στιγμή επανήλθα και κατάφερα να φτάσω μέχρι την άκρη του δρόμου όπου και κάθησα για λίγο να παρακολουθήσω αυτόν τον μοναδικό πίνακα ζωής. Η εικόνα είχε τόσα πολλά να πει. Τόσα πολλά να δώσει. Περισσότερα απο όσα μαρτυράει και η ίδια η ανθρώπινη γλώσσα. Για μια στιγμή ένιωσα οτι είδα μια μικρή ιστορία να διαδραματίζεται στην μέση του ουρανού. Μια ιστορία όμορφων αναμνήσεων. Αναμνήσεων που διαδραματίζονται σχεδόν σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής. Το ''Μου 'λειψες'' ενός χαμένου φίλου, το ''Ευχαριστώ'' ενός καθημερινού ανθρώπου, το δάκρυ μιας ευτυχισμένης μάνας, το χαμόγελο ως αποτέλεσμα μιας γλυκιάς πράξης, το ''Σ'αγαπώ'' μιας ερωτευμένης κοπέλας...

Το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει άλλα. Το μόνο που ήξερα ήταν οτι ένιωθα χαρούμενος, χωρίς απαραίτητα κάποιον συγκεκριμένο λόγο, αλλά σίγουρα εξαιτίας μιας πληθώρας μικρών καθημερινών γεγονότων. Η έκρηξη συναισθημάτων πέρασε. Ανέβηκα στο ποδήλατο και γύρισα να γράψω. Η αγάπη νίκησε σήμερα.

Η ηρεμία φέρνει ευτυχία. 
Και η ευτυχία δίνει νόημα.
Βρες το δικό σου.


Tuesday, August 19, 2014

Ο Ονειροπόλος.

Με μια κιθάρα στον ώμο
Και ένα τραγούδι στα χείλη
Θα τριγυρνάω αιώνες
Μέσα στον κόσμο να βρώ

Λίγη αγάπη να διώξει
Μια για πάντα τον πόνο
Και να εξορίσει για λίγο
Της μοναξιάς το θεριό

Μα θέλω μόνο μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Δως μου και πάλι τον ήλιο
Το φως του κάθε πρωί

Μα θέλω μόνο μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Δως μου ξανά μελωδία
Και μια γλυκιά μουσική

Να τραγουδάω σ'ανθρώπους
Που πάλι μείνανε μόνοι
Λόγια αγάπης και ελπίδας
Να τους κρατούν συντροφιά

Να τους προσφέρω αγάπη
Όμοια με εκείνη που βρήκα
Μες στης βροχής την αγκάλη
Μια νύχτα, μόνος, παλιά

Μα θέλω άλλη μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Να μου θυμίζεις δυο λόγια
Που χρόνια πριν είχα δει.

Μα θέλω άλλη μια χάρη
Απο εσένα ζωή
Να μου θυμίζεις δυο λόγια
Ενός αθώου ποιητή.

Η ομορφιά μας μου είπε
Είναι κρυμμένη στα βάθη
Μιας ψυχής κουρασμένης
Και βουτηγμένης στα λάθη

Η ομορφιά μας μου είπε
Είναι αυτή που ζεσταίνει
Την λένε αλλιώς και αγάπη
Και την ψυχή ανασταίνει.

Monday, August 4, 2014

Η Ανατολή.

Εκεί στην ανατολή.
Όπου ο ήλιος δεν ανατέλει πιά.

Ματωμένα χέρια βάφουν τον ουρανό με το χρώμα της ζωής και του θανάτου. Μιάς ζωής που χαραμίστηκε στο όνομα ενός ανύπαρκτου θεού και ενός θανάτου που δεν έπαψε ποτέ να επαναλαμβάνεται.

Και ο ήλιος χάθηκε ξαφνικά. Πίσω απο την απύθμενη ανθρώπινη πλάνη. Πίσω απο την δογματολογία και την εξαπάτηση.
Οι άνθρωποι χάθηκαν. Χάσανε τη γή, τους απογόνους, τη ζωή.
Μα πάνω απ'όλα χάσανε τις αξίες. Το μέλλον. Την αθωότητα.
Όλοι θυσιάστηκαν στον βωμό της εξουσίας. Και κατέληξαν έρμαια της ίδιας τους της άγνοιας.

Και πλεόν ο ήλιος παρακολουθεί απο τη δύση. Σε ενα λεπτό μεταλλικό κουτί 49 ιντσών.
Αγορασμένο σε τιμή ευκαιρίας.
Τα παιδικά γέλια δεν ακούγονται πλεόν στις αλάνες που κάποτε έπαιζε.
Οι αγορές και οι πλατείες αδειάσανε. Πλέον μόνο η σκόνη και ο καπνός κυβερνούν τον τόπο του.

Για μια στιγμή ο ήλιος δάκρυσε. Έκλεισε το κουτί, άνοιξε την πόρτα και άφησε τα κλειδιά στη σελήνη.

''Δεν ξαναπατάω στον τόπο ετούτο'' αναφώνησε.
''Η νύχτα πλέον κυβερνά τον κόσμο μου''.