Γενέθλια.

Έγινα 21. Πότε έγινα 21; Τα χρόνια φαίνεται να πηγαίνουν και να έρχονται. Άλλοι άνθρωποι φεύγουν, άλλοι μένουν. Η ζωή τρέχει, φέρνει και παίρνει κατά το δοκούν. Ερεθίσματα με χτυπούν από παντού, εικόνες, ήχοι, μυρωδιές. Ερεθίσματα που μένουν. Αναμνήσεις που κρατούν. 

Χαίρομαι, αλήθεια χαίρομαι. Μεγαλώνω, αλλά δεν φοβάμαι. Η μάλλον ίσως και να φοβάμαι αλλά μαθαίνω να το ελέγχω. Σκέφτομαι, αισθάνομαι, κατανοώ. 

Στο τέλος της ημέρας κάθομαι και αναλογίζομαι, τι είναι αυτό που δίνει νόημα σε αυτό που βιώνω. Τι είναι αυτό που δικαιολογεί κάθε κόπο και φόβο που αισθάνομαι; Ίσως και να το ξέρω τελικά. Ίσως οι ερωτήσεις μου να είναι περισσότερο ρητορικές απ'όσο νομίζω. Απλές προσπάθειες εμπέδωσης μιας προυπάρχουσας γνώσης.

Έγινα 21. Κάθισα σε μια παραλία, με μπύρες και κιθάρα. Έπαιξα σε μια παιδική χαρά. Έπαιξα με φίλους, όπως συνήθιζα μερικά χρόνια πριν. Γέλασα. Γέλασα πολύ. Φόρτωσα την κιθάρα και ότι ποτά έμειναν στο αμάξι. Ανέβηκα σπίτι. Κλείδωσα και άνοιξα μια μπύρα. Το φως του δωματίου αρκετό για δω τι γράφω στο χαρτί. Έβαλα λίγη μουσική. Η πένα παίρνει τη σκυτάλη. 

"Τα γενέθλια παίζουν δύο ρόλους στη ζωή. Πρώτον σου θυμίζουν την πάροδο του χρόνου και την αναπόφευκτη αλλαγή. Δεύτερον σε κάνουν να αναλογιστείς πόση αγάπη έχεις, ή δεν έχεις, γύρω σου. Είναι μια μέρα απλή, γεμάτη χαμόγελα και λίγους καλούς φίλους. Έτσι τουλάχιστον ήταν όταν ήμουνα μικρός, κι έτσι θέλω να παραμείνει. Μέχρι το τέλος."

Χρόνια Πολλά Μαμά.

"Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα. Την εικόνα της απόλυτης φρίκης. Μια γυναίκα κείτεται νεκρή στο πάτωμα. Ένα μικρό μελαμψό παιδί στέκεται από πάνω της και την πιάνει από τον ώμο. Την αγγίζει όλο αγωνία και φόβο. Συρία 2015.

Σήμερα βρέχει, βρέχει πολύ. Σταγόνες κατρακυλούν από τα δάχτυλα του. και πέφτουν από το μπαλκόνι στο έδαφος και στα κεφάλια των περαστικών. Το χαρτί περιμένει. Σκουπίζει το χέρι, στην μπλούζα του. Κάθεται αναπαυτικά στο βρεγμένο μπαλκόνι.

10 Μαΐου 2015. Γιορτή της Μητέρας."

Δυο σταγόνες ξεκολλούν 
απ'του ουρανού το απέραντο γαλάζιο
μπροστά στα μάτια μου νωχελικά κυλούν
και το κεφάλι μου και πάλι είναι άδειο.

Αμάξια πλέουν ακατάπαυστα στο πέλαγος του δρόμου
κι εγώ σαν φάρος καρτερώ και αγναντεύω
αναρωτιέμαι αν ο κόσμος είναι απότοκο του τρόμου
του τρόμου αυτού που τέτοιες μέρες δεν αντέχω.

Σήμερα η μέρα αυτή βαφτίστηκε μητέρα
από του κόσμου την ανώφελη στοργή
απ'το κεφάλι απόψε πέρασε μια σφαίρα
μιας μητέρας στην βαθιά ανατολή,

Αυτός ο ήχος του νερού την ξελασπώνει
μια ανάμνηση θαμμένη για καιρό με ανακαλεί
μια μητέρα από τον κόσμο ξεχασμένη
μεταμφιεσμένη σαν σταγόνα ξαναζεί.

"Χρόνια πολλά μαμά."

Για σένα μικρή μου.

"Μετά από τόσο καιρό που έχω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου εδώ, νιώθω και πάλι την ανάγκη να το κάνω. Είναι ανησυχητικό, πως το κάλεσμα προέρχεται για άλλη μια φορά από έναν άδικο χαμό μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό περιθώριο. Αναρωτιέμαι αν αυτός ήταν και ο σκοπός μου όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο. Κινητοποίηση της σκέψης έλεγα. Παρηγοριά της ψυχής. Ίσως όμως να έκανα λάθος. Ίσως είναι περισσότερο, μια στάση διαμαρτυρίας. Μια ανάγκη καταγγελίας και εκτόνωσης. Ίσως απλά να αφήνω την καρδιά να επιβληθεί στη λογική. Λάθος μου, αλλά είμαι διατεθειμένος να το επαναλάβω ξανά και ξανά.

Δυστυχώς δεν έχω μέσα. Φράγκα, κονέ, πτυχία. Δεν έχω μέσα να αλλάξω πράγματα ο ίδιος, να ακουστώ όπως πρέπει. Δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε αστυνομικός. Δεν είμαι δικηγόρος ούτε δικαστής. Είμαι εν δυνάμει καλλιτέχνης και πάνω απ'όλα άνθρωπος. Και όπως όλοι οι άνθρωποι με συνείδηση (και πολλοί εν δυνάμει καλλιτέχνες) με τρώει το μεδούλι μου όταν γίνομαι μάρτυρας αποτρόπαιων εγκλημάτων. Ξεχνάω τη μαλακία μου, ξεχνάω την ηλικία μου, αλλάζω χαρακτήρα.

Για σένα μικρή μου."

Σήμερα επιβεβαιώθηκε, όπως όλοι περιμέναμε, ο θάνατος της 4χρονης Άννυς. Το κτήνος της ιστορίας ο ίδιος ο πατέρας της. Όταν το άκουσα στις μεσημεριανές ειδήσεις προσπάθησα να κατανοήσω τουλάχιστον τον λόγο, το κίνητρο. Μετά από λίγα λεπτά ένιωσα βλάκας και θυμωμένος. Φυσικά και δεν υπάρχει κίνητρο, δεν υπάρχει λογική. Δεν υπάρχει μυαλό και ψυχή σ'αυτό το σώμα. Μόνο σκοτάδι. Απέραντο και κατάμαυρο σκότος.

Δεν ανησυχώ γιαυτόν. Η φυλακή έχει τους δικούς της νόμους. Νιώθω όμως πως ακόμα και η κόλαση δεν είναι αρκετή. Καμία δικαιοσύνη σε αυτή τη ζωή δεν είναι αρκετή. Μόνο αυτή που επιβάλλει ο χρόνος. Ίσως ο χρόνος τελικά να ήταν φιλεύσπλαχνος.

Η Άννυ θα μείνει για πάντα παιδί. Θα παίζει με άλλα παιδιά της ηλικίας της, αλλού, ελεύθερη. Θα ζήσει διαφορετικά, χωρίς να νιώσει άλλον πόνο. Χωρίς να δει περισσότερα.

Σκέψεις παρηγοριάς και δικαιοσύνης.

Αλίμονο σε εμάς που μένουμε πίσω.