"Μετά από τόσο καιρό που έχω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου εδώ, νιώθω και πάλι την ανάγκη να το κάνω. Είναι ανησυχητικό, πως το κάλεσμα προέρχεται για άλλη μια φορά από έναν άδικο χαμό μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό περιθώριο. Αναρωτιέμαι αν αυτός ήταν και ο σκοπός μου όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο. Κινητοποίηση της σκέψης έλεγα. Παρηγοριά της ψυχής. Ίσως όμως να έκανα λάθος. Ίσως είναι περισσότερο, μια στάση διαμαρτυρίας. Μια ανάγκη καταγγελίας και εκτόνωσης. Ίσως απλά να αφήνω την καρδιά να επιβληθεί στη λογική. Λάθος μου, αλλά είμαι διατεθειμένος να το επαναλάβω ξανά και ξανά.
Δυστυχώς δεν έχω μέσα. Φράγκα, κονέ, πτυχία. Δεν έχω μέσα να αλλάξω πράγματα ο ίδιος, να ακουστώ όπως πρέπει. Δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε αστυνομικός. Δεν είμαι δικηγόρος ούτε δικαστής. Είμαι εν δυνάμει καλλιτέχνης και πάνω απ'όλα άνθρωπος. Και όπως όλοι οι άνθρωποι με συνείδηση (και πολλοί εν δυνάμει καλλιτέχνες) με τρώει το μεδούλι μου όταν γίνομαι μάρτυρας αποτρόπαιων εγκλημάτων. Ξεχνάω τη μαλακία μου, ξεχνάω την ηλικία μου, αλλάζω χαρακτήρα.
Για σένα μικρή μου."
Σήμερα επιβεβαιώθηκε, όπως όλοι περιμέναμε, ο θάνατος της 4χρονης Άννυς. Το κτήνος της ιστορίας ο ίδιος ο πατέρας της. Όταν το άκουσα στις μεσημεριανές ειδήσεις προσπάθησα να κατανοήσω τουλάχιστον τον λόγο, το κίνητρο. Μετά από λίγα λεπτά ένιωσα βλάκας και θυμωμένος. Φυσικά και δεν υπάρχει κίνητρο, δεν υπάρχει λογική. Δεν υπάρχει μυαλό και ψυχή σ'αυτό το σώμα. Μόνο σκοτάδι. Απέραντο και κατάμαυρο σκότος.
Δεν ανησυχώ γιαυτόν. Η φυλακή έχει τους δικούς της νόμους. Νιώθω όμως πως ακόμα και η κόλαση δεν είναι αρκετή. Καμία δικαιοσύνη σε αυτή τη ζωή δεν είναι αρκετή. Μόνο αυτή που επιβάλλει ο χρόνος. Ίσως ο χρόνος τελικά να ήταν φιλεύσπλαχνος.
Η Άννυ θα μείνει για πάντα παιδί. Θα παίζει με άλλα παιδιά της ηλικίας της, αλλού, ελεύθερη. Θα ζήσει διαφορετικά, χωρίς να νιώσει άλλον πόνο. Χωρίς να δει περισσότερα.
Σκέψεις παρηγοριάς και δικαιοσύνης.
Αλίμονο σε εμάς που μένουμε πίσω.
