Sunday, June 21, 2015

Ο Μπάμπης.

Γνωρίστε τον Μπάμπη (σόρυ μόλις είχα ξυπνήσει όταν τον βρήκα και τον βάφτισα). Έναν πολύ θαρραλέο νεοσσό που παρά τρίχα γλύτωσε τον πνιγμό από την σημερινή πρωινή μπόρα. Μετά από μερικές ώρες ξεκούρασης κατάφερε να πάρει μια σωστή πόζα, μόνο για να αποβιώσει λίγα λεπτά αγότερα…

Ναι δεν λέω είναι απλά ένα μικρό σπουργίτι, χιλιάδες σαν αυτό πεθαίνουν παντού κάθε μέρα από φυσιολογικά αίτια, όμως στην τελική κι εμείς σαν αυτό το πλάσμα στην φωτογραφία δεν είμαστε; Κι εμείς δεν πονάμε, δεν φοβόμαστε, δεν γεννιόμαστε και δεν πεθαίνουμε ξαφνικά όπως αυτό;

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που μπαίνεις σοβαρά στη διαδικασία να αναλογιστείς το μεγάλο αυτό δώρο της ζωής αλλά και την ίδια την ευθραυστότητα και την παραδοξότητα του. Στιγμές που και η μικρότερη μονάδα σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο αποκτά σημασία και νόημα. Στιγμές που παύεις να νιώθεις μικρός.

Καλό σου ταξίδι μικρέ μου φίλε.

Tuesday, June 9, 2015

The Bottomless Pit.


Ένα κελί είναι το σπίτι μου. Ένα κελί και η καρδιά μου.

Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τον κόσμο που ήξερα. Σκέφτομαι όλα αυτά που θεωρούσα ως δεδομένα. Ένα πιάτο φαΐ, ένα ποτήρι νερό, μια μικρή κουβέντα, ένα χάδι, τον ήλιο στο πρόσωπο μου. Ανακαλώ στιγμές ελευθερίας, στιγμές ζωής. 

Είμαι κλεισμένος σε αυτό το κελί εδώ και πολύ καιρό, περισσότερο απ' όσο μπορεί να συγκρατήσει η μνήμη μου. Ένα κελί φτιαγμένο από κραυγές, σκοτάδι και ατσάλι. Για μήνες ουρλιάζω σαν τρελός, βαράω τους τοίχους, μέχρι να ματώσουν τα χέρια μου. Πλέον αρχίζω και καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται να έρθει κανείς να με βγάλει. Είμαι μόνος, ξεχασμένος...

Ξύπνησα πάλι στο παγωμένο πάτωμα. Ένας εκκωφαντικός ήχος μου τρύπησε τα αυτιά. Κάτι έσπασε την μισητή σιωπή της κόλασης μου. Η πόρτα ανοίγει. Φως μπαίνει από ψηλά. 
Φωνές.

Ακούω φωνές!

Αυτό που μόλις διάβασες σου φαίνεται παραμυθάκι; Ενημερώσου.

https://cpj.org/blog/2015/04/egyptian-journalist-shawkan-on-his-600-days-in-pri.php
https://cpj.org/blog/Shawkan.Egypt.Letter.The.Walls.of.my.life.pdf
https://www.facebook.com/FreedomforShawkan/timeline

-

A cell is my home. A cell is my heart.

Sometimes I close my eyes and think about the world I knew. I think about all these things that I've taken for granted. A plate of food, a glass of water, a little chat, a caress, the sun on my face. I recall moments of freedom, moments of life.

I'm locked in this cell for a long time, more than I can remember. A cell made of screams, darkness and steel. For months I scream like I'm going crazy, I'm banging the walls until my hands bleed. As the days go by I begin to understand that no one is coming for me. I am alone, I am forgotten...

I woke up again on the icy floor. A deafening sound pierced my ears. Something broke the hateful silence of my hell. The door opens. Light enters from above.
Voices.

I hear voices!

Do you think, that what you just read is just a tale? Get updated. 

https://cpj.org/blog/2015/04/egyptian-journalist-shawkan-on-his-600-days-in-pri.php
https://cpj.org/blog/Shawkan.Egypt.Letter.The.Walls.of.my.life.pdf
https://www.facebook.com/FreedomforShawkan/timeline