Καλοκαιρινή μπόρα.

Γεννήθηκε μονάχη στου θέρους την καρδιά
Εξόριστη για πάντα να σβήνει τη φωτιά.

Τον ήλιο να δαμάζει με σύννεφα και αέρα
Και μονομιάς να αρπάζει τον πυρετό απ'τη μέρα.

Μεγάλωσε με πόνο, με δάκρυα και οργή
Και στην καρδιά δεν είχε πια χώρο για στοργή.

Μέχρι που είδε εκείνον στη μέση του ουρανού
Τον κεραυνό του ονείρου του καλοκαιρινού.

Το φώς του την μαγεύει ο βρόντος την ξυπνά
Και στη ζωή της φέρνει ενέργεια και χαρά.

Στο ξεσπασμά της δίνει ρυθμό και μουσική
Και πλέον μια για πάντα δεθήκανε μαζί.

Ο κρότος δυναμώνει σαν έρχονται κοντά
Και η βροχή απλώνει το πέπλο της ξανά.

Κι αυτός δεν σταματά, δεν βλέπει πια την ώρα
Να δώσει τα φιλιά στη θερινή του μπόρα.

Οι ψυχές.

Και αυτός καθόταν εκεί.
Μόνος.

Γύρω γύρω θάνατος.
Πόνος.

Το τέλος αυτού του ταξιδιού που λέγεται ζωή ήρθε. Κάτι άλλο άγνωστο ερχόταν να διεκδικήσει τις ψυχές των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Φορεία δεξιά και αριστερά, γιατροί, συγγενείς, κρεββάτια, μάσκες, φωνές, ταραχή.

Και τότε τον είδα, καθόταν αγέρωχος πάνω στο κρεβάτι. Κοιτούσε έξω απο το παράθυρο. Δεν άκουγε, δεν πονούσε, δεν κοιτούσε γύρω του. Απλά καθόταν. Πιθανότατα να φοβόταν. Πιθανότατα όχι. Πιθανότατα να σκεφτόταν το παρελθόν. Το παρόν. Το μέλλον. Σκέψεις, ατελείωτες σκέψεις μου περνούσαν απο το κεφάλι. Μέχρι που κατάλαβα.


Λοιπόν, τι κι αν τελειώνει κάποτε η υλική ζωή. Ο κόσμος δεν τελειώνει. Είμαστε πνεύματα. Ανακυκλωνόμαστε. Κάποτε ίσως και να ξανασυναντηθούμε, ίσως να μην συναντηθούμε και ποτέ ξανά. Τουλάχιστον όχι σε υλική μορφή. Όμως ενωθήκαμε, πάει και τελείωσε. Πλέον νιώθουμε ο ένας την παρουσιά του άλλου. Ακούμε την ψυχή να μιλάει. Το ξέρω, δεν υπάρχουν αποδείξεις για όλα αυτά. Αλλά έιναι ο μόνος τρόπος να έχει ο κόσμος μια συνοχή. Έναν σκοπό. Είναι ο μόνος τρόπος να ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής. Αλλιώς η ζωή και όλα όσα φέρνει, είναι απλά μια γραμή που τείνει στο άπειρο. Τίποτα παραπάνω. Κανένας σκοπός, καμία λογική, κανένα ενδιαφέρον. Όμως είμαι σίγουρος, δεν γίνεται αλλιώς, εμείς διέπουμε το σύμπαν. Δημιουργούμε τα αστέρια, τους πλανήτες. Τις θάλασσες, τον αέρα, το έδαφος. Προκαλούμε μεγάλες εκρήξεις που δημιουργούν γαλαξίες και καταστρέφουμε ήλιους σαν να είναι μυρμήγκια. Δημιουργούμε τους νόμους της φυσικής και τους καταστρέφουμε ανα πάσα στιγμή. Προκαλούμε ασθένεις που σκοτώνουν και γεννούμε νόμους που γεννούν ζωή. Οι ψυχές. Αθάνατες. Ανίκητες. Παντοτινές.

Τον κοιτάξα για λίγο και χαμογέλασα. Με κοίταξε κι αυτός. Δεν κατάλαβε. Η τουλάχιστον έτσι νομίζω. Μετά απο λίγο γύρισε το κεφάλι και ξάπλωσε.

"Μην φοβάσαι ότι και να συμβεί, θα ξανασυναντηθούμε".

Hope.

My body is bruised
From a hundred years of slavery
My soul abused
By an endless cry for bravery.

I'm dead within
So tired of living hopelessly
Too weak to win
My life's one need for honesty.

But there again
I choose my way of loneliness
And you my friend
Will be my guide through nothingness.

I wish our love
Delete the past that's haunting me
Hope it's enough
To raise the truth of hope in me.

Τα Τραπουλόχαρτα.

Τελικά η ζωή πάντα έχει έναν παράξενο τρόπο να σου τα γαμάει πάνω που νομίζεις οτι έχεις ορθοποδήσει. Πάνω που νομίζεις πως κάποια πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και ''τα καλύτερα έρχονται'' έρχεται ξανά η καταστροφή. Οι τομείς και τα γεγονότα αυτής της μικρής αλλά τρομακτικής ζωής είναι σαν έναν πύργο απο τραπουλόχαρτα, αρκεί μόνο μια άτυχη κίνηση για να τον γκρεμίσει. Πριν καλά καλά το καταλάβεις δημιουργείται μια αλυσιδωτή αντίδραση που προκαλέι ανεπανόρθωτη ζημιά. Και εξαπλώνεται γρήγορα σαν αρρώστια. Σαν αρρώστια του μυαλού. Που κομμάτι κομμάτι αποσυνθέτει κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα. Κάθε ευαισθησία και κάθε ελπίδα. Υπάρχει άραγε κάποια θεραπεία σε αυτή την αρρώστια; Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις την κατρακύλα; Και αν ναι ποίος είναι αυτός; Αυτό αναζητούν καλλιτέχνες και φιλόσοφοι ανα τους αιώνες και ακόμα δεν έχουν καταφέρει να δώσουν μια σαφή απάντηση. Αφού δεν το βρήκαν τόσοι γιατί να το βρούμε εμείς; Και πιο συγκεκριμένα, γιατί εγώ;

Εδώ και πολύ καιρό νιώθω έτσι. Το ξέρω πως το να γράφω τόσο απαισιόδοξες σκέψεις σε ένα μπλογκ που υποτίθεται δημιούργησα με σκοπό την αποκατάσταση της ελπίδας και την ανάγκη μου για δημιουργικό προβληματισμό δεν είναι σωστό. Όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν θα κάτσω βέβαια να αναφερθώ στους προσωπικούς μου λόγους αλλά θα σταθώ στο πρόβλημα της θλίψης, του θυμού και της αβεβαιότητας αυτό καθ'αυτό. Ίσως αυτό απο μόνο του να αποτελέσει έναν δημιουργικό προβληματισμό τόσο για μένα όσο και για σένα που το διαβάζεις. Δεν περιμένω να βρώ λύσεις εξ' ουρανού, ούτε γράφω για να πουλήσω ελπίδα σε κάποιον αλλά τουλάχιστον να δώσω μια παρηγοριά. Τόσο σε εσενα όσο και σε εμένα. Μόνο όταν γράφω μπορώ να είμαι αντικειμενικός και να βλέπω το πρόβλημα ως πρόβλημα.

Έχω παρατηρήσει λοιπόν, πως πολλοί άνθρωποι για μεγάλες περιόδους της ζωής τους ζούν δυστυχισμένοι. Αν και δεν είναι μόνοι επιλέγουν τη μοναχικότητα και την απομόνωση απο τον έξω κόσμο σαν καταφύγιο απο την θλίψη και τον θυμό τους. Νομίζουν πως με το να αποκτήσουν προσωπικό χώρο θα βρούν τον εαυτό τους και θα κερδίσουν μια σχετική ψυχική ηρεμία ώστε να οργανωθούν καλύτερα. Ειλικρινά στην φάση που βρίσκομαι δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτήν την πρακτική αλλά σίγουρα την εφαρμόζω. Πολύ συχνά προτιμώ να μένω μόνος χωρίς να κάνω τίποτα κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο. Με βρίσκω να περπατάω στον δρόμο με μόνη συντροφιά τα ακουστικά μου και σχεδόν ξεχνάω τον κόσμο που περπατάει γύρω μου. Ακόμα και όταν έχω συντροφιά προτιμώ τα ακουστικά μου. Δεν βγαίνω πολύ, δεν μιλάω πολύ, δεν δρώ πολύ. Όταν κάθομαι τελικά στην ησυχία μου και σκέφτομαι να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό καταλήγω να μην έχω όρεξη να κάνω ούτε αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, ειλικρινά προσπαθώ να κάνω πράγματα να φεύγει το μυαλό μου. Πόσες φορές σκέφτομαι να γράψω κάτι στο μπλογκ αλλά απλά δεν μου βγαίνει. Να παίξω κιθάρα. Να διαβάσω ένα βιβλίο. Κάτι. Οτιδήποτε. Το συμπέρασμα είναι ένα. Ίσως τελικά η μοναξιά να σε επιλέγει και όχι το αντίθετο. Ίσως η ζωή να σου μαθαίνει κάτι μέσα απο αύτο. Κάτι για τον εαυτό σου και κάτι για τους γύρω σου. Ίσως όλα να είναι μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που αν την περάσεις βγαίνεις πιο δυνατός και πιο αναζοωγονημένος. Υπολογιστές είμαστε. Λογικό είναι να χρειαζόμαστε μια επανεκκίνηση που και που, θα μου πείς (και ναι μου έχουν κάνει τέτοια παρομοίωση!). Όμως ακόμα και οι υπολογιστές καμιά φορά, παρά την δύναμη την ανθεκτικότητά τους κάποια στιγμή χαλάνε. Καίγονται.

Σίγουρα όλοι περνάμε τις φάσεις μας υποθέτω. Σίγουρα υπάρχει στη ζωή ο πόνος, όπως υπάρχει και η ευτυχία, η αγάπη και η ελπίδα. Πρέπει να μάθεις να ζείς μαζί του. Να τον ελέγχεις. Αλλά αυτή η αδράνεια πως σταματάει; Πίστεψε με δεν μου αρέσει να κλαψουρίζω. Καθόλου. Για την ακρίβεια με εκνευρίζουν οι κλαψιάρηδες. Με εκνευρίζει να βλέπω ανθρώπους να παραιτούνται και να καταριούνται τη ζωή τους. Φαντάζεσαι λοιπόν τον εκνευρισμό μου αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν ξέρω τι να πώ και τι να κάνω. Και όχι μόνο για την δική μου περίπτωση, αλλά γενικά για αυτό το συναίσθημα όταν καλούμαι να βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπό μου που περνάει δύσκολα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι τόσο φιλοσοφικό όσο πρακτικό. Πώς διαχειρίζεσαι την πίεση και τον θυμό σου χωρίς να πέσεις σε κατάθλιψη ή να σπάσεις κάποιον τοίχο; (Η ακόμα χειρότερα χωρίς να σπάσεις τα μούτρα κάποιου που θα σε φτάσει στα όρια σου).

Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω απο όλον αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο είναι πως δεν μπορείς να ελπίζεις σε κάποια αλλαγή χωρίς πρώτα να έχεις πάρει την κατάσταση στα χέρια σου. Δεν μπορείς να υπολογίζεις σε κάποιο όφελος χωρίς πρώτα να έχεις επενδύσει χρόνο και ενέργεια. Ίσως ένα καλό πρώτο βήμα είναι να σταματήσεις να παίζεις με τραπουλόχαρτα.