Καλοκαιρινή μπόρα.

Γεννήθηκε μονάχη στου θέρους την καρδιά
Εξόριστη για πάντα να σβήνει τη φωτιά.

Τον ήλιο να δαμάζει με σύννεφα και αέρα
Και μονομιάς να αρπάζει τον πυρετό απ'τη μέρα.

Μεγάλωσε με πόνο, με δάκρυα και οργή
Και στην καρδιά δεν είχε πια χώρο για στοργή.

Μέχρι που είδε εκείνον στη μέση του ουρανού
Τον κεραυνό του ονείρου του καλοκαιρινού.

Το φώς του την μαγεύει ο βρόντος την ξυπνά
Και στη ζωή της φέρνει ενέργεια και χαρά.

Στο ξεσπασμά της δίνει ρυθμό και μουσική
Και πλέον μια για πάντα δεθήκανε μαζί.

Ο κρότος δυναμώνει σαν έρχονται κοντά
Και η βροχή απλώνει το πέπλο της ξανά.

Κι αυτός δεν σταματά, δεν βλέπει πια την ώρα
Να δώσει τα φιλιά στη θερινή του μπόρα.