Τελικά η ζωή πάντα έχει έναν παράξενο τρόπο να σου τα γαμάει πάνω που νομίζεις οτι έχεις ορθοποδήσει. Πάνω που νομίζεις πως κάποια πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και ''τα καλύτερα έρχονται'' έρχεται ξανά η καταστροφή. Οι τομείς και τα γεγονότα αυτής της μικρής αλλά τρομακτικής ζωής είναι σαν έναν πύργο απο τραπουλόχαρτα, αρκεί μόνο μια άτυχη κίνηση για να τον γκρεμίσει. Πριν καλά καλά το καταλάβεις δημιουργείται μια αλυσιδωτή αντίδραση που προκαλέι ανεπανόρθωτη ζημιά. Και εξαπλώνεται γρήγορα σαν αρρώστια. Σαν αρρώστια του μυαλού. Που κομμάτι κομμάτι αποσυνθέτει κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα. Κάθε ευαισθησία και κάθε ελπίδα. Υπάρχει άραγε κάποια θεραπεία σε αυτή την αρρώστια; Υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις την κατρακύλα; Και αν ναι ποίος είναι αυτός; Αυτό αναζητούν καλλιτέχνες και φιλόσοφοι ανα τους αιώνες και ακόμα δεν έχουν καταφέρει να δώσουν μια σαφή απάντηση. Αφού δεν το βρήκαν τόσοι γιατί να το βρούμε εμείς; Και πιο συγκεκριμένα, γιατί εγώ;
Εδώ και πολύ καιρό νιώθω έτσι. Το ξέρω πως το να γράφω τόσο απαισιόδοξες σκέψεις σε ένα μπλογκ που υποτίθεται δημιούργησα με σκοπό την αποκατάσταση της ελπίδας και την ανάγκη μου για δημιουργικό προβληματισμό δεν είναι σωστό. Όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν θα κάτσω βέβαια να αναφερθώ στους προσωπικούς μου λόγους αλλά θα σταθώ στο πρόβλημα της θλίψης, του θυμού και της αβεβαιότητας αυτό καθ'αυτό. Ίσως αυτό απο μόνο του να αποτελέσει έναν δημιουργικό προβληματισμό τόσο για μένα όσο και για σένα που το διαβάζεις. Δεν περιμένω να βρώ λύσεις εξ' ουρανού, ούτε γράφω για να πουλήσω ελπίδα σε κάποιον αλλά τουλάχιστον να δώσω μια παρηγοριά. Τόσο σε εσενα όσο και σε εμένα. Μόνο όταν γράφω μπορώ να είμαι αντικειμενικός και να βλέπω το πρόβλημα ως πρόβλημα.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν, πως πολλοί άνθρωποι για μεγάλες περιόδους της ζωής τους ζούν δυστυχισμένοι. Αν και δεν είναι μόνοι επιλέγουν τη μοναχικότητα και την απομόνωση απο τον έξω κόσμο σαν καταφύγιο απο την θλίψη και τον θυμό τους. Νομίζουν πως με το να αποκτήσουν προσωπικό χώρο θα βρούν τον εαυτό τους και θα κερδίσουν μια σχετική ψυχική ηρεμία ώστε να οργανωθούν καλύτερα. Ειλικρινά στην φάση που βρίσκομαι δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτήν την πρακτική αλλά σίγουρα την εφαρμόζω. Πολύ συχνά προτιμώ να μένω μόνος χωρίς να κάνω τίποτα κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο. Με βρίσκω να περπατάω στον δρόμο με μόνη συντροφιά τα ακουστικά μου και σχεδόν ξεχνάω τον κόσμο που περπατάει γύρω μου. Ακόμα και όταν έχω συντροφιά προτιμώ τα ακουστικά μου. Δεν βγαίνω πολύ, δεν μιλάω πολύ, δεν δρώ πολύ. Όταν κάθομαι τελικά στην ησυχία μου και σκέφτομαι να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό καταλήγω να μην έχω όρεξη να κάνω ούτε αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, ειλικρινά προσπαθώ να κάνω πράγματα να φεύγει το μυαλό μου. Πόσες φορές σκέφτομαι να γράψω κάτι στο μπλογκ αλλά απλά δεν μου βγαίνει. Να παίξω κιθάρα. Να διαβάσω ένα βιβλίο. Κάτι. Οτιδήποτε. Το συμπέρασμα είναι ένα. Ίσως τελικά η μοναξιά να σε επιλέγει και όχι το αντίθετο. Ίσως η ζωή να σου μαθαίνει κάτι μέσα απο αύτο. Κάτι για τον εαυτό σου και κάτι για τους γύρω σου. Ίσως όλα να είναι μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που αν την περάσεις βγαίνεις πιο δυνατός και πιο αναζοωγονημένος. Υπολογιστές είμαστε. Λογικό είναι να χρειαζόμαστε μια επανεκκίνηση που και που, θα μου πείς (και ναι μου έχουν κάνει τέτοια παρομοίωση!). Όμως ακόμα και οι υπολογιστές καμιά φορά, παρά την δύναμη την ανθεκτικότητά τους κάποια στιγμή χαλάνε. Καίγονται.
Σίγουρα όλοι περνάμε τις φάσεις μας υποθέτω. Σίγουρα υπάρχει στη ζωή ο πόνος, όπως υπάρχει και η ευτυχία, η αγάπη και η ελπίδα. Πρέπει να μάθεις να ζείς μαζί του. Να τον ελέγχεις. Αλλά αυτή η αδράνεια πως σταματάει; Πίστεψε με δεν μου αρέσει να κλαψουρίζω. Καθόλου. Για την ακρίβεια με εκνευρίζουν οι κλαψιάρηδες. Με εκνευρίζει να βλέπω ανθρώπους να παραιτούνται και να καταριούνται τη ζωή τους. Φαντάζεσαι λοιπόν τον εκνευρισμό μου αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν ξέρω τι να πώ και τι να κάνω. Και όχι μόνο για την δική μου περίπτωση, αλλά γενικά για αυτό το συναίσθημα όταν καλούμαι να βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπό μου που περνάει δύσκολα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι τόσο φιλοσοφικό όσο πρακτικό. Πώς διαχειρίζεσαι την πίεση και τον θυμό σου χωρίς να πέσεις σε κατάθλιψη ή να σπάσεις κάποιον τοίχο; (Η ακόμα χειρότερα χωρίς να σπάσεις τα μούτρα κάποιου που θα σε φτάσει στα όρια σου).
Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω απο όλον αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο είναι πως δεν μπορείς να ελπίζεις σε κάποια αλλαγή χωρίς πρώτα να έχεις πάρει την κατάσταση στα χέρια σου. Δεν μπορείς να υπολογίζεις σε κάποιο όφελος χωρίς πρώτα να έχεις επενδύσει χρόνο και ενέργεια. Ίσως ένα καλό πρώτο βήμα είναι να σταματήσεις να παίζεις με τραπουλόχαρτα.
Εδώ και πολύ καιρό νιώθω έτσι. Το ξέρω πως το να γράφω τόσο απαισιόδοξες σκέψεις σε ένα μπλογκ που υποτίθεται δημιούργησα με σκοπό την αποκατάσταση της ελπίδας και την ανάγκη μου για δημιουργικό προβληματισμό δεν είναι σωστό. Όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν θα κάτσω βέβαια να αναφερθώ στους προσωπικούς μου λόγους αλλά θα σταθώ στο πρόβλημα της θλίψης, του θυμού και της αβεβαιότητας αυτό καθ'αυτό. Ίσως αυτό απο μόνο του να αποτελέσει έναν δημιουργικό προβληματισμό τόσο για μένα όσο και για σένα που το διαβάζεις. Δεν περιμένω να βρώ λύσεις εξ' ουρανού, ούτε γράφω για να πουλήσω ελπίδα σε κάποιον αλλά τουλάχιστον να δώσω μια παρηγοριά. Τόσο σε εσενα όσο και σε εμένα. Μόνο όταν γράφω μπορώ να είμαι αντικειμενικός και να βλέπω το πρόβλημα ως πρόβλημα.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν, πως πολλοί άνθρωποι για μεγάλες περιόδους της ζωής τους ζούν δυστυχισμένοι. Αν και δεν είναι μόνοι επιλέγουν τη μοναχικότητα και την απομόνωση απο τον έξω κόσμο σαν καταφύγιο απο την θλίψη και τον θυμό τους. Νομίζουν πως με το να αποκτήσουν προσωπικό χώρο θα βρούν τον εαυτό τους και θα κερδίσουν μια σχετική ψυχική ηρεμία ώστε να οργανωθούν καλύτερα. Ειλικρινά στην φάση που βρίσκομαι δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτήν την πρακτική αλλά σίγουρα την εφαρμόζω. Πολύ συχνά προτιμώ να μένω μόνος χωρίς να κάνω τίποτα κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο. Με βρίσκω να περπατάω στον δρόμο με μόνη συντροφιά τα ακουστικά μου και σχεδόν ξεχνάω τον κόσμο που περπατάει γύρω μου. Ακόμα και όταν έχω συντροφιά προτιμώ τα ακουστικά μου. Δεν βγαίνω πολύ, δεν μιλάω πολύ, δεν δρώ πολύ. Όταν κάθομαι τελικά στην ησυχία μου και σκέφτομαι να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό καταλήγω να μην έχω όρεξη να κάνω ούτε αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, ειλικρινά προσπαθώ να κάνω πράγματα να φεύγει το μυαλό μου. Πόσες φορές σκέφτομαι να γράψω κάτι στο μπλογκ αλλά απλά δεν μου βγαίνει. Να παίξω κιθάρα. Να διαβάσω ένα βιβλίο. Κάτι. Οτιδήποτε. Το συμπέρασμα είναι ένα. Ίσως τελικά η μοναξιά να σε επιλέγει και όχι το αντίθετο. Ίσως η ζωή να σου μαθαίνει κάτι μέσα απο αύτο. Κάτι για τον εαυτό σου και κάτι για τους γύρω σου. Ίσως όλα να είναι μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που αν την περάσεις βγαίνεις πιο δυνατός και πιο αναζοωγονημένος. Υπολογιστές είμαστε. Λογικό είναι να χρειαζόμαστε μια επανεκκίνηση που και που, θα μου πείς (και ναι μου έχουν κάνει τέτοια παρομοίωση!). Όμως ακόμα και οι υπολογιστές καμιά φορά, παρά την δύναμη την ανθεκτικότητά τους κάποια στιγμή χαλάνε. Καίγονται.
Σίγουρα όλοι περνάμε τις φάσεις μας υποθέτω. Σίγουρα υπάρχει στη ζωή ο πόνος, όπως υπάρχει και η ευτυχία, η αγάπη και η ελπίδα. Πρέπει να μάθεις να ζείς μαζί του. Να τον ελέγχεις. Αλλά αυτή η αδράνεια πως σταματάει; Πίστεψε με δεν μου αρέσει να κλαψουρίζω. Καθόλου. Για την ακρίβεια με εκνευρίζουν οι κλαψιάρηδες. Με εκνευρίζει να βλέπω ανθρώπους να παραιτούνται και να καταριούνται τη ζωή τους. Φαντάζεσαι λοιπόν τον εκνευρισμό μου αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν ξέρω τι να πώ και τι να κάνω. Και όχι μόνο για την δική μου περίπτωση, αλλά γενικά για αυτό το συναίσθημα όταν καλούμαι να βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπό μου που περνάει δύσκολα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι τόσο φιλοσοφικό όσο πρακτικό. Πώς διαχειρίζεσαι την πίεση και τον θυμό σου χωρίς να πέσεις σε κατάθλιψη ή να σπάσεις κάποιον τοίχο; (Η ακόμα χειρότερα χωρίς να σπάσεις τα μούτρα κάποιου που θα σε φτάσει στα όρια σου).
Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω απο όλον αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο είναι πως δεν μπορείς να ελπίζεις σε κάποια αλλαγή χωρίς πρώτα να έχεις πάρει την κατάσταση στα χέρια σου. Δεν μπορείς να υπολογίζεις σε κάποιο όφελος χωρίς πρώτα να έχεις επενδύσει χρόνο και ενέργεια. Ίσως ένα καλό πρώτο βήμα είναι να σταματήσεις να παίζεις με τραπουλόχαρτα.
