Friday, September 11, 2015

Welcome to the 21st century.


Σαν χθες θυμάμαι την φρικιαστική αυτή εικόνα θανάτου στην οθόνη της παλιάς τηλεόρασης. Ήμουν μικρός, μόλις 7 χρονών. Ίσως πολύ μικρός για να καταλάβω τι ακριβώς βλέπω, αρκετά μεγάλος βέβαια για αποθηκεύσω το συναίσθημα. Τον τρόμο που ένιωσα. Η μάνα μου με απομάκρυνε γρήγορα απ'το δωμάτιο, προσπάθησε να μου κλείσει τα μάτια, να προστατεύσει το παιδικό μου μυαλό, τα μάτια όμως δεν έκλεισαν ποτέ.


Από τότε πέρασαν 14 χρόνια, το σώμα μεγάλωσε, το μυαλό άρχισε να κατανοεί, η εμπειρία αυξήθηκε, οι εικόνες ωστόσο παρέμειναν εκεί. Εικόνες που πολλαπλασιάζονται κάθε μέρα που περνάει, κάθε χρόνο που φεύγει. Η μυρωδιά του θανάτου, πλανάται ακόμα στον αέρα. Το αίμα, ποτίζει το χώμα που πατάω. 

Προσπάθησα να μάθω περισσότερα, να κατανοήσω τα κίνητρα αυτής της αναπτυσσόμενης παρακμής. Έτσι, παρακολούθησα στενά τα γεγονότα:
Αφγανιστάν (2001 - 2015).
Ιράκ (2003 - 2011).
Πακιστάν (2004 - 2015).
Σομαλία (2009 - 2015). 
Λιβύη (2011).
Συρία (2014 - 2015).

Σύντομα κατάλαβα πως αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους πολέμους που εξαπέλυσε η Αμερική ανά τον κόσμο, αμέσως μετά το συμβάν στους δίδυμους πύργους, οι αιματηρές απαντήσεις της στο καλοστημένο αυτό "Τρομοκρατικό χτύπημα". Το ψέμα το κατανόησα αμέσως, η Αμερική είναι γνωστή για την διαπλοκή και την βρωμιά της. Αδιαμφισβήτητα ο κόσμος ήταν αρκετά μπουρδέλο και πριν από αυτήν, η ιστορία όμως μου έμαθε πως οι μεγάλες δυνάμεις ανέκαθεν έσπερναν τον θάνατο προκειμένου να επιβληθούν και να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και συνήθως δεν είχαν ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε ιδεολογία, μόνο έναν θεό: το χρήμα. 

Ωστόσο αν και κατανοώ τα κίνητρα, ο σκοπός μου διαφεύγει. Αξίζει να καταστρέψεις τον κόσμο, να γεμίσεις θάνατο και δυστυχία, να κάψεις τα πάντα, για το δικαίωμα να διατάζεις ένα μάτσο νεκρά κορμιά; Αξίζει να αποκτήσεις όλα τα χρήματα του πλανήτη για να γεμίσεις μια θάλασσα από παγωμένα, ατσάλινα θησαυροφυλάκια;

Όσο παρακολουθώ αυτή την εικόνα, μια από τις εναρκτήριες εικόνες του 21ου αιώνα, τρέμω στην ιδέα πως ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του.

https://www.youtube.com/watch?v=hWiusdy1miI

Sunday, September 6, 2015

The Sun.


The sun. I love the sun. 

You know why? 

Cause he never fades away. 

Even in the darkest night he's always there.
Always burning bright on the other side, and before you even realise, he comes back.
He's rising up behind the trees, over the seas and soon after he sets for one more time far away on the horizon.
The fact about him, is that he comes and goes but he never gives up. 
He keeps on coming and going every single day, and he lasts nearly for ever.
Without him there is no life, there is no future. Only darkness.
Although there are countless stars out there, countless other "suns" HE is unique. 
He is the reason for everything i know feel and live for.
The reason i exist.

Right now im looking at the sun and i love him even more, every passing minute. 
You know why?

Cause he reminds me of you.