Wednesday, January 25, 2017

"Βάλε Φωτιά".

"My hands are tied
The billions shift from side to side
And the wars go on with brainwashed pride
For the love of God and our human rights
And all these things are swept aside
By bloody hands time can't deny
And are washed away by your genocide
And history hides the lies of our civil wars..."

Εδώ και ώρα ακούω το τραγούδι σε επανάληψη και κάνω εικόνες. Προσπαθώ να φανταστώ και να διαχειριστώ πως είναι δυνατόν μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια ύπαρξης και ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού, να υπάρχει ακόμα πόλεμος και δυστυχία.

Στις αρχές του μήνα γνώρισα έναν βετεράνο Βούλγαρο μισθοφόρο από τον πόλεμο στη Σερβία, ο οποίος ζούσε σαν άστεγος σε ένα στρώμα κάτω στις πυλωτές μιας πολυκατοικίας κοντά στο σπίτι μου. Έπειτα από πολλές φορές που του πήγα φαγητό και ζεστά ρούχα για να περάσει τον χειμώνα, γνωριστήκαμε και μου είπε τα πράγματα που έκανε και είδε στον πόλεμο. Μου είπε ρητά "Ξέρω πως θα πεθάνω και δεν θα με θέλουν ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση, δεν μου αξίζει τίποτα απ'τα δύο". 

Από τότε δεν έχω πάψει να σκέφτομαι αυτά τα λόγια. Είδα ένα ζωντανό παράγωγο της φρίκης του πολέμου, πρώτη φορά από την πλευρά του θύτη, ο οποίος όμως εν τέλει περισσότερο έμοιαζε για θύμα. Ένας άνθρωπος που ξόδεψε τη ζωή του να σκοτώνει για συμφέροντα και κατέληξε να μισεί τον εαυτό του άστεγος και κυνηγημένος. Προχθές πήρα να του πάω φαγητό για άλλη μια φορά όμως δεν ήταν εκεί. Τα πράγματα του έλειπαν επίσης.
Δεν ξέρω τι απέγινε, όμως τα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε είπαν περισσότερα απ'όσα όλα τα βιβλία της ιστορίας μαζί. 

Αν κάτι μου έμαθε αυτή η απίθανη ιστορία, ο οποίος είναι και ο λόγος που την μοιράζομαι εδώ, είναι πως πάντα πρέπει να θυμόμαστε, οτι πέρα από σύνορα και έθνη, χρονολογίες και περιστάσεις, ο πόλεμος είναι διαρκώς εδώ, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Καραδοκεί, όσο τα συμφέροντα των μεγάλων αλλάζουν. Όσο "ασφαλείς" και αν νιώθουμε μέσα στις γυάλινες μπάλες μας, ας μην ξεχνάμε οτι εμείς καλούμαστε να τους δώσουμε και να τους υποστούμε. Όμως εμείς είμαστε και αυτοί που μπορούμε να τους αποτρέψουμε. Με την παιδεία και την στάση μας. Με την ομόνοια μεταξύ μας. Με την αντίδραση στην ατιμωρησία αυτών που μας διαιρούν. 

Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεβολευτούμε, πρέπει να μάθουμε να αντιδρούμε στο μίσος και σε αυτούς που το παράγουν, να το πατάμε κάτω, πριν μας πατήσει αυτό.

"Βάλε Φωτιά."

Friday, January 20, 2017

Αυτά που μου 'μαθες εσύ.

Συχνά πυκνά με πιάνω να σε σκέφτομαι.
Τις ώρες που μου χάρισες με γενναιοδωρία
και αντιπαρέρχομαι, 
απέναντι στην όποια δυσφορία.

Συχνά πυκνά τα λόγια σου θυμάμαι
Ποια λόγια; Αυτά που δίχως φόβο
και πάθος μου 'μαθαν να μαι
και να ελπίζω.

Να ζω δίχως παράνοια, μακριά απ'
την επιφάνεια και την αδιαφάνεια,
το χάος να σπρώχνω 
μες στην αιώνια, της πλάσης,
αφάνεια. 

Και δίχως λόγια να σου λέω σε ευχαριστώ
σαν τίποτ' άλλο πια να μην με μέλει.
Ένα άλογο ελεύθερο που τρέχει.
Είναι οι μέρες που θα 'ρθούν,
σαν καλοκαίρι. 

Μα είναι άργα για ευχαριστώ, 
είναι πλέον μυστικό, που τραγουδάω στο μαξιλάρι.
Κρυμμένος στις σκιές αναπολώ το χθες,
σαν ένα σμήνος, μαύρο σύννεφο, 
η μνήμη μες τη λήθη.

Δεν έχει όρια η αλλαγή, 
δεν έχει όρια η ζωή
ίσως κι εγώ.
Περαστικός είμαι μα αν μάθω κάτι,
ίσως η γνώση μου να γίνει στάχτη, 
χαμένη στου πελάγους το χωράφι.

Μια ρίζα αρκεί, για να ανάψει φωτιά
στης θάλασσας τα βάθη.

Wednesday, January 18, 2017

Στον βυθό.

Γύρισα σπίτι μετά από ένα πολύ καλό μεθύσι, ξάπλωσα για λίγα λεπτά χαμένος κάπου μεταξύ κούρασης και ευτυχίας. Τα τσίπουρα έχουν πολύ καλή επίδραση στο μυαλό ξέρεις, ειδικά όταν έχεις καιρό να αισθανθείς ανάλαφρος.

Ξύπνησα ξημερώματα, με πήρε ο ύπνος με τα ρούχα. Ούτε τα φώτα δεν έκλεισα. 

Το φως της ημέρας έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, κι εγώ έχω κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι. Όλα είναι μπλε, αυτό το βαθύ σκούρο μπλε του βυθού. 

Έβαλα λίγη μουσική, πρώτα το Blackbird, μετά το Broken Wings και μετά το Rise Today. Όλα Alter Bridge. Μια ιστορία ζωής σε τρία τραγούδια. Όλη μου η "βαριά φιλοσοφία" συμπυκνωμένη. Δεν είναι παράξενο που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα.

Είναι στιγμές που καταλαβαίνεις πως όλα γύρω σου, σου μιλάνε. Δεν θα πω πάλι για το σύμπαν και το πεπρωμένο, βαριές λέξεις και χιλιοειπωμένες. Τόσο που καταντούν γραφικές. Θα πω όμως για τον χρονισμό.

Είναι στιγμές που όλα συγχρονίζονται σαν μια μουσική συμφωνία, ή μια χημική ένωση. Στιγμές που ώρα, διάθεση, σκέψη και εξωτερικά ερεθίσματα αποκτούν μια αλληλουχία και σμίγουν σαν κομμάτια ενός πολύ περίπλοκου παζλ. 

Και ξαφνικά νιώθεις να βγαίνεις απ'τον βυθό στην επιφάνεια. Να σε χτυπάει ο ήλιος, έστω για λίγο. Δεν μπερδεύεσαι, δεν πιέζεσαι. Όλα τόσο ξεκάθαρα. 

Συνήθως δεν κρατάει πολύ, όμως είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο το ίδιο το οξυγόνο που αναπνέουμε. 

Και ύστερα επιστρέφουμε στον βυθό, μέχρι να μας τελειώσει και πάλι το οξυγόνο.