Συχνά πυκνά με πιάνω να σε σκέφτομαι.
Τις ώρες που μου χάρισες με γενναιοδωρία
και αντιπαρέρχομαι,
απέναντι στην όποια δυσφορία.
Συχνά πυκνά τα λόγια σου θυμάμαι
Ποια λόγια; Αυτά που δίχως φόβο
και πάθος μου 'μαθαν να μαι
και να ελπίζω.
Να ζω δίχως παράνοια, μακριά απ'
την επιφάνεια και την αδιαφάνεια,
το χάος να σπρώχνω
μες στην αιώνια, της πλάσης,
αφάνεια.
Και δίχως λόγια να σου λέω σε ευχαριστώ
σαν τίποτ' άλλο πια να μην με μέλει.
Ένα άλογο ελεύθερο που τρέχει.
Είναι οι μέρες που θα 'ρθούν,
σαν καλοκαίρι.
Μα είναι άργα για ευχαριστώ,
είναι πλέον μυστικό, που τραγουδάω στο μαξιλάρι.
Κρυμμένος στις σκιές αναπολώ το χθες,
σαν ένα σμήνος, μαύρο σύννεφο,
η μνήμη μες τη λήθη.
Δεν έχει όρια η αλλαγή,
δεν έχει όρια η ζωή
ίσως κι εγώ.
Περαστικός είμαι μα αν μάθω κάτι,
ίσως η γνώση μου να γίνει στάχτη,
χαμένη στου πελάγους το χωράφι.
Μια ρίζα αρκεί, για να ανάψει φωτιά
στης θάλασσας τα βάθη.
