Γύρισα σπίτι μετά από ένα πολύ καλό μεθύσι, ξάπλωσα για λίγα λεπτά χαμένος κάπου μεταξύ κούρασης και ευτυχίας. Τα τσίπουρα έχουν πολύ καλή επίδραση στο μυαλό ξέρεις, ειδικά όταν έχεις καιρό να αισθανθείς ανάλαφρος.
Ξύπνησα ξημερώματα, με πήρε ο ύπνος με τα ρούχα. Ούτε τα φώτα δεν έκλεισα.
Το φως της ημέρας έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, κι εγώ έχω κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι. Όλα είναι μπλε, αυτό το βαθύ σκούρο μπλε του βυθού.
Έβαλα λίγη μουσική, πρώτα το Blackbird, μετά το Broken Wings και μετά το Rise Today. Όλα Alter Bridge. Μια ιστορία ζωής σε τρία τραγούδια. Όλη μου η "βαριά φιλοσοφία" συμπυκνωμένη. Δεν είναι παράξενο που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα.
Είναι στιγμές που καταλαβαίνεις πως όλα γύρω σου, σου μιλάνε. Δεν θα πω πάλι για το σύμπαν και το πεπρωμένο, βαριές λέξεις και χιλιοειπωμένες. Τόσο που καταντούν γραφικές. Θα πω όμως για τον χρονισμό.
Είναι στιγμές που όλα συγχρονίζονται σαν μια μουσική συμφωνία, ή μια χημική ένωση. Στιγμές που ώρα, διάθεση, σκέψη και εξωτερικά ερεθίσματα αποκτούν μια αλληλουχία και σμίγουν σαν κομμάτια ενός πολύ περίπλοκου παζλ.
Και ξαφνικά νιώθεις να βγαίνεις απ'τον βυθό στην επιφάνεια. Να σε χτυπάει ο ήλιος, έστω για λίγο. Δεν μπερδεύεσαι, δεν πιέζεσαι. Όλα τόσο ξεκάθαρα.
Συνήθως δεν κρατάει πολύ, όμως είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο το ίδιο το οξυγόνο που αναπνέουμε.
Και ύστερα επιστρέφουμε στον βυθό, μέχρι να μας τελειώσει και πάλι το οξυγόνο.
