"My hands are tied
The billions shift from side to side
And the wars go on with brainwashed pride
For the love of God and our human rights
And all these things are swept aside
By bloody hands time can't deny
And are washed away by your genocide
And history hides the lies of our civil wars..."
Εδώ και ώρα ακούω το τραγούδι σε επανάληψη και κάνω εικόνες. Προσπαθώ να φανταστώ και να διαχειριστώ πως είναι δυνατόν μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια ύπαρξης και ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού, να υπάρχει ακόμα πόλεμος και δυστυχία.
Στις αρχές του μήνα γνώρισα έναν βετεράνο Βούλγαρο μισθοφόρο από τον πόλεμο στη Σερβία, ο οποίος ζούσε σαν άστεγος σε ένα στρώμα κάτω στις πυλωτές μιας πολυκατοικίας κοντά στο σπίτι μου. Έπειτα από πολλές φορές που του πήγα φαγητό και ζεστά ρούχα για να περάσει τον χειμώνα, γνωριστήκαμε και μου είπε τα πράγματα που έκανε και είδε στον πόλεμο. Μου είπε ρητά "Ξέρω πως θα πεθάνω και δεν θα με θέλουν ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση, δεν μου αξίζει τίποτα απ'τα δύο".
Από τότε δεν έχω πάψει να σκέφτομαι αυτά τα λόγια. Είδα ένα ζωντανό παράγωγο της φρίκης του πολέμου, πρώτη φορά από την πλευρά του θύτη, ο οποίος όμως εν τέλει περισσότερο έμοιαζε για θύμα. Ένας άνθρωπος που ξόδεψε τη ζωή του να σκοτώνει για συμφέροντα και κατέληξε να μισεί τον εαυτό του άστεγος και κυνηγημένος. Προχθές πήρα να του πάω φαγητό για άλλη μια φορά όμως δεν ήταν εκεί. Τα πράγματα του έλειπαν επίσης.
Αν κάτι μου έμαθε αυτή η απίθανη ιστορία, ο οποίος είναι και ο λόγος που την μοιράζομαι εδώ, είναι πως πάντα πρέπει να θυμόμαστε, οτι πέρα από σύνορα και έθνη, χρονολογίες και περιστάσεις, ο πόλεμος είναι διαρκώς εδώ, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Καραδοκεί, όσο τα συμφέροντα των μεγάλων αλλάζουν. Όσο "ασφαλείς" και αν νιώθουμε μέσα στις γυάλινες μπάλες μας, ας μην ξεχνάμε οτι εμείς καλούμαστε να τους δώσουμε και να τους υποστούμε. Όμως εμείς είμαστε και αυτοί που μπορούμε να τους αποτρέψουμε. Με την παιδεία και την στάση μας. Με την ομόνοια μεταξύ μας. Με την αντίδραση στην ατιμωρησία αυτών που μας διαιρούν.
Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεβολευτούμε, πρέπει να μάθουμε να αντιδρούμε στο μίσος και σε αυτούς που το παράγουν, να το πατάμε κάτω, πριν μας πατήσει αυτό.
The billions shift from side to side
And the wars go on with brainwashed pride
For the love of God and our human rights
And all these things are swept aside
By bloody hands time can't deny
And are washed away by your genocide
And history hides the lies of our civil wars..."
Στις αρχές του μήνα γνώρισα έναν βετεράνο Βούλγαρο μισθοφόρο από τον πόλεμο στη Σερβία, ο οποίος ζούσε σαν άστεγος σε ένα στρώμα κάτω στις πυλωτές μιας πολυκατοικίας κοντά στο σπίτι μου. Έπειτα από πολλές φορές που του πήγα φαγητό και ζεστά ρούχα για να περάσει τον χειμώνα, γνωριστήκαμε και μου είπε τα πράγματα που έκανε και είδε στον πόλεμο. Μου είπε ρητά "Ξέρω πως θα πεθάνω και δεν θα με θέλουν ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση, δεν μου αξίζει τίποτα απ'τα δύο".
Από τότε δεν έχω πάψει να σκέφτομαι αυτά τα λόγια. Είδα ένα ζωντανό παράγωγο της φρίκης του πολέμου, πρώτη φορά από την πλευρά του θύτη, ο οποίος όμως εν τέλει περισσότερο έμοιαζε για θύμα. Ένας άνθρωπος που ξόδεψε τη ζωή του να σκοτώνει για συμφέροντα και κατέληξε να μισεί τον εαυτό του άστεγος και κυνηγημένος. Προχθές πήρα να του πάω φαγητό για άλλη μια φορά όμως δεν ήταν εκεί. Τα πράγματα του έλειπαν επίσης.
Δεν ξέρω τι απέγινε, όμως τα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε είπαν περισσότερα απ'όσα όλα τα βιβλία της ιστορίας μαζί.
Αν κάτι μου έμαθε αυτή η απίθανη ιστορία, ο οποίος είναι και ο λόγος που την μοιράζομαι εδώ, είναι πως πάντα πρέπει να θυμόμαστε, οτι πέρα από σύνορα και έθνη, χρονολογίες και περιστάσεις, ο πόλεμος είναι διαρκώς εδώ, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Καραδοκεί, όσο τα συμφέροντα των μεγάλων αλλάζουν. Όσο "ασφαλείς" και αν νιώθουμε μέσα στις γυάλινες μπάλες μας, ας μην ξεχνάμε οτι εμείς καλούμαστε να τους δώσουμε και να τους υποστούμε. Όμως εμείς είμαστε και αυτοί που μπορούμε να τους αποτρέψουμε. Με την παιδεία και την στάση μας. Με την ομόνοια μεταξύ μας. Με την αντίδραση στην ατιμωρησία αυτών που μας διαιρούν.
Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεβολευτούμε, πρέπει να μάθουμε να αντιδρούμε στο μίσος και σε αυτούς που το παράγουν, να το πατάμε κάτω, πριν μας πατήσει αυτό.
"Βάλε Φωτιά."
