Friday, July 29, 2016

Ο εγγονός σου.

Ήρθε λοιπόν η στιγμή. Η στιγμή που φεύγεις. Πέντε ολόκληρα χρόνια πόνου και βασανιστηρίου επιτέλους τελειώσαν. Δεν ξέρω πως να το πω αλλά... χαίρομαι για σένα, χαίρομαι που επιτέλους απελευθερώνεσαι... στιγμή τη στιγμή, λεπτό το λεπτό.

Για μένα είναι που αδυνατώ να χάρω, που χάνω έναν άνθρωπο δικό μου, έναν άνθρωπο που σηματοδοτεί όλη μου την παιδική ηλικία, τις αναμνήσεις και τα όνειρα. Παρά τα στραβά σου και τις παραξενιές σου σ'αγαπάω πολύ γλυκέ μου άνθρωπε. Αγαπάω τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού που παίζαμε μπάλα στο πάρκο, αγαπάω τις ατελείωτες ώρες που λέγαμε βλακείες στο αμάξι καθώς επέστρεφα απ'το σχολείο, αγαπάω τους μορφασμούς και τις γκάφες σου, αγαπάω τα χρόνια που περάσαμε...

Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη για μένα, το ξέρω... αλλά θα μου περάσει. Μπορεί να ξεπεράσω, όμως δεν θα ξεχάσω. Αποδέχομαι το τελευταίο σου μάθημα και έτσι λοιπόν σε αποχαιρετώ, με αγάπη και δάκρυα χαράς...

Εις το επανειδείν καλύτερέ μου φίλε.
Ο εγγονός σου.

Wednesday, July 27, 2016

Δαίμονες.

Μόνος στην πόλη. Καλοκαίρι ήρθε και πάλι.

Χρόνος για χαλάρωση, χρόνος για σκέψη, μα καθόλου όρεξη για τίποτα απ'τα δύο. Θαρρείς πως η ζέστη τον έχει πειράξει στο κεφάλι, του έχει κάψει το μυαλό μαζί με το κορμί. Τον βλέπεις, στέκεται μουδιασμένος σε μόνιμη βάση, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του κάθε φορά που του ρχεται μια ιδέα για να ξεπεράσει την πλήξη του. Δεν σαλεύει, απλά ανοιγοκλείνει τα μάτια, χαμογελάει για λίγο και μετά κάθεται στο γραφείο, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν ανοίγει πλέον τα παράθυρα, ανοίγει κατευθείαν την οθόνη.

Μπαίνει στο facebook και μένει στην αρχική του σελίδα για περίπου 10 λεπτά. Δεν τον ενδιαφέρει τι βλέπει, τις περισσότερες φορές δεν του αρέσουν καν αυτά που βλέπει, αλλά συνεχίζει, του φαίνεται τόσο συναρπαστικό να ρίχνει κλεφτές ματιές στις ζωές των άλλων! Νιώθει πως ξέρει τα πάντα για όλους, τα πάντα για τον εαυτό του, το καλύτερο όμως είναι πως ξεφεύγει απο αυτόν, λες και γίνεται άλλος για μερικά λεπτά. Λίγα λεπτά ακόμα και πλέον έχει φύγει απ'το καυτό δωμάτιο του, βρίσκεται για μπάνιο στην ομορφότερη παραλία, χορεύει εκστασιασμένος στην πρώτη σειρά μιας συναυλίας, κρατάει ευτυχισμένος το πτυχίο του, φιλάει μια όμορφη κοπέλα σε έναν ερημικό δρόμο... 

Τον πιάνει απελπισία, κάθε γαμημένη φορά. 

Τρέχει με τα ακουστικά στην τσιμεντένια παραλία της τσιμεντένιας του καθημερινότητας μέχρι που φτάνει στο μικρό γραφικό παρκάκι κοντά στο μέγαρο μουσικής. Άδεια η πόλη, ένα απέραντο κενό, ηλιοκαμένο τοπίο με φόντο τη θάλασσα. Επιβλητική θέα. Κάθεται για λίγο μόνος σε μια κούνια. Κοιτάζει παραξενεμένος την τραμπάλα. Ένα ανεβοκατέβασμα, ένα παιχνίδι, μια ολόκληρη ζωή...

Επιστρέφει σπίτι και κοιτάζει και πάλι απ'το "παράθυρο" της μοναξιάς του. Είναι τόσα αυτά που τον βαραίνουν. Τόσοι πολλοί οι δαίμονες που πρέπει να αντιμετωπίσει. Όλα όμως κάποτε τελειώνουν. Τίποτα δεν μένει ίδιο για πολύ. Για καλό ή για κακό...

Να το θυμάσαι καλέ μου φίλε. 
Τίποτα.