Ήρθε λοιπόν η στιγμή. Η στιγμή που φεύγεις. Πέντε ολόκληρα χρόνια πόνου και βασανιστηρίου επιτέλους τελειώσαν. Δεν ξέρω πως να το πω αλλά... χαίρομαι για σένα, χαίρομαι που επιτέλους απελευθερώνεσαι... στιγμή τη στιγμή, λεπτό το λεπτό.
Για μένα είναι που αδυνατώ να χάρω, που χάνω έναν άνθρωπο δικό μου, έναν άνθρωπο που σηματοδοτεί όλη μου την παιδική ηλικία, τις αναμνήσεις και τα όνειρα. Παρά τα στραβά σου και τις παραξενιές σου σ'αγαπάω πολύ γλυκέ μου άνθρωπε. Αγαπάω τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού που παίζαμε μπάλα στο πάρκο, αγαπάω τις ατελείωτες ώρες που λέγαμε βλακείες στο αμάξι καθώς επέστρεφα απ'το σχολείο, αγαπάω τους μορφασμούς και τις γκάφες σου, αγαπάω τα χρόνια που περάσαμε...
Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη για μένα, το ξέρω... αλλά θα μου περάσει. Μπορεί να ξεπεράσω, όμως δεν θα ξεχάσω. Αποδέχομαι το τελευταίο σου μάθημα και έτσι λοιπόν σε αποχαιρετώ, με αγάπη και δάκρυα χαράς...
Εις το επανειδείν καλύτερέ μου φίλε.
Ο εγγονός σου.
