Ελπίδα.

Καθήσαμε μαζί δίπλα δίπλα στο παγκάκι, κάτω απο τα δέντρα. Ο ήλιος να φωτίζει απαλά την θάλασσα και το πρωινό αεράκι να δροσίζει τα πρόσωπά μας.  Με κοίταξε και μου είπε.
- Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με καταλαβαίνει, αλλά ούτε εσύ μπορείς να με βοηθήσεις πλέον, δεν είμαι όπως παλιά.
Τον κοίταξα, είχε δάκρυα στα μάτια και ένα κενό βλέμμα καθώς κοιτούσε το πάτωμα.
- Αφήστε με να πεθάνω, είπε και ξέσπασε σε κλάματα.
Τον κοίταξα και τον πλησίασα.
- Η ζωή είναι ένα δώρο που λίγοι έχουν την πολυτέλεια να την ευχαριστηθούν στο έπακρον και αυτοί οι λίγοι δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε ισχυροί, ούτε καν διάσημοι και πετυχημένοι. Είναι αυτοί που έχουν δίπλα τους μια ενωμένη οικογένεια που τους αγαπάει και τους στηρίζει μέχρι την τελευταία τους πνοή.
Μου χαμογέλασε. Γύρισε πάλι το βλέμμα του κάτω και είπε.
- Και τι να το κάνω όταν δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω, να κινηθώ, να μιλήσω όπως κάποτε.
Του έπιασα το χέρι και τον αγκάλιασα.
- Κοίτα παππού, κάποια στιγμή το σώμα φθείρεται και αδυνατίζει. Ο θάνατος είναι ένα μονοπάτι που όλοι θα το διαβούμε. Το θέμα είναι να ζήσουμε καλά και εναρμονισμένα μέχρι εκείνη την καταραμμένη μέρα. Το να κλαίμε και να γκρινιάζουμε δεν οδηγεί πουθενά. Καταλαβαίνω πως μετά απο το περιστατικό δεν νιώθεις όπως κάποτε αλλά είσαι εδώ μαζί μου.
- Όπως τα λες είναι, αλλά δεν υπάρχει και κάτι που να μου δίνει ελπίδα.
Έβαλα το χέρι στην τσέπη του μπουφάν μου και έβγαλα μια φωτογραφία.
- Κοίταξε λίγο και πες μου τι βλέπεις.
Πήρε στα χέρια του την φωτογραφία και είπε συγκινημένος.
- Εσύ μωρό, με την μαμά...
- Ναι εμείς είμαστε. Και αυτή η φωτογραφία είναι μόνο ένα μέρος της οικογένειας που έχεις χτίσει μαζί με την γιαγιά. Μια οικογένεια που μεγαλώσατε με κόπο και αγάπη. Τώρα αυτό που βλέπεις σου δίνει ελπίδα;
- Ναι...
Είπε και με αγκάλιασε.
- Θέλω να μου υποσχεθείς πως θα προσπαθήσεις να θυμάσαι αυτές τις στιγμές και αυτές τις φωτογραφίες κάθε φορά που θα νιώθεις μοναξιά.
Έβγαλε ένα χαρτομάντηλο απο την τσέπη και σκούπισε το πρόσωπό του.
- Τις θυμάμαι συνεχώς, αλλά φοβάμαι. Το νιώθω πως θα πεθάνω. Και ταλαιπωρώ κι εσάς τζάμπα.
Κούμπωσα το μπουφάν μου και του είπα.
- Όταν έρθει αυτή η στιγμή θα είμαστε όλοι εκεί να σου κρατάμε το χέρι. Μέχρι τότε συνέχισε να μας ταλαιπωρείς.
Σηκώθηκα πάνω και του έδωσα το χέρι μου. Αυτός το έπιασε και σηκώθηκε απο το παγκάκι.
- Σε ευχαριστώ. Είπε
Τον έπιασα αγκαζέ.
- Άσε τις ευχαριστίες μου χρωστάς μια βόλτα. Μην τεμπελιάζεις... Έχουμε κι ένα κορμί να χτίσουμε!
Τον κοίταξα γελώντας.
- Χαχα πάμε!
Με κοίταξε κι αυτός χαμογελώντας και άρχισαμε να περπατάμε.

Ελπίδα ή παρόρμηση της στιγμής, το χαμόγελο το πήρα.
Αφιερωμένο στον καλύτερό μου φίλο και παππού Παναγιώτη.

Ο Χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

 https://www.youtube.com/watch?v=DBZ8rQlEi5s


Όπως είπε και ο μεγάλος Αγγελάκας στο ταξίδι του με τις Τρύπες ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός. Μην περιμένεις ποτέ απο αυτόν να σε σώσει. Το μόνο που θα κάνει είναι απλά να σου παρατείνει την αγωνία. Τι γίνεται όμως όταν περνάς το σημείο απ'όπου δεν υπάρχει επιστροφή; Όταν βρίσκεσαι σε μια ατελείωτη έρημο, δίχως να ξέρεις που βρίσκεσαι και που θέλεις να πας; Πολεμάς σαν σκυλί να φτάσεις στην επόμενη όαση η παλεύεις μόνος μέσα στην έρημο μέχρι βρείς ξανά αυτήν που σου χάρισε ζωή στο παρελθόν; Ο νόμος της αυτοσυντήρησης λέει το πρώτο, ο νόμος της ηθικής και της αφοσίωσης λέει το δεύτερο. Εδώ όμως τίθεται ένα ζήτημα ηθικής και αυτοεκτίμησης στην πραγματικότητα, παρά ένα αληθινό ζήτημα επιβίωσης. Όπως και στους περισσότερους (αν όχι όλους) προβληματισμούς αυτού του κόσμου, πάντα αυτά τα δύο συγκρούονται σε μια αιώνια μάχη ζωής και θανάτου. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις (περίπου) σε αυτή τη ζωή, μπορείς να κατακτήσεις τα λάφυρα ολόκληρης της ερήμου, με λίγο μυαλό και λίγη τύχη, όμως δεν μπορείς να ξεγελάσεις, ή καλύτερα, παραβλέψεις τις ηθικές σου αναστολές. Εκτός αν είσαι διατεθειμένος να γίνεις κάτι άλλο. Σε βαθμό που δεν θα έχει μείνει κανένα σημείο αναφοράς να σου θυμίζει την πραγματική σου ταυτότητα... Τι να πω πολλά ερωτήματα μαζεμένα που θέλουν τον χρόνο τους για να αντιμετωπιστούν. Ένα ειναι το σίγουρο. Με τέτοια υπέροχη μέρα δεν πρόκειται να κάτσω να σκεφτώ μέσα σε τέσσερις τοίχους! Ευχαριστώ του πιστούς αναγνώστες και αναγνώστριες που σπατάλησαν για άλλη μια φορά τον χρόνο τους εδώ!


ΥΓ. Τελικά τα τσίπουρα απο χθες έκαναν καλή δουλειά!

"Σ'αγαπώ"

Το ακούς κάθε βράδυ, μες του ονείρου τη ζάλη
Μα σαν έρθει η μέρα, όνειρο ήταν πάλι.
Και θυμάσαι τον ήχο, τον γλυκό τον βαθύ
Που όμως πια δεν υπάρχει, έχει πλέον χαθεί.

Μα παλεύεις συνέχεια, πάντα η άνοιξη να 'ρθει
Με λουλούδια ζωσμένη και με ήλιο ζεστό.
Την ζωή σου να αλλάξει και να έπαναφέρει
Το χαμένο διαμάντι, το γλυκό σ'αγαπώ.

Αλλά πάλι θυμίσου πως οι ψεύτικοι λίθοι
Μες τον κόσμο τον ξένο είναι πάρα πολλοί
Είναι όλοι απλά πέτρες, είναι όλοι οι ίδιοι
Μα στο φώς του ηλίου όλοι μοιάζουν καλοί.

Μα ο κόσμος δεν έχει, πια κανένα ενδιαφέρον
Κάθε μέρα πεθαίνουν, οι αξίες για συμφέρον.
Μα ο κόσμος δεν έχει, άλλο χρόνο για αγάπες
Κάθε μέρα πεθαίνουν, της ζωής οι αυταπάτες.

Βαρία φιλοσοφία... η μήπως όχι;;

Δεν ξέρω τι με πιάνει και κάθε φορά που μπαίνω στο μπλογκ να γράψω ή να διαβάσω κάτι γίνομαι πάντα συναισθηματικός. Πάντα όμως... Ξαφνικά δεν νιώθω μίσος, ούτε πίκρα και αντιπάθεια για κανέναν εκεί έξω, ούτε καν για τον ίδιο μου τον εαυτό. Λες και ξαφνικά ανοίγω αυτή τη σελίδα και γιατρεύομαι ψυχικά. Όχι πως μίσησα ποτέ και κανέναν αλλά έχω φτάσει πολλές φορές σε αδιέξοδο με την ανθρώπινη φύση και λογική, που δυστυχώς ή ευτυχώς κατέχω κι εγώ. Κατά συνέπεια συχνά φτάνω σε αδιέξοδο με εμένα, καθώς οι πράξεις των άλλων ανθρώπων δεν είναι στο χέρι μου για να τις ελέγξω, άρα και δεν με απασχολούν ιδιαίτερα. Λένε πως συνήθως, ένας άνθρωπος καταλήγει να μισεί τον εαυτό του και να φοβάται την ίδια του τη ζωή όταν μένει μόνος τα βράδια (και όχι μόνο). Αυτό είναι το θέμα με εμένα όμως... Για έναν περίεργο λόγο, ακόμα κι όταν μένω μόνος χωρίς φίλους και έρωτες να μου κρατάνε συντροφιά δεν νιώθω μόνος. Είναι κάπως μεταφυσικό το συναίσθημα και δύσκολο να εξηγηθεί. Αλλά για έναν περίεργο λόγο πάντα θα είναι κάτι που μου κρατάει συντροφιά. Είτε αυτο το κάτι λέγεται μουσική, είτε γράψιμο, είτε είναι το ζεστό αίσθημα της αγάπης και της ομορφιάς της φύσης, το οποίο μπαίνει σαν μια γλυκιά μυρωδιά απο κάθε παράθυρο του σπιτιού, κάθε πόρο του σώματος μέσα στο ίδιο μου το είναι. Πολλές φορές μπορεί να είναι και η ίδια η ανάμνηση των αγαπημένων μου προσώπων. Μια φευγαλέα και απλή, σχετικά ανάμνηση, που όμως φέρνει τέτοια ευεργεσία και ηρεμία στην ψυχή. Δεν ξέρω ειλικρινά τι απο όλα αυτά είναι. Πάντως κάτι θα είναι που κρατάει την φλόγα της ελπίδας ζωντανή. Ίσως όμως, ακόμα και αν εσείς οι απαισιόδοξοι βιοποριστές δεν το παραδέχεστε, κάνετε κι εσείς όλα τα παραπάνω. Έχετε κάτι που σας γεμίζει και είστε ευτυχισμένοι ακομά και όταν είστε δυστυχισμένοι. Φιλοσοφικές μπαρούφες; Δεν θα το 'λεγα. Κάθε φορά λοιπόν που μπαίνω στη διαδικασία να κάνω φιλοσοφικές συζητήσεις, είτε με κάποιον σοφό άνθρωπο είτε με το ταβάνι του σπιτιού μου και να αναλογιστώ όλα τα παραπάνω, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα το οποίο είναι αποκαρδιωτικό και λίγο ασύμβατο με το ίδιο το ταξίδι της ζωής. Σχεδόν πάντα όμως, απόλυτο και σίγουρο να έρθει. Ο θάνατος. Η φιλοσοφία έχει αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Τα παίρνει όλα τόσο σοβαρά και τόσο συναισθηματικά που καταλήγει να καταργεί την ιδιότητα του ταξιδιού, επικεντρωμένη στον μοναδικό και τελικό προορισμό όλων των πραγμάτων. Όμως ουσιαστικά δεν είναι έτσι. Αν όντως η ζωή και οι στιγμές της δεν είχαν καμία απολύτως σημάσια, δεν θα φοβόμασταν να πεθάνουμε ούτε θα ερωτευόμασταν σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι άνθρωποι, λίγο πολύ, όλοι είμαστε λίγο φιλόσοφοι για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Καλοί ή κακοί, δεινοί ή ατάλαντοι, όλοι αισθανόμαστε. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε για πότε έχουμε φιλοσοφήσει τις ζωές μας στο έπακρον όμως το κάνουμε. Πέρα απο τις συνεχείς συγκρούσεις και διαφορές μας μοιάζουμε. Κάποια στιγμή βέβαια όλα στη ζωή χάνονται και καταρρέουν λες και δεν υπήρξαν ποτέ, αλλά δεν πειράζει. Γιατί εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πως υπήρξαν, ξέρουμε πως τα ζήσαμε και πάνω απ'όλα, ξέρουμε πως αυτά μας κράτησαν ξύπνιους και ζωντανούς καθ'όλη τη διάρκεια ταξιδιού, πριν σβήσουν τα φώτα. Αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, βρήκαμε την άκρη και ζήσαμε. Και όλα αυτά γιατί το φιλοσοφήσαμε.

Το όνειρο

Σβήσε το φώς, τα μάτια κλείσε
Και επισκέψου χρυσές ακτές
Στο ονειρό το δρόμο δείξε
Και θα σε πάει εκεί που θες.

Ταξίδεψε έναν αιώνα
Μέσα σε μόλις μια στιγμή
Πάρε δυνάμεις για τον αγώνα
Που ονομάζεται ζωή.

Μα πριν χαθείς μέσα στη λήθη
Και στου ονείρου τη σιγή
Θυμίσου ένα παραμύθι
Που είχες ακούσει σαν παιδί.

Για έναν πρίγκιπα μιλούσε
Που χάθηκε σε ξένη γή
Σε μια έρημο γυρνούσε
Τον δρόμο πίσω ώστε να βρεί.

Με τριαντάφυλλο στο χέρι
Και με ελπίδα στην καρδιά
Μιά αλέπου εξημερώνει
Που του μαθαίνει να αγαπά.

Του λέει πως αν και ο κόσμος
Λουλούδια έχει ένα σωρό
Αυτή θα θέλει το δικό του
Το ένα και μοναδικό

Και πρίν χαθεί απ'τον πλανήτη
Το σπίτι του να ξαναβρεί
Στην αλεπού αποκαλύπτει
Πίσω απ'τα αστέρια θα κρυφτεί.

Θα της γελάει θα την προσέχει
Θα είναι πάντοτε εκεί
Αλλά το σώμα του θα φύγει
Στους γαλαξίες θα χαθεί.

"Μα πριν με δείς" αμέσως λέει
"Θα έχω εξαφανιστεί
Θέλει καρδία και όχι μάτια
Για να αντικρίσεις την ψυχή."

Ίσως

Ακόμα κι εδώ στα υπέροχα χιονισμένα βουνά της βουλγαρίας όπου ο κόσμος πάει κι έρχεται συνεχώς, οι σκέψεις με ακολουθούν. Έλεγα να γράψω κάτι αυτές τις μέρες αλλά όλο το ανέβαλα εν όψει του ταξιδιού. Ένα όμορφο ποιήμα για το χιόνι, ένα άρθρο για την ζωντάνια και την απέραντη ομορφιά της φύσης, μια αναφορά στο ίδιο το αίσθημα του ταξιδιού αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ίσως φταίνε οι πολλές μπύρες, ίσως οι πολλές υποχρεώσεις που έχω μόλις γυρίσω που με βασανίζουν, ίσως στην τελική να μην φταίει και τίποτα απο αυτά. Ένα πράγμα μονάχα είναι σίγουρο: η ζωή αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν μπορώ να την νιώσω πλέον όπως θα ήθελα. Οι μέρες φεύγουν, οι εμπειρίες έρχονται... πρόσωπα, εικόνες, συναισθήματα, κι εγω εδώ να προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε, τι πήγε στραβά, τι δεν πήγε και πάνω απ'όλα γιατί πήγε έτσι... Γιατί οι άνθρωποι να είμαστε απλά υποκατάστατα επιθυμιών και φερέφωνα ψεύτικων ιδεών και υποσχέσεων; Γιατί να είμαστε τόσο ασήμαντοι ενώ νιώθουμε τόσο σημαντικοί τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους άλλους; Αναπάντητα ερωτήματα δεν χωράει αμφιβολία... Το χειρότερο είναι πως όλη τη μέρα πασχίζεις με νύχια και με δόντια να δώσεις αυτές τις απαντήσεις μέχρι να έρθει το βράδυ πάνω που βρίσκεις μιαν άκρη, για να τα γκρεμίσει όλα. Τουλάχιστον υπάρχει και ο ύπνος, εκεί μπορείς να ονειρεύεσαι και να πράττεις χωρίς συνέπειες, να ερωτεύεσαι χωρίς τέλος και να φτίαχνεις τον κόσμο κατά πως τον θέλεις. Χωρίς μίσος και αντιπάθεια, πόνο και νοσταλγία. Τι κι αν δεν είναι πραγματικότητα? Είναι περισσότερο αληθινή και ανώδυνη απο οποιαδήποτε άλλη... Πάω λοιπόν να γνωρίσω την αγάπη ανάμεσα στους δαίμονές μου, να γυρέψω ελπίδα και ζωή μέσα σε παλιές φωτογραφίες. Να ονειρευτώ. Ίσως τελικά να βρώ κάτι όμορφο εκεί μέσα. Ίσως η ζωή να μου επιφυλάσει κι άλλα όμορφα όνειρα να ζήσω. Ίσως. 

Βροχή

Έξω βρέχει και οι δρόμοι είναι άδειοι πάλι
Το κορμί του παγώνει μα αυτόν δεν τον νοιάζει
Στέκεται σαστισμένος με ψηλά το κεφάλι
Χαμένος στη στιγμή, τίποτα πια δεν τον τρομάζει


Νιώθει ασφάλεια στην καρδιά με το νερό στα μάτια
Να κατευνάσει προσπαθεί του ουρανού τον πόνο
Και ψυθιρίζει με στοργή κρυμμένος στα σκοτάδια
"Συννεφιασμένε μου ουρανέ δεν θα σε αφήσω μόνο".