Βροχή

Έξω βρέχει και οι δρόμοι είναι άδειοι πάλι
Το κορμί του παγώνει μα αυτόν δεν τον νοιάζει
Στέκεται σαστισμένος με ψηλά το κεφάλι
Χαμένος στη στιγμή, τίποτα πια δεν τον τρομάζει


Νιώθει ασφάλεια στην καρδιά με το νερό στα μάτια
Να κατευνάσει προσπαθεί του ουρανού τον πόνο
Και ψυθιρίζει με στοργή κρυμμένος στα σκοτάδια
"Συννεφιασμένε μου ουρανέ δεν θα σε αφήσω μόνο".