Δεν ξέρω τι με πιάνει και κάθε φορά που μπαίνω στο μπλογκ να γράψω ή να διαβάσω κάτι γίνομαι πάντα συναισθηματικός. Πάντα όμως... Ξαφνικά δεν νιώθω μίσος, ούτε πίκρα και αντιπάθεια για κανέναν εκεί έξω, ούτε καν για τον ίδιο μου τον εαυτό. Λες και ξαφνικά ανοίγω αυτή τη σελίδα και γιατρεύομαι ψυχικά. Όχι πως μίσησα ποτέ και κανέναν αλλά έχω φτάσει πολλές φορές σε αδιέξοδο με την ανθρώπινη φύση και λογική, που δυστυχώς ή ευτυχώς κατέχω κι εγώ. Κατά συνέπεια συχνά φτάνω σε αδιέξοδο με εμένα, καθώς οι πράξεις των άλλων ανθρώπων δεν είναι στο χέρι μου για να τις ελέγξω, άρα και δεν με απασχολούν ιδιαίτερα. Λένε πως συνήθως, ένας άνθρωπος καταλήγει να μισεί τον εαυτό του και να φοβάται την ίδια του τη ζωή όταν μένει μόνος τα βράδια (και όχι μόνο). Αυτό είναι το θέμα με εμένα όμως... Για έναν περίεργο λόγο, ακόμα κι όταν μένω μόνος χωρίς φίλους και έρωτες να μου κρατάνε συντροφιά δεν νιώθω μόνος. Είναι κάπως μεταφυσικό το συναίσθημα και δύσκολο να εξηγηθεί. Αλλά για έναν περίεργο λόγο πάντα θα είναι κάτι που μου κρατάει συντροφιά. Είτε αυτο το κάτι λέγεται μουσική, είτε γράψιμο, είτε είναι το ζεστό αίσθημα της αγάπης και της ομορφιάς της φύσης, το οποίο μπαίνει σαν μια γλυκιά μυρωδιά απο κάθε παράθυρο του σπιτιού, κάθε πόρο του σώματος μέσα στο ίδιο μου το είναι. Πολλές φορές μπορεί να είναι και η ίδια η ανάμνηση των αγαπημένων μου προσώπων. Μια φευγαλέα και απλή, σχετικά ανάμνηση, που όμως φέρνει τέτοια ευεργεσία και ηρεμία στην ψυχή. Δεν ξέρω ειλικρινά τι απο όλα αυτά είναι. Πάντως κάτι θα είναι που κρατάει την φλόγα της ελπίδας ζωντανή. Ίσως όμως, ακόμα και αν εσείς οι απαισιόδοξοι βιοποριστές δεν το παραδέχεστε, κάνετε κι εσείς όλα τα παραπάνω. Έχετε κάτι που σας γεμίζει και είστε ευτυχισμένοι ακομά και όταν είστε δυστυχισμένοι. Φιλοσοφικές μπαρούφες; Δεν θα το 'λεγα. Κάθε φορά λοιπόν που μπαίνω στη διαδικασία να κάνω φιλοσοφικές συζητήσεις, είτε με κάποιον σοφό άνθρωπο είτε με το ταβάνι του σπιτιού μου και να αναλογιστώ όλα τα παραπάνω, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα το οποίο είναι αποκαρδιωτικό και λίγο ασύμβατο με το ίδιο το ταξίδι της ζωής. Σχεδόν πάντα όμως, απόλυτο και σίγουρο να έρθει. Ο θάνατος. Η φιλοσοφία έχει αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Τα παίρνει όλα τόσο σοβαρά και τόσο συναισθηματικά που καταλήγει να καταργεί την ιδιότητα του ταξιδιού, επικεντρωμένη στον μοναδικό και τελικό προορισμό όλων των πραγμάτων. Όμως ουσιαστικά δεν είναι έτσι. Αν όντως η ζωή και οι στιγμές της δεν είχαν καμία απολύτως σημάσια, δεν θα φοβόμασταν να πεθάνουμε ούτε θα ερωτευόμασταν σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι άνθρωποι, λίγο πολύ, όλοι είμαστε λίγο φιλόσοφοι για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Καλοί ή κακοί, δεινοί ή ατάλαντοι, όλοι αισθανόμαστε. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε για πότε έχουμε φιλοσοφήσει τις ζωές μας στο έπακρον όμως το κάνουμε. Πέρα απο τις συνεχείς συγκρούσεις και διαφορές μας μοιάζουμε. Κάποια στιγμή βέβαια όλα στη ζωή χάνονται και καταρρέουν λες και δεν υπήρξαν ποτέ, αλλά δεν πειράζει. Γιατί εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πως υπήρξαν, ξέρουμε πως τα ζήσαμε και πάνω απ'όλα, ξέρουμε πως αυτά μας κράτησαν ξύπνιους και ζωντανούς καθ'όλη τη διάρκεια ταξιδιού, πριν σβήσουν τα φώτα. Αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, βρήκαμε την άκρη και ζήσαμε. Και όλα αυτά γιατί το φιλοσοφήσαμε.
