Sunday, March 9, 2014

Ίσως

Ακόμα κι εδώ στα υπέροχα χιονισμένα βουνά της βουλγαρίας όπου ο κόσμος πάει κι έρχεται συνεχώς, οι σκέψεις με ακολουθούν. Έλεγα να γράψω κάτι αυτές τις μέρες αλλά όλο το ανέβαλα εν όψει του ταξιδιού. Ένα όμορφο ποιήμα για το χιόνι, ένα άρθρο για την ζωντάνια και την απέραντη ομορφιά της φύσης, μια αναφορά στο ίδιο το αίσθημα του ταξιδιού αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ίσως φταίνε οι πολλές μπύρες, ίσως οι πολλές υποχρεώσεις που έχω μόλις γυρίσω που με βασανίζουν, ίσως στην τελική να μην φταίει και τίποτα απο αυτά. Ένα πράγμα μονάχα είναι σίγουρο: η ζωή αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν μπορώ να την νιώσω πλέον όπως θα ήθελα. Οι μέρες φεύγουν, οι εμπειρίες έρχονται... πρόσωπα, εικόνες, συναισθήματα, κι εγω εδώ να προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε, τι πήγε στραβά, τι δεν πήγε και πάνω απ'όλα γιατί πήγε έτσι... Γιατί οι άνθρωποι να είμαστε απλά υποκατάστατα επιθυμιών και φερέφωνα ψεύτικων ιδεών και υποσχέσεων; Γιατί να είμαστε τόσο ασήμαντοι ενώ νιώθουμε τόσο σημαντικοί τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους άλλους; Αναπάντητα ερωτήματα δεν χωράει αμφιβολία... Το χειρότερο είναι πως όλη τη μέρα πασχίζεις με νύχια και με δόντια να δώσεις αυτές τις απαντήσεις μέχρι να έρθει το βράδυ πάνω που βρίσκεις μιαν άκρη, για να τα γκρεμίσει όλα. Τουλάχιστον υπάρχει και ο ύπνος, εκεί μπορείς να ονειρεύεσαι και να πράττεις χωρίς συνέπειες, να ερωτεύεσαι χωρίς τέλος και να φτίαχνεις τον κόσμο κατά πως τον θέλεις. Χωρίς μίσος και αντιπάθεια, πόνο και νοσταλγία. Τι κι αν δεν είναι πραγματικότητα? Είναι περισσότερο αληθινή και ανώδυνη απο οποιαδήποτε άλλη... Πάω λοιπόν να γνωρίσω την αγάπη ανάμεσα στους δαίμονές μου, να γυρέψω ελπίδα και ζωή μέσα σε παλιές φωτογραφίες. Να ονειρευτώ. Ίσως τελικά να βρώ κάτι όμορφο εκεί μέσα. Ίσως η ζωή να μου επιφυλάσει κι άλλα όμορφα όνειρα να ζήσω. Ίσως.