Οι Σκιές.

Μετά από αρκετό καιρό που είχα να γράψω, αποφάσισα να επιστρέψω με αυτήν την εικόνα. Μπορεί σε κάποιον να μην φαίνεται αρκετός λόγος αλλά στην περίπτωση μου είναι ικανός για πολύ περισσότερα. Η αλήθεια είναι πως ο τελευταίος μήνας από την στιγμή που ξεκίνησε ήταν έντονος και πολυτάραχος. Εικόνες, ήχοι και σκέψεις με βομβάρδιζαν καθημερινά, ικανά ερεθίσματα για να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Όμως οι σκέψεις για κάποιον περίεργο λόγο δεν μπορούσαν να ταξινομηθούν, δεν μπορούσαν να μπουν σε μια σειρά και να ερμηνευθούν, κυρίως λόγω της μετάβασης υποθέτω. Άλλης μιας μετάβασης της ζωής, από μια κατάσταση σε μια άλλη. Δύσκολο μονοπάτι και τρομακτικό πολλές φορές, όμως αποφέρει καρπούς... 

Όπως και να χει. Πριν από λίγες μέρες πραγματοποίησα κάποια γυρίσματα για να ολοκληρώσω την πρώτη μου δουλειά, μέχρι που, τυχαία, ο φίλος μου Παύλος, απαθανάτισε αυτή τη στιγμή. Μόλις είδα την εικόνα πάγωσα. Για πρώτη φορά, δεν παρατήρησα αμέσως τον χώρο και τις μορφές, αλλά το πάντρεμα δυο αντίθετων δυνάμεων. Κάτι τέτοιες εικόνες σε κάνουν να νιώθεις δέος απέναντι στην δύναμη της φωτογραφίας. Στην απίστευτη αντήχηση της στιγμής και της απλότητας. Ένα ηλιοβασίλεμα, ένας καθαρός ουρανός και μερικές σκιές. Τίποτα παραπάνω, ένα εικαστικό αριστούργημα. Τη στιγμή που φως και σκοτάδι γίνονται ένα. Τη στιγμή, που οι μορφές παύουν να υφίστανται στην πραγματική τους μορφή, ένα ζωντανό θέατρο σκιών. 

Μου θύμισε και πάλι κάτι από γινγκ γιάνγκ, ο τρόπος με τον οποίο το φως δίνει λόγο ύπαρξης στο σκοτάδι και αντίθετα. Μου θύμισε πως η ζωή πέρα από τα καλά και τα κακά της, θα είναι πάντοτε κάτι σαν αυτήν την φωτογραφία, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ένας καθαρός ουρανός και μια ταραγμένη θάλασσα. Κι εμείς τίποτα παραπάνω από σκιές. Σκιές που θα χαθούν με την δύση του ηλίου, μόνο για να επιστρέψουν με την επόμενη ανατολή. Σε έναν αέναο κύκλο ζωής και θανάτου. 

Ίσως οι σκιές να μαρτυρούν περισσότερα για εμάς και από το πιο εκτυφλωτικό φως.
Ταυτόχρονα δεσμώτες και έρμαια του φωτός.
Εξόριστες για πάντα,
σε ένα ηλιοβασίλεμα.

Σε αγαπώ παιδί μου...

Τι είναι λοιπόν τα λόγια; Ένα απλό μέσο επικοινωνίας και έκφρασης; Ένας τρόπος να εντυπωσιάσουμε, ένας τρόπος να εμπνεύσουμε ή μήπως ένας τρόπος να διδάξουμε; 

Θα έλεγα όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Τα λόγια όσο εύκολα μπορούν να καταλήξουν ασυνάρτητα και ανόητα, άλλο τόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν ζωές. Όσο εύκολα μπορούν να σε στείλουν στον βούρκο, τόσο εύκολα μπορούν να σε ανεβάσουν στον έβδομο ουρανό. Οι συνταγές πολλές και τα αποτελέσματά τους, καμία φορά, αγγίζουν τα όρια του παραδόξου. 

Υπάρχουν όμως κάποια λόγια, κάποιες ''συνταγές'' καλύτερα, που δεν ξεχνάς ποτέ. Λόγια που ο σκοπός τους υπερβαίνει τη σύμβαση της απλής επικοινωνίας. Λόγια που πριν καλά καλά το καταλάβεις καταλήγουν να σε κυβερνούν. Και σαν μικρές κουκκίδες φωτός, λάμπουν δυνατά μέσα στο απέραντο σκοτάδι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Όπως τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό. Τόσο καθαρά, τόσο φωτεινά, τόσο όμορφα. 

Σήμερα το πρωί, είχα την τύχη να πέσω σε ένα υπέροχο κείμενο, ένα κείμενο γεμάτο αγάπη και ομορφιά. Ένα κείμενο που θα ήθελα κάποια στιγμή να αφιερώσω κι εγώ ο ίδιος στο δικό μου παιδί. Μια αποτύπωση μιας ολόκληρης ζωής μέσα από στιγμές. Τίποτα παραπάνω παρά ο φόβος ενός ανθρώπου όχι απέναντι στον θάνατο, αλλά στην απώλεια της αγάπης. 

Η μικρή μου εισαγωγή έφτασε στο τέλος της. Ώρα να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Τα λόγια στέρεψαν. Ας μιλήσει η σιωπή.

Γράμμα του πατέρα στο γιο του....

«Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω...

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου...»