Τι είναι λοιπόν τα λόγια; Ένα απλό μέσο επικοινωνίας και έκφρασης; Ένας τρόπος να εντυπωσιάσουμε, ένας τρόπος να εμπνεύσουμε ή μήπως ένας τρόπος να διδάξουμε;
Θα έλεγα όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Τα λόγια όσο εύκολα μπορούν να καταλήξουν ασυνάρτητα και ανόητα, άλλο τόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν ζωές. Όσο εύκολα μπορούν να σε στείλουν στον βούρκο, τόσο εύκολα μπορούν να σε ανεβάσουν στον έβδομο ουρανό. Οι συνταγές πολλές και τα αποτελέσματά τους, καμία φορά, αγγίζουν τα όρια του παραδόξου.
Υπάρχουν όμως κάποια λόγια, κάποιες ''συνταγές'' καλύτερα, που δεν ξεχνάς ποτέ. Λόγια που ο σκοπός τους υπερβαίνει τη σύμβαση της απλής επικοινωνίας. Λόγια που πριν καλά καλά το καταλάβεις καταλήγουν να σε κυβερνούν. Και σαν μικρές κουκκίδες φωτός, λάμπουν δυνατά μέσα στο απέραντο σκοτάδι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Όπως τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό. Τόσο καθαρά, τόσο φωτεινά, τόσο όμορφα.
Σήμερα το πρωί, είχα την τύχη να πέσω σε ένα υπέροχο κείμενο, ένα κείμενο γεμάτο αγάπη και ομορφιά. Ένα κείμενο που θα ήθελα κάποια στιγμή να αφιερώσω κι εγώ ο ίδιος στο δικό μου παιδί. Μια αποτύπωση μιας ολόκληρης ζωής μέσα από στιγμές. Τίποτα παραπάνω παρά ο φόβος ενός ανθρώπου όχι απέναντι στον θάνατο, αλλά στην απώλεια της αγάπης.
Η μικρή μου εισαγωγή έφτασε στο τέλος της. Ώρα να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Τα λόγια στέρεψαν. Ας μιλήσει η σιωπή.
Γράμμα του πατέρα στο
γιο του....
«Εάν μια μέρα με δεις
"γέρο"... εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε
υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω...
Εάν όταν μιλάω μαζί
σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να
σε πάρει ο ύπνος.
Όταν δεν θέλω να πλυθώ
μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα
από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις
την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά,
εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.
Όταν κάποιες φόρες δεν
μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ
και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι
εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με
ακούς.
Όταν τα πόδια μου
είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να
ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα
εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Όταν λέω πως θα ήθελα
να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που
με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις,
επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το
καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.
Βοήθησέ με να
περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.
Σε αγαπώ παιδί μου...»
