Μετά από αρκετό καιρό που είχα να γράψω, αποφάσισα να επιστρέψω με αυτήν την εικόνα. Μπορεί σε κάποιον να μην φαίνεται αρκετός λόγος αλλά στην περίπτωση μου είναι ικανός για πολύ περισσότερα. Η αλήθεια είναι πως ο τελευταίος μήνας από την στιγμή που ξεκίνησε ήταν έντονος και πολυτάραχος. Εικόνες, ήχοι και σκέψεις με βομβάρδιζαν καθημερινά, ικανά ερεθίσματα για να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Όμως οι σκέψεις για κάποιον περίεργο λόγο δεν μπορούσαν να ταξινομηθούν, δεν μπορούσαν να μπουν σε μια σειρά και να ερμηνευθούν, κυρίως λόγω της μετάβασης υποθέτω. Άλλης μιας μετάβασης της ζωής, από μια κατάσταση σε μια άλλη. Δύσκολο μονοπάτι και τρομακτικό πολλές φορές, όμως αποφέρει καρπούς...
Όπως και να χει. Πριν από λίγες μέρες πραγματοποίησα κάποια γυρίσματα για να ολοκληρώσω την πρώτη μου δουλειά, μέχρι που, τυχαία, ο φίλος μου Παύλος, απαθανάτισε αυτή τη στιγμή. Μόλις είδα την εικόνα πάγωσα. Για πρώτη φορά, δεν παρατήρησα αμέσως τον χώρο και τις μορφές, αλλά το πάντρεμα δυο αντίθετων δυνάμεων. Κάτι τέτοιες εικόνες σε κάνουν να νιώθεις δέος απέναντι στην δύναμη της φωτογραφίας. Στην απίστευτη αντήχηση της στιγμής και της απλότητας. Ένα ηλιοβασίλεμα, ένας καθαρός ουρανός και μερικές σκιές. Τίποτα παραπάνω, ένα εικαστικό αριστούργημα. Τη στιγμή που φως και σκοτάδι γίνονται ένα. Τη στιγμή, που οι μορφές παύουν να υφίστανται στην πραγματική τους μορφή, ένα ζωντανό θέατρο σκιών.
Μου θύμισε και πάλι κάτι από γινγκ γιάνγκ, ο τρόπος με τον οποίο το φως δίνει λόγο ύπαρξης στο σκοτάδι και αντίθετα. Μου θύμισε πως η ζωή πέρα από τα καλά και τα κακά της, θα είναι πάντοτε κάτι σαν αυτήν την φωτογραφία, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ένας καθαρός ουρανός και μια ταραγμένη θάλασσα. Κι εμείς τίποτα παραπάνω από σκιές. Σκιές που θα χαθούν με την δύση του ηλίου, μόνο για να επιστρέψουν με την επόμενη ανατολή. Σε έναν αέναο κύκλο ζωής και θανάτου.
Ίσως οι σκιές να μαρτυρούν περισσότερα για εμάς και από το πιο εκτυφλωτικό φως.
Ταυτόχρονα δεσμώτες και έρμαια του φωτός.
Εξόριστες για πάντα,
σε ένα ηλιοβασίλεμα.
