Sunday, December 10, 2017

Αστερόσκονη.



Θαμπό το τζάμι από τα χνώτα
και το κρύο.
Μια ομίχλη πάνω απ'το τζάκι μου απλώνεται.
Χαρές και λύπες μες στο ίδιο το καζάνι βράζουν.
Ωχ, τι ήταν αυτό;

Και η αντοχή έγινε ιστορία.
Αφού κι εσύ είσαι τελικά, αστερόσκονη.
Όπως κι εγώ.
Κόκκινοι γίγαντες και λευκοί νάνοι,
λέει η αστρονομία.

Κόκκινοι γίγαντες; χαχα!
Να σου πάλι, τι ήταν αυτό;

Βοή στου δρόμου τον ορίζοντα.
Λίγη γαλήνη ούτε για αστείο,
έστω κακόγουστο.
Του πολέμου τα τύμπανα ηχούν για σένα και για μένα.
"Λευκοί νάνοι", έρχονται, να δώσουν τέλος.

Στων άστρων τη ζωή.

Έτσι λέγονται, τα ετοιμοθάνατα άστρα, λευκοί νάνοι.
Χαχα!

Να κάτι κακόγουστο.

Μέχρι και τα άστρα σβήνουν.
Εξαφανίζονται.
Θα γίνουμε αστερόσκονη, αν δεν γίναμε ήδη.
Και οι κόκκινοι γίγαντες, ανάμνηση.
Μια αποτυχία με μαθηματική ακρίβεια να πετύχει.

Καμία σημασία το πριν.
Μόνο το μετά. Πάντα το μετά.
Και εξαφανίζεσαι.

Εξαφανίζεσαι.


Picture Credits: 

(NGC281, Emission Nebula and Open Cluster in Cassiopeia
Image Acquisition: Michael Joner and David Laney (BYU)
Image Processing: Robert Gendler

I do not own the rights to this picture, 

its use is for entertaining and educational purposes only.)

Friday, November 24, 2017

Black Friday.

Black Friday, η ακόμα ένας τρόπος να πεις, "ας χτυπήσουμε αλύπητα τον μικρομεσαίο επαγγελματία, που ξέρουμε πως δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί, πουλώντας ότι στοκ μαλακία έχουμε στις αποθήκες!". Μια ημέρα αφιερωμένη στην αχόρταγη απληστία των ανεξέλεγκτων πολυεθνικών αλλά και στον μέσο καταναλωτή του σήμερα, που ποσώς νοιάζεται για τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από ένα -50%. Πράγμα που στην πραγματικότητα, ίσως να είναι λιγότερο από -10% δεδομένης της αυξομείωσης των τιμών σε τέτοιες περιόδους. Το οποίο στην τελική, να μην έχει κανέναν σκοπό ελάφρυνσης του καταναλωτή, αλλά ισχυροποίησης της ψυχολογικής και κοινωνικής χειραγώγησης του προμηθευτή και εννοείται, του οικονομικού κέρδους.

Φυσικά δεν λεω πως όλοι εδώ είστε ηλίθιοι που πήγατε για ψώνια κι εγώ είμαι ο έξυπνος. Εννοείται πως μια μειωμένη τιμή στα αγαθά είναι κάτι που όλοι αποζητούμε καθημερινά, όμως καλό είναι πίσω από το κάθε δόλωμα, να βλέπουμε τον θύτη. Πίσω από την κάθε πράξη, να βλέπουμε συνέπειες. Την ίδια στιγμή που κόσμος συνωστίζεται στις 5 το χάραμα για να τσιμπήσει νέα smartphones, εξαθλιωμένοι εργάτες συνωστίζονται σε εργοστασιακές μονάδες για να βαρέσουν το καθημερινό τους 20ωρο για ψίχουλα, γνωρίζοντας πως η κατάσταση θα συνεχίστει επ άπειρον έτσι καθώς υπάρχει έντονη ζήτηση.

Καλώς ή κακώς η περίοδος των επαναστάσεων μοιάζει μια μακρινή ανάμνηση. Ίσως όλη αυτή η επανάληψη στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού να οδηγήσει σε μια επόμενη, σε βάθος χρόνου. Τι ωφελεί όμως να ανήκουμε σε μια γενιά που δημιουργεί καταπίεση αντί να την καταπολεμά;

Στο χέρι μας είναι να κάνουμε τις Παρασκευές, λιγότερο "μαύρες" για εκατομμύρια ανθρώπους εκεί έξω. 

Saturday, August 19, 2017

Μεταβλητές.


Μεταβλητές.

Μεταβλητές ιδέες. Μεταβλητές απόψεις. Μεταβλητές προτιμήσεις. Διαθέσεις, συνθήκες, εικόνες, αισθήσεις, τοποθεσίες, ιστορίες, στιγμές, μελωδίες, ουσίες, ορμόνες. Σώματα, πρόσωπα, αντικείμενα, ρήματα, λέξεις, χειρονομίες, τρόποι, κόποι, στόχοι, πλάνα και όνειρα. 
Μεταβλητοί γαλαξίες. 
Μεταβλητοί κόσμοι.
Μεταβλητές ζωές.

Τα πάντα ρέουν, σαν ποτάμι πάνω στο χώμα. Σαν ατελείωτοι κόκκοι άμμου σε μια απέραντη παραλία. Σαν αίμα σε ατελείωτες μικρές φλέβες. Όλα τόσο συνδεδεμένα, όλα τόσο αποκομμένα. 

Κι εγώ κι εσύ,
περαστικοί,
μεταβλητές.
Μεταβλητές γεμάτες πιθανότητες ανεξερεύνητες με μόνη πραγματικότητα το τώρα, με μόνη ανάμνηση το χθες, με μόνο μέλλον το αύριο. Μεταβλητές χωρίς πολλά περιθώρια για λάθη και σωστά, ενστικτώδη πλάσματα με ικανότητα σκέψης περισσότερη απ'όση αντέχουν. 

Κυνηγώντας, ένα ευ ζην.
Αποζητώντας αλήθεια και αγάπη.
Ελπίζοντας, σε μια υστεροφημία.

Όλα αποτυπωμένα σε μια γραμμή,
που δεν γουστάρει ευθείες.

Wednesday, August 2, 2017

"Πουλιά."


 " Κι όταν κάποτε ξυπνήσουμε

   και περάσουνε τα χρόνια,
   θα κοιτάξουμε πίσω μας
   και θα είμαστε πουλιά.
   
   Πουλιά, χαμένα
   σε κόκκινο ουρανό,
   παγιδευμένα, κάπου στο πριν και το μετά.
   Ελεύθερα, πλάι στου θανάτου το φως.
   
   Γεμάτα οργή, 
   γεμάτα αγάπη..."

Wednesday, July 26, 2017

Σαν κερί στην καταιγίδα.

Όταν απαιτείς, ίσως τελικά να πάρεις αυτό που απαιτείς, αλλά όχι αυτό που αξίζεις. Όταν ξέρεις τι αξίζεις, δεν θα χρειαστεί να απαιτήσεις το παραμικρό. Τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή έρχονται αβίαστα και απροσδόκητα. 
Καλά ή κακά.

Thursday, July 13, 2017

Ημερολόγια ζάλης.

Αυτός ο πόνος στο στήθος, πως σταματάει; Πες μου.
Πες μου και ορκίζομαι να σε πιστέψω.

Θέλω να σε ακούσω να μου ψιθυρίζεις παραμύθια στο αυτί, να με κοιτάξεις σαν φάρος στο σκοτάδι, να φιληθούμε σε κορυφές βουνών, να κολυμπήσουμε σε νερά ανεξερεύνητα.

Στο λιμάνι να αγαπηθούμε, να ανάψουμε φωτιές, σε ότι μας καίει την ψυχή, σε ότι μας δηλητηριάζει τον χρόνο.

Θέλω να πάψει το μαχαίρι, να πάψουν οι πυροβολισμοί, να το βουλώσουν όλοι και όλα. Και ας είναι για μια στιγμή μονάχα, θα το αντέξω.

Πες μου μόνο αυτό:
Πως σταματάει η καταιγίδα;
Που θα βρούμε το νησί του πουθενά που τόσο λαχταράμε;

Λες να υπάρχει η Ατλαντίδα; Λες να υπήρξαμε κι εμείς ποτέ;
Ή μήπως είναι όλα ένα όνειρο;

...ένα όνειρο που θα φύγει με την αυγή...

Μ'ακούς;

Monday, May 29, 2017

Αποδοχή.

29 Μάη 2017.
Το ρολόι γράφει 2.48 ΑΜ,

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι στο blog. Από τότε ένας ακόμα χρόνος έχει προστεθεί στο λογαριασμό μου, ένα ακόμη παράσημο. 23 λοιπόν και η ζωή κυλάει σαν ποτάμι μες στην κοιλάδα του χρόνου. Κι εγώ καίω ολόκληρος από δίψα για αυτή. Απλώνω το χέρι και πίνω απ'το ποτάμι.

Τι έχασα, τι έμαθα; Πολλά, μπορώ να πω με σιγουριά.

Όμως αυτό είναι και το όμορφο σε όλη αυτή την ατελείωτη λούπα που δεν σταματάει να δύει και να ανατέλλει: η πρόοδος. Το μόνο πράγμα που με κρατάει κινητοποιημένο και υγιή. Η γνώση πως όλα βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση εξέλιξης και ανάπτυξης. Ακόμα και σε φάσεις αλλαγής ή παρακμής, τίποτα δεν πάει χαμένο.

Βέβαια έχει να κάνει και με τον τρόπο που επιλέγεις να βλέπεις το ποτήρι. Μισό άδειο, ή μισό γεμάτο; Εγώ θα πω πως απλά βλέπω ένα ποτήρι, το περιεχόμενό του δεν έχει τόσο σημασία. Όσο υπάρχει το ποτήρι, θα υπάρχουν πιθανότητες. Όσο υπάρχουν πιθανότητες, θα υπάρχει χώρος για επαναστάσεις και έρωτες και τέχνη και ομορφιά στην κάθε της μορφή.

Ο μεγαλύτερος πόνος είναι αυτός που δεν νιώσαμε, ο μεγαλύτερος φόβος, αυτός που κατανοήσαμε πλήρως.

Μέσα στο στήθος καίει πυρκαγιά 
μες στο κεφάλι γρανάζια κουδουνίζουν.
Σπάσε φραγμούς και σύνορα.
Η ζωή συνεχίζεται.


Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που δεν παραιτούνται,
σ'αυτούς που αγάπησα και μίσησα.
Σε αυτούς που η ζωή με έφερε στο δρόμο τους
σ'αυτούς που η ζωή με πήρε μακριά τους.

Με αγάπη
Χρήστος.

Sunday, April 2, 2017

"Ένας πιτσιρικάς".

Ενήλικα παιδάκια. Γεμάτα ανοησία. 
Μην ανησυχείς, μικρά είναι, θα μάθουν. Ίσως τότε να είναι αργά, όμως θα μάθουν. Μια μέρα θα ξυπνήσουν και η ενηλικίωση θα βαρέσει φλέβα. Θα είναι μια μέρα δίχως αριθμούς και ημερομηνίες, 
όπου ο πυρετός θα λιώνει ατσάλι, 
ο χρόνος δεν θα υπάρχει. 
Μια μερά που μια ζωή θα μείνει πίσω και μια νέα θα ξεκινήσει. 

" - Ένας πιτσιρικάς."

Friday, March 10, 2017

Πρόσφυγες.

Δεν θυμάμαι πως και πότε.
Μόνο λευκά χαρτιά,
διάσπαρτα στο πέρασμα του χρόνου.
Λευκές σελίδες,
πρόσφυγες σε ξένο τόπο,
αναζητώντας λευτεριά,
πέρα απ'τον πόλεμο της θλίψης.


α-.

Ανεξέλεγκτος.
Απρόβλεπτος.
Ασυμβίβαστος.
Απροσάρμοστος.
Ανυπόμονος.

Όλα τα στερητικά "α" μαζεμένα σε ένα μυαλό. Μαζεμένα σε ένα κορμί. Θαρρείς πως καμιά φορά κοιτάζει τον καθρέφτη και δεν βλέπει κάτι γνώριμο. Μονάχα έναν άνδρα που συνεχώς αλλάζει, μεταβάλλεται, εξελίσσεται ή υποβαθμίζεται, όλα ανάλογα τη δεδομένη διάθεση.

Διάθεση, παράξενο πράμα. Κατάρα όταν αλλάζει σαν τον καιρό. Βάρος στο σβέρκο. Το χεις ή δεν το χεις, δεν υπάρχει μέση λύση.

Σήμερα είδε μία από τις πιο δελεαστικές ιστορίες ζωής και θανάτου. Ένα οδοιπορικό στο άπειρο και το ανύπαρκτο. Στο προσωρινό και το μόνιμο. Μια ωδή στην ανθρώπινη κτηνωδία, στην αυτοκαταστροφή, στην ελπίδα και το φως. Όλα ταυτοχρόνως τόσο ρευστά και τόσο στερεά, σίγουρα όμως αληθινά.

Κάτι σαν κεντρί τον τσίμπησε στην καρδιά. Σαν το τσίμπημα που περιμένεις όταν βλέπεις ένα όνειρο για να σιγουρευτείς οτι δεν κάνεις λάθος. Να βεβαιωθείς πως ξέρεις που βρίσκεσαι. Η καρδιά φούσκωσε, το μυαλό επίσης. Με ιδέες, οργή, πάθος και φρίκη. Όλα ταυτόχρονα, σε μια χημική ένωση γεμάτη αντιφάσεις. Και όπως ήταν φυσικό κάποια στιγμή έγινε το μπαμ.

Ακόμα κάθεται και αρνείται. Αρνείται να αισθανθεί ένας αριθμός. Αρνείται να δεχτεί ότι είναι αναλώσιμος. Προσωρινός. Αρνείται να τυποποιηθεί, να συμβιβαστεί.

Αρνείται, αρνείται, αρνείται. Να πάει να γαμηθεί ο κόσμος. Να πάει να γαμηθεί και ο χρόνος. Και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, να παν να γαμηθούν κι αυτοί. "Μηχανές που δεν ξέρουν να ζουν", έλεγε ο Παύλος. Αυτό είναι. Μηχανές. Ίδιοι με τα κινητά και τους υπολογιστές τους. Μια κοινωνία φιλόδοξων σκλάβων.

Αυτός όμως δεν αγαπάει τη σκλαβιά. Δεν αγαπάει τα σύνορα. Δεν αγαπάει το ρηχό βάθος και σίγουρα δεν αγαπάει τα "ναι μεν αλλά". Αγαπάει τους ανοιχτούς δρόμους, τις ταινίες φαντασίας, τις μεγάλες επαναστάσεις και τη φωτιά. Αγαπάει τους πρωταγωνιστές με μεγάλο παρελθόν και σύντομο μέλλον, τους φιλοσόφους και τους ξάστερους ουρανούς. Κομπαρσιλίκια δεν παίζουν στην ταινία του. Ούτε δεύτερες φωνές στη μουσική του.
Ή όλα ή τίποτα.

Δεν υπάρχει μέση λύση.
Δεν υπάρχει χρόνος.

"Ανεξέλεγκτος.
     Ασυμβίβαστος.
         Ανυπόμονος."

Ένα "α" στερητικό, ένα "Α" κεφαλαίο.



Wednesday, January 25, 2017

"Βάλε Φωτιά".

"My hands are tied
The billions shift from side to side
And the wars go on with brainwashed pride
For the love of God and our human rights
And all these things are swept aside
By bloody hands time can't deny
And are washed away by your genocide
And history hides the lies of our civil wars..."

Εδώ και ώρα ακούω το τραγούδι σε επανάληψη και κάνω εικόνες. Προσπαθώ να φανταστώ και να διαχειριστώ πως είναι δυνατόν μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια ύπαρξης και ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού, να υπάρχει ακόμα πόλεμος και δυστυχία.

Στις αρχές του μήνα γνώρισα έναν βετεράνο Βούλγαρο μισθοφόρο από τον πόλεμο στη Σερβία, ο οποίος ζούσε σαν άστεγος σε ένα στρώμα κάτω στις πυλωτές μιας πολυκατοικίας κοντά στο σπίτι μου. Έπειτα από πολλές φορές που του πήγα φαγητό και ζεστά ρούχα για να περάσει τον χειμώνα, γνωριστήκαμε και μου είπε τα πράγματα που έκανε και είδε στον πόλεμο. Μου είπε ρητά "Ξέρω πως θα πεθάνω και δεν θα με θέλουν ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση, δεν μου αξίζει τίποτα απ'τα δύο". 

Από τότε δεν έχω πάψει να σκέφτομαι αυτά τα λόγια. Είδα ένα ζωντανό παράγωγο της φρίκης του πολέμου, πρώτη φορά από την πλευρά του θύτη, ο οποίος όμως εν τέλει περισσότερο έμοιαζε για θύμα. Ένας άνθρωπος που ξόδεψε τη ζωή του να σκοτώνει για συμφέροντα και κατέληξε να μισεί τον εαυτό του άστεγος και κυνηγημένος. Προχθές πήρα να του πάω φαγητό για άλλη μια φορά όμως δεν ήταν εκεί. Τα πράγματα του έλειπαν επίσης.
Δεν ξέρω τι απέγινε, όμως τα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε είπαν περισσότερα απ'όσα όλα τα βιβλία της ιστορίας μαζί. 

Αν κάτι μου έμαθε αυτή η απίθανη ιστορία, ο οποίος είναι και ο λόγος που την μοιράζομαι εδώ, είναι πως πάντα πρέπει να θυμόμαστε, οτι πέρα από σύνορα και έθνη, χρονολογίες και περιστάσεις, ο πόλεμος είναι διαρκώς εδώ, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Καραδοκεί, όσο τα συμφέροντα των μεγάλων αλλάζουν. Όσο "ασφαλείς" και αν νιώθουμε μέσα στις γυάλινες μπάλες μας, ας μην ξεχνάμε οτι εμείς καλούμαστε να τους δώσουμε και να τους υποστούμε. Όμως εμείς είμαστε και αυτοί που μπορούμε να τους αποτρέψουμε. Με την παιδεία και την στάση μας. Με την ομόνοια μεταξύ μας. Με την αντίδραση στην ατιμωρησία αυτών που μας διαιρούν. 

Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεβολευτούμε, πρέπει να μάθουμε να αντιδρούμε στο μίσος και σε αυτούς που το παράγουν, να το πατάμε κάτω, πριν μας πατήσει αυτό.

"Βάλε Φωτιά."

Friday, January 20, 2017

Αυτά που μου 'μαθες εσύ.

Συχνά πυκνά με πιάνω να σε σκέφτομαι.
Τις ώρες που μου χάρισες με γενναιοδωρία
και αντιπαρέρχομαι, 
απέναντι στην όποια δυσφορία.

Συχνά πυκνά τα λόγια σου θυμάμαι
Ποια λόγια; Αυτά που δίχως φόβο
και πάθος μου 'μαθαν να μαι
και να ελπίζω.

Να ζω δίχως παράνοια, μακριά απ'
την επιφάνεια και την αδιαφάνεια,
το χάος να σπρώχνω 
μες στην αιώνια, της πλάσης,
αφάνεια. 

Και δίχως λόγια να σου λέω σε ευχαριστώ
σαν τίποτ' άλλο πια να μην με μέλει.
Ένα άλογο ελεύθερο που τρέχει.
Είναι οι μέρες που θα 'ρθούν,
σαν καλοκαίρι. 

Μα είναι άργα για ευχαριστώ, 
είναι πλέον μυστικό, που τραγουδάω στο μαξιλάρι.
Κρυμμένος στις σκιές αναπολώ το χθες,
σαν ένα σμήνος, μαύρο σύννεφο, 
η μνήμη μες τη λήθη.

Δεν έχει όρια η αλλαγή, 
δεν έχει όρια η ζωή
ίσως κι εγώ.
Περαστικός είμαι μα αν μάθω κάτι,
ίσως η γνώση μου να γίνει στάχτη, 
χαμένη στου πελάγους το χωράφι.

Μια ρίζα αρκεί, για να ανάψει φωτιά
στης θάλασσας τα βάθη.

Wednesday, January 18, 2017

Στον βυθό.

Γύρισα σπίτι μετά από ένα πολύ καλό μεθύσι, ξάπλωσα για λίγα λεπτά χαμένος κάπου μεταξύ κούρασης και ευτυχίας. Τα τσίπουρα έχουν πολύ καλή επίδραση στο μυαλό ξέρεις, ειδικά όταν έχεις καιρό να αισθανθείς ανάλαφρος.

Ξύπνησα ξημερώματα, με πήρε ο ύπνος με τα ρούχα. Ούτε τα φώτα δεν έκλεισα. 

Το φως της ημέρας έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, κι εγώ έχω κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι. Όλα είναι μπλε, αυτό το βαθύ σκούρο μπλε του βυθού. 

Έβαλα λίγη μουσική, πρώτα το Blackbird, μετά το Broken Wings και μετά το Rise Today. Όλα Alter Bridge. Μια ιστορία ζωής σε τρία τραγούδια. Όλη μου η "βαριά φιλοσοφία" συμπυκνωμένη. Δεν είναι παράξενο που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα.

Είναι στιγμές που καταλαβαίνεις πως όλα γύρω σου, σου μιλάνε. Δεν θα πω πάλι για το σύμπαν και το πεπρωμένο, βαριές λέξεις και χιλιοειπωμένες. Τόσο που καταντούν γραφικές. Θα πω όμως για τον χρονισμό.

Είναι στιγμές που όλα συγχρονίζονται σαν μια μουσική συμφωνία, ή μια χημική ένωση. Στιγμές που ώρα, διάθεση, σκέψη και εξωτερικά ερεθίσματα αποκτούν μια αλληλουχία και σμίγουν σαν κομμάτια ενός πολύ περίπλοκου παζλ. 

Και ξαφνικά νιώθεις να βγαίνεις απ'τον βυθό στην επιφάνεια. Να σε χτυπάει ο ήλιος, έστω για λίγο. Δεν μπερδεύεσαι, δεν πιέζεσαι. Όλα τόσο ξεκάθαρα. 

Συνήθως δεν κρατάει πολύ, όμως είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο το ίδιο το οξυγόνο που αναπνέουμε. 

Και ύστερα επιστρέφουμε στον βυθό, μέχρι να μας τελειώσει και πάλι το οξυγόνο.