Ημερολόγια ζάλης.

Αυτός ο πόνος στο στήθος, πως σταματάει; Πες μου.
Πες μου και ορκίζομαι να σε πιστέψω.

Θέλω να σε ακούσω να μου ψιθυρίζεις παραμύθια στο αυτί, να με κοιτάξεις σαν φάρος στο σκοτάδι, να φιληθούμε σε κορυφές βουνών, να κολυμπήσουμε σε νερά ανεξερεύνητα.

Στο λιμάνι να αγαπηθούμε, να ανάψουμε φωτιές, σε ότι μας καίει την ψυχή, σε ότι μας δηλητηριάζει τον χρόνο.

Θέλω να πάψει το μαχαίρι, να πάψουν οι πυροβολισμοί, να το βουλώσουν όλοι και όλα. Και ας είναι για μια στιγμή μονάχα, θα το αντέξω.

Πες μου μόνο αυτό:
Πως σταματάει η καταιγίδα;
Που θα βρούμε το νησί του πουθενά που τόσο λαχταράμε;

Λες να υπάρχει η Ατλαντίδα; Λες να υπήρξαμε κι εμείς ποτέ;
Ή μήπως είναι όλα ένα όνειρο;

...ένα όνειρο που θα φύγει με την αυγή...

Μ'ακούς;