Η Αυγή.

Αυγή, τόσο όμορφη κι όμως τόσο υποτιμημένη. Είναι απο τις λίγες φορές που αντί να παω για ύπνο τέτοια ώρα, ξυπνάω. Κι όμως ποτέ άλλοτε δεν την παρατήρησα, συνήθως ήμουν πολύ κουρασμένος για να το κάνω. Φοβόμουν μην την κοιτάξω κατάματα μήπως και μου χαλάσει τον ύπνο. Σήμερα όμως, κάπου ανάμεσα στην απόλυτη ηρεμία και το συνεχώς αναδυόμενο άγχος θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει για χρόνια. Η ομορφιά της αυγής είναι εφάμιλη του ηλιοβασιλέματος. Δροσερή μα συνάμα και ζεστή. Σκοτεινή μα συνάμα φωτεινή καθώς τα φώτα της πόλης σβήνουν και ο ήλιος αναδύεται για να διεκδικήσει τον ουρανό. Η ηρεμία που νιώθει κανείς καθώς παρατηρεί τον ουρανό να παίρνει το υπέροχο γαλάζιο του χρώμα δεν περιγράφεται με λόγια. Νιώθεις πως κάτι καινούριο γεννιέται απο τις στάχτες του παλιού. Κάτι όμορφο, φρέσκο, δροσερό. Βέβαια και αυτή η ημέρα θα φτάσει στο τέλος της κάποια στιγμή, όμως ο κύκλος δεν τελειώνει η ελπίδα γεννιέται ξανά και ξανά, μέρα τη μέρα, αυγή την αυγή.