Χαίρομαι, αλήθεια χαίρομαι. Μεγαλώνω, αλλά δεν φοβάμαι. Η μάλλον ίσως και να φοβάμαι αλλά μαθαίνω να το ελέγχω. Σκέφτομαι, αισθάνομαι, κατανοώ.
Στο τέλος της ημέρας κάθομαι και αναλογίζομαι, τι είναι αυτό που δίνει νόημα σε αυτό που βιώνω. Τι είναι αυτό που δικαιολογεί κάθε κόπο και φόβο που αισθάνομαι; Ίσως και να το ξέρω τελικά. Ίσως οι ερωτήσεις μου να είναι περισσότερο ρητορικές απ'όσο νομίζω. Απλές προσπάθειες εμπέδωσης μιας προυπάρχουσας γνώσης.
Έγινα 21. Κάθισα σε μια παραλία, με μπύρες και κιθάρα. Έπαιξα σε μια παιδική χαρά. Έπαιξα με φίλους, όπως συνήθιζα μερικά χρόνια πριν. Γέλασα. Γέλασα πολύ. Φόρτωσα την κιθάρα και ότι ποτά έμειναν στο αμάξι. Ανέβηκα σπίτι. Κλείδωσα και άνοιξα μια μπύρα. Το φως του δωματίου αρκετό για δω τι γράφω στο χαρτί. Έβαλα λίγη μουσική. Η πένα παίρνει τη σκυτάλη.
"Τα γενέθλια παίζουν δύο ρόλους στη ζωή. Πρώτον σου θυμίζουν την πάροδο του χρόνου και την αναπόφευκτη αλλαγή. Δεύτερον σε κάνουν να αναλογιστείς πόση αγάπη έχεις, ή δεν έχεις, γύρω σου. Είναι μια μέρα απλή, γεμάτη χαμόγελα και λίγους καλούς φίλους. Έτσι τουλάχιστον ήταν όταν ήμουνα μικρός, κι έτσι θέλω να παραμείνει. Μέχρι το τέλος."
