Κοιτάς την λεπτή λευκή γραμμή που κυλάει σαν το νερό μέσα στο αυλάκι. Άλλοτε συνεχόμενη, άλλοτε διακεκομμένη, όμως πάντα εκεί.
Ο δρόμος ξανοίγεται μπροστά και χάνεται στο πουθενά. Σε αυτό το πουθενά που είναι ταυτόχρονα παντού, που σε ακολουθεί, που σε καθοδηγεί, που σε παρηγορεί.
Αναλογίζεσαι που σε πάει αυτός ο δρόμος, τι προσπαθεί να σου πει, γιατί σε έφερε ως εδώ;
Τίποτα δεν βγάζει νόημα, όλα γίνονται τόσο γρήγορα. Δεν παίρνεις χαμπάρι. Δεν λες κουβέντα. Απλά παίρνεις τις στροφές, τη μία μετά την άλλη. Μέχρι που είσαι πια εκεί, στην ευθεία.
Βρίσκεις τον προσανατολισμό σου. Κοιτάζεις το περιβάλλον γύρω σου. Νιώθεις ασφαλής. Επιταχύνεις.
Μερικές στιγμές ευτυχίας σε έναν κόσμο επικίνδυνο. Μερικές στιγμές αφέλειας σε ένα μυαλό γερασμένο.
Η ευθεία τελειώνει και είσαι πάλι εκτεθειμένος στη μάχη με τον χρόνο. Ανοίγεις το παράθυρο να μπει αέρας. Οι βαλίτσες σου γεμάτες. Η ζώνη γερά σφιγμένη. Το ραδιόφωνο ανοιχτό.
Χαμογελάς.
Και ο δρόμος συνεχίζεται...
