Απάθεια.

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή του κάθε ανθρώπου που όλα μέσα του σπάνε. Μια στιγμή που δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει τις ορμές και τα συναισθήματα του. Μια στιγμή ευεργητική και ευλογημένη. Απόλυτης ομορφιάς, απόλυτης ειλικρίνειας, απόλυτης ελευθερίας.

Όλο το μεταξύ διάστημα, μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, χαρακτηρίζεται ως...
απάθεια.

Δεν υπάρχει χαρά, δεν υπάρχει λύπη, μόνο ένας συνεχόμενος πόνος στο στήθος και ένα βλέμμα στο κενό. Ένας νους εγκλωβισμένος και μια καθημερινότητα σε επανάληψη. Ένα κορμί που δεν αισθάνεται, απλά αυτοσυντηρείται μέχρι την ημέρα του χαμού του.

Απάθεια. Ένας αγώνας για επιβίωση, χωρίς κανένα κίνητρο. Πόσο τρομακτικό ακούγεται... πόσο εξοντωτικό είναι.

Τι είναι άραγε η ζωή χωρίς στόχο και κίνητρο; Είναι ζωή ή είναι κάτι άλλο;

Απάθεια. Μια άλλη λέξη για τον καρκίνο.

Τον καρκίνο της ψυχής.