"Εγώ ο μικρός ο αμνός του θεού... ο βασιλιάς της σκόνης...", είχαν γράψει κάποτε τα ξύλινα σπαθιά στο ομώνυμο τραγούδι. Μια φράση που δεν ξεχνώ.
"Nothing's going to change, nothing's going to change the world."
Χριστούγεννα ήρθαν και πάλι. Το τζάκι ανάβει. Γιορτή. Κι όμως δεν θυμίζει τίποτα σε γιορτή. Ακούω ήδη τα πρώτα "Χρόνια Πολλά" της ημέρας, και με πιάνει αμηχανία. "Ότι επιθυμείς", λένε.
Κάθε χρονιά αυτές οι λέξεις φαντάζουν όλο και πιο αδυσώπητες, όλο και πιο ουτοπιστικές, ανόητες. Σχεδόν ψυχρές και τυπικές.
Δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να με νοιάζει μια τέτοια ευχή, γιατί θα έπρεπε να με αγγίζει. Ειδικά σε μια τόσο άχαρη εποχή. Μια εποχή που τα κεφάλια έχουν γεμίσει μικροτσίπ, οι καρδιές καλώδια και τα όνειρα προβάλλονται σε επανάληψη, σε led γιγαντοοθόνες υψηλής ανάλυσης. Μια εποχή που οι ωκεανοί έχουν μετατραπεί σε υγρούς τάφους και τα σπίτια σε βολικά κελιά.
Κάθε χρόνο και χειρότερα. Η λέξη "γάμησε τα" έχει αντικαταστήσει την τελεία στις καθημερινές συζητήσεις. Δεν ξέρω αν φταίει η ώρα, το γενικότερο κλίμα, ο marilyn manson ή η μοναξιά μου που οδηγεί σε τέτοιες σκέψεις μια μέρα σαν αυτή. Όμως τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις τα χρόνια σου να είναι "Πολλά"; Είναι το ένστικτο της επιβίωσης, ένας πληγωμένος εγωισμός ή ένας ασυνείδητος τρόμος, που υποκινεί μια τέτοια επιθυμία; Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν νιώθω κάτι.
Υποθέτω πως η αγάπη είναι μια αρχή να αναθεωρήσεις πολλά. "Αγάπη", ακούγεται όμορφα. Είναι όμως τόσο απλή και δεδομένη όσο νομίζουμε; Στα αυτιά μου φαντάζει μια έννοια ιστορική, στα μάτια μου απολιθωμένη. Είναι μια εύκολη λύση όταν νιώθουμε μαλάκες και εγωιστές. Να λέμε πως "αγαπάμε" κάτι. Κι όμως δεν νομίζω πως αγαπάμε και πολλά πέρα από το τομάρι μας. Από την άλλη έχουμε τον "Έρωτα". Άλλη μια λέξη που έχω βαρεθεί να ακούω και ανάθεμα και αν την έχω βιώσει και ποτέ.
Ανάθεμα και αν την έχει βιώσει και κανείς όπως θα πρεπε σήμερα. Όπως την γνωρίσαμε στα κείμενα του Πλάτωνα και του Σαίξπηρ εννοώ πάντα, όχι όπως στα τραγούδια του Παντελίδη και στις ταινίες του Χόλιγουντ. Ανάθεμα και αν ο άνθρωπος είχε ποτέ την τιμή να αγγίξει πραγματικά αυτό το συναισθηματικό μεγαλείο, στην ιστορία του, παρά από το να προσπαθεί να το ερμηνεύσει.
Νιώθω πως όλα είναι συγκεχυμένα. Στο περίπου και γενικά. Νιώθω πως όλα χάνουν λίγο λίγο την αξία που τους αρμόζει, πέφτουν στην μετριότητα μέχρι να χαθούν για πάντα στην ιστορία του "ποτέ".
Η φωτιά σιγοκαίει στο τζάκι. Ακούω σε λούπα μια μελωδία και λίγα λόγια ρεαλισμού, σαν ενέσεις καφεΐνης μετά από ένα γερό μεθύσι.
"Nothing's going to change, nothing's going to change the world."
Καληνύχτα Κεμάλ.
"Καλά Χριστούγεννα".
