Όταν ήμουνα μικρός.
Όταν ήμουνα μικρός.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πλέον πως ήταν όταν ήμουνα μικρός. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήταν να είσαι ανέμελος, να ζεις μέσα στην άγνοια και τη λήθη, ελεύθερος.
Μα γιατί πάλι λέω ψέματα στον εαυτό μου; Φυσικά και θυμάμαι. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που συνεχώς μένω μισός τέτοιες ώρες. Επιστρέφω πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Όμως αλήθεια δεν θυμάμαι το αίσθημα που είχα τότε, μόνο εικόνες, φευγαλέες εικόνες. Από την άλλη ίσως πάλι, δεν θέλω να θυμάμαι. Με πονάει.
Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μου. Εμένα, την οικογένεια μου, τις αναμνήσεις μου. Μετά από λίγο κοιτάζω πίσω στο σήμερα και βλέπω άγνωστες φιγούρες. Μια οικογένεια που γερνάει. Που λεπτό το λεπτό μου τροφοδοτεί έναν ασυνείδητο τρόμο. Έναν άγνωστο εαυτό, που παλεύει για λίγη ζωή μέσα σε μια θάλασσα θανάτου. Έναν εαυτό γεμάτο πληγές και φόβους. Αυτό είναι άραγε η ζωή; Να παλεύεις με θεούς και δαίμονες, μόνο για να φτάσεις να κοιτάζεις έναν άδειο καθρέφτη; Να κοιτάζεις έναν άδειο ουρανό;
Ίσως να μην είναι όλα τόσο μαύρα όσο νομίζω τέτοιες ώρες. Ίσως όμως και να είναι. Είναι αλήθεια πως ο οργανισμός δεν δουλεύει όπως πρέπει αφού πέσει το σκοτάδι. Όμως τέλος πάντων τι είναι αλήθεια και τι όχι; Ίσως πάλι, ο διαχωρισμός αλήθεια. ψέμα να μην υφίσταται. Να είναι ένα μοιραίο λάθος. Ίσως στην τελική είναι λίγο απ'όλα. Όλα λίγο πολύ, καταδικασμένα να ορίζουν και να ορίζονται μέσα στο φως της άγνοιας.
Βέβαια υπάρχουν και αυτά. Η σκέψη ενός φίλου, το δάκρυ μιας μητέρας, το γλυκό φιλί ενός αξέχαστου, φλογερού έρωτα. Όλα αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω όσο και αν ώρες ώρες θα το θελα.
Ίσως τελικά αυτό το παραμύθι να μην είναι τίποτα παραπάνω από μια μεγάλη αντίφαση. Ένα κολάζ μικρών στιγμών ατέρμονης θλίψης σε ένα αιώνιο καλοκαίρι μεγάλων συναισθημάτων.
https://www.youtube.com/watch?v=wCplpUV8PcQ
Όταν ήμουνα μικρός.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πλέον πως ήταν όταν ήμουνα μικρός. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήταν να είσαι ανέμελος, να ζεις μέσα στην άγνοια και τη λήθη, ελεύθερος.
Μα γιατί πάλι λέω ψέματα στον εαυτό μου; Φυσικά και θυμάμαι. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που συνεχώς μένω μισός τέτοιες ώρες. Επιστρέφω πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Όμως αλήθεια δεν θυμάμαι το αίσθημα που είχα τότε, μόνο εικόνες, φευγαλέες εικόνες. Από την άλλη ίσως πάλι, δεν θέλω να θυμάμαι. Με πονάει.
Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μου. Εμένα, την οικογένεια μου, τις αναμνήσεις μου. Μετά από λίγο κοιτάζω πίσω στο σήμερα και βλέπω άγνωστες φιγούρες. Μια οικογένεια που γερνάει. Που λεπτό το λεπτό μου τροφοδοτεί έναν ασυνείδητο τρόμο. Έναν άγνωστο εαυτό, που παλεύει για λίγη ζωή μέσα σε μια θάλασσα θανάτου. Έναν εαυτό γεμάτο πληγές και φόβους. Αυτό είναι άραγε η ζωή; Να παλεύεις με θεούς και δαίμονες, μόνο για να φτάσεις να κοιτάζεις έναν άδειο καθρέφτη; Να κοιτάζεις έναν άδειο ουρανό;
Ίσως να μην είναι όλα τόσο μαύρα όσο νομίζω τέτοιες ώρες. Ίσως όμως και να είναι. Είναι αλήθεια πως ο οργανισμός δεν δουλεύει όπως πρέπει αφού πέσει το σκοτάδι. Όμως τέλος πάντων τι είναι αλήθεια και τι όχι; Ίσως πάλι, ο διαχωρισμός αλήθεια. ψέμα να μην υφίσταται. Να είναι ένα μοιραίο λάθος. Ίσως στην τελική είναι λίγο απ'όλα. Όλα λίγο πολύ, καταδικασμένα να ορίζουν και να ορίζονται μέσα στο φως της άγνοιας.
Βέβαια υπάρχουν και αυτά. Η σκέψη ενός φίλου, το δάκρυ μιας μητέρας, το γλυκό φιλί ενός αξέχαστου, φλογερού έρωτα. Όλα αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω όσο και αν ώρες ώρες θα το θελα.
Ίσως τελικά αυτό το παραμύθι να μην είναι τίποτα παραπάνω από μια μεγάλη αντίφαση. Ένα κολάζ μικρών στιγμών ατέρμονης θλίψης σε ένα αιώνιο καλοκαίρι μεγάλων συναισθημάτων.
https://www.youtube.com/watch?v=wCplpUV8PcQ
