Θα ευχόμουν καλή χρονιά, αλλά δεν προβλέπεται να είναι. Το έτος μπορεί να άλλαξε, όχι όμως και η αντίληψη των ανθρώπων ανά τον πλανήτη. Πόσο μάλλον η αντίληψη των κατοίκων αυτής της μικρής χώρας για την δικαιοσύνη και την ελευθερία ή έστω τα στοιχειώδη. Το μόνο που μας χαρακτηρίζει σαν έθνος πλέον, είναι τα λόγια και τα ψέματα. Ο φόβος και η ανευθυνότητα.
Όλοι φωνάζουν. ''Έχουμε εκλογές, στις επάλξεις!''. Προεκλογικές εκστρατείες, συνηθισμένες υποσχέσεις και πολύ κακό για το τίποτα. Οι "τρομοκράτες" πίσω στα κλουβιά τους, οι αρχαιολόγοι στα σπιτάκια τους και οι δημοσιογράφοι με γεμάτες τις τσέπες στα πολυβόλα.
Έχουμε εκλογές και χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι. Βαρέθηκα να ακούω μαλακίες τόσα χρόνια. Τα μόνα που έχω μάθει να περιμένω από μικρό παιδί ακόμα, σε αυτή την κωλοχώρα, όποτε ακούω την λέξη "εκλογές" είναι φτώχεια, ανεργία, ψέμα, οπισθοδρομισμό και πολλά, πολλά αδιέξοδα.
Δεν ξέρω αν η περασμένη γενιά τα έφαγε, δεν ξέρω αν η δική μου γενιά τα τρώει ακόμα. Δεν ξέρω αν η επόμενη θα τα φάει. Ξέρω μόνο πως είμαι 20 χρονών και κάθε μέρα βλέπω την οικογένεια μου να πασχίζει να με συντηρήσει, καθώς αδυνατώ να συντηρήσω τον εαυτό μου με δουλειές του κώλου. Βλέπω ανθρώπους να πεθαίνουν από το κρύο στα σκαλιά της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι μου και παντού γύρω γύρω άδεια διαμερίσματα. Βλέπω άτομα στην ηλικία μου να μην έχουν ενδιαφέροντα, αγωνιστικότητα και αξίες. Βλέπω φίλους και συγγενείς σε απόγνωση. Βλέπω αποπροσανατολισμένα μυαλά και δυστυχισμένους ανθρώπους. Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη που γερνάει πριν την ώρα του.
Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ''διαπραγματεύσεων'' και ''αγώνων'' αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2015. Μια κοινωνία γεμάτη χορτάτους μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικούς, ανίκανους αγωνιστές, βολεμένους υπαλλήλους και νεκρά όνειρα.
Πόσο ακόμα; Πες μου.
Πόσο...;
