Χιονίζει.

Καθόταν εκεί. Μόνος.
Περίμενε κάτι, δεν ήξερε στα σίγουρα τι ακριβώς ήταν αυτό.
Λεωφορεία περνούσαν το ένα μετά το άλλο. Λες και δεν τον ένοιαζε.
Απλά περίμενε. Μέσα στο κρύο.

Έψαχνε να βρει απαντήσεις.
Τόσα πολλά τα γιατί, τόσο λίγος ο χρόνος.
Κάτι έβγαινε όμως, ένα αχνό νόημα πίσω από το θολό τζάμι της στάσης.

Για μια στιγμή κοίταξε τα δάχτυλά του. Δεν τα ένιωθε πλέον.
Το κεφάλι του βαρύ. Παγωμένο.
Όμως δούλευε, επιτέλους δούλευε.
Η μοναξιά καμιά φορά προσφέρει αυτό το προνόμιο.
Η απώλεια λόγου, εξ ορισμού, βοηθάει στην ταξινόμηση της σκέψης.

Για μια στιγμή άγγιξε το τηλέφωνο του. Κοίταξε μια φωτογραφία.
Στάθηκε εκεί για ώρα. Απορροφημένος.
Την ανέλυσε, την απομνημόνευσε.
Την λάτρεψε.
Την φοβήθηκε.

Αύριο αλλάζει ο χρόνος. Ένα νέο κεφάλαιο έρχεται για να γράψει ιστορία.
Τι σημαίνει αυτό; Είναι καλό ή κακό;
Όσο και αν δεν του αρέσει η αναμονή, ο χρόνος πάντα δίνει όλες τις απαντήσεις.

Σηκώθηκε πάνω. Κοίταξε τον ουρανό. Έκλεισε τα μάτια.
Μικρές νιφάδες πάγου χάιδευαν το πρόσωπό του.
Χαμογέλασε.

Χιονίζει.
Επιτέλους χιονίζει.