Σε αντίθεση με την γενική ηρεμία και γαλήνη των τελευταίων μηνών σήμερα δεν σηκώθηκα και με την καλύτερη διάθεση. Ετοιμάστηκα, βγήκα στον δρόμο και πήγα να τακτοποιήσω τις δουλειές μου. Έξω σύγχυση και σαματάς, πάλι η μουσική έσωσε τη μέρα. Προς το μεσημέρι κατάφερα και γύρισα σπίτι, μακριά από την αστική ζούγκλα της πόλης. Για λίγο κάθισα μόνος στην ησυχία μου. Μέχρι που κάτι ήρθε για να μου φτιάξει τη μέρα. Το διάλειμμα που ακολούθησε είναι μια δυνατή εικόνα ζωής. Το χρώμα, στο γκρι κεφάλαιο που λέγεται καθημερινότητα.
Το κινητό μου χτύπησε από ένα αναπάντεχο μήνυμα. Η φίλη μου Βίκυ, απέκτησε σήμερα τα ξημερώματα μια υπέροχη αδελφούλα. Αν και σχεδόν ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα την τύχη να κάτσω να κουβεντιάσω μαζί της από κοντά καθώς μας χωρίζουν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα ένιωσα τόσο υπέροχα από την ευτυχία της. Στο μήνυμα απεικονιζόταν αυτή με την νεογέννητη Αναστασία να κοιτάζονται δίπλα δίπλα. Μια εικόνα τόσο απλή. Η γέννηση ενός νέου πλάσματος σε αυτόν τον κόσμο, το πρώτο κεφάλαιο της περιπέτειας που μοιραζόμαστε όλοι. Και δίπλα το βλέμμα μιας περήφανης αδελφής, όλο αγάπη και δέος απέναντι στο μικρό βρέφος, στο μεγάλο όμως θαύμα της φύσης.
Όσο κοιτούσα το βλέμμα της μικρής Αναστασίας, κατάλαβα πολλά περισσότερα για τη ζωή και την σημασία της, από ότι έχω καταλάβει εδώ και χρόνια, έπειτα από άπειρες ώρες στοχασμού. Μου θύμισε το αίσθημα που ένιωσα όταν γεννήθηκε η αγαπημένη μου εξαδέλφη, Μαριλένα, που όμως ήμουν πολύ μικρός για να το κατανοήσω. Είχε στο βλέμμα της αυτή την αθώα άγνοια που δεν την βλέπεις στα μάτια ενός ενήλικα. Και σπάνια στο βλέμμα ενός παιδιού πλέον. Αυτόν τον ασυνείδητο ενθουσιασμό απέναντι στις ατελείωτες δυνατότητες αυτού του νέου κόσμου. Τα βρέφη δεν είναι ανόητα, έχουν ένστικτο, αφουγκράζονται τα πάντα γύρω τους. Το φως, τον αέρα, τον παλμό της καρδιάς, την αγάπη και την απέχθεια. Για την ακρίβεια ξέρουν πολύ περισσότερα από ότι εμείς. Δεν έχουν καμία απολύτως εξάρτηση από τίποτα, γιατί ακριβώς δεν έχουν διδαχτεί να εξαρτώνται ακόμα. Είναι ελεύθερα.
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του Πλάτωνα σχετικά με την γνώση της αλήθειας που προϋπάρχει της υλικής ζωής και βρίσκεται στην ψυχή του κάθε όντος. Πως όσο αυτό το ον μεγαλώνει προσπαθεί να θυμηθεί όσα ήξερε πριν γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο. Ξαφνικά από απλή φιλοσοφία, αυτή η θεωρία αποδείχθηκε πραγματικότητα. Όλες αυτές οι ώρες στοχασμού που καταναλώνεις καθημερινά χαραμίζονται στην τελική, μόνο και μόνο για να θυμηθείς κάτι που ήδη ξέρεις. Να είσαι ελεύθερος. Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο μεγαλώνεις και οι υποχρεώσεις σε πνίγουν, όμως θα βρεις την άκρη. Η αλήθεια έχει πολλές εκφάνσεις και ο καθένας διαλέγει και από μια διαφορετική. Όμως εξακολουθεί να είναι μια.
Αυτό ακριβώς ήταν το μάθημα που πήρα σήμερα από την νεογέννητη μικρή μου φίλη.
Οι απαντήσεις για το μυστήριο της ζωής είναι εκεί και περιμένουν.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξεις στα μάτια ενός βρέφους.
