Τελικά αυτός ο μήνας δεν σταματάει να με εκπλήσσει... Τόσες πρωτόγνωρες εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορώ να καταλάβω πότε έρχονται και πότε φεύγουν. Η ζωή μέσα από όλη της την πολυπλοκότητα και την φαινομενική της ματαιότητα, έχει έναν απίστευτο τρόπο να σε κλωτσάει στο κεφάλι πάνω στη στιγμή που το χρειάζεσαι. Πάνω στη στιγμή που έχεις ανάγκη από νόημα και ελπίδα.
Σήμερα είχα την πρώτη μου προσωπική εμπειρία με αυτό που αποκαλούμε ''τροχαίο ατύχημα''. Εν ολίγοις έφαγα τα μούτρα μου με το ποδήλατο μέσα σε έναν δρόμο γεμάτο αμάξια σε μια μεγάλη λεωφόρο. Ευτυχώς ήμουν τυχερός στην ατυχία μου για άλλη μια φορά, καθώς δεν διερχόντουσαν αυτοκίνητα με ανεπτυγμένη ταχύτητα, αλλιώς μπορεί να μην είχα το προνόμιο να μιλάω εδώ αυτή τη στιγμή. Να ναι καλά και ένα παλικάρι που έσπευσε να βοηθήσει αμέσως μόλις με είδε στο έδαφος και μου γλύτωσε αρκετό χρόνο ώστε να μαζέψω τα πράγματά μου από τη μέση του δρόμου. Το κακό μικρό, απλοί μικροτραυματισμοί και ένας ελαφρύς πονοκέφαλος λίγο μετά την στιγμή της σύγκρουσης. Το καλό όμως αυτής της εμπειρίας, πάρα πολύ μεγάλο. Ειλικρινά από την ώρα που το έπαθα δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω, σχεδόν έκλαψα από τα γέλια πριν λίγο.
Ο λόγος που μοιράζομαι αυτή μου την εμπειρία εδώ και δεν την γράφω απλά σαν μια σημείωση, ή σαν μια σημαντική ανάμνηση σε ένα κομμάτι χαρτί, είναι απλός. Κάθε μέρα κοιτάζουμε να υποβαθμίζουμε οτιδήποτε καλό μας συμβαίνει, και να μεγαλοποιούμε τα προβλήματα και τα παράπονά μας από τον άδικο κόσμο στον οποίο έχουμε την ατυχία να βρισκόμαστε. Περνάμε μια ολόκληρη ζωή, δυσανασχετώντας για το ένα και το άλλο, φοβούμενοι τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δεν λέω δεν είναι όλα ρόδινα. Και συνεχώς η αδικία και η κακία βρίσκουν τρόπο να αναλάβουν τα ηνία της καθημερινότητας μας ακόμα και όταν δεν το περιμένουμε και έχουμε ανάγκη το ακριβώς αντίθετο. Όμως η ζωή είναι ένα προνόμιο. Αργά η γρήγορα, όλοι θα το χάσουμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Οπότε έχει τεράστια σημασία το τι θα κάνουμε μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Τι θα αφήσουμε πίσω.
Και τώρα αφήνω τον πληθυντικό και αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά. Σε εσένα που και πάλι αφιερώνεις χρόνο για να διαβάσεις. Σε εσένα που μου δίνεις δύναμη και λόγο να συνεχίσω να γράφω, να συνεχίζω να ελπίζω. Σταμάτα να παρατείνεις και να αναβάλλεις τη ζωή σου για το αύριο. Σταμάτα να ελπίζεις μονάχα σε ένα καλύτερο μέλλον και δράσε. Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες, καλές η κακές. Αλλά όχι μόνο για να έχεις να λες. Εμπειρίες που θα σε κάνουν κάτι ανώτερο από την παρούσα φυσική μορφή σου, κάτι σπάνιο. Αυτό που συνηθίζω να αποκαλώ πνευματικά αθάνατο. Και όχι μην το βλέπεις ανταγωνιστικά, σε συνάρτηση με τους άλλους, ζεις κυρίως για σένα και για τον κόσμο που σε έχει ανάγκη, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Ξέρω πάλι πλατειάζω, ξεφεύγω. Αθετώ τους ίδιους τους κανόνες που μου έχω θέσει. Αλλά προσπάθησε να καταλάβεις κάτι από την δική μου ατυχή-τυχερή εμπειρία. Αγάπα την ζωή σου και πάψε να ζεις στην αδράνεια και στην αυτοκαταστροφή.
Μάθε να αγαπάς.
Και θα μάθεις να πετάς.
Σήμερα είχα την πρώτη μου προσωπική εμπειρία με αυτό που αποκαλούμε ''τροχαίο ατύχημα''. Εν ολίγοις έφαγα τα μούτρα μου με το ποδήλατο μέσα σε έναν δρόμο γεμάτο αμάξια σε μια μεγάλη λεωφόρο. Ευτυχώς ήμουν τυχερός στην ατυχία μου για άλλη μια φορά, καθώς δεν διερχόντουσαν αυτοκίνητα με ανεπτυγμένη ταχύτητα, αλλιώς μπορεί να μην είχα το προνόμιο να μιλάω εδώ αυτή τη στιγμή. Να ναι καλά και ένα παλικάρι που έσπευσε να βοηθήσει αμέσως μόλις με είδε στο έδαφος και μου γλύτωσε αρκετό χρόνο ώστε να μαζέψω τα πράγματά μου από τη μέση του δρόμου. Το κακό μικρό, απλοί μικροτραυματισμοί και ένας ελαφρύς πονοκέφαλος λίγο μετά την στιγμή της σύγκρουσης. Το καλό όμως αυτής της εμπειρίας, πάρα πολύ μεγάλο. Ειλικρινά από την ώρα που το έπαθα δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω, σχεδόν έκλαψα από τα γέλια πριν λίγο.
Ο λόγος που μοιράζομαι αυτή μου την εμπειρία εδώ και δεν την γράφω απλά σαν μια σημείωση, ή σαν μια σημαντική ανάμνηση σε ένα κομμάτι χαρτί, είναι απλός. Κάθε μέρα κοιτάζουμε να υποβαθμίζουμε οτιδήποτε καλό μας συμβαίνει, και να μεγαλοποιούμε τα προβλήματα και τα παράπονά μας από τον άδικο κόσμο στον οποίο έχουμε την ατυχία να βρισκόμαστε. Περνάμε μια ολόκληρη ζωή, δυσανασχετώντας για το ένα και το άλλο, φοβούμενοι τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δεν λέω δεν είναι όλα ρόδινα. Και συνεχώς η αδικία και η κακία βρίσκουν τρόπο να αναλάβουν τα ηνία της καθημερινότητας μας ακόμα και όταν δεν το περιμένουμε και έχουμε ανάγκη το ακριβώς αντίθετο. Όμως η ζωή είναι ένα προνόμιο. Αργά η γρήγορα, όλοι θα το χάσουμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Οπότε έχει τεράστια σημασία το τι θα κάνουμε μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Τι θα αφήσουμε πίσω.
Και τώρα αφήνω τον πληθυντικό και αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά. Σε εσένα που και πάλι αφιερώνεις χρόνο για να διαβάσεις. Σε εσένα που μου δίνεις δύναμη και λόγο να συνεχίσω να γράφω, να συνεχίζω να ελπίζω. Σταμάτα να παρατείνεις και να αναβάλλεις τη ζωή σου για το αύριο. Σταμάτα να ελπίζεις μονάχα σε ένα καλύτερο μέλλον και δράσε. Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες, καλές η κακές. Αλλά όχι μόνο για να έχεις να λες. Εμπειρίες που θα σε κάνουν κάτι ανώτερο από την παρούσα φυσική μορφή σου, κάτι σπάνιο. Αυτό που συνηθίζω να αποκαλώ πνευματικά αθάνατο. Και όχι μην το βλέπεις ανταγωνιστικά, σε συνάρτηση με τους άλλους, ζεις κυρίως για σένα και για τον κόσμο που σε έχει ανάγκη, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Ξέρω πάλι πλατειάζω, ξεφεύγω. Αθετώ τους ίδιους τους κανόνες που μου έχω θέσει. Αλλά προσπάθησε να καταλάβεις κάτι από την δική μου ατυχή-τυχερή εμπειρία. Αγάπα την ζωή σου και πάψε να ζεις στην αδράνεια και στην αυτοκαταστροφή.
Μάθε να αγαπάς.
Και θα μάθεις να πετάς.
