Μουσική.

Άνοιξα τα μάτια. Απότομα. Λες και δεν κοιμόμουν όλες αυτές τις ώρες. Λες και απλά άφησα τα βλέφαρά μου να ξαποστάσουν μερικά λεπτά μέχρι να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Δεν βρισκόμουν καν στην νάρκη του πρωινού ξυπνήματος. Ξύπνησα με σκοπό. Για κάποιον περίεργο λόγο με κατέκλυσε μια ασυγκράτητη ανάγκη. Συμβαίνει όλο και πιο συχνά όσο μεγαλώνω. Όχι δεν αναφέρομαι στην φυσική ανάγκη, ούτε σε κάτι πονηρό μην βάζεις πράγματα με το μυαλό σου. Είχα απλά μια ανάγκη να την αντικρίσω. Μια ανάγκη να την κρατήσω στα χέρια μου. Να την χαϊδέψω, να της τραγουδήσω. Και στην συνέχεια να μου τραγουδήσει και αυτή. 

Να με ταξιδέψει σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο με τον γλυκό της ήχο. Χωρίς ανησυχίες και στεναχώρια, χωρίς πόνο και απελπισία, χωρίς πλήξη και απαισιοδοξία. 

Έναν κόσμο όπου η αγάπη και η ομορφιά κυβερνούν. Όπου ο πιο φτωχός ζητιάνος είναι ο μεγαλύτερος βασιλιάς. 

Έναν κόσμο χωρίς χρήμα, χωρίς πόλεμο, χωρίς θάνατο. 

Τον κόσμο της μουσικής. 

Δεν έχασα χρόνο. Σηκώθηκα, και πλησίασα την άκρη του δωματίου. Την ακούμπησα. Άγγιξα τις χορδές της σαν να αγγίζω το δέρμα ενός μωρού. Απαλά, ήρεμα. Την πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα να παίζω μαζί της. Και ο ήχος της σαν το γέλιο ενός παιδιού, μετά από ένα πετυχημένο γαργαλητό. Τόσο αγνός, τόσο αθώος. Τόσο γεμάτος ζωή. Ξαφνικά οι αμφιβολίες άρχισαν να εξαφανίζονται. Πήγαν για ύπνο, καθώς έμπαινα σε μια άλλη πραγματικότητα. Το σώμα μου άρχισε να αυτονομείται απ'το μυαλό. Τραγουδούσα χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, χωρίς καν να θυμάμαι τι λέω. Τα δάχτυλα πήγαιναν μόνα τους. Ξαφνικά για μια στιγμή ένιωσα πραγματικά ότι θα πρέπει να ονειρεύομαι. Δεν μπορεί κάτι γήινο να προσφέρει τόση πολλή ευτυχία. Η επιστήμη το λέει ενδορφίνη, η θρησκεία το λέει πίστη στο θεό, η ψυχολογία το λέει θετική ενέργεια, εγώ το λέω μουσική. 

Αν υπάρχει όντως θεός έτσι πρέπει να μοιάζει... 

Είναι παντού και πουθενά. 

Χαμένος κάπου στην ατελείωτη σιωπή μιας παύσης.

Και στην αιώνια γιορτή μιας νότας.

https://www.youtube.com/watch?v=3TqJa0RZOUc