Η παραλία.

Μια παραλία η ζωή. Μια ατελείωτη χρυσή παραλία. Επάνω της πατημασιές, ξεθωριασμένες απο το νερό και την υγρασία. Φθαρμένες απο τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις των κυμάτων. Τα κύματα... η αδεισώπητη αλλαγή της ζωής. Το σημάδι του χρόνου πάνω σε αυτή. Άλλοτε φεύγουν, άλλοτε έρχονται. Άλλοτε είναι γαλήνια άλλοτε αγριεμένα. Πάντα όμως φέρνουν και κάτι διαφορετικό, την αλλάζουν. Και με κάθε κύμα, με κάθε νωχελική κίνηση, η παραλία δεν είναι ποτέ ξανά η ίδια. Οι εποχές περνούν και αυτή αλλάζει. Μια κρυώνει, μια ζεσταίνεται, άλλοτε είναι γεμάτη, άλλοτε μόνη και έρημη. Η παραλία όμως είναι ακόμα εκεί. Και θα συνεχίσει να είναι, όσες ψυχές και αν περάσουν απο αυτή. Ο χρυσός της καμβάς έχει αποτυπώσει για πάντα κάθε κίνηση, κάθε φωνή, κάθε ανάμνηση. Και έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει, θα συνεχίσει να δέχεται και να απορροφά στιγμές ζωής, μέχρι να την καταπιεί η θάλασσα. Μέχρι η ίδια η υπαρξή της να επιτελέσει τον σκοπό της.