Είναι δύσκολο να μην μισείς.
Τους ανθρώπους, τις πράξεις τους, τις καταστάσεις της ζωής.
Όταν σου τσακίζουν το ηθικό και απολαμβάνουν να σε βλέπουν να ματώνεις, το μίσος είναι το μόνο συναίσθημα που βγάζει νόημα. Πολλές φορές φαίνεται η πιο λογική αντίδραση. Η πιο καλή άμυνα και ταυτόχρονα επίθεση. Η μόνη διέξοδος διαφυγής από την αίσθηση της ανημποριάς.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αργά η γρήγορα, σε οδηγεί στο πουθενά. Σε ξεσκίζει. Σε μεταμορφώνει σε κάτι που δεν είσαι. Σε κάτι που εύχεσαι ποτέ να μην γίνεις. Το έχω δει, το έχω νιώσει. Ακόμα το αισθάνομαι. Το βλέπω μπροστά μου. Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην υποκύψω.
Είναι στιγμές που μισώ. Μισώ πολύ, μισώ βαθιά. Στιγμές που νομίζω πως η βία και ο θυμός θα με σώσουν. Θα με βοηθήσουν να επιβιώσω, να προστατευτώ. Παρορμητικές αντιδράσεις και λύσεις σε απαντήσεις που δεν έχω προλάβει καν να σκεφτώ. Ώρες ώρες πιστεύω τόσο πολύ πως η παρόρμηση της στιγμής, θα δώσει την λύση που χρειάζομαι. Την ελευθερία που αποζητά η ψυχή. Μια στιγμή απόλυτης συναισθηματικής απελευθέρωσης. Χωρίς κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς. Χωρίς περιορισμούς. Ακριβώς κάτι τέτοιες ώρες καταλήγω στο κενό.
Διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ημερών, προσπαθώ να συμμαζέψω τις ζημιές των προηγούμενων. Σε μια τέτοια ζωή, δεν υπάρχει μέλλον. Μόνο αντιπερισπασμοί και τύψεις. Τύψεις βαθιές και σκοτεινές. Αισθήματα στέρησης. Αρρωστημένες καταστάσεις συναισθηματικής παρανομίας. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν ζεις, επιβιώνεις.
Όσο γράφω κοιτάζω ουρανό. Κοιτάζω το αχανές βασίλειο του χρόνου. Το δικό μου βασίλειο. Σαγηνεύομαι από το φεγγάρι, τα αστέρια, τα μικρά φώτα από τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται. Η φωτιά στα σωθικά σιγά σιγά καταλαγιάζει. Νομίζω πως υπάρχει λόγος που το μάτι μου δεν εστιάζει πλέον στο ατελείωτο σκοτάδι της νύχτας. Δεν γίνεται, κάποιος λόγος θα υπάρχει που μαγνητίζεται από ένα μάτσο λευκές κουκκίδες.
Είμαι μικρός ακόμα. Θα μάθω. Κάποτε θα γίνω βασιλιάς, θα μάθω να καθοδηγώ. Ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέχρι τότε θα μείνω εδώ, θα μάθω να διαλέγω. Θα μάθω να παρατηρώ. Για έναν πραγματικό βασιλιά, όλα είναι θέμα οπτικής. Θέμα επιλογής. Είναι πολύ αργά πλέον για αυταπάτες. Πολύ αργά για αδυναμίες.
Δεν είμαι αδύναμος.
Τους ανθρώπους, τις πράξεις τους, τις καταστάσεις της ζωής.
Όταν σου τσακίζουν το ηθικό και απολαμβάνουν να σε βλέπουν να ματώνεις, το μίσος είναι το μόνο συναίσθημα που βγάζει νόημα. Πολλές φορές φαίνεται η πιο λογική αντίδραση. Η πιο καλή άμυνα και ταυτόχρονα επίθεση. Η μόνη διέξοδος διαφυγής από την αίσθηση της ανημποριάς.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αργά η γρήγορα, σε οδηγεί στο πουθενά. Σε ξεσκίζει. Σε μεταμορφώνει σε κάτι που δεν είσαι. Σε κάτι που εύχεσαι ποτέ να μην γίνεις. Το έχω δει, το έχω νιώσει. Ακόμα το αισθάνομαι. Το βλέπω μπροστά μου. Προσπαθώ πολύ σκληρά να μην υποκύψω.
Είναι στιγμές που μισώ. Μισώ πολύ, μισώ βαθιά. Στιγμές που νομίζω πως η βία και ο θυμός θα με σώσουν. Θα με βοηθήσουν να επιβιώσω, να προστατευτώ. Παρορμητικές αντιδράσεις και λύσεις σε απαντήσεις που δεν έχω προλάβει καν να σκεφτώ. Ώρες ώρες πιστεύω τόσο πολύ πως η παρόρμηση της στιγμής, θα δώσει την λύση που χρειάζομαι. Την ελευθερία που αποζητά η ψυχή. Μια στιγμή απόλυτης συναισθηματικής απελευθέρωσης. Χωρίς κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς. Χωρίς περιορισμούς. Ακριβώς κάτι τέτοιες ώρες καταλήγω στο κενό.
Διαπιστώνω ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ημερών, προσπαθώ να συμμαζέψω τις ζημιές των προηγούμενων. Σε μια τέτοια ζωή, δεν υπάρχει μέλλον. Μόνο αντιπερισπασμοί και τύψεις. Τύψεις βαθιές και σκοτεινές. Αισθήματα στέρησης. Αρρωστημένες καταστάσεις συναισθηματικής παρανομίας. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν ζεις, επιβιώνεις.
Όσο γράφω κοιτάζω ουρανό. Κοιτάζω το αχανές βασίλειο του χρόνου. Το δικό μου βασίλειο. Σαγηνεύομαι από το φεγγάρι, τα αστέρια, τα μικρά φώτα από τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται. Η φωτιά στα σωθικά σιγά σιγά καταλαγιάζει. Νομίζω πως υπάρχει λόγος που το μάτι μου δεν εστιάζει πλέον στο ατελείωτο σκοτάδι της νύχτας. Δεν γίνεται, κάποιος λόγος θα υπάρχει που μαγνητίζεται από ένα μάτσο λευκές κουκκίδες.
Είμαι μικρός ακόμα. Θα μάθω. Κάποτε θα γίνω βασιλιάς, θα μάθω να καθοδηγώ. Ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέχρι τότε θα μείνω εδώ, θα μάθω να διαλέγω. Θα μάθω να παρατηρώ. Για έναν πραγματικό βασιλιά, όλα είναι θέμα οπτικής. Θέμα επιλογής. Είναι πολύ αργά πλέον για αυταπάτες. Πολύ αργά για αδυναμίες.
Δεν είμαι αδύναμος.
